μετάφραση- απόδοση, Βέρα Ξηρόπητα

 

σχόλιο

Η κατάσταση εξαίρεσης – κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αποτελεί παγιωμένη τακτική, μία τεχνική διακυβέρνησης. Ο κανόνας πάνω στον οποίο βασίζονται οι αστικές δημοκρατίες της εποχής μας. Το καθεστώς αυτό όχι μόνο μεταβάλλει το πολιτικό και δικαιϊκό πλαίσιο αλλά και το ίδιο το νόημα της ασφάλειας που επικαλούνται συνεχώς οι κρατούντες. Το κρύβεται όμως πίσω από αυτόν τον όρο; Τίποτα άλλο πέρα από την ίδια την διαιώνιση του συστήματος.

Η εγγενής κρίση του δημιουργεί μία οιονεί αταξία για να μπορεί να επεμβαίνει και να τη διαχειρίζεται. Κατά συνέπεια η απειλή του κινδύνου δεν είναι παρά άλλο ένα συστατικό του στοιχείο. Οι καταστάσεις ασφάλειας- κινδύνου συνιστούν όψεις του ίδιου νομίσματος. Όροι ύπαρξης και ανάπτυξης του ίδιου φαύλου κύκλου κυριαρχίας. Αυτή η «διαλεκτική της ασφάλειας» είναι που παράγει καταπίεση, φυλακίσεις, βία και θάνατο. “Φυσικοποιεί” τις διαφορές μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων νομιμοποιώντας φασιστικές πρακτικές. Άλλωστε ο φασισμός και ο ναζισμός είναι πάντα το ακροτελεύτιο όριο της επίθεσης.

Όποιος δεν πειθαρχεί και αντιστέκεται σε αυτόν τον μηχανισμό είναι ο θανάσιμος εχθρός του κράτους, ο απόλυτος στόχος. Οι νέοι, οι εργάτες, οι μετανάστες και οι γυναίκες είναι τα κύρια θύματα. Η κρατική τρομοκρατία διαδίδει με κάθε κόστος το μήνυμα της υπακοής, της σιωπής και του ελέγχου. Σε αυτό το σύστημα, που βασίζεται στην κυριαρχία μιας τάξης πάνω στις υπόλοιπες, η άρση του δεν απαντάται σε μία διηνεκής διεκδίκηση δικαιωμάτων. Σε αυτό το σύστημα της ασυμμετρίας, όπου οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής βασίζονται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο λύση είναι η καθολική χειραφέτηση από κάθε μορφή καταπίεσης. Αυτή είναι και η μόνη ρεαλιστική οδός και προοπτική.

 

Η περίπτωση του Αλφόν, που καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης, κατά τη διάρκεια γενικής απεργίας το 2012, αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα της ποινικοποίησης της διαμαρτυρίας και της καταστολής της νεολαίας που κατεβαίνει στο δρόμο, από το ισπανικό κράτος.

Ο Αλφόν συνελήφθη το 2012 και τελεί υπό καθεστώς φυλάκισης «FIES» (το καθεστώς αυτό αποτελεί ψυχολογικό βασανιστήριο), δύο μήνες μετά τη γενική απεργία στις 14 Νοεμβρίου 2012, κατηγορούμενος ότι μετέφερε εκρηκτικές ύλες σε ένα σακίδιο , στο οποίο δεν βρέθηκαν ποτέ τα αποτυπώματά του.

Αφού δικάστηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο το Νοέμβριο του 2014, το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την ποινή του σε 4 χρόνια φυλάκισης. Την περασμένη Τετάρτη μέσα σε ένα τεταμένο κλίμα, στην εργατική γειτονιά Vallecas, εκατοντάδες διαδηλωτές σχημάτισαν ένα ανθρώπινο τείχος για να συνοδεύσουν τον Αλφόν κατά τη διάρκεια της σύλληψής του.

Ο Alfonso Fernández Ortega, γνωστός ως Αλφόν, είναι ένας από τους πολλούς νέους που ζουν την ανασφάλεια και την καταπίεση, ένας από τους πολλούς αγωνιστές που βγαίνουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, γεμάτοι θυμό, όταν βλέπουν τους καπιταλιστές να τους εκμεταλλεύονται και την κυβέρνηση να κλέβει τα δικαιώματά και τις ελευθερίες τους εδώ και δεκαετίες.

Ο Αλφόν είναι η πραγματικότητα χιλιάδων νέων της εργατικής τάξης, που όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, είναι αυτοί που δίνουν το σύνθημα του αγώνα. Ενός αγώνα απέναντι στις περικοπές, τις ιδιωτικοποιήσεις και την καταστολή που επέβαλε η κυβέρνηση υπηρετώντας τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Ενός αγώνα, επίσης, απέναντι στο φασισμό. Να σημειώσουμε, ότι ο Αλφόν είναι γνωστός αντιφασίστας και διώκεται κυρίως για αυτή του τη δράση από το ισπανικό κράτος. Η αστική δικαιοσύνη, που συνηθίζει σε τέτοιες περιπτώσεις να επιβάλλει αυτού του τύπου τις τιμωρίες, όπως στην περίπτωση του νεαρού αγωνιστή, ακολούθησε μία διαδικασία με ισχυρό ταξικό πρόσημο και παρατυπίες.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε ολόκληρη την Ισπανία, και υπήρξαν πολλές δηλώσεις στήριξης και καταγγελίες της άδικης σύλληψής του.

Ένα δείγμα του ταξικού περιεχομένου αυτής της δικαιοσύνης μπορεί να φανεί καθαρά αν συγκρίνουμε τη δίκη του Αλφόν με την υπόθεση του “Pequeño Nicolás”, ενός πλουσίου νέου που κατηγορήθηκε για απάτη 90.000 ευρώ, σε συνεργασία με την συντηρητική αστική τάξη. Όπως ήταν αναμενόμενο ο τύπος και η δικαιοσύνη τον αντιμετώπισαν ως έναν μορφωμένο νέο, «που απλά έκανε ένα λάθος», όταν, αντίθετα, ο Αλφόν παρουσιάστηκε από τα μέσα ενημέρωσης σαν ένας βίαιος νέος που θα έπρεπε να φυλακιστεί.

Για την εργατική τάξη που αγωνίζεται, η αστική δικαιοσύνη έχει σιδερένια γροθιά, αλλά για τη δική της, ένα βελούδινο γάντι, όπως αποδεικνύεται για άλλη μία φορά. Για να μην αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο «αγνοεί» τις υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες εμπλέκονται ανώτατοι αξιωματούχοι του καθεστώτος.

Αντίθετα καταστέλλει αυτούς που αγωνίζονται.

Αυτή η καταστολή έχει ως στόχο τις κοινωνικές διαδηλώσεις ενάντια στις περικοπές σε βασικά δικαιώματα όπως είναι η εκπαίδευση και η υγεία, ενάντια στις άθλιες εργατικές συνθήκες που γίνονται όλο και περισσότερο επισφαλείς, ειδικά για την νεολαία, τους μετανάστες και τις γυναίκες.

Αυτό το καθεστώς προσπαθεί να επιβάλλει νόμους όπως αυτός της Mordaza (ley Mordaza,νόμος για την απαγόρευση των διαδηλώσεων) και ποινικοποιεί το δικαίωμα της κινητοποίησης. Αυτοί που έχουν δημιουργήσει αυτή την κρίση, και επωφελούνται από αυτή, μεταφέροντας αποκλειστικά το βάρος της στους ώμους της εργατικής τάξης, αξιοποιώντας την καταστολή για να μπορούν να διατηρούν την εξουσία τους. Ο καπιταλισμός δεν επιβιώνει χωρίς την βία που παράγει.

Μπορούμε να δούμε πως φυλακίζουν, επιβάλλουν πρόστιμα, ασκούν βία και βασανίζουν οποιονδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει την καθεστηκυία τάξη. Πως χρησιμοποιούν την διεφθαρμένη αστυνομία, που ανάμεσα σε άλλα, εμπλέκεται σε διακίνηση ναρκωτικών και εμπόριο ανθρώπων, ασκεί βία απέναντι στους μετανάστες που φτάνουν στο ισπανικό έδαφος, εξαιτίας της φτώχειας, και εξαπολύει πυρά χτυπώντας διαδηλωτές.

Βλέπουμε πως οι δυνάμεις καταστολής βασανίζουν στα αστυνομικά τμήματα, και στα κέντρα φυλάκισης, με την σκληρότητα που τις χαρακτηρίζει, όταν ταυτόχρονα μέσα σε αυτά φυλακίζουν όλο και περισσότερο, συνδικαλιστές, κοινωνικούς ακτιβιστές και κάθε είδους αγωνιστές. Ενώ η κυβέρνηση, μέσω των ΜΜΕ της, αξιολογεί την καταστολή ως σιγουριά – ασφάλεια– απέναντι στο κίνδυνο. Αυτή η αντιδραστική ιδέα, ισχύει όλο και λιγότερο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που βιώνουν την κρίση. Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τη δυστυχία και την καταστολή με σκοπό τη διατήρηση της ύπαρξής της.

Η περίπτωση του Αλφόν είναι οι σταγόνες που γεμίζουν το ποτήρι της καθημερινής καταστολής της νεολαίας και των καταπιεσμένων.

(…)

Αυτή είναι η απάντηση που εκλαμβάνουν οι νέοι από την κυβέρνηση.

Τίτλος κειμένου στα ισπανικά:Alfon y la represión a la juventud combativa

 

Πηγή: http://clasecontraclase.org/portada/2015/06/alfon-y-la-represion-a-la-juventud-combativa/

Πηγή εικόνας: http://clasecontraclase.org