Πολύ φασαρία γίνεται σήμερα απο τα αστικά μέσα για την δημοσιογράφο που “αγωνίστηκε” για τα δικαιώματα της με την ερώτηση που έκανε στον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ.
Και πολύ φασαρία γίνεται απο διάφορους καναλάρχες και επιχειρηματίες που βγάζουν μπροστά τους εργαζόμενους τους για να παίξουν τα παιχνίδια τους και να παζαρέψουν με τους απατεώνες της κυβέρνησης. Κροκοδείλια δάκρυα απο τους ίδιους που τσάκιζαν με απολύσεις και μειώσεις τους “μαύρους” των ΜΜΕ παρέα με τα στελέχη, τους παρουσιαστές, τους πανελίστες και λοιπούς παραθυράκηδες .Που υποστήριξαν και προώθησαν την αντεργατική πολιτική, συκοφαντώντας και διαστρεβλώνοντας κάθε άλλη άποψη. Πολιτική που συνεχίζει και η σημερινή κυβέρνηση της αριστεράς.
Είναι οι ίδιοι που προβάλλουν κάθε μέρα τις κινητοποιήσεις στην…..Βενεζουέλα (για προφανείς λόγους) ενώ στην Ελλάδα “εξαφανίζουν” με μαγικό τρόπο απο τα δελτία κάθε κινητοποίηση της εργατικής τάξης, εκτός αν πρόκειται για δηλώσεις κανενός εργατοπατέρα. Άντε το πολύ, αν είναι τυχερή καμιά εργατική κινητοποίηση, να κερδίσει καμιά δεκαριά δευτερόλεπτα, ανάμεσα στην Σία, τον Παύλο, τον Γιάννη, την Όλγα, τον Μπάμπη, τον Νίκο και τους άλλους “εργαζόμενους των ΜΜΕ”. Την ίδια ώρα που οι πραγματικοί εργαζόμενοι του κλάδου βιώνουν την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία, την δουλειά με το κομμάτι και την εργοδοτική αυθαιρεσία.
Δεν είναι πολύ καιρός που τα ίδια έγιναν και στις Σκουριές. Τότε βέβαια ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα, ήταν οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία, το σωματείο τους κλπ. Όμως και εκεί η ουσία ήταν η ίδια.
Όμως αυτοί που θυμούνται την ταξική συνείδηση όταν είναι να σώσουν την πάρτη τους, ενώ για τους άλλους σιωπούσαν, αυτοί που στήριζαν την αντεργατική πολιτική στο χώρο δουλειάς τους, αυτοί που “αγωνίζονται” για να βοηθήσουν τα αφεντικά τους, μπας και βολευτούν οι ίδιοι, δεν έχουν σχέση με την εργατική τάξη.
Ακόμα και η εργατική νομοθεσία του προηγούμενου αιώνα αναγνώριζε το θεμελιώδες δικαίωμα της ανεξάρτητης οργάνωσης των εργαζομένων σε συνδικαλιστικές οργανώσεις και τον διαχωρισμό τους απο τις οργανώσεις των εργοδοτών. Και αυτό (που κερδήθηκε μετά απο αιματηρούς αγώνες) είναι η αναγνώριση ότι τα ταξικά συμφέροντα είναι διαφορετικά.
Δεν υπάρχει κοινός αγώνας εργαζομένων-εργοδοτών ούτε μπορεί να υπάρξει.
Και όσοι παίζουν αυτό το παιχνίδι, απλά παριστάνουν τους γενίτσαρους της κάθε εργοδοσίας, με την ελπίδα να εξασφαλίσουν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους, άντε και για το περιβάλλον τους (εργασιακό η οικογενειακό). Και έτσι η αγωνία για το μέλλον ή ακόμα και η απόγνωση, γίνονται δρόμος υποταγής και ευτελισμού, χαρτιά στο επόμενο παζάρι του εργοδότη για λεφτά, άδειες, επιδοτήσεις, διευκολύνσεις, προγράμματα, καλύτερη φορολογία, ανύπαρκτα εργατικά δικαιώματα.
Όποιος λοιπόν υποστηρίζει, με οποιονδήποτε τρόπο, αυτές τις πρακτικές δεν βρίσκεται στη μεριά του εργατικού κινήματος. Πολύ περισσότερο όταν τις προβάλλει και τις διατυμπανίζει απο κοινού με αστικά κόμματα, επιχειρήσεις ΜΜΕ κ.λ.π
Σήμερα, περισσότερο απο ποτέ, το εργατικό κίνημα είναι ανάγκη να παλέψει για τα δικά του συμφέροντα. Ούτε για τους σοσιαλδημοκράτες της κυβέρνησης, ούτε για τα επιχειρηματικά συμφέροντα που παζαρεύουν μαζί τους, για να υπερασπίσουν όλοι μετά την ίδια πολιτική, με καύσιμη ύλη τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα.
Τα υπόλοιπα είναι φούμαρα για συλλογή ψήφων.
Γιώργος Γόδας.
