Μεξικό: ο αγώνας των εκπαιδευτικών αγώνας όλων

μετάφραση, επιμέλεια, σχόλιο, Βέρα Ξηρόπητα

Ένα κορίτσι, μαθήτρια γυμνασίου, παίρνει το μικρόφωνο στην συγκέντρωση της κοινότητας San Cristobal de las Casas (Chiapas) και του κινήματος των εκπαιδευτικών, οι οποίοι έχουν μπλοκάρει τον αυτοκινητόδρομο για πάνω από μία εβδομάδα. Μιλάει εκ μέρους τους και εκ μέρος των συμμαθητών της: Σας ζητώ να συμμετάσχουμε όλοι, ακόμα και αν είναι μόνο μία πορεία, για να γνωρίσουν όλοι τι ακριβώς συμβαίνει με τους καθηγητές μας, για να καταλάβουν όλοι ότι δεν ζητάνε παραπάνω προνόμια, αλλά αντίθετα, αγωνίζονται για τα δικαιώματα όλων μας.

Μη τα παρατάτε, ο αγώνας των δασκάλων είναι αγώνας για όλους μας”

Στα 14 της, στέκεται μπροστά στο λαό του χωριού της, τους μιλάει για την πολιτική, ο τόνος της αποκαλύπτει σιγουριά, σαφήνεια. “Θέλω να πω στους δασκάλους μας ότι μου λείπουν, ότι μου λείπουν τα μαθήματά τους, οι επιπλήξεις τους, και κομπιάζει.., η φωνή της σπάει, εκείνη τη στιγμή σταματάει και αφήνει το μικρόφωνο με δάκρυα στα μάτια: Μην τα παρατάτε, οι δάσκαλοί μας αγωνίζονται για όλους εμάς. Η παραίτηση, δεν υπάρχει ως επιλογή”.

Αυτές οι σκηνές επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά τις τελευταίες μέρες, από τη στιγμή που ο γραμματέας της κυβέρνησης ακύρωσε ουσιαστικά το διάλογο με το συνδικάτο, απειλώντας για ακόμα μια φορά με τη χρήση βίας, για να σπάσει όλα τα μπλόκα και οδοφράγματα των δασκάλων. “Είμαστε πια στα όρια της αντοχής μας”, δηλώνουν οι αντιπρόσωποι της κυβέρνησης. Φράση που δεν είναι ξένη, αλλά έχει ακουστεί ξανά στη σφαγή των φοιτητών στις 2 Οκτωβρίου το 1968, στο Tlatelolco. Σήμερα, υπάρχουν φήμες ότι τα κατασταλτικά μπλοκ οργανώνονται για συντονισμένη επίθεση ώστε να σπάσουν τα οδοφράγματα, αλλά κάθε φορά το πείσμα και η αγωνιστικότητα των καθηγητών δημιουργεί πολλά μπλόκα ακόμα. Πολλές οργανώσεις τις τελευταίες μέρες δηλώνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στο κίνημα των εκπαιδευτικών. Οδηγοί ταξί, σύλλογοι της γειτονιάς, αθλητές, συνταξιούχοι, οι κοινότητες των ιθαγενών, πολλοί άνθρωποι ενισχύουν υλικά τα οδοφράγματα, και η προσφορά τους και σε ηθικό επίπεδο δεν έχει προηγούμενο. Το ίδιο συμβαίνει στην Οαχάκα και στο Μιτσοακάν.

Όλος ο κόσμος γνωρίζει- τα έχει βιώσει άλλωστε τις προηγούμενες μέρες- ότι η άλλη πλευρά είναι καλά εξοπλισμένη, χειροβομβίδες, κράνη, ασπίδες, πιστόλια.. Αυτή η επίμονη απειλή της χρήσης βίας απέναντι σε εκείνους που ειρηνικά απλώς καλούσαν σε διάλογο, έχει ως αποτέλεσμα την άνευ όρων υποστήριξη του αγώνα των εκπαιδευτικών από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Γιατί, μόνο απειλή δεν ήταν η 19η του Ιούνη, όπου το μεξικάνικο κράτος και οι δυνάμεις καταστολής του άφησαν πίσω τους 9 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Όμως όταν το κράτος επιτίθεται, ο καθένας στο Nochixtlan, γνωρίζει ότι παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι θα βγουν στους δρόμους να υποστηρίξουν τους δασκάλους με ό,τι διαθέτουν: μαχαίρια, πέτρες, μπαστούνια, βενζίνη, αυτοσχέδιες ρουκέτες,και το ίδιο τους το σώμα. Όλοι ξέρουν πως ο μεγάλος χαμένος θα είναι αποκλειστικά και μόνο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Τα όχι των εκπαιδευτικών στη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση

Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που είναι σε καθεστώς ανεργίας, απαντούν με ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ: “Δεν είμαστε σύμφωνοι με τη μεταρρύθμιση που θέτει σε κίνδυνο τη δουλειά μας”. Και αναφέρονται σε αυτό που έχει ονομαστεί “τιμωρητική εξέταση”, πρόκειται για έναν μηχανισμό μέσω του οποίου το Υπουργείο Παιδείας, προσπαθεί να μειώσει το εργατικό δυναμικό. Συγκεκριμένα αναφέρουν: “ Έχουμε ένα συμβόλαιο όπου οι όροι ακύρωσής του, είναι λίγοι, με τη μεταρρύθμιση η αλλαγή αυτών των όρων, που μεταμφιέζεται σε ακαδημαϊκή αξιολόγηση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ίδια μας η καταστροφή”.

Το άλλο ΟΧΙ, είναι αυτό που αναφέρεται στους εκπαιδευτικούς των αυτοχθόνων κοινοτήτων. Εκείνοι αντιτίθενται σε μία ουσιαστική λεπτομέρεια, αλλά ταυτόχρονα βάναυση: η “τιμωρητική αξιολόγηση”, είναι κατ’ ουσίαν διάκριση εις βάρος τους. Η μεταρρύθμιση εμμένοντας σε ένα μοντέλο οικουμενικής εκπαίδευσης, αποκλείει το τοπικό στοιχείο, τις γλωσσικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, κάθε κοινότητας και περιοχής, την ιστορία και τον τρόπο κάθε χωριού. Οι εκπαιδευτικοί των αυτοχθόνων ζωνών, γνωρίζουν, ότι στο “οικουμενικό”, αυτοί είναι αποκλεισμένοι, είναι ξένοι και απλώς παρείσακτοι. Σαν να βλέπουν ήδη τα πρώτα αποτελέσματα αυτών των εχθρικών αξιολογήσεων: τον αποκλεισμό τους, δηλαδή, γιατί απλώς δεν μιλούν την ισπανική γλώσσα. Φυσικά, δεν σημαίνει τίποτα, το γεγονός ότι μιλούν άψογα “zoque, mixe, maya peninsular, tseltal, chol, zapoteco, tojolabal, tsotsil, mixteco, popoloca, cuicateco”…

Το πιο μεγάλο ΟΧΙ, αυτό στο οποίο όλοι αναφέρονται, είναι το ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση. Η ιδιωτικοποίηση θα σήμαινε όχι μόνο ότι τα δημόσια σχολεία θα καθιέρωναν δίδακτρα αλλά ότι θα περιερχόταν σε ιδιωτικό καθεστώς ιδιοκτησίας, ενώ οι αυτόχθονες περιοχές θα έχαναν την αυτονομία τους. Αυτό θα συνέβαινε μέσω ενός μηχανισμού που ονομάζεται “ διαχειριστική αυτονομία”, μία πολύπλοκη λειτουργία που θα επέτρεπε στην ιδιωτική πρωτοβουλία στις σχολικές υποδομές των αυτόνομων περιοχών.

Εντάσεις και το άμεσο μέλλον

Αν και αυτή η κίνηση θα σήμαινε κέρδη δισεκατομμυρίων για την “αγορά”, θεωρητικά και πολιτικά η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, είναι στην πραγματικότητα μια μεγάλη απώλεια. Στο πολιτικό, πεδίο, χάνει σταδιακά τα στηρίγματά της καθημερινά. Καθώς όλο και περισσότερες οργανώσεις και κόμματα της αριστεράς, εκτός από το κόμμα Μorena, που απέρριψε την προοπτική να συμμετέχει σε μαζική διαδήλωση μαζί με τη CNTE, ( Εθνικό Συντονιστικό των Εργαζομένων στην Εκπαίδευση), συμμετέχουν στο κίνημα των εκπαιδευτικών. Παράλληλα, και οι ένοπλες ομάδες στη χώρα, όπως ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας, (EZLN), έχουν εκφράσει τη συμπαράστασή τους στον αγώνα των εκπαιδευτικών.

Κατά τον ίδιο τρόπο, στο εσωτερικό του υπουργικού συμβουλίου οι εντάσεις αυξάνονται, από την μία πλευρά ο Aurelio Nuno, γραμματέας της Δημόσιας Εκπαίδευσης, παρουσιάζεται ως ο άκαμπτος διαπραγματευτής, και από την άλλη ο Osorio Chong, γραμματέας της κυβέρνησης, έβαλε τη μάσκα του διαμεσολαβητή για να κερδίσει τη συμπάθεια των αγωνιστών και να εκτοπίσει τον Nuno. Ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι όλοι οι πολιτικοί αντιπρόσωποι του κράτους και του εκπαιδευτικού τομέα, δεν σκέφτονται τίποτα άλλο παρά μόνο την πολιτική τους καριέρα και της προεδρικές εκλογές του 2018.

Ποιες είναι οι επιλογές σε αυτήν την κατάσταση;

Η πρώτη θα ήταν μία διευθέτηση του ζητήματος μέσω της διαπραγμάτευσης, που είναι αυτό που έψαχνε εξ αρχής, η οργάνωση των εκπαιδευτικών, συμβιβασμός που συνεπάγεται την αποδοχή της μεταρρύθμισης, αλλά με σημαντικές και κρίσιμες αλλαγές σε ότι αφορά την αξιολόγηση, το διαπολιτισμικό όραμα, και τις αλλαγές στις διαδικασίες της αυτονομίας της διαχείρισης.

Η άλλη λύση, της μη διαπραγμάτευσης, που θα σήμαινε την καταστολή του εκπαιδευτικού κινήματος, θα επέφερε περαιτέρω κλιμάκωση της βίας από τη μεριά της κρατικής καταστολής, και τους δασκάλους να είναι σε ετοιμότητα να απαντήσουν.

Πηγή: Periodico Diagonal -https://www.diagonalperiodico.net/global/30918-movimiento-magisterial-rendirse-no-es-opcion.html 5/07/2016

τίτλος πρωτοτύπου: «Maestros en Mexico: rendirse no es una opcion» του Leonardo Toledo Garibaldi, δημοσιογράφου, Chiapas, Mexico

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *