Νέος “Άρειος Πάγος” στα εργασιακά δικαιώματα: επίσχεση = δήλωση επιθυμίας απόλυσης!
Εκεί που ακόμη δεν έχει κοπάσει ο κουρνιαχτός από τις προηγούμενες αποφάσεις του Άρειου Πάγου, της ανεξάρτητης δικαιοσύνης για να μη ξεχνιώμαστε, που έλεγαν ότι οι εργαζόμενοι φταίνει όταν σκοτώνονται στο δρόμο και ότι η μη καταβολή δεδουλευμένων δεν αποτελεί βλαπτική μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας να ‘σου και άλλη απόφαση!
Αυτή τη φορά η νέα απόφαση αφορά την επίσχεση εργασίας. Ως γνωστό η επίσχεση είναι μια από τις μορφές διεκδίκησης που χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι ενάντια στην εργοδοσία, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Τώρα κατά τους κρίνοντες του Άρειου Πάγου η επίσχεση εργασίας μπορεί να θεωρηθεί από το αφεντικό ως επιθυμία του εργαζόμενου να απολυθεί!
«…από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 5 παρ . 3 του ν. 2112/1920 και 173, 200 και 288 ΑΚ συνάγεται ότι σε περίπτωση αποχής του μισθωτού από την εργασία του, που δεν οφείλεται σε ασθένεια βραχείας διάρκειας ή λοχεία ή στην κατά το νόμο 3514/1928 στράτευσή του, αλλά σε άλλη αιτία, όπως σε επίσχεση της εργασίας του, το δικαστήριο, εκτιμώντας γενικά τις συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα η αποχή, κρίνει σύμφωνα με τις αρχές της καλής πίστης και αφού ληφθούν υπόψη και τα συναλλακτικά ήθη, αν η αποχή αυτή, κατά κρίση αντικειμενική, πρέπει να θεωρηθεί ως σιωπηρή δήλωση βούλησης του εργαζόμενου να λύσει τη σύμβαση εργασίας του, δηλαδή ως σιωπηρή εκ μέρους του καταγγελία αυτής, με όλες τις δυσμενείς γι’ αυτόν επιπτώσεις».
Και βέβαια συνεχίζει η απόφασή του με τη δυνατότητα που έχουν τα δικαστήρια να κρίνουν ως καταχρηστική μια επίσχεση εργασίας, όπως και κάθε άλλη μορφή αντίδρασης και διεκδίκησης, με βάση τις διαθέσεις, ποιανού άλλου, του εργοδότη:
«όταν, μεταξύ άλλων, δεν υπάρχει χρονικά αξιόλογη καθυστέρηση της εκπληρώσεως των υποχρεώσεων του εργοδότη (όπως της πληρωμής των ληξιπρόθεσμων μισθών) ή όταν η καθυστέρηση δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του εργοδότη, αλλά σε απρόβλεπτες περιστάσεις ή αντιξοότητες ή σε πρόσκαιρη οικονομική δυσπραγία ή σε εξαιρετικά δυσμενείς γι’ αυτόν περιστάσεις ή όταν η επίσχεση προξενεί δυσβάσταχτη και δυσανάλογη ζημία στον εργοδότη, σε σχέση με το σκοπούμενο αποτέλεσμα ή όταν στρέφεται κατά αξιόπιστου και αξιόχρεου εργοδότη ή όταν αναφέρεται σε ασήμαντη αντιπαροχή του εργοδότη (ΑΠ 940/2015, 1248/2015, 790/2014, 1342/2014, 2094/2014, 1502/2010).»
Μοιάζει λίγο σα στημένο παιχνίδι. Βγαίνουν τα κάθε είδους δικαστήρια και παίρνουν σωρηδόν αποφάσεις κατά κατακτημένων και κατοχυρωμένων ως τώρα δικαιωμάτων των εργαζομένων, βγαίνουν και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης να εφράσουν το …σοκ που τουςς προκαλούν αυτές οι αποφάσεις του “κράτους των δικαστών” που όμως είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει, και κατά τα άλλα τα μέτρα που αποφασίζουν Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. και ντόπιες κυβερνήσεις περνούν μια χαρά!
Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί υπηρετούν το σύστημα που τους πληρώνει για να τσακίζουν τους εργαζόμενους. Σύμφωνα με τους άρειους δικαστές οι εργαζόμενοι φταίνε όταν σκοτώνονται στη δουλειά, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να διεκδικούν τους μισθούς τους και αν θεωρηθεί υπερβολική η όποια αντίδρασή τους τότε ο κάθε εργοδότης θύμα τους μπορεί να τους δείξει με κάθε άνεση τη πόρτα της εξόδου.
Καμιά έκπληξη και κανένα σοκ από τη μεριά μας. Αυτό είναι το καπιταλιστικό σύστημα, αυτό υπηρετούν όλοι αυτοί, αυτά θα αποφασίζουν. Οι δικαστές αποφασίζουν για τα γύρω γύρω προετοιμάζοντας το έδαφος και όπου να ‘ναι η κυβέρνηση θα σερβίρει και το κυρίως πιάτο. Για τα σωματεία, το τρόπο λειτουργίας τους, για την απεργία.
Πηγή: https://antigeitonies.blogspot.gr/2017/07/blog-post_61.html
