Η Αντίσταση και ο ΕΛΑΣ: μία αποτίμηση

Το κείμενο βρίσκεται στο έργο Ιστορία των Ελλήνων, τόμος 16, σελ 511-523, εκδόσεις Δομή

 

Η Αντίσταση και ο ΕΛΑΣ: μία αποτίμηση

 

 

Στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας , η δημιουργία και η ανάπτυξη του  ΕΛΑΣ , όπως και  του όλου κινήματος  που ονομάστηκε Αντίσταση , είναι φαινόμενο μοναδικό,  κομβικό  για την κατανόηση της πολυκύμαντης ιστορίας της χώρας στον  20ό αιώνα. Αλλά και στο  διεθνές επίπεδο σπανίζουν οι αντίστοιχες καταστάσεις Ο ΕΛΑΣ δεν δημιουργήθηκε με  την ενίσχυση, τις εντολές και την στήριξη ενός εγκατεστημένου κρατικού μηχανισμού, όπως έγινε με το –περιορισμένων διαστάσεων–αντάρτικο στη Γαλλία ή το αντίστοιχο και πολύ πιο σημαντικό στη Σοβιετική Ένωση. Η δημιουργία του δεν καθορίστηκε  επίσης από εσωτερική σύγκρουση εθνικισμών, όπως έγινε στη Γιουγκοσλαβία. Δεν είχε  την θεωρητική μονολιθικότητα και τα έντονα τοπικά –και αρχαϊκά–χαρακτηριστικά, όπως στην Αλβανία. Μέρος του παγκόσμιου αντιφασιστικού αγώνα, ο ΕΛΑΣ είχε τη δική του ταυτότητα και τα ιδιαίτερα, εντυπωσιακά, χαρακτηριστικά του.

Στην τελική έκβαση του πολέμου, το ειδικό βάρος της ελληνικής Αντίστασης, του  ΕΛΑΣ, ελάχιστα καθοριστικό ήταν. Σε έναν πόλεμο όπου , στην ευρωπαϊκή μόνο εκδοχή  του , πήραν μέρος περισσότεροι από ογδόντα εκατομμύρια πολεμιστές –στα πέντε  χρόνια της διάρκειάς του– οι εκατόν πενήντα χιλιάδες που υπηρέτησαν συνολικά –όχι  όλοι την ίδια περίοδο– στις γραμμές του  ΕΛΑΣ, ελάχιστη σημασία είχαν. Η δημιουργία όμως μιας αξιόμαχης , ισχυρής στρατιωτικής δύναμης , έξω από κρατικές δομές,  μέσα  από κοινωνικές και συνεπακόλουθες  πολιτικές διεργασίες , αποτέλεσε ένα σταθμό στην ιστορία της χώρας μας και όχι μόνο.

Ήταν απλά η είσοδος σε μία νέα εποχή. Το μέγεθος των λαϊκών στρατών της Αντίστασης ήταν συνάρτηση ενός εύθραυστου  μαθηματικού τύπου –εύθραυστου με την έννοια της διαρκούς μεταβλητότητας των  παραμέτρων του. Πολύ απλά , ένας αντάρτικος στρατός έπρεπε να απορροφά από την  κοινωνία μέσα από την οποία προερχόταν τέτοιο ποσοστό παραγωγικού πλεονάσματος  που να είναι μικρότερο –έστω και λίγο– από το αντίστοιχο ποσοστό της αφαίμαξης  που το κατοχικό καθεστώς και οι κατακτητές σχεδίαζαν για τους αγρότες.

Υπό αυτή  τη σκοπιά η γερμανική τακτική της  πυρπόλησης  χωριών και κεφαλαιουχικών αγαθών (αποθηκών, εργαλείων, αροτριώντων ζώων κλπ.) είχε μία κάποια αποτελεσματικότητα. Συρρικνώνοντας το παραγωγικό πλεόνασμα και τα αποθέματα μιας περιοχής περιόριζαν τη δυνατότητά της να στηρίζει λαϊκό στρατό και υποχρέωναν τον τελευταίο, είτε να γίνει δυσάρεστος στην κοινωνική του βάση αποσπώντας περισσότερα απ’ όσα η τελευταία ήταν διατεθειμένη να του προσφέρει, είτε να γίνει ευάλωτος,  μεταφέροντας  τη δραστηριότητά του –με στόχο την απόκτηση πρόσθετων πόρων να αναγκαστεί  να εξαπλωθεί σε στρατηγικά δυσμενείς γι’ αυτόν περιοχές (στα πεδινά). Η «μάχη  της σοδειάς» το καλοκαίρι του 1944 γινόταν π.χ. στα προάστια της Λάρισας όπου τα  άρματα της  4ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας της Αστυνομίας των  SS ήταν σαφώς πιο  επικίνδυνα απ’ ό,τι στα ορεινά των Χασίων, του Ολύμπου ή του Κόζιακα. Για τον λόγο αυτό τα μεγέθη των λαϊκών στρατών είχαν μεταβαλλόμενο ανώτατο όριο, αυξομειούμενο σύμφωνα με τις ειδικές περιστάσεις.

Ο  ΕΛΑΣ ο οποίος έφθασε σε μία  αιχμή ίσως  40.000 μαχητών μετά τον αφοπλισμό των ιταλικών στρατιωτικών σχηματισμών τον Σεπτέμβριο του  1943, περιορίστηκε σε  30.000 περίπου μαχητές την  άνοιξη του  1944 (και ως αποτέλεσμα των γερμανικών επιχειρήσεων του χειμώνα )  και καθηλώθηκε στις  35  ως 40.000 έως την Απελευθέρωση για να φτάσει το μέγιστο  της δύναμής του στα τέλη του  1944 (στην περίοδο της «ΕΑΜοκκρατίας»)  με  50.000  ίσως μαχητές. Κάτι ανάλογο μπορούμε να παρατηρήσουμε στα γειτονικά κράτη,  στην  Ιταλία για παράδειγμα όπου οι  130  έως  150.000 αντάρτες του χειμώνα 1943-1944 (τροφοδοτημένοι από τη διάλυση του ιταλικού φασιστικού στρατού) συρρικνώθηκαν  σε  70.000  το 1944–1945.

Στην ιστοριογραφία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου η πιο επιτυχημένη στρατιωτική επιχείρηση των λαϊκών στρατών της Αντίστασης θεωρείται –μάλλον άδικα– η καθήλωση  της μεραρχίας  Das Reich στην κίνησή της προς το μέτωπο της Νορμανδίας στα  1944. Τι θα πει όμως αποτελεσματικότητα; Δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε με ακρίβεια το πόσοι από τους  14.370  τάφους  Γερμανών στρατιωτών που βρίσκονται –ή που βρέθηκαν–στην Ελλάδα  (Sorge,  The  Other Price of Hitler’s War,1986, σ.. 24) οφείλονται στη δράση της ένοπλης Αντίστασης. Μπορούμε όμως με σχετική αξιοπιστία στις εκτιμήσεις μας να κάνουμε συγκρίσεις  και υπολογισμούς .

 Γνωρίζουμε ότι οι νεκροί Γερμανοί στην σύντομη εκστρατεία στην  Ελλάδα τον Απρίλιο του  1941  ήσαν  1.100, οι απώλειες στη μάχη της Κρήτης ήσαν  4.000  σχεδόν, οι απώλειες στις δευτερεύουσες επιχειρήσεις  (Δωδεκάνησα, Ιόνια το  1943 κλπ .) και τους βομβαρδισμούς δεν ήσαν περισσότεροι των  1.000  νεκρών. Η διαφορά που προκύπτει, περισσότεροι από 8.000 νεκροί , πρέπει μάλλον να μοιραστεί  μεταξύ των θανόντων από ασθένεια ή από μετατραυματικές επιπλοκές στα ελληνικά νοσοκομεία  (όπου στέλνονταν και τραυματίες του μετώπου της Αφρικής) και των  νεκρών που προκάλεσε η ένοπλη Αντίσταση. Δεν θα ήταν λοιπόν εξωπραγματικό να  υπολογίσουμε πως η ένοπλη Αντίσταση προκάλεσε στον Γερμανικό στρατό απώλειες  ως τεσσάρων χιλιάδων νεκρών, χωρίς φυσικά σε αυτούς να υπολογίζονται οι τραυματίες, οι Ιταλοί και οι συνεργάτες των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Απέναντι στα ιταλικά στρατεύματα  του  1943 όμως, όταν η μαχητική αξία των ιταλικών μονάδων β’ σειράς βρισκόταν στο χειρότερο σημείο της –η «φονικότητα» του ΕΛΑΣ(και του ΕΔΕΣ) ήταν αντίστοιχη, αν όχι ανώτερη εκείνης του επίσημου ελληνικού στρατού στην Αλβανία. Απέναντι στους Γερμανούς τα πράγματα ήσαν πιο σύνθετα. Ο ΕΛΑΣ, με μέγιστη παρατακτή δύναμη που ποτέ δεν ξεπέρασε τους 40.000 μαχητές, προκάλεσε στη Βέρμαχτ σαφώς μεγαλύτερες απώλειες απ’ ό,τι οι 50.000 στρατιώτες του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος (ΒΕΣ) και οι 80.000 Έλληνες στρατιώτες του τακτικού στρατού (ΤΣΑΜ συν  12η και  20η Μεραρχίες, συν οχυρά ) προκάλεσαν σε αυτήν  τον Απρίλιο του  1941.

Σύμφωνα με μία γενικευτική εκτίμηση ο ΕΛΑΣ έφερε τη σχέση  απωλειών στην αναμέτρηση των δυνάμεων του Άξονα στην Ελλάδα από το ταπεινό 1 προς 10 που ήταν στον πόλεμο στη χερσαία Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941 στο άκρως ικανοποιητικό ένα προς δύο. Πολύ καλή επίδοση για έναν στρατό που ήταν υποχρεωμένος σε αυστηρή πειθαρχία πυρών και που ξεκινούσε τις επιχειρήσεις του με 0,1  ή  0,2 μονάδες  πυρός (μονάδα πυρός είναι η αναγκαία ποσότητα πυρομαχικών που πρέπει να διαθέτει μία στρατιωτική μονάδα για να διεξαγάγει επιχείρηση διάρκειας μίας ημέρας). Καθώς η λογική απαγόρευε τέτοιες ενέργειες οι διοικητές πρόσθεταν στις  διαταγές τους –ως τρόπο εξορκισμού της πραγματικότητας–το περίφημο «εφοδιασμός από τον εχθρό.

Επιπλέον, καθώς οι νεκροί του ΕΛΑΣ υπολογίζονται κατά προσέγγιση σε τέσσερις με πέντε χιλιάδες νεκρούς, η σχέση «φονικότητας» του  ΕΛΑΣ σε σχέση με τους αντιπάλους του Γερμανούς μπορεί να αναχθεί σε 1 προς 1,1 ή 1 προς 1,2 χωρίς σε αυτόν τον υπολογισμό να συμπεριλαμβάνονται οι Ιταλοί και τα Τάγματα Ασφαλείας. Να θυμίσουμε ότι από τον Ιούνιο έως τον Δεκέμβριο του 1944 η σχέση «φονικότητας» μεταξύ των  δυτικών συμμάχων και του γερμανικού στρατού στο μέτωπο της Γαλλίας ήταν 1 προς 1,5 υπέρ των Γερμανών (Overy) παρά την αεροπορική υπεροπλία και την υπεροχή .μέσων των πρώτων. Όταν τα βρετανικά επιτελεία εκτιμούσαν από το καλοκαίρι του 1944 ότι χρειάζονταν 80.000 Βρετανικού Στρατού για να διώξουν τον ΕΛΑΣαπό τις πόλεις και τους βασικούς συγκοινωνιακούς άξονες της Ελλάδας, μάλλον γνώριζαν με τι είχαν να κάνουν.

Δεν ήταν όμως η φθορά που προκαλούσε στις ένοπλες δυνάμεις του κατακτητή και των συνεργατών του το βασικό κριτήριο για τη στρατιωτική και πολιτική σημασία της ένοπλης Αντίστασης. Κανείς δεν θα είχε την απαίτηση να νικήσει –έστω και στο δικό του πεδίο μάχης–ο φτωχός ΕΛΑΣτον στρατό μιας μητροπολιτικής δύναμης που έσερνε πίσω της όλο το οικονομικό δυναμικό της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Οι πόλεμοι είναι σύνθετες καταστάσεις και όχι παιχνίδια με στρατιωτάκια όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν τα ποικίλα πολεμοχαρή περιοδικά που κοσμούν τα περίπτερα της χώρας μας. Η τεχνική έκθεση θριάμβου, για παράδειγμα, του Von Strοopστα  1943 στην καταστροφή του Γκέτο της Βαρσοβίας που επιχειρούσε να αποτυπώσει με καθαρά στρατιωτικούς όρους το πως «εξαφανίστηκε» το Γκέτο (ο τίτλος της έκθεσης ήταν: «Το Γκέτο της Βαρσοβίας δεν υπάρχει πια») επιμένοντας βλακωδώς στη στρατιωτική υπεροχή των Αρείων απέναντι στους «παρηκμασμένους» Εβραίους αντιπάλους τους, αναδείκνυε και αναδεικνύει ακόμα την πολιτική, την ηθική ανωτερότητα των εξεγερμένων Εβραίων (Παρεπιμπτόντως ο Von Stroop υπήρξε για ένα διάστημα δάσκαλος και  οργανωτής των «δικών μας» Ταγμάτων Ασφαλείας).

Για να το πούμε αλλιώς: Ο θρίαμβος του Άξονα, ο θρίαμβος του ναζισμού θα μπορούσε  να στηριχθεί μόνο στην εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία του σχήματος της  Νέας Ευρώπης. Δεν επρόκειτο για μία προαναγγελμένη αποτυχία. Σε πολλές χώρες οι  Ναζί προσεταιρίστηκαν κοινωνικές ομάδες, πρόσωπα , πολιτικές και οικονομικές ελίτ , στη βάση της ολόπλευρης  κοινωνικής αδικίας που δημιουργούσαν παντού οι κανόνες  της κατάκτησης . Ακριβώς η Αντίσταση , η ένοπλη , δυναμική ειδικά Αντίσταση, με το  μέγεθος των οργανωτικών της επιτυχιών και με την απρόσμενη ικανότητά της να  αναπτύσσεται μέσα στο ίδιο το σώμα της ναζιστικής πραγματικότητας, σώριασε σε  ερείπια τις πρωτοβουλίες του ναζισμού. Οι ιθύνοντες του ναζισμού το παρατήρησαν  πρώτοι.

Σύμφωνα με μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση του ιστορικού Μπράουνιγκ που  δεν έχει προσεχθεί όσο θα έπρεπε , η ανησυχία , ο πανικός που προκάλεσαν στην  πολιτική ηγεσία του Ράιχ οι πρώτες ενδείξεις αντίστασης από την πλευρά αμάχων το καλοκαίρι του  1941 στην προέλαση του γερμανικού στρατού  (Μάιος στην Κρήτη, Ιούλιος στη Σερβία και τα Βαλκάνια -π.β. ως υποπερίπτωση την εξέγερση της Δράμας – από τον Ιούνιο στο ανατολικό μέτωπο κλπ.). Ο Μπράουνιγκ συνδέει άμεσα αυτήν  την ανησυχία με την ριζοσπαστικοποίηση της γερμανικής κατοχικής πολιτικής ως  τον πλήρη εκβαρβαρισμό του πολέμου και την υιοθέτηση της «Τελικής Λύσης» τον  αμέσως επόμενο χειμώνα.

Εξήντα χρόνια μετά οι ευρωπαϊκές χώρες –εκτός ολίγων  στις ακτές της Βαλτικής– εξακολουθούν , στις «σχολικές» εκδοχές της ιστορίας τους,  να υπερτονίζουν και να «μεγαλοποιούν» έξω από κάθε λογική τις επιδόσεις της δικής  τους Αντίστασης ενάντια στο ναζισμό και τον φόρο αίματος που πλήρωσαν γι’ αυτό.  Αυτό συμβαίνει και σε χώρες όπου λαϊκοί και «μυστικοί» στρατοί πρακτικά δεν υπήρξαν  (Ολλανδία ;). Δια της μεθόδου εξορκίζουν τον εκτεταμένο δωσιλογισμό και τη συνεργασία που άνθισαν σε αυτές (π.χ. Βέλγοι , Ολλανδοί , Δανοί κλπ . εθελοντές στο  ανατολικό μέτωπο κλπ .) στη διάρκεια του πολέμου και εγγράφονται στην μεταπολεμική νομιμότητα που ήταν , είναι και θα είναι  –όσο κρατά ο κόσμος μας– αντιφασιστική.

Στην Ελλάδα αυτό το τόσο πολιτικά επιθυμητό δεν χρειάζεται να το εφεύρουμε ή να το φανταστούμε. Το είχαμε.

 

 

 

Ο ΕΛΑΣ στην Απελευθέρωση

(Σεπτέμβριος 1944)

 

Δυνάμεις και συγκρότηση.

 

 

Με την υπογραφή της συμφωνίας της Καζέρτας ο ΕΛΑΣ έγινε το μεγαλύτερο τμήμα των  συμμαχικών δυνάμεων που , κάτω από τις διαταγές της ελληνικής κυβέρνησης εθνικής  ενότητας και υπό τη διοίκηση του βρετανού στρατηγού Σκόμπυ θα αναλάμβαναν την  επιχείρηση απελευθέρωσης της χώρας. Η σύνθεση και η δύναμή του ήταν η ακόλουθη, όπως αυτή παρουσιάζεται στο βιβλίο του Στέφανου Σαράφη, «Ο ΕΛΑΣ» (1964).

 

 

Γενικό Στρατηγείο

 

 

Στρατιωτικός:

υποστράτηγος Στέφανος Σαράφης

Καπετάνιος:Άρης Βελουχιώτης

Επιτελάρχης:

συνταγματάρχης Πετρουλάκης Δ

.

Ι Γραφείο:

αντισυνταγματάρχης Μπαρούτσος Μ

.

ΙΙ Γραφείο:

αντισυνταγματάρχης Προυκάκης Χ

.

ΙΙΙ Γραφείο:

ταγματάρχης Μακρίδης Θ

 

ΙΥ Γραφείο:

αντισυνταγματάρχης Κοσμόπουλος

.Διεύθυνση ΕΛΑ Ναυτικού:

επισμηναγός Μακρίδης Σ

.Διεύθυνση Μηχανικού:

ταγματάρχης Κουτσομητόπουλος

Διεύθυνση Διαβιβάσεων:

ταγματάρχης Λαλόπουλος

Διεύθυνση Αυτοκινήτων:

ταγματάρχης Φλούλης Β

.Διεύθυνση Υγειονομικού:

επίατρος Κλειδωνάς Σ

.

Διεύθυνση Επιμελητείας:

ταγματάρχης Ποντίκης Α

.

Διεύθυνση Ελέγχου:

επισμηναγός Μωραίτης Α

.

Διεύθυνση Δικαστικού:

λοχαγός Τραγανίτης Α

.

Υπηρεσίες

Τάγμα Γενικού Στρατηγείου

(δύναμη:500 μαχητές)

 

 

Ομάδα Μεραρχιών Στερεάς Ελλάδας

 

 

Στρατιωτικός:

υποστράτηγος Τσαμάκος Κ

.

Καπετάνιος:

Τάσος Λευτεριάς

Επιτελάρχης:

συνταγματάρχης Καραγιάννης Ι

.

Επιτελείο

Λόχος Στρατηγείου

(δύναμη: 200 μαχητές)

ΙΙ Μεραρχία

(Αττικοβοιωτίας)

Στρατιωτικός:

συνταγματάρχης Ρήγος Γ

.

Καπετάνιος:

Ορέστης

Επιτελάρχης:

λοχαγός Σαμαρίδης Γ

.

Επιτελείο, Λόχος Στρατηγείου, νοσοκομείο και χειρουργείο, Λόχος Μηχανικού,Λόχος Διαβιβάσεων

.

Μονάδες:

7ο Σύνταγμα

(Ευβοίας)

34ο Σύνταγμα

(Παρνασσίδας)

2ο Σύνταγμα

(Αττικοβοιωτίας)

Συνολική δύναμη Μεραρχίας: 4.000 μαχητές

ΧΙΙΙ Μεραρχία

(Στερεάς)

Στρατιωτικός:

υποστράτηγος Ματσούκας Δ

.

Καπετάνιος:

υπολοχαγός Καλίνος Θ

.

Επιτελάρχης:

αντισυνταγματάρχης Παπαθανασίου Α

.

Επιτελείο, Λόχος Στρατηγείου, νοσοκομείο και χειρουργείο, Λόχος Μηχανικού,ΛόχοςΔιαβιβάσεων

.

Μονάδες:

36ο Σύνταγμα

(Αγρινίου)

5/42ο Σύνταγμα Ευζώνων

(Άμφισσας)

52ο Σύνταγμα

(Λαμίας)

Πυροβολαρχία ορειβ Πυροβολικού

(75 χλστ.)

Συνολική δύναμη Μεραρχίας: 5.000  μαχητές

 

Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας

 

Στρατιωτικός:

υποστράτηγος Μπακιρτζής Ε

.

Καπετάνιος:

Μάρκος Βαφειάδης

Επιτελάρχης:

αντισυνταγματάρχης Λαγγουράνης Κ

.

Επιτελείο

Λόχος Στρατηγείου

(δύναμη:200 μαχητές)

ΙΧη Μεραρχία

(Δυτ. Μακεδονίας)

Στρατιωτικός:

υποστράτηγος Καλαμπαλίκης Ε

.

Καπετάνιος:

υπολοχαγός Τρωϊανός Ι

.

Επιτελάρχης:

αντισυνταγματάρχης Βλαχόπουλος

.

Επιτελείο, Λόχος Στρατηγείου, νοσοκομείο και χειρουργείο, Λόχος Μηχανικού,Λόχος Διαβιβάσεων

.

Μονάδες:

27ο Σύνταγμα

28ο Σύνταγμα

53ο Σύνταγμα

Συνολική δύναμη Μεραρχίας: 5.000 μαχητές

Χη Μεραρχία

(Κεντρικής Μακεδονίας)

Στρατιωτικός:

συνταγματάρχης Παλαιολόγος Γ

.

Καπετάνιος:

υπολοχαγός Κικίτσας Γ

.

Επιτελάρχης:

ταγματάρχης Καστανάς Γ

.

Επιτελείο, Λόχος Στρατηγείου, νοσοκομείο και χειρουργείο, Λόχος Μηχανικού,Λόχος Διαβιβάσεων

.

Μονάδες:

30ο Σύνταγμα

50ο Σύνταγμα

16ο Σύνταγμα

Συνολική δύναμη Μεραρχίας: 4.500 μαχητές

ΧΙη Μεραρχία

(Θεσσαλονίκης)

Στρατιωτικός:

συνταγματάρχης ιππικού Παπαθανασίου Ι

.

Καπετάνιος:

Λασάνης

.

Επιτελάρχης:

λοχαγός Κάρλος Θ

.

Επιτελείο,Λόχος Στρατηγείου,χειρουργείο,Λόχος Μηχανικού,Λόχος Διαβιβάσεων

.

Μονάδες:

13ο Σύνταγμα

31ο Σύνταγμα

59ο Σύνταγμα

Συνολική δύναμη Μεραρχίας:3.000 μαχητές

ΥΙη Μεραρχία

(Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης)

(σε διαδικασία συγκρότησης)

Στρατιωτικός:

ταγματάρχης Κωνσταντάρας

.

Καπετάνιος:

Επιτελάρχης:

Μονάδες:

21ο Σύνταγμα

25ο Σύνταγμα

26ο Σύνταγμα

81ο Σύνταγμα

(Έβρου)

Συνολική δύναμη Μεραρχίας: 3.000 μαχητές

 

 

Ανεξάρτητες Μεγάλες Μονάδες

 

Ιη Μεραρχία

(Θεσσαλίας)

Στρατιωτικός:

συνταγματάρχης Μουστεράκης Ι

.

Καπετάνιος:

Κίσσαβος Γ

.

Επιτελάρχης:

ταγματάρχης Μοσχάτος Θ

.

Επιτελείο, Λόχος Στρατηγείου, νοσοκομείο και χειρουργείο, Λόχος Μηχανικού,Λόχος Διαβιβάσεων

.

Μονάδες:

4ο Σύνταγμα

5ο Σύνταγμα

1/38ο Σύνταγμα Ευζώνων

Πυροβολαρχία ορειβ. πυροβολικού

(75 χλστ.)

Πυροβολαρχία αντιαρματικού πυροβολικού

Συνολική δύναμη Μεραρχίας: 8.000 μαχητές

ΙΙΙη Μεραρχία

(Πελοποννήσου)

Στρατιωτικός:

συνταγματάρχης Παπασταματιάδης Ν

.

Καπετάνιος:

Ακρίτας

Επιτελάρχης:

συνταγματάρχης Τσικλητήρας

.

Επιτελείο, Λόχος Στρατηγείου, νοσοκομείο και χειρουργείο, Λόχος Μηχανικού,ΛόχοςΔιαβιβάσεων

.

Μονάδες:

ΥΙΙΙη Ταξιαρχία

6ο Σύνταγμα

(Κορίνθου)

12ο Σύνταγμα

(Πατρών)

ΙΧη Ταξιαρχία

8ο Σύνταγμα

(Καλαμάτας)

9ο Σύνταγμα

(Σπάρτης)

11ο Ανεξ. Σύνταγμα

(Τριπόλεως)

Συνολική δύναμη Μεραρχίας: 6.000 μαχητές

ΥΙΙΙη Μεραρχία

(Ηπείρου)

Στρατιωτικός:

υποστράτηγος Αυγερόπουλος Γ

.Καπετάνιος:

Ηρακλής

Επιτελάρχης:

αντισυνταγματάρχης Κούκουρας Δ

.

Επιτελείο, Λόχος Στρατηγείου, νοσοκομείο και χειρουργείο, Λόχος Μηχανικού,ΛόχοςΔιαβιβάσεων

.

Μονάδες:

ΥΙη Ταξιαρχία

15ο Σύνταγμα

(Πωγωνίου)

85ο Σύνταγμα

(Μετσόβου)

ΥΙΙη Ταξιαρχία

24ο Σύνταγμα

(Πρεβέζης)

2/39ο Σύνταγμα Ευζώνων

(Άρτας)

Συνολική δύναμη Μεραρχίας: 5.000μαχητές

 

Ταξιαρχία Ιππικού

 

Στρατιωτικός:

συνταγματάρχης Κασάνδρας Δ

.

Καπετάνιος:

Μπουκουβάλας

Επιτελάρχης:

ίλαρχος Καραστάθης

Επιτελείο,Λόχος Στρατηγείου,Λόχος Μηχανικού,Λόχος Διαβιβάσεων

.

Μονάδες:

1ο Σύνταγμα Ιππικού

2/7ο Σύνταγμα Ιππικού

Μηχανοκίνητο Τμήμα

Συνολική δύναμη Μεραρχίας: 1.100 μαχητές

Υη Μεραρχία Κρήτης

(σε διαδικασία συγκρότησης)

Περίπου2.000μαχητές

Ανεξάρτητα τμήματα σε άλλα νησιά

.

Συνολική δύναμη ΕΛΑΣ

Αξιωματικοί μόνιμοι ενεργού στρατού 700 περίπου

Αξιωματικοί έφεδροι εκ μονίμων

100

Αξιωματικοί έφεδροι

1.500

Αξιωματικοί Σχολής Εφεδρ. Αξιωμ. ΕΛΑΣ

1.270

Σύνολο

3.570

Καπεταναίοι

1.070

Αξιωματικοί υπηρεσιών ΠΕΕΑ

600

Οπλίτες

43.700

Συνολική δύναμη ΕΛΑΣ

48.940

Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν ο ΕΛΑΣ της Αθήνας και οι ανεξάρτητοι σημαντικοί  σχηματισμοί της Σάμου και της Μυτιλήνης.

.

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *