Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η σημαία της εργατικής τάξης είναι μια: Αυτή με το σφυροδρέπανο!

Σχόλιο Praxis: Καθώς κλιμακώνονται οι ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις μετά και τις (νέες) φονικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους, πληθαίνουν οι φωνές που καλούν την εργατική τάξη να πάρει μέρος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Πρώτα από όλα από τους αστούς και μικροαστούς αναλυτές (δεξιούς και αριστερούς) που μιλάνε για “εθνικά συμφέροντα” και “διεθνείς συμφωνίες” προσπαθώντας να δικαιολογήσουν-όταν δεν κοροιδεύουν με φούμαρα ότι η Ελλάδα δεν εμπλέκεται στον πόλεμο- την σύμπραξη της ελληνικής αστικής τάξης με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και την παροχή διευκολύνσεων, στρατιωτικών βάσεων κλπ. Ενώ είναι αυτοί οι ιμπεριαλισμοί και οι οργανισμοί τους που έχουν οδηγήσει εδώ και δεκαετίες όλη την περιοχή (απο τα Βαλκάνια μέχρι την Μέση Ανατολή) σε ανυπολόγιστες καταστροφές, με αμέτρητα θύματα. Και αυτό προσπαθούν να κάνουν και τώρα.

Την ίδια στιγμή σοσιαλδημοκρατικά μορφώματα (δυνάμεις από τον χώρο της ΛΑΕ και άλλοι) προσπαθούν να δικαιολογήσουν την συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κάτω από την σημαία του…αντιιμπεριαλισμού. Έτσι, όπως για δεκαετίες είχε δημιουργηθεί ο μύθος της “Ευρώπης” σαν δήθεν αντίβαρο στην μονοκρατορία των ΗΠΑ, τώρα που η Ε.Ε μας τελείωσε προσπαθούν να πείσουν ότι το μέλλον βρίσκεται στους νεκροθάφτες της Σοβιετικής Ένωσης, την αστική τάξη της Ρωσίας (και τους πολιτικούς της υπαλλήλους) και τους συμμάχους τους. Και ξεκινάει το γνωστό παραμύθι από την εποχή του Κάουτσκυ και της Δεύτερης Διεθνούς για “καλούς” και “κακούς” ιμπεριαλιστές, συχνά με υπεραριστερή ή και μαρξιστική φρασεολογία. Έτσι προσπαθούν να δικαιολογήσουν το κάλεσμα στους εργαζόμενους να διαλέξουν πλευρά σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Λές και υπάρχει ιμπεριαλιστική δύναμη που επλέκεται στην Συρία για…..ανθρωπιστικούς λόγους. 

Όμως απέναντι σε ένα άδικο, ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δεν υπάρχει πλευρά για να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι. Και αυτή είναι μια αλήθεια που κόστισε εκατομμύρια νεκρούς, κάτι που δεν φαίνεται να θυμούνται οι σοσιαλσοβινιστές και όσοι αναπαράγουν την μεθοδολογία και τα επιχειρήματα τους. Η μόνη πλευρά είναι εκείνη του αγώνα για την καταδίκη και αποτροπή του πολέμου,αγώνας που θα κριθεί πρώτα απο όλα στην πάλη ενάντια στους “δικούς μας” ιμπεριαλιστές και στην δική μας αστική τάξη. Δηλαδή στην πάλη για την άμεση έξοδο της Ελλάδας απο το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε και όλες τις δεσμεύσεις που επιβάλλουν (βάσεις κλπ)

 

 

Praxisreview

 

 

 Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η σημαία της εργατικής τάξης είναι μια: Αυτή με το σφυροδρέπανο!

 

 

 

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας 

 

 

Οι τρέ­χου­σες εξε­λί­ξεις με φόντο τους οξυ­μέ­νους εν­δοι­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς στην Συρία είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ανη­συ­χη­τι­κές από ποτέ. Ο κίν­δυ­νος ενός γε­νι­κευ­μέ­νου πο­λέ­μου, που θα βάλει κυ­ριο­λε­κτι­κά φωτιά στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή της ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου και της Μέσης Ανα­το­λής, είναι ορα­τός. Βρί­σκε­ται στην «πόρτα μας».

Μπρο­στά σ’ αυτήν την κα­τά­στα­ση, προ­βάλ­λο­νται από αστι­κά επι­τε­λεία και μέσα ενη­μέ­ρω­σης διά­φο­ρα πα­ρα­πλα­νη­τι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα που σκοπό έχουν να οδη­γή­σουν τους ερ­γα­ζό­με­νους να «στοι­χη­θούν» πίσω από τη μια, ή την άλλη πλευ­ρά. Να δια­λέ­ξουν δη­λα­δή ποιά ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη- η μπλοκ δυ­νά­με­ων- θα στη­ρί­ξουν. Να επι­λέ­ξουν κάτω από ποια ξένη- προς τα συμ­φέ­ρο­ντα τους- ση­μαία θα συ­ντα­χθούν.

Η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, με την «πο­λυ­διά­στα­τη εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή» της, έχει κα­τα­στή­σει τη χώρα έναν ευ­έ­λι­κτο γε­ω­πο­λι­τι­κό «με­ντε­σέ» και «βα­πο­ρά­κι» των σχε­δί­ων ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ στην πε­ριο­χή. Ο πρέ­σβης των ΗΠΑ Τζ. Πάϊ­ατ- ως σύγ­χρο­νος Πιου­ρι­φόϊ- μπαι­νο­βγαί­νει στα υπουρ­γεία με άνεση «αν­θύ­πα­του», υπερ­θε­μα­τί­ζο­ντας σε δη­λώ­σεις του την κα­θο­ρι­στι­κή υπο­στή­ρι­ξη της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης για την επί­τευ­ξη των Αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών σχε­δί­ων.

Με ευ­θύ­νη της συ­γκυ­βέρ­νη­σης Τσι­πρα-Καμ­μέ­νου – και την συ­νε­νο­χή των υπό­λοι­πων αστι­κών κομ­μά­των- η Ελ­λά­δα με­τα­τρέ­πε­ται σε ση­μαιο­φό­ρος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην πε­ριο­χή, την στιγ­μή που νέες στρα­τιω­τι­κές βά­σεις ετοι­μά­ζο­νται και οι υπάρ­χου­σες ανα­βαθ­μί­ζο­νται. Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το κάλ­πι­κο και πα­ρα­πλα­νη­τι­κό επι­χεί­ρη­μα περί δήθεν ενί­σχυ­σης της άμυ­νας και των κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των της χώρας, εμπλέ­κουν τη χώρα και το λαό μας ολο­έ­να και βα­θύ­τε­ρα στους εγκλη­μα­τι­κούς ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών δυ­νά­με­ων στην Συρία.

Τις τε­λευ­ταί­ες ημέ­ρες ακού­γο­νται και άλλες θε­ω­ρί­ες, οι οποί­ες επι­χει­ρούν να πα­ρου­σιά­σουν την άλλη πλευ­ρά, τη Ρωσία και τους συμ­μά­χους της, ως δυ­νά­μεις που- τάχα- προ­α­σπί­ζο­νται «δί­καια συμ­φέ­ρο­ντα» απέ­να­ντι στους αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κούς. Επι­χει­ρούν, με λίγα λόγια, να πα­ρου­σιά­σουν την αντί­πα­λη ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη, εν προ­κει­μέ­νω τη Ρωσία του Βλ. Πού­τιν, ως τη «δη­μο­κρα­τι­κή δύ­να­μη» που ορ­θώ­νει το ανά­στη­μα της προ­κει­μέ­νου να προ­στα­τεύ­σει τα δί­καια του συ­ρια­κού λαού απέ­να­ντι στην επι­θε­τι­κό­τη­τα της «αυ­το­κρα­το­ρί­ας» ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ. Δε δι­στά­ζουν, μά­λι­στα, να χα­ρα­κτη­ρί­σουν ως θε­τι­κή συμ­βο­λή στην αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πάλη την στάση της ρω­σι­κής κυ­βέρ­νη­σης η οποία υπε­ρα­σπί­ζε­ται μια νό­μι­μη κυ­βέρ­νη­ση (Άσαντ). Πρό­κει­ται για επι­χεί­ρη­μα το οποίο, δυ­στυ­χώς, προ­βάλ­λε­ται και σή­με­ρα από κομ­μου­νι­στι­κές δυ­νά­μεις, οι οποί­ες ερ­μη­νεύ­ουν τις εξε­λί­ξεις- και το ίδιο το πε­ριε­χό­με­νο του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου- με ατα­ξι­κά κρι­τή­ρια.

Η Ρωσία δεν είναι «αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη». Μια κα­πι­τα­λι­στι­κή χώρα όπως η Ρωσία, στην οποία κυ­ριαρ­χούν οι μο­νο­πω­λια­κοί όμι­λοι, είναι αδύ­να­το να χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη». Η σφο­δρή δια­πά­λη της ρω­σι­κής κυ­βέρ­νη­σης απέ­να­ντι σε ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ δε διε­ξά­γε­ται για τα συμ­φέ­ρο­ντα του ρω­σι­κού λαού, αλλά για τα συμ­φέ­ρο­ντα της ρω­σι­κής αστι­κής τάξης, η οποία κα­τέ­χει τα μέσα πα­ρα­γω­γής και την εξου­σία στη χώρα.

Όπως και οι πα­ρεμ­βά­σεις ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ-ΕΕ (και των πε­ρι­φε­ρεια­κών συμ­μά­χων τους), έτσι και η πα­ρέμ­βα­ση της Ρω­σί­ας στην Συρία στο­χεύ­ει στην υπε­ρά­σπι­ση ισχυ­ρών γε­ω­στρα­τη­γι­κών και επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων (πρό­σβα­ση στη Με­σό­γειο, συμ­φω­νί­ες δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων, έλεγ­χος δρό­μων με­τα­φο­ράς ενέρ­γειας και αγα­θών, κλπ). Στο πλαί­σιο αυτό και με φόντο το μοί­ρα­σμα της «πίτας» ανά­με­σα σε τε­ρά­στιους μο­νο­πω­λια­κούς ομί­λους, η Ρωσία υπε­ρα­σπί­ζε­ται την αστι­κή κυ­βέρ­νη­ση του Μπα­σάρ Αλ-Άσαντ.

Οι θε­ω­ρί­ες περί ενός «πο­λυ­πο­λι­κού κό­σμου», όπου δίπλα στον αμε­ρι­κα­νι­κό πόλο θα υπάρ­χουν και άλλοι (ρω­σι­κός, ευ­ρω­παϊ­κός, κι­νε­ζι­κός κλπ.) οδη­γώ­ντας έτσι- τάχα- στον «εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό» των διε­θνών σχέ­σε­ων, καλ­λιερ­γούν επι­κίν­δυ­νες αυ­τα­πά­τες. Επι­πλέ­ον, πα­ρα­γνω­ρί­ζουν τα βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του ιμπε­ρια­λι­σμού, του κα­πι­τα­λι­σμού στο μο­νο­πω­λια­κό του στά­διο, εγκλω­βί­ζο­ντας έτσι λαϊ­κές μάζες κάτω από την ση­μαία του ενός, ή του άλλου, ιμπε­ρια­λι­στή.

«Η ερ­γα­τι­κή τάξη», υπο­γράμ­μι­ζε ο Λένιν, «εάν είναι συ­νει­δη­τή, δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ξει καμιά ομάδα ιμπε­ρια­λι­στι­κών αρ­πα­κτι­κών» (1). Το­πο­θε­τού­σε δε το ζή­τη­μα της στά­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος απέ­να­ντι στους ιμπε­ρια­λι­στές με το εξής χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα:

«Η πρώτη από τις κυ­ρί­αρ­χες χώρες κα­τέ­χει, ας υπο­θέ­σου­με, τα 3/4 της Αφρι­κής, ενώ η δεύ­τε­ρη το 1/4. Το αντι­κει­με­νι­κό πε­ριε­χό­με­νο του πο­λέ­μου τους είναι το ξα­να­μοί­ρα­σμα της Αφρι­κής. Ποιας πλευ­ράς την επι­τυ­χία πρέ­πει να ευ­χό­μα­στε; Το πρό­βλη­μα, όπως έμπαι­νε προη­γού­με­να, απο­τε­λεί πα­ρα­λο­γι­σμό, γιατί δεν ισχύ­ουν σή­με­ρα τα παλιά κρι­τή­ρια εκτί­μη­σης: Δεν έχου­με ούτε μια πο­λύ­χρο­νη ανά­πτυ­ξη ενός αστι­κού απε­λευ­θε­ρω­τι­κού κι­νή­μα­τος, ούτε το πο­λύ­χρο­νο προ­τσές της κα­τάρ­ρευ­σης της φε­ου­δαρ­χί­ας. Δεν είναι δου­λειά της σύγ­χρο­νης δη­μο­κρα­τί­ας ούτε να βοη­θή­σει την πρώτη χώρα να κα­το­χυ­ρώ­σει το «δι­καί­ω­μά» της στα 3/4 της Αφρι­κής, ούτε να βοη­θή­σει τη δεύ­τε­ρη (έστω κι αν αυτή έχει ανα­πτυ­χθεί οι­κο­νο­μι­κά πιο γρή­γο­ρα από την πρώτη) να απο­σπά­σει αυτά τα 3/4.

Η σύγ­χρο­νη δη­μο­κρα­τία θα πα­ρα­μεί­νει πιστή στον εαυτό της μόνο στην πε­ρί­πτω­ση που δε θα προ­σχω­ρή­σει σε καμία ιμπε­ρια­λι­στι­κή αστι­κή τάξη, στην πε­ρί­πτω­ση που θα πει ότι «και οι δυο τους είναι η μια χει­ρό­τε­ρη από την άλλη», στην πε­ρί­πτω­ση που σε κάθε χώρα θα εύ­χε­ται την απο­τυ­χία της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αστι­κής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνι­κο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και δε θα έχει τί­πο­τε το κοινό με τον αλη­θι­νό διε­θνι­σμό.[…] Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, σή­με­ρα είναι αναμ­φι­σβή­τη­το ότι η σύγ­χρο­νη δη­μο­κρα­τία δεν μπο­ρεί να σέρ­νε­ται στην ουρά της αντι­δρα­στι­κής, ιμπε­ρια­λι­στι­κής αστι­κής τάξης –αδιά­φο­ρο τι “χρώμα” θα έχει αυτή η αστι­κή τάξη…» (2).

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα μπο­ρεί και οφεί­λει να αξιο­ποιεί τις εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις, έχο­ντας κα­θα­ρή τη λε­νι­νι­στι­κή υπο­θή­κη ότι ακλό­νη­τος στρα­τη­γι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός της ερ­γα­τι­κής τάξης και της επα­να­στα­τι­κής της πρω­το­πο­ρί­ας, του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, πρέ­πει να είναι η ανα­τρο­πή της ντό­πιας αστι­κής τάξης, τόσο σε πε­ρί­ο­δο ιμπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου, όσο και σε πε­ρί­ο­δο ιμπε­ρια­λι­στι­κής ει­ρή­νης.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν πρέ­πει να μπουν κάτω από ξένες ση­μαί­ες, της όποιας αστι­κής τάξης, χύ­νο­ντας το αίμα τους για τα συμ­φέ­ρο­ντα αυτών που με των λαών το αίμα τη γη ξα­να­μοι­ρά­ζουν. Αντί­θε­τα, πρέ­πει να κρα­τή­σει ψηλά την ση­μαία της ερ­γα­τι­κής τάξης και της επα­να­στα­τι­κής της πρω­το­πο­ρί­ας, την ση­μαία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, διε­ξά­γο­ντας ασί­γα­στο αγώνα ενά­ντια στο σάπιο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό σύ­στη­μα που γεννά τους πο­λέ­μους, τη φτώ­χεια, τη δυ­στυ­χία, την προ­σφυ­γιά.

Επί­και­ρα όσο ποτέ είναι τα λόγια του Λένιν, έναν σχε­δόν αιώνα μετά: «Μόνο η προ­λε­τα­ρια­κή, η κομ­μου­νι­στι­κή επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να βγά­λει την αν­θρω­πό­τη­τα από το αδιέ­ξο­δο που δη­μιούρ­γη­σε ο ιμπε­ρια­λι­σμός και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί πό­λε­μοι. Όποιες κι αν είναι οι δυ­σκο­λί­ες της επα­νά­στα­σης και οι πι­θα­νές προ­σω­ρι­νές απο­τυ­χί­ες της, ή τα κύ­μα­τα της αντε­πα­νά­στα­σης, η τε­λι­κή νίκη του προ­λε­τα­ριά­του είναι ανα­πό­φευ­κτη» (3).

1.Β. Ι. Λένιν: «Άπα­ντα», τ. 32, εκδ. «Σύγ­χρο­νη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 335.

2. Β. Ι. Λένιν: «Κάτω από ξένη ση­μαία», «Άπα­ντα», τ. 26, εκδ. «Σύγ­χρο­νη Εποχή», σελ. 140, 141, 146.

3.Β. Ι. Λένιν: «Πρό­γραμ­μα του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Ρω­σί­ας (μπ)», «Απα­ντα», εκδ. «Σύγ­χρο­νη Εποχή», τ. 38, σελ. 421.