Αριστερά η Κομμουνισμός;

 

Αριστερά η Κομμουνισμός;

 

 

Πρίν απο τέσσερεις μέρες, αμέσως μετά τα χημικά που έριξε η κυβέρνηση στους συνταξιούχους, ο υπουργός εργασίας ζήτησε…..περισσότερους διαδηλωτές στους δρόμους. Χθες που έγινε κινητοποίηση των συνδικάτων, ο ίδιος άνθρωπος ειρωνεύτηκε την αντιπροσωπεία, λέγοντας τους “«Τι έχουμε να πούμε, αφού θα κατέβετε κάτω και θα καταγγείλετε τον υπουργό;».

Προφανώς ο αριστερός υπουργός ΄”έχει κάτι να πεί” μόνο με αυτούς που…… δεσμεύονται προκαταβολικά ότι δεν θα τον καταγγείλουν. Σαν τους “κοινωνικούς εταίρους” τύπου ΣΕΒ ή την τρόικα με την οποία συναντιέται κάθε εβδομάδα.  Εξάλλου τα ταξικά συνδικάτα δεν είναι δικαστές, να τους καλέσει για καφεδάκι στο προεδρικό μέγαρο ο πρωθυπουργός και να τους υποσχεθεί αυξήσεις, ούτε Αρχισκοταδιστές και Αρχιαντικομμουνιστές για να τους παρακαλέσει ο υπουργός και ο πρωθυπουργός να “λυθεί η παρεξήγηση”.

Το πολιτικό πτώμα της αριστεράς βρίσκεται σε ταχεία αποσύνθεση και η πορεία του είναι μη αναστρέψιμη. Και ήδη στήνεται ο νέος γύρος της αντεργατικής και φασιστικής επέλασης με πρώτη αιχμή το προσφυγικό. Όσοι προσμένουν σε αναστήλωση του πολιτικού οικοδομήματος της αριστεράς, καταλήγουν, ανεξαρτήτα απο προθέσεις, σε μια λογική ότι το πρόβλημα είναι κυρίως  τα στελέχη της κυβέρνησης ή ο πρωθυπουργός και ότι αυτοί θα τα έκαναν καλύτερα.

Όμως η εμπειρία και η ιστορία δείχνει ότι αυτά τα στελέχη και οι επιλογές τους δημιουργήθηκαν ακριβώς μέσα στο πολιτικό πλαίσιο της αριστεράς, δηλαδή της αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού. Σήμερα όμως, μέσα στην Ε.Ε, στο ΝΑΤΟ και με την ελληνική αστική τάξη στην εξουσία, αυτό το πολιτικό πλαίσιο έχει μηδαμινά περιθώρια εφαρμογής. Αυτό δείχνει εξάλλου και η κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλοί χώροι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένοι στο αφήγημα της αριστεράς (έστω και σε άλλη εκδοχή) βάζουν το πρόβλημα της “πραγματικής” αριστεράς, της “αντικαπιταλιστικής” αριστεράς και πάει λέγοντας. Και ακολουθούν τα “Σχέδια Β”,  τα “μεταβατικά προγράμματα”, παραλλαγές δηλαδή της ίδιας γραμμής (σε πολλά ίδιες με το προεκλογικό πρόγραμμα του 2012 του ΣΥΡΙΖΑ).  Δηλαδή περίπου ένας ΣΥΡΙΖΑ του 2012, χωρίς τους “πουλημένους” αλλά με τους “επαναστάτες”. Μια γραμμή που δυστυχώς θα οδηγήσει ότι ταξικό δυναμικό απέμεινε σε αυτούς τους χώρους (πέρα απο την  αριστερή και υπεραριστερή γραφειοκρατία και τους μονιμάδες-“αγωνιστές” του πολιτικού παραγοντισμού) σε νέα αδιέξοδα.

Το λέμε λοιπόν καθαρά: Σήμερα χρειαζόμαστε ένα νέο αφήγημα. Και αυτό δεν θα πρέπει να αναπαράγει ούτε τις αυταπάτες αλλά ούτε και τα λάθη προηγούμενων εποχών. Αφήγημα που θα απευθύνεται ενωτικά, πρώτα και κύρια σε όλους όσους έχουν πραγματικό ταξικό συμφέρον να αγωνιστούν για να τελειώνει οριστικά ο εφιάλτης του κοινωνικού μεσαίωνα που ζούμε. Και αυτό το νέο αφήγημα, αν υπάρξει, δεν μπορεί να σταματάει στην πόρτα του ΣΕΒ, της Ε.Ε, του ΔΝΤ, της Εκκλησίας ή άλλων μηχανισμών. Αλλά πρέπει να δεί πιο πέρα, στην συγκρότηση μιας άλλης πρότασης για την οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Αξιοποιώντας και όλη την αρνητική και θετική πείρα του παρελθόντος.

 

Να γιατί ο κομμουνισμός, σαν κίνημα και προοπτική, βρίσκεται στην καρδιά μιας τέτοιας πρότασης.

 

 

Κατερίνα Μαργαρίτη

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *