Χιροσίμα, 6 Αυγούστου 1945, 8.15 π.μ.: Ένα έγκλημα που δεν παραγράφεται…

 

«Ε, Τσάρλυ, τραβήξου από τον ήλιο.

Σήμερα, έπεσε η Ατομική…

Σήμερα, στα λιμάνια,

οι σωματέμποροι και οι πορτοφολάδες

μπορούν να περηφανεύονται

που δεν έγιναν εφευρέτες…

Σήμερα, θα μπορούσε να λέει την προσευχή της,

μια πόρνη:

«Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ, που δε γέννησα…» 1

 

 

 

Χιροσίμα, 6 Αυγούστου 1945, 8.15 π.μ.

 

 

 

Στη 1.37’ τη νύχτα 5 προς 6 Αυγούστου, απογειώθηκαν τρία μετεωρολογικά αεροπλάνα από την αεροπορική βάση του Tinian στο αρχιπέλαγος των Μαριανών στον Δυτικό Ειρηνικό. Στις 2.45′ απογειώθηκε το βομβαρδιστικό Β-29 2 «Enola Gay», ενώ δύο λεπτά αργότερα το ακολουθούν και άλλα δύο αεροσκάφη: το “Great Artiste” του Σουέινι που θα έριχνε στη ζώνη της έκρηξης ειδικά όργανα μέτρησης με αλεξίπτωτα και το δίχως όνομα Ν.91 αεροπλάνο του σμηναγού Μάκαρντ επιφορτισμένο με τη φωτογραφική αναγνώριση.

Το «Enola Gay» μαζί με το δωδεκαμελές πλήρωμα κουβαλούσε στα σωθικά του την ατομική βόμβα, κατασκευασμένη μ’ ένα σπάνιο ισότοπο του ουρανίου, το ουράνιο 235∙ η βόμβα είχε βαφτιστεί ειρωνικά από τους Αμερικάνους «Little Boy» 3, «Pika-don» την ονόμασαν οι «hibakusha» 4, που σημαίνει φως και θόρυβος.

Αν και τα βομβαρδιστικά των Η.Π.Α. που κατευθύνονταν προς τη Χιροσίμα έγινα αντιληπτά από τα Ιαπωνικά ραντάρ, περίπου μία ώρα πριν τον βομβαρδισμό, οι Ιάπωνες δεν επιδίωξαν να τα αναχαιτίσουν, λόγω του μικρού αριθμού τους. Μια περίπου ώρα πριν από τη βομβιστική επίθεση, η σειρήνα της ειδοποίησης για αεροπορική επιδρομή σήμανε και πάλι, καθώς το Straight Flush πέταξε πάνω από την πόλη αναγγέλλοντας ότι «ο ουρανός είναι αίθριος πάνω από τη Χιροσίμα». Έπειτα μεταδόθηκε ένα σύντομο μήνυμα το οποίο πάρθηκε από το Enola Gay. Έγραφε: “Τα σύννεφα (πάνω από τη Χιροσίμα) καλύπτουν λιγότερο από τα τρία δέκατα σε όλα τα υψόμετρα Συμβουλές: (Η) βόμβα (να ριχτεί στον) πρωτογενή στόχο» 5. Ο κύβος είχε πλέον ριφθεί…

Στις 8.11′ η πόλη φαινόταν καθαρά από τα μέλη του πληρώματος του «Enola Gay». Στις 8.13′.30” το πρωί ο κυβερνήτης Τίμπετς διατάζει το σκοπευτή του, επισμηναγό Τόμας Φίρμπι, ν’ αφήσει τη βόμβα στο κενό. Στις 8.15′, η βόμβα εγκαταλείπει το Β-29 που απομακρύνεται όσο πιο γρήγορα μπορούσε 6.

Ο Τετσούο Μιγιάτα, ο οποίος ζούσε τότε σ’ ένα προάστιο της Χιροσίμα, παρακολουθούσε από το έδαφος την πτήση του αεροπλάνου και έγραψε τις εντυπώσεις του: “Ξαφνικά ακούστηκε ένα δυνατό βουητό κάποιου Β-29. Πρέπει να ‘ταν ένα ή δύο απ’ αυτά, και μια και δεν είχε σημάνει συναγερμός, δεν υπήρχε λόγος ν’ ανησυχήσουμε. Σκεφτήκαμε πως θα ‘θελαν να επιθεωρήσουν τις συνέπειες της αεροπορικής επιδρομής της προηγούμενης νύχτας, και δε δώσαμε σημασία, γιατί είχαμε πια συνηθίσει τις αναγνωριστικές πτήσεις, των Β-29. Ξαφνικά, όμως, το βουητό μετατράπηκε σε ένα οξύ, διαπεραστικό τόνο, κι έστρεψα ασυνείδητα το βλέμμα μου πάλι στον ουρανό. Ένα Β-29, με την τεράστια άτρακτο ν’ αστράφτει στις καλοκαιρινές ηλιαχτίδες, διέγραψε μια κλειστή καμπύλη στον ουρανό, αφήνοντας πίσω του μια άσπρη γραμμή κι εξαφανίστηκε με τρομερή ταχύτητα προς τα πάνω” 7.

 Η ατομική βόμβα με 60 κιλά ουράνιο 235 εξερράγη στις 8.15’.45’’ το πρωί 580 μέτρα πάνω από την πόλη της Χιροσίμα. Λόγω του ανέμου, είχε μια απόκλιση 240 μέτρων από τον προγραμματισμένο στόχο που ήταν η γέφυρα του ποταμού που διασχίζει τη Χιροσίμα.   Τότε μια τεράστια λάμψη φωτός τύφλωσε τους αεροπόρους που φορούσαν γυαλιά οξυγονοκολλητών και ύστερα μια πελώρια κολόνα φωτιάς ανέβηκε στον ουρανό. “Ένα εκτυφλωτικό φως γέμισε το αεροσκάφος” έγραψε ο σμήναρχος Πολ Τίμπετς. «Γυρίσαμε και κοιτάξαμε τη Χιροσίμα. Η πόλη ήταν σκεπασμένη από ένα τρομερό σύννεφο που ανέβαινε σαν μανιτάρι… Αίφνης, όλοι άρχισαν να φωνάζουν. Κοιτάξτε, κοιτάξτε, κοιτάξτε!» 8. Στις οκτώ και δεκαέξι λεπτά η Χιροσίμα έσβηνε από την επιφάνεια της γης.

Πάνω από τα κτίρια και τους ανθρώπους απελευθερώθηκε ενέργεια ισοδύναμη με την έκρηξη τουλάχιστον 15.000 τόνων εκρηκτικής ύλης ΤΝΤ 9. Η θερμοκρασία για ένα χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να μετρηθεί έφτασε στα απίστευτα ύψη των 300.000-500.000 βαθμών κελσίου και ένα τεράστιο ωστικό κύμα θερμότητας και ραδιενέργειας απλώθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το κέντρο της πόλης σωριάστηκε σε ερείπια καλυπτόμενο από ένα σύννεφο σκόνης και το 75% των κτιρίων καταστράφηκε ολοκληρωτικά. Και όχι μόνο αυτό: περισσότεροι από 30.000 πολίτες της Χιροσίμα εκείνη τη μοιραία στιγμή πέθαναν ακαριαία. Έπαψαν να υπάρχουν, όχι μόνο σαν ανθρώπινα όντα, αλλά σαν υλικές υποστάσεις. Τα κύτταρά τους, σε μερικές περιπτώσεις οι ίδιες οι μοριακές τους δομές, εξαφανίστηκαν μέσα στο απόλυτο μηδέν. Οι άνθρωποι που εξαερώθηκαν ζωντανοί άφησαν ανεξάλειπτα αποτυπώματα των σκιών τους. Σκιές νέων και γέρων, γυναικών, παιδιών, αλόγων, σκύλων. Σκιές από κότες, μύγες, πεταλούδες, λουλούδια. Σκιές φαντασμάτων 10.

Όσοι βρέθηκαν σε ακάλυπτο χώρο σε μια ζώνη που τα διάφορα σημεία της περιμέτρου της απείχαν από χίλια έως δύο-δυόμισι χιλιάδες μέτρα από το επίκεντρο της έκρηξης, έγιναν στάχτη πεθαίνοντας σε δύο έως επτά δευτερόλεπτα χωρίς να προλάβουν να γνωρίσουν την απέραντη φρίκη. Και είναι περίπου 50.000 πολίτες της Χιροσίμα.

Η πνοή του pikadon, πέρα από τον κύκλο των δυόμισι χιλιομέτρων από το επίκεντρο της έκρηξης, έφτασε αισθητά εξασθενημένη για να εξαϋλώσει οτιδήποτε ζωντανό, ωστόσο έκανε τουλάχιστον 90.000 πολίτες της Χιροσίμα κυριολεκτικά κάρβουνο, με φοβερά εγκαύματα ή τους μετατρέπει είτε σε μούμιες, ξυλιασμένους και ξεραμένους, με τα ρούχα τους ασβεστοποιημένα είτε σε κερί, με τέτοιες πληγές, που να διαλύονται μαλακά οι σάρκες τους ώσπου να ξεπροβάλλουν άσπρα τα κόκκαλά τους 11. Η γιγαντιαία αυτή θύελλα φωτιάς στη Χιροσίμα ισοπέδωσε 13 τετραγωνικά χιλιόμετρα, καταστρέφοντας περίπου το 92% των κατασκευών της.

Χωρίς η φωτιά να έχει καθόλου κοπάσει ένα γιγάντιο μανιτάρι που φτάνει στο ιλιγγιώδες ύψος των 17.000 χλμ. σκεπάζει την πόλη. Τριάντα με σαράντα λεπτά αργότερα μια μαύρη βροχή άρχισε να πέφτει και να μολύνει τα πάντα. Είναι η βροχή των ραδιενεργών υπολειμμάτων ανακατεμένη με τα υπολείμματα άνθρακα από τις πυρκαγιές που κατέκαιγαν την πόλη. Στην πρώτη ριπή ακτίνων γάμμα προστίθεται τώρα μια πιο άφθονη ροή το ίδιο βλαβερών ουσιών, που μπορούν να πληγιάσουν και να φαρμακώσουν τους οργανικούς ιστούς, το αίμα, το μεδούλι και να φέρουν αργό θάνατο -στους επιζήσαντες, σε όσους έχουν κιόλας χτυπηθεί από το πρώτο κύμα 12.

Η λέξη κόλαση δεν είναι αρκετή… Τα τροχιοδρομικά οχήματα έμειναν γεμάτα με τους απανθρακωμένους επιβάτες τους στριμωγμένους στα καθίσματα ή στοιβαγμένους όρθιους στους εξώστες. Ένας άνεμος ταχύτητος 800 χλμ. την ώρα σηκώθηκε και γκρέμισε τους τοίχους σε μια ακτίνα 1.500 μ., θρυμματίζοντας τα τζάμια των παραθύρων ακόμα και σε απόσταση 12 χλμ. από το σημείο Μηδέν.

Το δεύτερο κύμα αέρα έφτασε μόλις τα 250 χλμ. Ήταν, όμως, ένας κυκλώνας που στροβιλιζόταν πυρακτωμένος για έξι ώρες, με τρομερή δύναμη και ταυτόχρονα ένας στρόβιλος που ξερίζωνε τα δένδρα σε πολλά χιλιόμετρα απόσταση και τα πέταγε σαν φρύγανα στο απέραντο καμίνι που είναι τώρα η Χιροσίμα. Μαζί με τα δένδρα τερμάτιζαν τη ζωή τους μέσα σ’ αυτό το καζάνι άνθρωποι και ζώα κατά χιλιάδες κι ας είχαν την τύχη πολλοί απ’ αυτούς να μείνουν ανέπαφοι ένα λεπτό πρωτύτερα. Στα κανάλια σηκώνονταν θεόρατα κύματα και πολλοί δυστυχισμένοι, κυριολεκτικά, έβραζαν ζωντανοί.

Είκοσι λεπτά αργότερα από τη ρίψη της πυρηνικής βόμβας, το Τόκιο συνειδητοποίησε ότι είχε χάσει την επικοινωνία με την πόλη. Ακολούθησαν φήμες για μια «τρομερή έκρηξη». Τελικά, αποφασίστηκε να πετάξει ένα πολεμικό αεροσκάφος προκειμένου να διαπιστωθεί τι είχε συμβεί. Τρεις ώρες αργότερα, ένας νεαρός Ιάπωνας αξιωματικός πλησίαζε στη Χιροσίμα. Ενώ βρισκόταν ακόμα 100 μίλια μακριά άρχισε να δίνει αναφορές για ένα τεράστιο σύννεφο που κάλυπτε την πόλη και στη συνέχεια την είδε να καίγεται. Μόλις έφτασε το αεροπλάνο του στη Χιροσίμα, αντίκρισε μια μεγάλη ουλή πάνω στη γη που εξακολουθούσε να καίει καλυπτόμενη από ένα βαρύ σύννεφο καπνού. Προσγειώθηκε στα νότια της πόλης και μετά την υποβολή εκθέσεων στο Τόκιο, άρχισε να οργανώνει κάποια μέτρα ανακούφισης 13.

Πάνω από το 90% των γιατρών και το 93% των νοσηλευτών στη Χιροσίμα σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, άλλωστε οι περισσότεροι βρέθηκαν στο κέντρο της περιοχής που υπέστη τη μεγαλύτερη ζημιά 14. Τα νοσοκομεία καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Μόνο ένας γιατρός, ο Terufumi Sasaki, παρέμεινε σε υπηρεσία στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού 15. Παρ’ όλα αυτά, από νωρίς το απόγευμα, η αστυνομία και οι εθελοντές είχαν δημιουργήσει κέντρα περίθαλψης σε νοσοκομεία, σχολεία και στάσεις του τραμ, ενώ ένα νεκροτομείο ιδρύθηκε στη βιβλιοθήκη Ασάνο.

Aπό το Κούρε, ο Κεϊσούκε Χιρόκι, διοικητής της ναυτικής βάσης, τηλεφωνούσε κάθε ώρα στο Τόκιο, στο Γενικό Επιτελείο του Αυτοκρατορικού Ναυτικού δίνοντας ολοένα και πιο φοβερές λεπτομέρειες: “…Οι ομάδες βοήθειας δεν μπορούν να προωθηθούν σε απόσταση μικρότερη από οχτώ χιλιόμετρα από το κέντρο της Χιροσίμα… Ο αριθμός των νεκρών είναι απίθανος, εκατό χιλιάδες, διακόσιες χιλιάδες… Δεν υπάρχει ελπίδα για μεγάλο μέρος από τους επιζήσαντες. Πεθαίνουν σαν μύγες, με τις σάρκες τους διαλυμένες… Έμειναν όρθια 3 νοσοκομεία από τα 47… Πέθαναν τα δύο τρίτα από τους πυροσβέστες… Ως τώρα βρέθηκαν σ’ ολόκληρη την πόλη 72 γιατροί, λέω 72, ούτε ένας περισσότερο… Η θύελλα της φωτιάς δεν δείχνει ότι θα σταματήσει… Όσοι επιζήσανε έχουν καταφύγει στα γύρω μέρη, σωριασμένοι, σαν να τους χτύπησε πανούκλα και πολλοί έχουν την όψη τεράτων, γεμάτοι πληγές και βρωμιά… Δεν υπάρχει νερό…″ 16.

Η Ιαπωνία πληροφορήθηκε επίσημα το γεγονός της ρίψης της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα 16 ώρες αργότερα, από τις ανακοινώσεις που έκανε ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Χ. Τρούμαν: «Ατομική βόμβα συνδυασμένη με την βασικήν δύναμιν του σύμπαντος, τη δύναμιν εκ της οποίας και ο ήλιος αντλεί την ιδικήν του, εξαπελύθη εναντίον εκείνων που έφεραν τον πόλεμον εις την Άπω Ανατολήν… Εδαπανήσαμεν 2.000 εκατομμύρια δολάρια διά την πρωτοφανούς μεγέθους εις την ιστορίαν επιστημονικήν αυτήν κερδοσκοπίαν και ενικήσαμεν…»

 

 

 

Η πανηγυρική, ωστόσο, αυτή ανακοίνωση του Τρούμαν με την οποία γνωστοποιούσε στην υφήλιο ότι ο άνθρωπος μπήκε στην ατομική εποχή μπορεί να έκανε τους όπου γης πολίτες των Η.Π.Α. να ξεσπάσουν σ’ έναν ξέφρενο ενθουσιασμό, ωστόσο δεν γινόταν να συγκαλύψει τις διαστάσεις του μαζικού αυτού εγκλήματος: με 80.000 πτώματα την πρώτη στιγμή. Και 14.000 εξαφανισμένους, καθώς από την έκρηξη άνοιξε κυριολεκτικά η γη και τους κατάπιε…

Ως το Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, τουλάχιστον άλλοι 70.000 άνθρωποι πέθαναν από τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας και των τραυμάτων τους. “Ο υπέρμετρος αριθμός θυμάτων” σύμφωνα με τον καθηγητή Αράτα Οσάντα, “οφείλεται στο ότι η επίθεση ήταν πέρα για πέρα ξαφνική, στον μεγάλο αριθμό σπιτιών που ισοπεδώθηκαν και στην αστραπιαία εξάπλωση της φωτιάς από τις αναμμένες θράκες που τις χρησιμοποιούσαν για να φτιάχνουν το πρωινό φαγητό -και φυσικά στην ερήμωση που προκλήθηκε από τη δευτερογενή θερμική ακτινοβολία στις περιοχές κοντά στο κέντρο της έκρηξης. Επιπρόσθετοι λόγοι για τον εξαιρετικά μεγάλο αριθμό θανάτων απ’ ό,τι θα αναμενόταν, είναι και η κατάσταση υποσιτισμού του πληθυσμού, καθώς και η πλημμελής ή ανεπαρκής ιατρική παρακολούθηση των θυμάτων. Όσα νοσοκομεία είχαν προσωρινά στεγαστεί στα εργοστάσια πυρομαχικών και πολεμικού υλικού, που είχαν μείνει άθιχτα από τον βομβαρδισμό, διαλύθηκαν το Σεπτέμβριο όταν οι Συμμαχικές Δυνάμεις κατέλαβαν την Ιαπωνία, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι ασθενείς να βρεθούν ξαφνικά δίχως την παραμικρή ιατρική φροντίδα, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο το δείκτη θνησιμότητας” .

Από το 1946 ως το 1951 ακόμη 60.000 θάνατοι αποδόθηκαν στη επίδραση της βόμβας, η οποία προκάλεσε λευχαιμία, λέμφωμα, καρκίνο των πνευμόνων και άλλα είδη καρκίνου: «Θα γράψω τη λέξη ΕΙΡΗΝΗ στα φτερά σου για να πετάξεις πάνω από όλο τον κόσμο»… έλεγε για τους χάρτινους γερανούς που έφτιαχνε στο κρεβάτι του πόνου η μικρή Σαντάκο Σαζάκι, ένα από τα χιλιάδες αθώα θύματα που έχασαν τη ζωή τους από λευχαιμία πολύ μετά από τον βομβαρδισμό…    Για τους «hibakusha», τους επιζήσαντες της ατομικής βόμβας , η μνήμη της 6ης Αυγούστου του 1945 είναι το ίδιο οδυνηρή με τα σημάδια της ραδιενέργειας στο σώμα τους. Οι συνταρακτικές τους αφηγήσεις αποτελούν μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές, καθώς αποδίδουν όλη τη φρίκη του πολέμου.

Ναγκασάκι, 9 Αυγούστου 1945, 11.1′ π.μ.

 

 

 

 

Τρεις μέρες μετά τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα, στις 9 Αυγούστου 1945, στις 2.56 π.μ. απογειώθηκαν από το Τινιάν τα δύο μετεωρολογικά «Β-29». Στις 3.49 το πρωί, απογειώθηκαν άλλα τρία «Β-29». Ανάμεσά τους και το «Bocks’ Car», με 13μελές πλήρωμα και με κυβερνήτη τον Τσαρλς Σουίνι, που μετέφερε μια ατομική βόμβα μήκους 3 μέτρων και 24 εκατοστών, με μέγιστη διάμετρο 1 μέτρο και 35 εκατοστά, που ζύγιζε 4.500 κιλά.

Ο αρχικός στόχος της 9ης Αυγούστου ήταν η Κοκούρα, επειδή όμως αυτή η βιομηχανική πόλη-σημαντικό λιμάνι και οπλοστάσιο των Ιαπώνων με το ένα εκατομμύριο κατοίκους, ήταν καλυμμένη κατά 70% του εμβαδού της από πυκνά σύννεφα και από τον μαύρο καπνό των πυρκαγιών 17, O επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Τσάρλς Σουέινι ακολουθώντας το σχέδιο, στράφηκε στον «αναπληρωματικό» στόχο, την επίσης βιομηχανική πόλη του Ναγκασάκι.

Σε αντίθεση, όμως, με τη Χιροσίμα, σχεδόν όλα τα κτίρια στο Ναγκασάκι ήταν κατασκευασμένα με τον πατροπαράδοτο ιαπωνικό αρχιτεκτονικό σχέδιο: τα κτίρια αποτελούνταν από ξύλο ή είχαν ξύλινο σκελετό με τοίχους από ξύλο (με ή χωρίς σοβά) και κεραμοσκεπές. Την ημέρα των βομβαρδισμών, υπολογίζεται ότι 263.000 άνθρωποι ήταν στο Ναγκασάκι, αριθμός που συμπεριλαμβάνει και 400 αιχμαλώτους πολέμου των Συμμάχων που βρίσκονταν σε κάποιο στρατόπεδο στα βόρεια του Ναγκασάκι 18.

Η ορατότητα ήταν επίσης περιορισμένη, παρόλα αυτά στις 11.1′ π.μ. της 9ης του Αυγούστου 1945 ο «Fat man» απελευθερώθηκε από την κοιλιά του βομβαρδιστικού αεροσκάφους. Ύστερα από 52.5′ εξερράγη 503 μέτρα πάνω από τη μεγαλύτερη χριστιανική συνοικία 19 με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα σχεδόν διαλύοντας το Β29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα. “Υπήρχε μια εκτυφλωτική λευκή λάμψη του φωτός“, θυμάται η Δρ Tatsuichiro Akizuki που βρισκόταν εκείνη τη μέρα στο Νοσοκομείο Φυματικών στο Ναγκασάκι, “και την επόμενη στιγμή, Mπουμ! Κρακ! Μία τεράστια έκρηξη σαν ένα γιγάντιο χτύπημα έπληξε και σώριασε κάτω τα σώματά μας, τα κεφάλια μας, τα νοσοκομεία μας” 20.

Το ωστικό κύμα κατέστρεψε εντελώς περίπου 12.000 κτίρια σε μία ζώνη 5 τετραγωνικών χιλιομέτρων στη στενή μα πυκνοκατοικημένη κοιλάδα του Ουρακάμι 21, ενώ μια ορμητική καταιγίδα φωτιάς κατέκαψε και αποτέφρωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Σχεδόν τίποτα δεν έμεινε όρθιο από τα σπίτια, τα σχολεία της κοιλάδας και τα εργοστάσια.

Πάνω από τα δύο τρίτα των καθολικών κατοίκων της πόλης (12.000) σκοτώθηκαν. Προσκυνητές σε ιερά, ναούς και εκκλησίες έχασαν τη ζωή τους, καθώς προσευχόταν. “Το ποτάμι ήταν γεμάτο με νεκρούς και μισοπεθαμένους. Παιδιά που είχαν υποστεί εγκαύματα ούρλιαζαν, «Μαμά! Μαμά!» και οι μητέρες έψαχναν τα παιδιά τους, φωνάζοντας τα ονόματά τους ξέπνοες” θα εξιστορήσει η Hide Kurokawa.

Υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις στις εκτιμήσεις του συνόλου των θανάτων ήδη στο τέλος του 1945 που φτάνουν έως τον αριθμό των 80000 θυμάτων 22. Οι σωστικές ομάδες του στρατού έθαβαν τους χιλιάδες νεκρούς σε ομαδικούς τάφους, τελείως ανυποψίαστοι ότι η βόμβα είχε αφήσει πίσω της μεγάλες δόσεις ραδιενεργού ακτινοβολίας, που τελικά έστειλε στον τάφο πολλές ακόμα δεκάδες χιλιάδες άτομα. Οι τραυματίες ξεπερνούσαν τις 40.000. Σύμφωνα με την 27χρονη τότε γιατρό Akizuki, που εργαζόταν εκείνη την ώρα σε νοσοκομείο, ενάμισι χιλιόμετρο μακριά από το σημείο της έκρηξης τις μόνες βοήθειες που μπορούσαν να προσφέρουν ήταν κάποιες αλοιφές για τα εγκαύματα και υπομονετικές προσπάθειες για να βγάζουν από το δέρμα τους με τσιμπιδάκια τα σπασμένα κομμάτια από τζάμια: “Οι περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν προτού πάρουν μια πρώτη ανάσα της θεραπείας τους” 23.

Τα τραύματα όμως δεν περιορίζονταν στο δέρμα, αλλά εισχωρούσαν βαθιά στο σώμα προκαλώντας προσωρινή ή και μόνιμη στείρωση στους άνδρες και τις γυναίκες που εκτέθηκαν στη ραδιενέργεια. Οι ακτίνες γάμμα και τα νετρόνια που εκλύθηκαν κατά την έκρηξη της πυρηνικής βόμβας διαπέρασαν τα κόκκαλα και έφτασαν ως το μεδούλι. Διαπιστώθηκε ότι από τα 70 χιλιάδες περίπου άτομα που είχαν βρεθεί σε απόσταση 3 ως 5 χιλιομέτρων από το επίκεντρο της έκρηξης σχεδόν όλα είχαν χάσει μεγάλο μέρος της ζωικής τους δύναμης και ότι η θνησιμότητα ανέβηκε αισθητά στην πόλη. Η λευχαιμία και ο καρκίνος του πνεύμονα, του θυρεοειδούς και τους στήθους εξόντωσαν χιλιάδες Ιάπωνες.

Το 1958, από τα επίσημα στοιχεία που έδωσε το Ιαπωνικό Υπουργείο Υγιεινής, προέκυπτε ότι 6.572 “ατομόπληκτα” άτομα υποβάλλονταν σε ειδική θεραπεία στα δύο κυριότερα ινστιτούτα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, κι ωστόσο ήταν όλα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, καταδικασμένα να πεθάνουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Άλλοι 45.835 προσβεβλημένοι από τη ραδιενέργεια υποβάλλονταν σε συχνό ιατρικό έλεγχο χωρίς να παρουσιάζουν καμιά ένδειξη ότι θα μπορούσαν να ξαναγίνουν και πάλι φυσιολογικά άτομα. Πολλοί παρουσίαζαν ακόμα τα φρικιαστικά σημάδια των χηλοειδών – των ενδοδερμικών αποφύσεων που δημιουργούνται πάνω στους καμένους ιστούς – και ήταν οι πιο δυστυχισμένοι, αφού οι γνωστοί τους, ακόμα και οι συγγενείς και οι πιο στενοί φίλοι τους τούς φέρονταν σα να ήταν λεπροί, παρόλο που διαπιστώθηκε ότι δεν πρόκειται για πάθηση μεταδοτική 24. 

Οι έρευνες σε περίπου 3.000 παιδιά που εκτέθηκαν στις πυρηνικές εκρήξεις ως έμβρυα μέσα στην κοιλιά της μητέρας τους έδειξαν μείωση του δείκτη νοημοσύνης τους ανάλογη με την έκθεσή τους στην ακτινοβολία. Στα παιδιά που δέχθηκαν μεγαλύτερες δόσεις ραδιενέργειας εμφανίστηκε μεγαλύτερο ποσοστό νοητικής υστέρησης. H ακτινοβολία επηρέασε επίσης τον μέσο ρυθμό ανάπτυξής τους 25. Το 1960 γεννήθηκε στο Ναγκασάκι και έζησε 20 ώρες ένα κοριτσάκι με την κρανιακή κοιλότητα εντελώς άδεια. Οι γονείς του την ημέρα της καταστροφής ήταν 15 και 13 χρονών αντίστοιχα. Μεταξύ του 1945 και 1954 είχαν γεννηθεί στο Ναγκασάκι 25 παιδιά χωρίς καθόλου εγκέφαλο. Στα πρώτα εννέα χρόνια υπήρξαν 471 περιπτώσεις νεκρογέννητων παιδιών ασφαλώς εξαιτίας των μεταγενέστερων επιδράσεων της ραδιενέργειας, 181 αποβολές, 3630 περιπτώσεις με σοβαρές παθολογικές ανωμαλίες ή τερατογενέσεις 26.

Άλλοι, που δεν είχαν σημαδευτεί αισθητά από το pikadon, ψευτοζούσαν στα περιθώρια του ανθρώπινου συνόλου, σαν μια απίθανη τάξη “παριών”. Υπέφεραν πολύ από ιλίγγους, ναυτίες, μείωση της αντιληπτικής ικανότητας, ευπάθεια των τριχοειδών αγγείων – ένα ασήμαντο τσίμπημα καρφίτσας μπορούσε να προκαλέσει αιμορραγίες – και ήταν εξαιρετικά ευπρόσβλητοι από αρρώστιες, που για άλλους δε θα είχαν καμιά συνέπεια 27.

Στις 9 Αυγούστου του 1945 η Ιαπωνία θρηνούσε. Η αμερικανική προπαγάνδα διέδιδε πως η επόμενη βόμβα προοριζόταν για το Τόκιο. Οι φήμες έλεγαν πως η επίθεση θα γινόταν στις 12 Αυγούστου. Στις 10, η Ιαπωνία γνωστοποίησε ότι δεχόταν την άνευ όρων παράδοση 28, μεταφέροντας την ευθύνη της συνθηκολόγησης, στον ίδιον τον Ιάπωνα αυτοκράτορα Χιροχίτο. Ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που επιχειρήθηκε για να αποτραπεί η συνθηκολόγηση, απέτυχε 29.

του Δημήτρη Δαμασκηνού,

 

Αναδημοσίευση από τα Χανιώτικα Νέα, Πέμπτη 06 Αυγούστου 2015

 

 

Ένα έγκλημα που δεν παραγράφεται....

 

 

Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με ατομικές βόμβες στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945 έχει καταγραφεί ανεξίτηλα ως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διέπραξαν οι ιμπεριαλιστές κατά της ανθρωπότητας. Είπαν ότι έριξαν τις βόμβες για να συντομεύσουν τον πόλεμο. Τα δεδομένα μαρτυρούν άλλες επιδιώξεις.

Ηδη από τις 9 Μάη 1945 είχε συνθηκολογήσει η χιτλερική Γερμανία. Η Ιταλία είχε συνθηκολογήσει από τον Σεπτέμβρη του 1943 και απέμεινε μόνο το τρίτο μέλος της φασιστικής συμμαχίας, η Ιαπωνία, η οποία συνέχιζε τον πόλεμο μέχρι τις αρχές Αυγούστου 1945, αλλά ήταν ζήτημα ημερών η συνθηκολόγηση και η παράδοσή της.

Ο στόλος της ήταν πλήρως κατεστραμμένος και η ίδια η χώρα ασφυκτικά περικυκλωμένη. Παράλληλα, η Σοβιετική Ενωση από το Μάη του 1945 είχε αρχίσει να μεταφέρει με τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις στην Απω Ανατολή, για να συμμετάσχει στην τελική επίθεση.

Αυτήν την παράμετρο, την παρουσία της Σοβιετικής Ενωσης σ’ αυτό το μέτωπο ήθελαν να αποφύγουν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, οι οποίοι από τις 10 Μάη του 1945 δεν αντιμετώπιζαν πια τη Σοβιετική Ενωση σαν σύμμαχο, αλλά σαν εχθρό τους. Το έχει ομολογήσει ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του: «Η άβυσσος διανοίγεται. Η σοβιετική απειλή αντικατέστησε στα μάτια μας τον ναζιστή εχθρό. Μια λωρίδα εδάφους, πλάτους πολλών εκατοντάδων χιλιομέτρων κατεχόμενη από τους Ρώσους θα μας απομονώσει από την Πολωνία. Σε λίγο θα είναι εύκολο στους Ρώσους εάν θέλουν να προχωρήσουν ως τις ακτές της Βόρειας Θάλασσας και Ατλαντικού».

Με τέτοιες ιδέες, οι ιμπεριαλιστές συνεννοούνταν μεταξύ τους «σαν τους κλέφτες στο παζάρι». Ο Τρούμαν έχει ήδη ομολογήσει σε επιστολή του ότι τους προβλημάτιζε αν θα πρέπει να ανακοινώσουν στον Στάλιν, στη συνάντηση που θα είχαν οι τρεις αρχηγοί στις 15 Ιουλίου 1945 στο Πόστδαμ, ότι είχαν τερματιστεί με επιτυχία τα πειράματα και τα «μωρά», δηλαδή οι ατομικές βόμβες είχαν γεννηθεί. Δεν ήθελαν με τίποτα να είναι η Σοβιετική Ενωση συμμέτοχος στις μεταπολεμικές εξελίξεις στην Απω Ανατολή.

Γι’ αυτό στις 6 Αυγούστου 1945 έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, στέλνοντας έτσι και μια προειδοποίηση στη Σοβιετική Ενωση ότι πρέπει να περιορίσει τις απαιτήσεις της για τους όρους της Συνθήκης Ειρήνης, αλλιώς η συμμαχία θα διασπαστεί και το νέο αμερικανικό όπλο θα χρησιμοποιηθεί εναντίον της.

Η Σοβιετική Ενωση ανταποκρίθηκε στις συμμαχικές της υποχρεώσεις, και στις 8 Αυγούστου 1945 κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας. Κι όμως στις 9 Αυγούστου οι Αμερικανοί έριξαν και τη δεύτερη βόμβα στο Ναγκασάκι αυτή τη φορά. Δεν το έκαναν για να τελειώσει γρήγορα ο πόλεμος. Αυτός ήδη ήταν στο τέλος του. Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του αναφέρει: «Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η τύχη της Ιαπωνίας ρυθμίστηκε από την ατομική βόμβα. Η ήττα της ήταν βεβαία πριν ριφθεί η πρώτη βόμβα».

Η ρίψη των δύο ατομικών βομβών ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Εγινε όταν ο πόλεμος είχε τελειώσει. Τις έριξαν αποκλειστικά εναντίον αμάχων. Γνώριζαν από πριν τις συνέπειες, δηλαδή την πλήρη καταστροφή των δύο πόλεων και την καθολική εξόντωση του πληθυσμού τους. Στην πειραματική ρίψη που έγινε στην έρημο της Νεβάδα, οι φλόγες είχαν φτάσει μέχρι τα όριά της και η καταστροφή της ατμόσφαιρας σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων ήταν πλήρης.

 

 

Ορισμένα από τα δεδομένα της εποχής

 

 

Αν και ο πόλεμος ουσιαστικά έχει τελειώσει, οι Αμερικανοί, προπαγανδίζοντας την αναγκαιότητα να δοθεί «η χαριστική βολή» στην Ιαπωνία, δοκιμάζουν την ατομική βόμβα όχι σε στρατιωτικούς στόχους, αλλά στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Το γεγονός και μόνο ότι ήδη η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί, αλλά και ότι οι δύο ατομικές βόμβες δεν έπεσαν σε στρατιωτικούς στόχους, έκανε φανερό ότι άλλος ήταν ο σκοπός που οι ΗΠΑ έριξαν τις βόμβες.

Αντικειμενικά, η πορεία διαμόρφωσης του μεταπολεμικού κόσμου ήταν αντικείμενο οξύτατης διαπάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Και εκφραζόταν και πριν την έναρξη του πολέμου και στη διάρκειά του. Κανείς δε διαφωνεί ότι η προετοιμασία της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας για πόλεμο στηρίχτηκε στα κεφάλαια των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών, (Αγγλίας, ΗΠΑ, Γαλλίας), των αντιπάλων της στον πόλεμο, με στόχο την επίθεση στην ΕΣΣΔ και την καταστροφή του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους και το μοίρασμά του, όπως και το ξαναμοίρασμα άλλων εδαφών, ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη. Αλλά η Γερμανία έκανε πόλεμο πρώτα ενάντια στα αντίπαλα σ’ αυτήν ιμπεριαλιστικά κράτη στην Ευρώπη.

Η διαμόρφωση του αντιχιτλερικού συνασπισμού (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία), μετά την επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ, ήταν ένας προσωρινός συμβιβασμός των ιμπεριαλιστικών αυτών κρατών με το σοσιαλισμό, αλλά το ζήτημα της διαμόρφωσης και της εξέλιξης του μεταπολεμικού κόσμου ήταν αντικείμενο διαπάλης και εντός του αντιχιτλερικού συνασπισμού. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ο προσωρινός συμβιβασμός δεν καταργούσε την εχθρότητα ανάμεσα στα δυο συστήματα. Αυτή υπάρχει, είναι αντικειμενική.

Ομως, ο μεταπολεμικός κόσμος αλλάζει ραγδαία και η νίκη των λαών συνοδεύεται με χτυπήματα στον ίδιο τον ιμπεριαλισμό. Η ΕΣΣΔ, σηκώνοντας το κύριο βάρος του πολέμου, γίνεται για τους λαούς «σύμβολο» που οδηγεί την πάλη τους, αλλά και δύναμη που τους ωθεί σε αυτό που η ίδια οικοδομεί, το σοσιαλισμό. Σύμβολο και υλική δύναμη της πάλης των λαών είναι ο σοσιαλισμός. Ο ιμπεριαλισμός αισθάνεται τις αλλαγές, προβλέπει το μέλλον και συνειδητοποιεί ότι του λιγοστεύει το οξυγόνο. Αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων εις βάρος του. Το πεδίο στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο, γίνεται εύφορο για να καρποφορήσουν οι ιδέες που κυοφορούν τη νέα κοινωνία. Οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν να φράξουν το δρόμο που μπορεί να οδηγήσει το ιμπεριαλιστικό σύστημα στο θάνατο. Με την αποτρόπαια πράξη της ρίψης των ατομικών βομβών θέλησαν να επιβάλουν την ιμπεριαλιστική παγκόσμια κυριαρχία και κυρίως τη δική τους ηγεμονία, σώζοντας ό,τι απέμενε από το σάπιο σύστημά τους στον πλανήτη.

Πραγματικός σκοπός ήταν να τρομοκρατήσουν την ΕΣΣΔ, τη νεοσύστατη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τον αγώνα του εργατικού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες για κοινωνική απελευθέρωση, ουσιαστικά να σταματήσουν την ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης προς τα μπρος και, αν μπορούσαν, να την «αντιστρέψουν». Σχετικά μ’ αυτό ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, μιλώντας στις 31 Μάρτη 1949 στη Βοστόνη, ανέφερε τα εξής: «Είναι βέβαιον, ότι η Ευρώπη θα είχε κομμουνιστικοποιηθεί… εάν δεν ευρίσκετο η ατομική βόμβα εις τας χείρας των Ηνωμένων Πολιτειών» («Καθημερινή» 1/4/1949).

Αλλά και αμέσως μετά την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, στις 12 Μάη 1945, τηλεγραφούσε στον Αμερικανό Πρόεδρο Χάρι Τρούμαν λέγοντάς του: «Η ευρωπαϊκή κατάστασις με ανησυχεί πάρα πολύ… Πολύ σύντομα η στρατιωτική ισχύς μας θα σβήσει στην ηπειρωτική Ευρώπη, εκτός από μέτριες δυνάμεις που θα παραμείνουν για την κατοχή της Γερμανίας. Τι θα συμβεί εν τω μεταξύ από την πλευρά της Ρωσίας;… Δοκιμάζω πολύ ζωηρά ανησυχία από την εσφαλμένη ερμηνεία που δίνουν στις αποφάσεις της Γιάλτας, από τη συμπεριφορά των στην Πολωνία, από τη συντριπτική των υπεροχή στα Βαλκάνια, εκτός από την Ελλάδα, από τις δυσκολίες που δημιουργούν στο ζήτημα της Βιέννης, από το συνδυασμό της ισχύος των στα κατεχόμενα ή ελεγχόμενα από αυτούς εδάφη, με τη χρησιμοποίηση της κομμουνιστικής τακτικής σε τόσα μέρη του κόσμου και, κυρίως, από τη δυνατότητα που έχουν να διατηρούν επί μακρόν τεράστιες στρατιές εν εκστρατεία. Ποια θα είναι η κατάστασις ύστερα από ένα ή δύο χρόνια; Οι αμερικανικές ή βρετανικές στρατιές θα έχουν τότε διαλυθεί, οι Γάλλοι δε θα έχουν ακόμη οργανωθεί αρκετά και δε θα διαθέτομεν παρά λίγες μεραρχίες, κατά το πλείστον γαλλικές, ενώ η Ρωσία θα είναι ελεύθερη να διατηρεί 200 ή 300 εν ενεργεία. Ενα Σιδηρούν Παραπέτασμα έπεσε σε ολόκληρη τη γραμμή του μετώπου… Ο στρατηγός Αϊζενχάουερ πρέπει να λάβει όλα τα δυνατά μέτρα για να προλάβει νέα ομαδική έξοδο των γερμανικών πληθυσμών, όταν οι Μοσχοβίτες πραγματοποιήσουν την τεράστια προέλασή των προς το κέντρο της Ευρώπης… Σε λίγο θα είναι εύκολο στους Ρώσους να προχωρήσουν, εάν θέλουν, ως τις ακτές της Βορείου Θαλάσσης και του Ατλαντικού» (Ουίνστον Τσόρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος», Εκδόσεις «Ελληνική Μορφωτική Εστία», τόμος ΣΤ’, σελ. 439 – 440).

 

 

Ο κύριος στόχος

 

 

Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται καθαρό τι έβαζε σαν κύριο καθήκον του ο διεθνής ιμπεριαλισμός: Την στρατιωτική του οργάνωση ενάντια στην ΕΣΣΔ και στο διεθνές επαναστατικό κίνημα. Αυτόν τον στόχο προσπάθησαν να τον καμουφλάρουν με διάφορους τρόπους κι αυτό που περισσεύει είναι η υποκρισία.

Παράδειγμα: «Ο κόσμος θα σημειώσει ότι η πρώτη ατομική βόμβα ρίχτηκε στη Χιροσίμα, μια στρατιωτική βάση. Αυτό έγινε διότι επιθυμούσαμε για την επίθεση να αποφευχθεί όσο είναι δυνατόν ο θάνατος αμάχων. Ωστόσο, η επίθεση είναι μόνο μία προειδοποίηση για αυτά που θα ακολουθήσουν αν η Ιαπωνία δεν παραδοθεί, βόμβες θα ριχτούν στις πολεμικές τους βιομηχανίες και δυστυχώς χιλιάδες ζωές πολιτών θα χαθούν. Προτρέπω τους Γιαπωνέζους πολίτες να εγκαταλείψουν τις βιομηχανικές πόλεις αμέσως και να σώσουν τους εαυτούς τους από την καταστροφή» (ομιλία Τρούμαν στις 9 Αυγούστου 1945).

Το διάγγελμα εκφωνήθηκε την ίδια εκείνη ημέρα, κατά την οποία είχε προαποφασιστεί να χρησιμοποιηθεί η δεύτερη ατομική βόμβα, αυτή τη φορά στο Ναγκασάκι, σκορπώντας το θάνατο σε τουλάχιστον 48.000 αμάχους. Τα περί προειδοποιήσεων προς τους Ιάπωνες πολίτες αποτελούν μια ακόμα τραγική ειρωνεία. Είναι φανερό πως η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ θέλει να αποκρύψει το γεγονός πως ένα πρωτόγνωρο για την εποχή όπλο μαζικής καταστροφής χρησιμοποιήθηκε νύχτα, ενάντια σε πυκνοκατοικημένη περιοχή και είχε ως συνέπεια το θάνατο περισσότερων από 130.000 ανθρώπων. Για τούτο και γίνεται λόγος για τη Χιροσίμα ως μια στρατιωτική βάση. Για την ώρα φαίνεται ότι στην αμερικανική κυβέρνηση αρκεί το γεγονός της επιτυχούς χρήσης ενός υπερόπλου σε πραγματικές πολεμικές συνθήκες. Η επίδειξη της δράσης του, μάλιστα, εις διπλούν, προσφέρεται να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των γεωπολιτικών συσχετισμών στο στρατόπεδο των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Καθώς κυλάει ο χρόνος από την ατομική επίθεση στις δύο ιαπωνικές πόλεις, έρχονται στο φως ολοένα και νεότερα στοιχεία για το μέγεθος των καταστροφών που προξένησε τις πραγματικές διαστάσεις της τραγωδίας σε ανθρώπινες ζωές, τις διαρκείς συνέπειες της ραδιενέργειας στους επιζώντες, καθώς και το γεγονός ότι η χρήση των βομβών σε αμάχους ήταν προεξοφλημένη, άσχετα από την πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων στον Ειρηνικό Ωκεανό στη διάρκεια των τελευταίων μηνών του πολέμου. Στις «Αναμνήσεις» του ο Τρούμαν αναφέρει: «Θεωρούσα τη βόμβα ως ένα πολεμικό όπλο και ποτέ δεν είχα την οποιαδήποτε αμφιβολία αν θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί… όταν συζήτησα με τον Τσόρτσιλ ανεπιφύλακτα μου είπε ότι εννοούσε τη χρησιμοποίηση της ατομικής βόμβας» (Χάρι Τρούμαν «Αναμνήσεις», 1955).

Η έντονη δυσφορία που δημιουργείται στην παγκόσμια κοινή γνώμη, αλλά και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, σχετικά με την απάνθρωπη βαρβαρότητα της χρήσης ενός τέτοιου όπλου μαζικής καταστροφής, προκαλεί άμεσα τον κίνδυνο αφενός του κλυδωνισμού όλου του ιδεολογικού οικοδομήματος που θέλει τις ΗΠΑ ως θεμελιωτή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον μεταπολεμικό κόσμο. Αφετέρου, προξενεί δυσκολία στην εφαρμογή της παγκόσμιας πολιτικής ηγεμονίας στην οποία αποβλέπουν οι ΗΠΑ έχοντας ως καθοριστικό μέσο πίεσης, τι άλλο, την κατοχή της ατομικής βόμβας. Ο Τσάμες Κόναντ, πρόεδρος του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και μέλος της «Προσωρινής Επιτροπής» που είχε την ευθύνη της απόφασης για την επίθεση με τις ατομικές βόμβες, σε επιστολή του προς τον Ι. Στίμσον (υπουργό πολέμου από τον Ιούλη του 1940 μέχρι και το τέλος του πολέμου) και επίσης μέλος της ίδιας Επιτροπής, αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Αν η προπαγάνδα ενάντια στη χρήση της ατομικής βόμβας είχε επιτραπεί να αναπτυχθεί ανεξέλεγκτα, η ισχύς της στρατηγικής μας θέσης λόγω της κατοχής της βόμβας θα είχε αντίστοιχα εξασθενήσει και μαζί με αυτό θα εμφανιζόταν μία μείωση των πιθανοτήτων για ένα διεθνή έλεγχο της ατομικής ενέργειας (σ.σ. εννοεί έλεγχο υπό την εποπτεία της ισχύος των ΗΠΑ)… Είμαι σταθερά πεπεισμένος ότι οι Ρώσοι τελικά θα συμφωνήσουν με τις αμερικανικές προτάσεις για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας αρχής για την ατομική ενέργεια, δεδομένου ότι θα είναι πεισμένοι πως διαθέτουμε τη βόμβα σε ποσότητα και πως είμαστε έτοιμοι να τη χρησιμοποιήσουμε χωρίς δισταγμό σε έναν επόμενο πόλεμο».

Η αλήθεια είναι ότι η επίσημη απάντηση από τη μεριά της πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ δεν άργησε να δοθεί. Το 1947 δημοσιεύεται άρθρο του προς τον υπουργό Πολέμου Στίμσον στο περιοδικό «Harper’s». Στο συγκεκριμένο άρθρο παρουσιάζεται με επισημότητα το επιχείρημα πως η χρήση των ατομικών βομβών έσωσε τη ζωή περισσότερο του ενός εκατομμυρίου Αμερικανών στρατιωτών, οι οποίοι – σε αντίθετη περίπτωση – θα θυσιάζονταν στην επιχείρηση κατάληψης των ιαπωνικών νησιών.

Ωστόσο, πέρα από το βάρος της υπογραφής του συγγραφέα, η συγκεκριμένη αριθμητική εκτίμηση περί των αμερικανικών απωλειών δεν υποστηρίζεται από καμία πηγή ή μελέτη του στρατού των ΗΠΑ. Το έναυσμα για να πάρει μπροστά η μηχανή της προπαγάνδας έχει ήδη δοθεί. Το συγκεκριμένο άρθρο αναδημοσιεύεται μαζικά σε πάμπολλες εφημερίδες και περιοδικά. Ο τεράστιος, κατά τον επίσημο ισχυρισμό, αριθμός των αμερικανικών απωλειών, στον οποίο αργότερα προστίθενται οι διάφορες εκτιμήσεις για τις ενδεχόμενες απώλειες Ιαπώνων στρατιωτών και αμάχων που θα προξενούνταν με τη συνέχιση του πολέμου, μπαίνει στο ζύγι με τις συνολικά 180.000 ζωές των αμάχων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και προφανώς για κάποιους φτάνει και περισσεύει, ώστε να είναι ηθικά δικαιωμένοι για την απόφασή τους.

 

 

Οι «μικρότερες απώλειες»

 

 

Προτού επιχειρήσουμε να κρίνουμε την άποψη που δέχεται ως δεδομένη τη συνέχιση του πολέμου μέχρι τελικής πτώσης από την πλευρά της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας, θα παρουσιάσουμε μερικά στοιχεία που δείχνουν ότι ο εκτιμώμενος αριθμός των απωλειών για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις σε ενδεχόμενη απόβαση στα ιαπωνικά νησιά αυξάνεται όσο περνούν τα χρόνια. Προφανής στόχος είναι να δοθεί μια απάντηση στη διογκούμενη από τους λαούς αντίθεση στη δολοφονική επίθεση με τις ατομικές βόμβες. Μάλιστα, στα πλαίσια της επίσημης προπαγάνδας, το μοναδικό επιχείρημα ή δικαιολογία για την ατομική επίθεση αποτελεί το γεγονός πως η χρήση των ατομικών βομβών επέφερε άμεσα τη λύση του πολέμου με το μικρότερο δυνατό αριθμό απωλειών.

Ετσι, λοιπόν, ανήμερα της ρίψης της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι (9/8/45) ο Πρόεδρος Χ. Τρούμαν απευθυνόμενος με μήνυμά του προς όλους όσοι εργάστηκαν στην κατασκευή της βόμβας, αναφέρει: «Το έθνος σάς ευγνωμονεί με την ελπίδα ότι το νέο όπλο θα έχει σαν συνέπεια τη σωτηρία χιλιάδων ζωών Αμερικανών…»

Στις 15 Δεκέμβρη του ίδιου έτους, ο ίδιος σε επίσημο λόγο του αναφέρει: «...σκέφτηκα ότι ένα τέταρτο του εκατομμυρίου από τον ανθό της νεολαίας μας άξιζε περισσότερο από δύο ιαπωνικές πόλεις και ακόμα το πιστεύω».

Ο Καρλ Κόμπτον, πρόεδρος του ΜΙΤ και μέλος κι αυτός της «Προσωρινής Επιτροπής» σε άρθρο του στο «Atlantic Montnly», το 1946, αναφέρει: «Πιστεύω ακράδαντα ότι η χρήση της ατομικής βόμβας έσωσε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, ίσως μερικά εκατομμύρια ζωές μαζί Αμερικανών και Ιαπώνων».

Στις 6 Απρίλη 1949 πάλι ο Τρούμαν, απευθυνόμενος σε ομάδα νέων δημοκρατικών γερουσιαστών και αντιπροσώπων, αναφέρει: «Πήρα την απόφαση, διότι σκέφτηκα ότι 200.000 δικοί μας νέοι άντρες, καθώς επίσης και 300.000 με 400.000 από τον εχθρό θα σώζονταν».

Σε λόγο του στις 28 Απρίλη 1959 ο Τρούμαν ξεπερνάει πραγματικά κάθε όριο «λογικής» εκτίμησης, αφού δηλώνει πως η ρίψη των βομβών σταμάτησε τον πόλεμο και σώθηκαν εκατομμύρια ζωές.

Από τα παραπάνω είναι φανερό πως εκτός του ότι οι κατά καιρούς εκτιμήσεις διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, όχι μόνο διογκώνονται καθώς κυλάει ο χρόνος, αλλά και δε γίνεται ουδεμία προσπάθεια να στηριχτούν πουθενά. Τούτο, άλλωστε, δε θα μπορούσε να είναι εφικτό, καθώς οποιαδήποτε σκέψη για απόβαση στην Ιαπωνία ποτέ δεν είχε ληφθεί στα σοβαρά υπόψη. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από το γεγονός πως επέκειτο από τις αρχές ήδη του καλοκαιριού του 1945 η παράδοση της Ιαπωνίας.

 

 

Ηταν ήδη ηττημένοι

 

 

Ο ναύαρχος Ουίλιαμ Λάρι διατέλεσε διευθυντής προσωπικού της προεδρίας Ρούζβελτ και Τρούμαν. Στο βιβλίο του «I was there» που εκδόθηκε το 1950, γράφει: «Η γνώμη μου είναι ότι η χρήση αυτού του βάρβαρου όπλου ενάντια στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν επέφερε υλική βοήθεια στον πόλεμό μας ενάντια στην Ιαπωνία. Οι Ιάπωνες ήταν ήδη ηττημένοι και έτοιμοι να παραδοθούν».

Από το τέλος ακόμα του 1944 η θέση της Ιαπωνίας, τόσο στο θέατρο του πολέμου όσο και στην οικονομία, ήταν τόσο δύσκολη, ώστε δεν ήταν πολλοί στα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικής και στρατιωτικής διοίκησής της που έλπιζαν σε κάποια επιτυχή έκβαση του πολέμου. Ο σφιχτός ναυτικός αποκλεισμός που είχαν επιβάλει οι ΗΠΑ στις ιαπωνικές νήσους, ο οποίος ακολούθησε την καταστροφή του ιαπωνικού στόλου, σε συνδυασμό με τους συνεχείς, καθημερινούς βομβαρδισμούς των ιαπωνικών πόλεων από το Γενάρη του 1945 κι έπειτα, είχαν φέρει την παραγωγή πολεμικών και άλλων αγαθών να κινείται σε απογοητευτικά χαμηλά επίπεδα για ένα εμπόλεμο κράτος.

Οι εισαγωγές πετρελαίου και πρώτων υλών έτειναν να εκμηδενιστούν, οδηγώντας στην κατανάλωση των αποθεμάτων. Για παράδειγμα, τον Ιούλη του 1945 η διύλιση του πετρελαίου είχε φτάσει μόλις το 15% του μέγιστου του 1943, η παραγωγή αλουμινίου στο 9% του μέγιστου του 1944. Το 30% του αστικού πληθυσμού είχε απομείνει άστεγο, ενώ υπολογίζεται ότι το καλοκαίρι του 1945 η μέση κατά κεφαλή ημερήσια κατανάλωση δεν ξεπερνούσε τις 1.680 θερμίδες. Ετσι αποτελούσε ένα σαφές δεδομένο ότι «η οικονομία της Ιαπωνίας ήταν σε μεγάλη έκταση κατεστραμμένη εις διπλούν, μία φορά λόγω της διακοπής των εισαγωγών και μία ακόμα από τις από αέρος επιθέσεις». Ολα αυτά μαζί με τις τραγικές απώλειες του άμαχου πληθυσμού (για παράδειγμα στο μαζικό βομβαρδισμό του Τόκιο στις 9 και 10 Μάρτη 1945 έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 120.000 άνθρωποι, ενώ η ίδια η πόλη καταστράφηκε ολοσχερώς από τη φωτιά που επακολούθησε) είχαν γεννήσει στον πληθυσμό έντονη ηττοπάθεια και απογοήτευση.

Επομένως, δεν είναι παράξενο που η σημαντικότερη μερίδα της πολιτικής ηγεσίας της Ιαπωνίας μαζί και ο αυτοκράτορας Χιροχίτο είχαν εκδηλώσει την επιθυμία για εκεχειρία και την παράδοση της χώρας τους, από τον Απρίλη ακόμα του 1945. Στα πλαίσια αυτά, είχαν γίνει κινήσεις μέσω του Γιαπωνέζου πρεσβευτή στην Ελβετία, οι οποίες είχαν επί τούτου γίνει γνωστές στην υπηρεσία πληροφοριών OSS (πρόδρομος της ΣΙΑ) και από κει στον Τρούμαν, αλλά και μέσω της Μόσχας επιζητώντας μια διαθέσιμη διαμεσολαβητική οδό με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Πρέπει να τονιστεί πως η συνολική στάση συνθηκολόγησης από την πλευρά των Ιαπώνων είχε έρθει σε πλήρη γνώση της αμερικανικής κυβέρνησης. Αλλωστε, οι Αμερικανοί είχαν σπάσει τον κώδικα επικοινωνίας των Ιαπώνων από τους πρώτους μήνες του πολέμου. Επειτα, σε επίσημο επίπεδο, το θέμα συζητήθηκε στο Πότσδαμ (17 Ιούλη – 2 Αυγούστου 1945), αφού ο Στάλιν έθεσε τις σχετικές κινήσεις και πρωτοβουλίες των Ιαπώνων σε γνώση του Τρούμαν.

Το κυριότερο πρόβλημα της ιαπωνικής πολιτικής ηγεσίας ήταν να καθοριστούν οι όροι της παράδοσης, πράγμα που η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρνούνταν ή απέφευγε σταθερά να προκαθορίσει, απαιτώντας άνευ όρων παράδοση, χωρίς όμως να διασαφηνίζει ένα προτεινόμενο σχέδιο περί του μεταπολεμικού καθεστώτος στην Ιαπωνία. Οπως είναι φυσικό, αυτό οδηγούσε την πολιτική ηγεσία της Ιαπωνίας σε αμηχανία, που θέλοντας και μη ήταν υποχρεωμένη να υπακούει στις πιο αρτηριοσκληρωτικές τάσεις της στρατιωτικής ηγεσίας και να συνεχίζει ένα χαμένο πόλεμο, που πολύ πιθανά με το τέλος του να προκαλούσε τεράστιους κλυδωνισμούς, ακόμα και στην κυριαρχία της, λόγω της διογκωμένης δυσαρέσκειας και αναταραχής ενός πολέμου, αλλά και την εξευτελιστική ήττα και κατοχή της χώρας.

Ο Ραλφ Μπαρντ υφυπουργός του Ναυτικού (μέλος κι αυτός της «Προσωρινής Επιτροπής») στις 27 Ιούνη 1945 παραδίδει μνημόνιο στον υπουργό Πολέμου, Στίμσον, στο οποίο καταρχήν προτείνει να δοθεί προειδοποίηση προς την ιαπωνική ηγεσία για την κατοχή από τις ΗΠΑ της ατομικής βόμβας. Επειτα εκτιμά πως η ιαπωνική κυβέρνηση αναζητά ευκαιρία για να παραδοθεί και για τούτο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει να ανακοινώσει ποιες διαβεβαιώσεις προτίθεται να παράσχει σχετικά με την τύχη του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, καθώς και να αποσαφηνίσει τους όρους και τις συνθήκες στις οποίες θα υπαχθεί το ιαπωνικό έθνος έπειτα από την άνευ όρων παράδοση. Η άποψη του Μπαρντ είναι: «Μου φαίνεται πολύ πιθανό ότι αυτό αποτελεί την ευκαιρία την οποία αναζητούν οι Ιάπωνες για να παραδοθούν».

Την ίδια άποψη φερόταν να είχε κι άλλο ένα ιθύνον μέλος της στρατιωτικής ηγεσίας της εποχής, ο κατοπινός Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Στο βιβλίο «Tne White House yars: Mandate for change», θέλοντας να διαχωρίσει τη θέση του από τη μαζική δολοφονία της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, αναφέρει ότι όταν ο υπουργός Πολέμου, Στίμσον, του δήλωσε (20 Ιούλη 1945) πως οι ΗΠΑ προτίθενταν να χρησιμοποιήσουν την ατομική βόμβα, αυτός του εκδήλωσε την «πεποίθηση ότι η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί και πως η ρίψη της βόμβας ήταν εντελώς μη απαραίτητη κι έπειτα διότι σκεφτόμουν ότι η χώρα μας θα έπρεπε να αποφύγει να σοκάρει την παγκόσμια κοινή γνώμη με τη χρήση ενός όπλου, το οποίο δεν ήταν πια υποχρεωτικό ως μέσον για να σώσουν ζωές Αμερικανών. Ηταν πεποίθησή μου πως η Ιαπωνία εκείνη τη στιγμή αναζητούσε τρόπο να παραδοθεί με το λιγότερο εξευτελιστικό τρόπο».

Επομένως, ήταν σε γνώση των Αμερικανών πως ενδεχόμενη απόβαση στα ιαπωνικά νησιά ήταν από την εξέλιξη των πραγμάτων αχρείαστη και γι’ αυτό ελάχιστη μελέτη είχε αποδοθεί σε αυτό το πρόγραμμα. Το μη απαραίτητο της απόβασης συνοψίζεται στην επίσημη μελέτη του US Bombing Stategy Suruey, σύμφωνα με την οποία: «Φαίνεται καθαρά ότι ακόμη και δίχως την επίθεση με την ατομική βόμβα, η υπεροχή από αέρος πάνω από την Ιαπωνία θα είχε ασκήσει ικανή πίεση, ώστε να επιφέρει την παράδοση χωρίς όρους και να καταστήσει μη απαραίτητη την απόβαση».

 

 

Είχαν αποφασίσει καιρό πριν το έγκλημα

 

 

Επιπλέον, το άμεσο τέλος του πολέμου διαφάνηκε όταν ο Στάλιν στη συνδιάσκεψη του Πότσδαμ διαβεβαίωσε τον Τρούμαν ότι η ΕΣΣΔ θα τηρούσε την υπόσχεση που είχε δώσει κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης της Γιάλτας (Φλεβάρης 1945) να συμβάλλει με τις δυνάμεις της στον πόλεμο του Ειρηνικού πριν περάσουν τρεις μήνες από τη λήξη των εχθροπραξιών στην Ευρώπη. Και πράγματι, στις 8 Αυγούστου 1945 η ΕΣΣΔ κηρύσσει τον πόλεμο στην Ιαπωνία και στρατεύματά της εισβάλλουν στη Μαντζουρία και στην Κορέα.

Το γεγονός αυτό από μόνο του θα συντελούσε στην ταχεία κατάληξη του πολέμου. Η ιαπωνική ηγεσία μην έχοντας κανένα περιθώριο διπλωματικού ή στρατιωτικού ελιγμού, πιεζόμενη από τεράστιες σε μέγεθος στρατιωτικές δυνάμεις σε όλα τα μέτωπα, θα υπέκυπτε σε άμεση συνθηκολόγηση. Ωστόσο, από το Φλεβάρη του 1945 μέχρι τον Ιούλη του ίδιου έτους πολλά είχαν αλλάξει στις σχέσεις των συμμάχων. Η αιτία ήταν φυσικά το μεταπολεμικό στάτους κβο στην Ευρώπη. Ο ισχυρός ρόλος της ΕΣΣΔ ήταν πλέον γεγονός και η αντιμετώπιση της νέας κατάστασης ήταν το πιο επείγον πρόβλημα για τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς.Ετσι, όταν από τον Απρίλη του 1945 έρχεται σε γνώση της αμερικανικής κυβέρνησης ότι η κατασκευή της ατομικής βόμβας είναι πλέον στο τελικό της στάδιο αλλάζει συλλήβδην και η στάση της απέναντι στην ΕΣΣΔ.

Την 1η Ιούνη 1945 λαμβάνεται η απόφαση για την άμεση χρήση της βόμβας χωρίς προειδοποίηση. Στις 16 Ιούλη εξελίσσεται με επιτυχία η γενική δομική της ατομικής βόμβας στο Αλαμογκόρντο του Νέου Μεξικού. Ομάδα επιστημόνων, με επικεφαλής τον L. Szilard, οι οποίοι συμμετείχαν στο μυστικό πρόγραμμα της κατασκευής της βόμβας προσπαθούν να παρέμβουν και να επηρεάσουν υψηλόβαθμους κυβερνητικούς παράγοντες σχετικά με τη μη χρήση της βόμβας. Μάλιστα αποστέλλουν, διαμέσου της υπηρεσιακής οδού, το αίτημά τους η βόμβα να μη χρησιμοποιηθεί εναντίον ιαπωνικών πόλεων. Αντίθετα, προτείνουν να γίνει επίσημη προειδοποίηση προς την ιαπωνική κυβέρνηση σχετικά με την κατοχή του νέου υπερόπλου και στη συνέχεια να προσκληθεί αντιπροσωπεία της σε μια επίσημη επίδειξη της καταστρεπτικής του ισχύος σε ακατοίκητο μέρος. Με αυτόν τον τρόπο τόνιζαν, η ιαπωνική κυβέρνηση θα εξαναγκαζόταν να συνθηκολογήσει. Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε ως μη ρεαλιστική.

Προφανώς τα 180.000 θύματα αποτελούν από μόνα τους μια πιο ρεαλιστική… απόδειξη! Ο ίδιος ο L. Szilard όταν αναφέρθηκε μετά από χρόνια στην αρνητική υποδοχή που επιφύλαξε ο Byrnes (μέλος της Προσωρινής Επιτροπής και μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ) στο αίτημα της μερίδας των επιστημόνων που εκπροσωπούσε ο Szilard δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες σχετικά με τα κίνητρα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Η γνώμη που σχημάτισε ο Szilard για τον Byrnes έπειτα από τη συνάντηση που είχαν στις 28 Μάη 1945 ήταν η ακόλουθη: «Ο Byrnes ανησυχούσε για το γεγονός ότι η Ρωσία έχει καταλάβει την Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία και το ίδιο ανησυχούσα κι εγώ. Ο Byrnes πίστευε ότι η κατοχή της βόμβας από τις ΗΠΑ θα καθιστούσε τους Ρώσους περισσότερο χειραγωγήσιμους στην Ευρώπη…».

Το πρόγραμμα για την έρευνα και την κατασκευή της ατομικής βόμβας, γνωστό ως «σχέδιο Μανχάταν», κόστισε περί τα 2 δισ. δολάρια της εποχής και σε αυτό απασχολήθηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ μεγάλο μέρος της αφρόκρεμας της επιστημονικής κοινότητας που είχε συγκεντρωθεί στις ΗΠΑ, καθώς και πεντακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι συνολικά. Από τη στιγμή που έγινε εφικτή η εξερχόμενη αλυσιδωτή αντίσταση (2 Δεκέμβρη 1942) είχε καταστεί βέβαιο ότι η δημιουργία του νέου υπερόπλου θα τελεσφορούσε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Η κατοχή του δε, θα δημιουργούσε νέα δεδομένα στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς και στον ενεργότερο ρόλο των ΗΠΑ στις διεθνείς προθέσεις. Η χρήση της ατομικής βόμβας ήταν ασφαλώς μια ατράνταχτη απόδειξη της ισχύος εκείνου που την κατείχε μέσα στα πλαίσια της νέας παγκόσμιας πολιτικής που διαμορφωνόταν με την πτώση της αυλαίας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο στρατηγός L. Groves, που διατέλεσε αρχηγός του «σχεδίου Μανχάταν» καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του, δεν είχε καμιά αμφιβολία περί της χρήσης της ατομικής βόμβας όταν δήλωσε μετέπειτα ότι «η πρόταση για τη χρησιμοποίηση της ατομικής βόμβας είχε ληφθεί από την 9η Οκτώβρη του 1941», δηλαδή τη μέρα που μπήκε σε εφαρμογή το «σχέδιο Μανχάταν».

 

 

Επίλογος

 

 

Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, οι ΗΠΑ δαπάνησαν 2 δισ. δολάρια για την κατασκευή της ατομικής βόμβας και τον Απρίλη του 1945 ήταν η μόνη κάτοχος.

Η χρήση της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι αποτελούσε την πιο εκκωφαντική επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ και μέσον υπαγόρευσης των ιμπεριαλιστικών όρων στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης. Ηταν έκφραση ανοιχτής πρόκλησης, απειλής και εκβιασμού προς τη Σοβιετική Ενωση, αλλά και προειδοποίησης προς τυχόν επίδοξους καπιταλιστικούς ανταγωνιστές των ΗΠΑ.

Η ατομική βόμβα εντασσόταν στη στρατηγική υπονόμευσης του σοσιαλιστικού συστήματος. Ηταν μέσον ψυχολογικού πολέμου και αποσταθεροποίησης.

Αhttp://kke4ever.blogspot.com/2010/08/blog-post_1936.html

 

 

Περισσότερες από 15.000 πυρηνικές κεφαλές διαθέτουν 9 χώρες. ΗΠΑ και Ρωσία έχουν την πρωτιά

 

 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Ρωσία, οι δύο ισχυρότερες πυρηνικές δυνάμεις του πλανήτη, συνεχίζουν να μειώνουν το μέγεθος των οπλοστασίων τους, αλλά δεν παύουν να τα εκσυγχρονίζουν, επισήμανε το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI).

Εννιά χώρες (ΗΠΑ, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ισραήλ και Βόρεια Κορέα) διέθεταν 15.395 πυρηνικές κεφαλές στις αρχές του 2016, από τις οποίες οι 4.120 ήταν σε υψηλή επιχειρησιακή ετοιμότητα, κατά στοιχεία του SIPRI. Στις αρχές του 2015, ο αριθμός τους ήταν 15.850.

«Το απόθεμα πυρηνικών όπλων υποχώρησε από το αποκορύφωμα του των 70.000 πυρηνικών κεφαλών, που καταγραφόταν στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Η υποχώρηση αυτή οφείλεται κυρίως στις μειώσεις που έγιναν στα οπλοστάσια των Ρώσων και των Αμερικανών», σημείωσαν οι ερευνητές του SIPRI Σάνον Κάιλ και Χανς Κρίστενσεν.

Οι μειώσεις αυτές υπήρξαν το αποτέλεσμα τριών διεθνών συμβάσεων που υπογράφτηκαν από το 1991, καθώς και μονομερών πρωτοβουλιών των δύο παγκόσμιων πυρηνικών υπερδυνάμεων.

«Πάντως, ο ρυθμός των μειώσεων μοιάζει να επιβραδύνεται σε σύγκριση με αυτόν μιας δεκαετίας πριν, ενώ ούτε η Ρωσία ούτε οι ΗΠΑ (…) προχώρησαν σε κάποια σημαντική μείωση των στρατηγικών πυρηνικών δυνάμεών τους μετά (…) τη νέα συμφωνία START» για τον πυρηνικό αφοπλισμό, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 2011, υπογράμμισε το SIPRI.

Η Ρωσία εκτιμάται ότι διέθετε 7.290 πυρηνικές κεφαλές στις αρχές του 2016, ενώ οι ΗΠΑ περίπου 7.000. Οι δύο χώρες κατά τους υπολογισμούς του Ινστιτούτου διαθέτουν το 93% των πυρηνικών όπλων παγκοσμίως. Τις ακολουθούν η Γαλλία (300), η Κίνα (260), το Ηνωμένο Βασίλειο (215), το Πακιστάν (110-130), η Ινδία (100-120), το Ισραήλ (80) και η Βόρεια Κορέα (10, αν και τα δεδομένα είναι αβέβαια για τη χώρα αυτή).

 

Warheads_gr

«Κανένα» από τα κράτη που αναφέρονταν στη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων του 1968 «δεν είναι διατεθειμένο να εγκαταλείψει το πυρηνικό οπλοστάσιό του στο εγγύς μέλλον», σημειώνει το SIPRI και προσθέτει πως απεναντίας, οι ΗΠΑ και η Ρωσία έθεσαν σε εφαρμογή «μεγάλα και δαπανηρά προγράμματα εκσυγχρονισμού» των πυρηνικών οπλοστασίων τους.

Ακόμη, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η Βόρεια Κορέα, δύο αντίπαλα γειτονικά κράτη μεγεθύνουν τα οπλοστάσιά τους: η Ινδία, η οποία αποκτά όλο και περισσότερους βαλλιστικούς πυραύλους κι αυξάνει την παραγωγή πλουτωνίου, και το Πακιστάν, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την υπεροχή της Ινδίας στο επίπεδο των συμβατικών δυνάμεων με το πυρηνικό του οπλοστάσιο.

«Το πακιστανικό πυρηνικό οπλοστάσιο ενδέχεται να αυξηθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας», προειδοποίησε το SIPRI.

Συνολικά, κατέληξε το Ινστιτούτο, «οι προοπτικές να υπάρξει αληθινή πρόοδος όσον αφορά τον πυρηνικό αφοπλισμό (σε διεθνή κλίμακα) παραμένουν ζοφερές»

Αναδημοσίευση απο :http://www.huffingtonpost.gr/2016/06/13/15000-pyrhnikes-kefales-hpa-rwsia-9-xwres-diethnes_n_10434278.html

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 

 

1.Ποίημα γραμμένο από τον Φώτη Αγγουλέ το 1951, που περιλαμβάνεται στη συλλογή Φουτσιγιάμα, 1962

2.Το Β-29 ήταν ένα βομβαρδιστικό βαρέως τύπου, τετρακινητήριο, ελικοφόρο, κατασκευασμένο από την Boeing για τις Η.Π.Α.

3.«Little Boy»: αγοράκι, παρατσούκλι για την ατομική βόμβα που παρέπεμπε στον Φραγκλίνο Ρούσβελτ.

4.«hibakusha» (χιμπακούσα): οι επιζήσαντες του ολοκαυτώματος.

5.Thomas, Gordon-Morgan-Witts, Max (1977). Ruin from the Air. London: Hamilton, σελ. 391–392.

6.60 χρόνια από τη ρίψη της ατομικής βόμβας. Το πυρηνικό ολοκαύτωμα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, εφημερίδα Ριζοσπάστης, Κυριακή 7 Αυγούστου 2005, σελ. 10.

7.Βλ. τον πρόλογο του καθηγητή Αράτα Οσάντα στην ιαπωνική έκδοση του 1951 του βιβλίου Τα παιδιά της Χιροσίμα, μετάφραση Χρυσόστομος Παπασπύρου, εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1985, σελ. 29. Εκδόθηκε από την Εκδοτική Επιτροπή για τα παιδιά της Χιροσίμα.

8.Δείτε τον σμήναρχο Πολ Τίμπετς, για τις ανάγκες της προπαγάνδας των Η.Π.Α. να περιγράφει σε υπηρεσιακή γλώσσα τις ενέργειες και τις εντυπώσεις του ίδιου και των μελών του πληρώματος αμέσως μετά τη ρίψη της πυρηνικής βόμβας από το «Enola Gay» πάνω από τη Χιροσίμα. Το κινηματογραφικό υλικό προέρχεται από τα Εθνικά Αμερικανικά Αρχεία (US National Archives): https://www.youtube.com/watch?v=qFcymt8jmO

9.Η υπερπίεση στο υποκέντρο (ή “σημείο μηδέν”, ακριβώς κάτω από το σημείο έκρηξης) στη Χιροσίμα έφτασε κατ’ εκτίμηση τους 4,5 έως 6,7 τόνους ανά τετραγωνικό μέτρο, και κινήθηκε μέσω του αέρα και κατά μήκος του εδάφους κατά προσέγγιση με την ταχύτητα του ήχου.

10.Βλ. Giorgio Bonacina, Η ατομική βόμβα της Χιροσίμα, μετάφραση Αριστείδη Αγγελίδη, εκδόσεις MONTADORI-Φυτράκης, Αθήνα 1973, σελ. 45.

11.Βλ. Giorgio Bonacina, Η ατομική βόμβα της Χιροσίμα, ο.π., σελ. 47.

12.Βλ. Giorgio Bonacina, Η ατομική βόμβα της Χιροσίμα, ο.π., σελ. 48.

13.The Atomic Bombings of Hiroshima and Nagasaki“. The Manhattan Engineer District. June 29, 1946. Retrieved January 10, 2013.

14.2. Hiroshima. “U. S. Strategic Bombing Survey: The Effects of the Atomic Bombings of Hiroshima and Nagasaki, June 19, 1946. President’s Secretary File. Truman’s Papers“. Harry S. Truman Presidential Library Museum, p. 7 Retrieved March 15, 2009.

15.Ham Paul (2011). Hiroshima Nagasaki. Sydney: HarperCollins., p. 330.

16.Βλ. Giorgio Bonacina, Η ατομική βόμβα της Χιροσίμα, ο.π., σελ. 53-54.

17.Η κοντινή στο Ναγκασάκι πόλη Yahata είχε την προηγούμενη μέρα δεχτεί σφοδρό αεροπορικό βομβαρδισμό από 224 B-29s, με αποτέλεσμα οι φωτιές που είχαν προκληθεί να καίνε ακόμα. Βλ ακόμα και “Steel mill worker reveals blocking view of U.S. aircraft on day of Nagasaki atomic bombing”. Mainichi Weekly. Retrieved July 29, 2014.

18.Johnston, Robert, “Nagasaki atomic bombing, 1945″ & Thomas, Gordon, Morgan-Witts, Max (1977), Ruin from the Air, London: Hamilton pp. 353–354.

19.Η βόμβα δεν πέτυχε το κέντρο της πόλης, αλλά το προάστιο Ουρακάμι δίπλα στην ιεραποστολική σχολή Σινζέι.

20.Η μέγιστη πίεση στο υπόκεντρο της έκρηξης της ατομική βόμβας στο Ναγκασάκι ήταν τόσο υψηλή, ώστε έφτασε κατ’ εκτίμηση να φτάσει τους 10 τόνους ανά τετραγωνικό μέτρο.

21.Ham Paul, (2011), Hiroshima Nagasaki, Sydney: HarperCollins, σελ. 367.

22.Frequently Asked Ouestions 1″. Radiation Effects Research Foundation. Archived from the original on September 19, 2007. Retrieved September 18, 2007. & “Hiroshima, Nagasaki, and Subsequent Weapons Testing”, World Nuclear Association. May 2010. Retrieved July 10, 2014.

23.″Βλ. Θαν. Κ. Γεράνιος, Μετά τη Χιροσίμα. Ο εφιάλτης της πυρηνικής βόμβας και οι πυρηνικές δοκιμές, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 11/08/1996.

24.Βλ. Giorgio Bonacina, Η ατομική βόμβα της Χιροσίμα, μετάφραση Αριστείδη Αγγελίδη, εκδόσεις MONTADORI-Φυτράκης, Αθήνα 1973, σελ. 76-77.

25.ΧΙΡΟΣΙΜΑ, Βόμβα-στοιχειό. Αποκάλυψη! Ο Τρούμαν αποφάσισε να βομβαρδίσει με πυρηνικά όπλα την Ιαπωνία για να προλάβει την εισβολή του Κόκκινου Στρατού, εφημερίδα: ΤΟ ΒΗΜΑ, 07/08/2005. Βλ. και το άρθρο της Ρίτσας Μασούρα “Η άλλη αλήθεια”, εφημερίδα Καθημερινή, 07/08/2005.

26.Βλ. και τον επίσημο διαδικτυακό τόπο του μουσείου της ατομικής βόμβας: http://atomicbombmuseum.org/index.shtml

27.Βλ. Giorgio Bonacina, Η ατομική βόμβα της Χιροσίμα, ο.π., σελ. 77.

28.″Giorgio Bonacina, Η ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, εφημερίδα Έθνος, 06/08/1999.

29.Frank Richard B., (1999), Downfall: The End of the Imperial Japanese Empire, New York: Random House, σελ. 316–319.

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *