Η «δικαιοσύνη» που φυλακίζει την Ηριάννα και αθωώνει τον Αμβρόσιο
Το αστικό δικαστήριο, σημείωνε ο Λένιν, αποτελεί «τυφλό, εκλεπτυσμένο εργαλείο καταπίεσης των τάξεων που εκμεταλλεύονται, που περιφρουρεί τα συμφέροντα των παραλήδων» [1]. Τόσο «τυφλό» και τόσο «εκλεπτυσμένο» όσο χρειάζεται για να εξυπηρετεί τη λειτουργία του αστικού δικαίου, της «βούλησης της αστικής τάξης που έχει αναχθεί σε νόμο» [2].
Πρόκειται για το αστικό δίκαιο που, όταν το κρίνει αναγκαίο, φυλακίζει ανθρώπους ως «τρομοκράτες», ή «εν δυνάμει τρομοκράτες», χωρίς σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία, την ίδια στιγμή που αθωώνει πανηγυρικά χουντικούς ιερωμένους που σπέρνουν το μίσος και καλούν σε πράξεις βίας.
Έτσι, στην περίπτωση της Ηριάννας Β.Λ., «πατώντας» πάνω σε ένα αυταρχικό-κατασταλτικό νομοθετικό πλαίσιο (που ψήφισαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και διατηρεί άθικτο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), το αστικό δικαστήριο αρκείται σε ένα αμφιλεγόμενο δείγμα DNA αποφασίζοντας την συνέχιση της άδικης φυλάκισης της. Στο πλαίσιο του ίδιου αστικού δικαίου, τα εμετικά κυρήγματα μίσους και φασισμού του ρασοφόρου χρυσαυγίτη των Καλαβρύτων αποτελούν ασήμαντα πταίσματα που δικαιολογούν την αθώωση του.
Καμία εντύπωση δεν πρέπει να προκαλούν τα παραπάνω. Το δίκαιο στην Ελλάδα είναι ταξικό, όπως ταξικό άλλωστε είναι και το κράτος. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, δεδομένου ότι οι νομικές σχέσεις αποτελούν αντανάκλαση των σχέσεων παραγωγής σε νομικούς κανόνες, κώδικες, σε πράξεις του κράτους.
Η δικαιοσύνη, λοιπόν, μόνο τυφλή δεν είναι. Όχι μονάχα βλέπει, αλλά και αλληθωρίζει μόνιμα προς την πλευρά της αστικής τάξης, όντας βασικό εργαλείο του κράτους της. Του κράτους των κεφαλαιοκρατών, των μεγαλοβιομηχάνων, των εφοπλιστών, της μεγαλοεργοδοσίας.
Πρόκειται για την ίδια αλλήθωρη «δικαιοσύνη» που απ’ το ένα χέρι σέρνει στα δικαστήρια πρωτοπόρους συνδικαλιστές, απεργούς, εργαζόμενους που αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους και απ’ το άλλο χέρι αθωώνει μεγαλοεφοπλιστές για εμπόριο ναρκωτικών. Είναι η ίδια «δικαιοσύνη» που κυρήσσει «παράνομες» και «καταχρηστικές» απεργιακές κινητοποιήσεις, την ίδια στιγμή που κάνει τα «στραβά μάτια» στην εργοδοτική ασυδοσία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η εφαρμογή της αντιλαϊκής τους πολιτικής πάει χέρι-χέρι με την ποινικοποίηση των εργατικών-λαϊκών αγώνων, την καταστολή του λαϊκού κινήματος με αντιδραστικούς «τρομονόμους» και την προσπάθεια καταπολέμησης της «ριζοσπαστικοποίησης»της κοινωνίας.
Απέναντι σε αυτήν, λοιπόν, τη «δικαιοσύνη τους», που καταδικάζει σε φυλάκιση τις «Ηριάννες» ενώ αποφυλακίζει τους φονιάδες «Ρουπακιάδες», που διώκει δικαστικά τους απεργούς εργάτες και απαλλάσσει σκανδαλωδώς μεγαλοεπιχειρηματίες, που συλλαμβάνει συνδικαλιστές και αθωώνει φασίστες μητροπολίτες-κήρυκες χιτλερικών ιδεών, οι εργαζόμενοι, η νεολαία δεν μπορούν, δεν πρέπει να μείνουν θεατές.
Διότι το δίκιο του, ο εργαζόμενος λαός, οι άνθρωποι του μόχθου, δεν πρόκειται ποτέ να το βρουν «εντός των τειχών» της αστικής δημοκρατίας, παρά μόνο μέσα από τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία και εξουσία.
[1] Β.Ι. Λένιν: «Το τρίτο Πανρώσικο συνέδριο των σοβιέτ», Απαντα τ. 35, σελ. 270.
[2] Κ. Μαρξ – Φρ. Ενγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», σελ. 45, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».
Νίκος Μόττας
https://nikolaoskarastergios50.wordpress.com/2018/03/23/η-δικαιοσύνη-που-φυλακίζει-την-ηριά/
