St. Louis. Έκλαψα τη Τετάρτη καθώς είδα, όπως άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, το τρομερό βίντεο της δολοφονίας από το Baton Rouge, που έδειχνε ένα μαύρο άντρα να πυροβολείται εν ψυχρώ, στη πλάτη και στο στήθος, ύστερα από τη σύλληψή του από δύο αστυνομικούς. Την Πέμπτη ξύπνησα με τα νέα του θανάτου ενός άλλου μαύρου άντρα στη Μινεσότα, που πυροβολήθηκε από την αστυνομία κατά τη διάρκεια ελέγχου της κυκλοφορίας. Συγκλονίστηκα και εξοργίστηκα.
Ο Alton Sterling είναι νεκρός. Ο Philando Castile είναι νεκρός. Ο γιος μου, Michael Brown, είναι νεκρός εδώ και δύο χρόνια.
Ο θάνατος δεν είναι ωραίος για κανένα, αυτές όμως οι οικογένειες βλέπουν ξανά και ξανά τους αγαπημένους τους να πεθαίνουν, δημόσια, με αυτόν τον βάναυσο τρόπο. Αντιμετωπίζουν την απελπιστική κατάσταση, οι άλλοι, να κρίνουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, όχι με βάση το ποιοι ήταν ή τι σήμαιναν για την οικογένειά τους αλλά από αυτά τα λίγα λεπτά που διαρκεί το βίντεο δολοφονίας τους. Ο κύριος Sterling, πέθανε αβοήθητος και ολομόναχος, περιτριγυρισμένος από τους δολοφόνους του. Μπορείτε να φανταστείτε πιο μοναχικό θάνατο; Ο κύριος Castile άφησε την τελευταία του πνοή μπροστά στα μάτια της γυναίκας του και της κόρης του, οι οποίες παρακολουθούσαν ενώ οι αστυνομικοί τον δολοφονούσαν εν ψυχρώ.
Μερικές φορές φαίνεται ότι το μόνο πράγμα που είμαι σε θέση να κάνω ως απάντηση στην αστυνομική βαρβαρότητα που βίωσε ο γιος μου και τόσο άλλα νεαρά μαύρα αγόρια και άντρες είναι να προσεύχομαι για τις μαύρες ζωές. Ναι έχουν σημασία, αλλά αυτό αλλάζει κάτι; Τι διαφορετικό θα γίνει αυτή τη φορά;
Έχει δημιουργηθεί ξανά σάλος, και για άλλη μία φορά όλοι θα συζητήσουν για τα εγκλήματα μεταξύ των μαύρων απέναντι στα εγκλήματα των λευκών εναντίον των μαύρων. Η αλήθεια είναι, ότι οι εγκληματικές ενέργειες μεταξύ των μαύρων διαιωνίζονται εξαιτίας της συστημικής αδικίας και των κοινωνικών παθογενειών. Μα ας συζητήσουμε σοβαρά, αυτή η διαμάχη είναι άνευ ουσίας, όταν μάλιστα ζούμε σε έναν κόσμο όπου ένας μαύρος άντρας δολοφονείται επειδή πουλάει τσιγάρα στο δρόμο ή ένα νεαρό αγόρι πέφτει νεκρό επειδή κουβαλάει ένα πλαστικό πιστόλι, ένα παιχνίδι.
Είναι προβληματικό το γεγονός όταν κοιτάς το νόμο ως προστάτη και εκείνος έρχεται στη γειτονιά σου, στη κοινότητά σου και πυροβολεί τους ανθρώπους σου (sic), χωρίς ίχνος μετάνοιας, χωρίς το φόβο ότι θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεων του.
Κάποιος με ρώτησε για το τι θα έλεγα στην οικογένεια του κυρίου Sterling, αν είχα αυτή την ευκαιρία. Για να πω την αλήθεια, δεν γνωρίζω τι θα έλεγα. Όταν ο γιος μου δολοφονήθηκε, άνθρωποι προσπαθήσουν να μου μιλήσουν, αλλά βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ: δεν ήξερα τι να απαντήσω. Τώρα, είμαι στη θέση να γνωρίζω, πως να αντιμετωπίζω τους καλοπροαίρετους ανθρώπους, και να τους σταματώ πριν μου προσφέρουν λόγια παρηγοριάς. Πολλοί μου έλεγαν: “λυπούμαστε για την απώλειά σας”. Μετά από λίγο όλα αυτά τα συλλυπητήρια λόγια μαζευόταν και μπερδευόταν μεταξύ τους, και στο τέλος τίποτα δεν άλλαζε. Αφήστε τις οικογένειες των θυμάτων να τους θρηνήσουν, γιατί αυτές τους γνώριζαν όσο κανένας άλλος.
Συναντήθηκα και με άλλες μητέρες, τη Sybrina Fulton, μητέρα του Trayvon Martin, τη Wanda Johnson, μητέρα του Oscar Grant, βοηθήσαμε η μία την άλλη, και έπειτα προσπαθήσαμε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας τις οικογένειες του δύο θυμάτων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μητέρα του Tamir Rice, τη Samaria Rise. Κοιτούσα αυτή την δυνατή γυναίκα και είχα εκπλαγεί με τη δύναμη της, να ξεκινήσει ένα τρομακτικό ταξίδι, που ποτέ δεν τελειώνει, σαν αυτό που βιώνω και εγώ.
Όταν τα παιδιά σκοτώνονται, όλοι περιμένουν από τις μητέρες να πουν κάτι για να κατευνάσουν τα πράγματα, για να γίνει η αλλαγή. Μα τι μπορώ στα αλήθεια να πω; Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι πρέπει να κάνουμε κάτι. Έχουμε μάθει να είμαστε ειρηνικοί, αλλά δεν ζούμε την ειρήνη. Ξυπνάω και κοιμάμαι κάθε μέρα με τον ίδιο πόνο. Αυτό δεν είναι ειρήνη. Αν οι μητέρες δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε ενεργά στις δημόσιες ακροάσεις, στις διαμαρτυρίες, στις συγκεντρώσεις, τότε, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Από τη στιγμή που έχασα το γιο μου από τα αστυνομικά πυρά, έχω σκεφτεί πολύ, έχω κάνει θεραπεία, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά μου. Έχω ιδρύσει κοινωφελή οργανισμό προς τιμή της μνήμης του γιου μου. Έχω ξεκινήσει καμπάνια στην πολιτεία του St. Luis, με την απαίτηση οι αστυνομικοί να φορούν κάμερες στο σώμα τους ανά πάσα στιγμή. Δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι η δικαιοσύνη θα πραγματοποιείται από μόνη της. Για αυτό το λόγο δεν θα σταματήσω ποτέ να μιλώ για τον γιο μου και να μάχομαι για να αποδοθεί δικαιοσύνη για αυτόν.
Προσπαθούν να αναστρέψουν τα λόγια των οικογενειών των δύο δολοφονημένων και να τα μετατρέψουν σε κάτι πολύ άσχημο. Αποκαλούν τα θύματα κακοποιούς ή και με χειρότερες εκφράσεις. Ήδη το βλέπουμε να συμβαίνει. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε τα σχόλια των άρθρων που αφορούν στις δύο δολοφονίες, θα σοκαριστείτε από τα ρατσιστικά σχόλια, από ανθρώπους που επιμένουν ξανά και ξανά, ότι ο θάνατός τους, τους άξιζε.
Έτσι λοιπόν τι θα μπορούσα να πως σε αυτές τις οικογένειες; Ότι όποτε νιώσετε έτοιμοι και με χρειαστείτε θα είμαι εκεί για εσάς. Ωστόσο αυτό που πραγματικά θέλω να πω σε αυτούς που πιστεύουν ότι η δικαιοσύνη τελικά θα επικρατήσει:
Η δικαιοσύνη στο όνομα ποιου; Όταν η δικαιοσύνη θα περάσει στα χέρια αυτού που δεν τραβά την σκανδάλη, τότε θα σας πιστέψω.
Πηγή: ‘The New York Times’:http://www.nytimes.com/2016/07/08/opinion/michael-browns-mom-on-alton-sterling-and-philando-castile.html?ref=opinion&_r=2 7/06/2016
τίτλος πρωτοτύπου: «Michael Brown’s Mom, on Alton Sterling και Philando Castile»
πηγή εικόνας:http://www.telesurtv.net/english/news/Mike-Browns-Mom-to-Testify-Against-Sons-Killing-In-Geneva-20141101-0006.html
επιμέλεια, μετάφραση Βέρα Ξηρόπητα
