Κατά παραπλανημένων: Ανοιχτό γράμμα για τον ρατσισμό και τον φασισμό στα σχολεία

Κατά Παραπλανημένων: Ανοιχτό γράμμα  για τον ρατσισμό και τον φασισμό στα σχολεία

Έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω στο κέντρο της Αθήνας, σε μια συνοικία που υποδέχτηκε από πολύ νωρίς τα πρώτα κύματα μεταναστών από τις αρχές τις δεκαετίας του 90΄ και που από τον πρώτο καιρό των μνημονίων μετράει τις  πληγές της  έως και σήμερα. Παράλληλα, όμως,  αυτή η περιοχή γνώρισε και γνωρίζει συχνά τον ρατσισμό και τον φασισμό, παρόλο που, υποτίθεται, πως οι κάτοικοι της έχουν συνηθίσει τουλάχιστον να συμβιώνουν στην ίδια πολυκατοικία, στην ίδια  γειτονιά, στο ίδιο δημοτικό σχολείο με τους μετανάστες και μοιράζονται όλοι μαζί τις ίδιες αγωνίες της Ελλάδας των μνημονίων.

Μετά τις κατάπτυστες ανακοινώσεις Συλλόγων Γονέων όλο το τελευταίο διάστημα αναρωτιέμαι,  τι είδους  γονείς  είναι αυτοί  που έχουν την δύναμη να κοιτάνε τα παιδιά τους στα μάτια και να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο στα προσφυγόπουλα.

Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως δεν παρασύρθηκαν. Και τίποτα δεν θα λυθεί με το να  χαϊδεύουμε αυτιά. Ούτε κανέναν θα βοηθήσουμε έτσι, το αντίθετο. Θα του δώσουμε και ένα παραπάνω άλλοθι για να συνεχιστούν τα ίδια.

Πώς να βρούμε άλλωστε δικαιολογίες όταν ακούμε κάποιους γονείς να παραπονιούνται πως η τάξη του παιδιού τους έχει πολλούς αλλοδαπούς  και σχεδόν κανένα από αυτά δεν μιλάει ελληνικά και πως οι ίδιοι δεν είναι ρατσιστές, αλλά απλά ανησυχούν για το πώς θα καταφέρει να μάθει σωστά ελληνικά το δικό τους κάτω από αυτές τις συνθήκες. Χωρίς όμως να τους έχει απασχολήσει  πως θα μάθει γράμματα το παιδί τους, όταν σε μια τάξη με έναν εκπαιδευτικό υπάρχουν 25 και πάνω μαθητές. Ούτε τους ακούμε ποτέ να ανησυχούν ότι τα γράμματα τα σωστά θα ξεκινήσει το παιδί τους να τα μαθαίνει από τον Δεκέμβρη και μετά, που θα διοριστούν οι δάσκαλοι για την φετινή χρονιά. Δάσκαλοι που ακόμα λείπουν από τα σχολεία ενώ όλο αυτό θα μπορούσε να έχει λήξει αν απλά διόριζαν μόνιμους εκπαιδευτικούς.

Όσο για το θέμα της ασφάλειας της υγείας των μαθητών, που ενδεχομένως τα προσφυγόπουλα θα την απειλήσουν επειδή δεν έχουν εμβολιαστεί, θα δεχόμουν ότι είναι απλά ένα λάθος, μια διολίσθηση, σε περίπτωση, που αυτοί οι συγκεκριμένοι γονείς αγωνιούσαν το ίδιο για την μονιμότητα των καθαριστριών στα σχολεία. Πέρυσι το Σεπτέμβρη λίγο έλειψε τα δημοτικά μας να μεταμορφωθούν σε υγειονομική βόμβα, εξαιτίας της ολιγωρίας των κρατικών μηχανισμών και της πολιτικής λιτότητας που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των μνημονίων κάθε απόχρωσης.

Θα δεχόμουν ότι απλά είναι μια παρανόηση η στάση των γονιών αυτών, έστω αν αναγνώριζαν πρώτα πόσα ελληνόπουλα έχουν μείνει πίσω στα εμβόλια τους επειδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα και αν διαμαρτύρονταν με το ίδιο μένος απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης στο χώρο της υγείας. 

Όταν ακούμε, χωρίς να παρεμβαίνουμε, το κάθε μισαλλόδοξο και ρατσιστικό πρότυπο να αναπαράγεται στα σχολεία, όταν σωπαίνουμε σε φαινόμενα ενδοσχολικής  βίας, όταν πηγαίνουμε στους συλλόγους των παιδιών  μόνο για τον χορό του σχολείου, όταν η έννοια μας είναι η φιγούρα και όχι η ουσία, οι επιδείξεις και όχι οι βιβλιοθήκες, τότε να μην ξαφνιαζόμαστε γιατί μας εκπροσώπησαν τελικά κάποιοι «παραπλανημένοι» φασίστες.

Είναι ίσως σκληρό αλλά είναι η αλήθεια: το δηλητήριο του ρατσισμού και του φασισμού είναι πραγματικότητα και όποιος δεν το βλέπει έχει μεγάλες αυταπάτες (ή δεν έχει  ζήσει σε τέτοιες περιοχές). Και αυτή η πραγματικότητα δεν είναι φυσικό φαινόμενο, έχει συμπαραστάτες, υποκινητές, χορηγούς αλλά πιο πολύ βασίζεται στον «παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο» που  ποτέ δεν είδε, ποτέ δεν ήξερε, ποτέ δεν κατάλαβε, μέχρι να έρθει η ώρα και για αυτόν. Και σε αυτό το πρότυπο θέλουν να λειτουργούμε.

Από όλους όμως τους χορηγούς του ρατσισμού, ο μεγαλύτερος είναι η ίδια η πολιτική που τον θρέφει και όσοι την διαχειρίζονται. Και ο αγώνας απέναντι σε αυτήν την πολιτική θα κριθεί μέσα στα σχολεία και την καθημερινότητα των μαθητών. Και εδώ οι σύλλογοι γονέων πρέπει να αλλάξουν-πρέπει να αλλάξουμε, όλοι μας- πριν να είναι αργά……..

Κατερίνα Μαργαρίτη,

Μέλος του Διοκητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 162 Δημοτικού Σχολείου Αθήνας.