Πραξικόπημα της πλάκας, αλλά όχι για γέλια

 

Πραξικόπημα της πλάκας, αλλά όχι για γέλια

 

 

 

 

 

Το χθεσινό κάλεσμα της ΧΑ σε πραξικόπημα εξελίχθηκε -όσον αφορά στο πρακτικό αποτέλεσμά του- σε φάρσα. Μερικές δεκάδες ακροδεξιών και παραθρησκευτικών έξω από τη Βουλή σε ένα σόου-ανθολογία του «τρισχιλιετούς ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», σε αγωνιστική ετοιμότητα για την κατάληψη της εξουσίας, ενώ μέσα στη Βουλή ο αρχηγός της ΧΑ διέγραφε τον εισηγητή του πραξικοπήματος την ίδια στιγμή που εκείνος ανακαλούσε και δήλωνε ότι είπε και μια κουβέντα παραπάνω, λόγω παυλομελάδικου οίστρου προφανώς.

Όσο κι αν όλα αυτά έχουν σαφώς μια γελοία πλευρά, όσο κι αν η ακροδεξιά δεν θα μπορέσει ποτέ να απαλλαγεί από τα γονίδια-Τεχέρο της, όσο κι αν κάθε πρόκλησή της ακολουθείται από κλαψουρίσματα, μετάνοιες, δηλώσεις σε στυλ «εγώ πήγαινα τη γιαγιά να ανάψει ένα κεράκι στην αγιαμαρίνα και ούτε που κατάλαβα πώς βρέθηκα ξαφνικά να ξυλοφορτώνω τον τάδε», δεν μπορώ να καταλάβω την υπερ-cool στάση των αριστερών μας απέναντι σε όλα αυτά. Αν κανείς δεν έχει πάρει σε έξτρα δόση αναβράζον σκεύασμα του παυσίπονου «η Δημοκρατία μας είναι θωρακισμένη», δεν μπορώ να καταλάβω πώς στο διάολο αντιμετωπίζει όλα αυτά σαν ένα επεισόδιο μιας τηλεοπτικής σειράς. Ακόμη περισσότερο, μου είναι αδιανόητο να ευθυγραμμιστώ με την πλακίτσα των συριζαίων, τη στιγμή που οι ναζιστικές συμμορίες -ακόμη και μέσα από απανωτά φιάσκο- φαίνεται να προσπαθούν να συσπειρωθούν και να ξαναβγαίνουν στο δρόμο.

Η ΧΑ χθες έπαιξε και έχασε. Η πλακίτσα υπερτονίζει το «έχασε» του πράγματος, κι έτσι εξαφανίζεται το πρώτο σκέλος: ότι «έπαιξε». Αυτό που έγινε χθες -ξαναλέω, όσο κι αν το πρακτικό του αποτέλεσμα ήταν η φάρσα- ήταν μια τολμηρή κίνηση της ΧΑ να βρεθεί στην πρωτοπορία της εθνικιστικής υστερίας. Έχοντας βγει από το περιθώριο, έχοντας φωτογραφηθεί σε χαριτωμένες πόζες φάτσα-κάρτα σε κάθε ένα από τα τελευταία εθνικιστικά συλλαλητήρια «για τη Μακεδονία», επιχείρησε να καπαρώσει ρόλο πρωταγωνιστή. Από τη στιγμή που η ΝΔ έκανε το κοινοβουλευτικό βήμα να καταθέσει πρόταση μομφής (αλλά όχι σήμερα, βρε κουτά. Αύριο, αφού ψηφιστούν τα προαπαιτούμενα! Άλλοι τιτάνες από κει…), η ΧΑ είχε την επιλογή ή να γίνει η θορυβώδης ουρά του Κούλη ή να κλιμακώσει. Με εκατοντάδες χιλιάδες μακεδονομάχους έξω στην πλατεία Συντάγματος, το κάλεσμα για ανατροπή της κυβέρνησης με τον παλιό-καλό χακί τρόπο μπορεί να φάνταζε ένα καλό σχέδιο. Μπορεί να μην είχαν ακόμη τη δυνατότητα να το πραγματοποιήσουν, αλλά όλα τα φώτα θα ήταν πάνω τους. Έτσι, ο βουλευτής είπε αυτά που είχε να πει (γραμμένα σε χαρτί, και όχι «αυθόρμητα»), οι συναγωνιστές του χειροκρότησαν με χαρά, αλλά… έλλειπαν οι εκατοντάδες χιλιάδες, οι δεκάδες χιλιάδες, έλλειπαν ακόμα και οι χιλιάδες και -αλίμονο!- και οι εκατοντάδες.

Αυτό είναι το στοιχείο που μετέτρεψε ένα πολιτικό σχέδιο σε φιάσκο. Εάν στην πλατεία Συντάγματος παιζόταν το «κακός χαμός στις αμμουδιές του Ομήρου ΙΙ», κανείς από κείνους που σήμερα γελούν στις τηλεοράσεις, που εκθειάζουν την αποτελεσματικότητα του «συνταγματικού τόξου», που κάνουν πλακίτσα, δεν θα έβγαζε άχνα. Εάν οι αριθμοί είχαν μαζευτεί, τα κανάλια θα μας έλεγαν «κάλεσαν σε πραξικόπημα για το ποδόσφαιρο», όπως μας έλεγαν τη μέρα που τάγμα εφόδου της ΧΑ έσφαξε τον Παύλο Φύσσα. Το «εάν», θα μου πεις, είναι μεγάλη κουβέντα, και το ότι τελικά το κάλεσμα σε συλλαλητήριο πήγε άπατο έχει τη σημασία του. Φυσικά και την έχει, όμως αυτό ας το σκεφτούν εκείνοι που τροφοδοτούν το κλίμα του εθνικού πανικού (κλίμα ολοκληρωτικά στην υπηρεσία της ελληνικής ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας) σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, από τη Δεξιά μέχρι το ΚΚ και ακόμα και κάποιους εξωκοινοβουλευτικούς.

Το κρίσιμο στοιχείο της χθεσινής μέρας, λοιπόν, δεν είναι ότι η ΧΑ απέτυχε (απέτυχε συνολικά; συσπείρωσε μήπως κάποιο κομμάτι εθνικιστών; σταματάει ο ναζισμός επειδή κάποια από τα πραξικοπήματά του αποδεικνύονται «της μπυραρίας»;), αλλά ότι η ΧΑ αισθάνθηκε ότι είχε έρθει η ώρα να κάνει κίνηση. Ακόμα περισσότερο, κανένας δεν φαίνεται να προβληματίζεται από το γεγονός ότι η ΧΑ απέτυχε από μόνη της, ότι εκείνη την ίδια στιγμή (με όρους πολιτικού χρόνου) που κάλεσε σε πραξικόπημα, δεν βρέθηκαν μπροστά της εκείνες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα την τσάκιζαν μια για πάντα.

Σήμερα μπορεί να επικρατεί διάθεση πλάκας, μπορεί να παρακολουθούμε την εξέλιξη της «άγριας καταδίωξης στο Ξηρόμερο» από τα ΜΜΕ, μπορεί να βλέπουμε τους Καμμένο και Κουβέλη να έχουν ψηλώσει από δυο μέτρα ο καθένας και να καμαρώνουν στον τηλεοπτικό καθρέφτη φορώντας την κοινοβουλευτική λεοντή, αλλά ποιοι πραγματικά θα σταματήσουν τους ναζί;

Ποιοι θα σταματήσουν τους ναζί; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα σήμερα. Κι αν ποντάρεις στη νεράιδα της «θωράκισης της Δημοκρατίας», αυτή είναι πνιγμένη κάπου στη Μεσόγειο, μαζί με τόσους και τόσους πρόσφυγες. Να! Έχω και τη φωτογραφία…

 

kastelorizo

 

 

https://lefterisp.wordpress.com/2018/06/16/br/

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *