1η Μάη 1886. Τη μέρα αυτή επέλεξε η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL) ως μέρα πανεργατικής κινητοποίησης για τη διεκδίκηση του 8ώρου. Μια κινητοποίηση που αποτέλεσε την κορύφωση πολύμηνων αγώνων της εργατικής τάξης, με το ιστορικό σύνθημα: «Οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες δουλειά / κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλει ο καθένας από μας!». Στο Σικάγο 80.000 εργάτες, ντόπιοι και μετανάστες, λευκοί και νέγροι, διαδηλώνουν αποφασιστικά. Η αστική τάξη αντιδρά λυσσασμένα και η αστυνομία δολοφονεί 6 απεργούς. Το επόμενο βράδυ πραγματοποιείται νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας, όπου μετά από προβοκάτσια η αστυνομία εξαπολύει τυφλή επίθεση, πυροβολώντας κατά βούληση. Πολλοί εργάτες σκοτώνονται ή τραυματίζονται. Το αστικό κράτος ολοκληρώνει το έγκλημα εκτελώντας τους πρωτοπόρους εργάτες Πάρσονς, Ενγκελ, Σπάις και Φίσερ, μετά από στημένη δίκη. Μπροστά στην αγχόνη ο Σπάις δηλώνει: «Θα έρθει μια μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα». Και όντως οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες. Το 8ωρο άρχισε να θεσπίζεται, ο εργάσιμος χρόνος να μειώνεται και να δίνει το έναυσμα για την πάλη σε όλο τον κόσμο.
***
Η Ημέρα – σύμβολο για την παγκόσμια εργατιά, η Κόκκινη Πρωτομαγιά, πλησιάζει και φέτος, κουβαλώντας μαζί της όλα τα διδάγματα από τις μεγαλύτερες μάχες που έχει δώσει το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Από το Σικάγο μέχρι την πρώτη αιματοβαμμένη γιορτή Πρωτομαγιάς στην Αθήνα το 1924. Από τον ηρωικό Μάη του 1936 της Θεσσαλονίκης, μέχρι τη συγκλονιστική θυσία των 200 κομμουνιστών στον τοίχο της Καισαριανής, το 1944. Ημερομηνίες – σταθμοί, ένα μικρό δείγμα του λαϊκού ηρωισμού, που συμπυκνώνουν όλες τις αρετές της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της: Την αφοβία, τη μαχητικότητα, την ανυποχώρητη στάση μπροστά στον ταξικό εχθρό, την ανωτερότητα της οργάνωσης, την αυτοπεποίθηση που απορρέει από το δίκιο, από το μέλλον που ανήκει στους «από κάτω».
Κάθε επανάπαυση είναι ολέθρια
Την ερχόμενη Τρίτη γιορτάζουμε τη φετινή Πρωτομαγιά, και όπως κάθε χρόνο, η μέρα αυτή προσφέρεται για άντληση πολύτιμων συμπερασμάτων, για εξοπλισμό, για συζήτηση γύρω από τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας. Για να γίνουμε ακόμα πιο ικανοί να ξεπεράσουμε αδυναμίες και καθυστερήσεις, να εντείνουμε την προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος, να διαδώσουμε πιο αποφασιστικά στην εργατική τάξη την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.
Οι μεγάλες μάχες, όπως αυτή για την κορυφαία κατάκτηση του 8ώρου, δείχνουν ότι κάθε εργατικό δικαίωμα είναι αποτέλεσμα σκληρών αγώνων και θυσιών. Δείχνουν ότι δεν υπάρχουν «σωτήρες» για τους εργαζόμενους. Το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη κατάκτηση χωρίς ταξική πάλη αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα, που το σύστημα βγάζει στην επιφάνεια πιο επιθετικά όλες τις αντιφάσεις του, που είναι σε φάση πρωτόγνωρης κατάργησης δικαιωμάτων και όχι «παραχωρήσεων». Είναι πια φανερό ότι σήμερα απαιτείται ακόμα καλύτερη οργάνωση, ακόμα πιο επιθετικοί αγώνες, προσανατολισμένοι ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη και τα κόμματά της, τις διεθνείς τους συμμαχίες. Αλλωστε και το 8ωρο φάνταζε στην πλειοψηφία των εργατών στα μέσα του 19ου αιώνα ως μια ουτοπία, όμως τελικά το κατέκτησαν. Ηταν διεκδίκηση επιθετική, κόντρα στη μοιρολατρία και στο πόσα «αντέχει» να δώσει η εργοδοσία.
Οι μεγάλοι αγώνες της εργατικής τάξης, όπως και οι εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, φανερώνουν μια ακόμα μεγάλη αλήθεια, πολύτιμη για όλους τους εργαζόμενους, για τα λαϊκά στρώματα. Οτι καμιά επιτυχία του εργατικού κινήματος στο έδαφος του καπιταλισμού δεν είναι μόνιμη ή δεδομένη. Οτι η πάλη θα πρέπει να προσανατολιστεί στη συνολική αναμέτρηση με το σύστημα. Οτι η αστική τάξη δεν παραιτείται ποτέ από την προσπάθεια να πάρει πίσω όσα έδωσε κάτω από την πίεση των εργατικών αγώνων, αλλά και του αντίπαλου δέους, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον περασμένο αιώνα. Σήμερα, 132 χρόνια μετά το Σικάγο, το 8ωρο, η Κοινωνική Ασφάλιση, η μόνιμη και σταθερή δουλειά, οι Συλλογικές Συμβάσεις, που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες, ξηλώνονται, επιβεβαιώνοντας ότι η επανάπαυση είναι ολέθρια για τους εργάτες.
Η συνειδητοποίηση αυτή είναι πολύτιμη, ειδικά τώρα, που η κυβέρνηση επιχειρεί να σπείρει νέες αυταπάτες, γύρω από την κάλπικη «έξοδο από τα μνημόνια», που θα είναι είσοδος σε νέα περίοδο θυσιών από τους εργαζόμενους για να μην διαταράσσονται η ανταγωνιστικότητα, η καπιταλιστική κερδοφορία. Τους ίδιους στόχους υπηρετεί η εμπλοκή της Ελλάδας στους θανάσιμους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στους πολέμους και τις επεμβάσεις.
Γι’ αυτό, δεν πρέπει να χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος. Τώρα χρειάζεται ένταση της προσπάθειας, ακόμα πιο μαζική συμμετοχή στα συνδικάτα, στην οργάνωση από τα κάτω, στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο. Στη μάχη για Συλλογικές Συμβάσεις με επιθετικά αιτήματα για αυξήσεις σε μισθούς και όχι με παζάρια, στο όνομα της «εθνικής υπόθεσης», δηλαδή των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Με απαίτηση να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, να μη συμμετέχει η Ελλάδα στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ.
«Καρφί στο μάτι» όσων λένε ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα
Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι ένα διαρκές ράπισμα σε όσους λένε ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα, ότι δεν έχουν νόημα η πάλη, η σύγκρουση, η οργάνωση στον τόπο δουλειάς. Είναι μια απάντηση σε όσους λένε ότι ο αντίπαλος είναι παντοδύναμος, ότι τίποτα δεν τον «λυγίζει», ότι δεν έχουν νόημα οι απεργίες, γενικότερα οι εργατικοί αγώνες. Η αντιδραστική θεωρία της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» διασπείρεται από αυτούς που θέλουν να προστατέψουν τα ιερά και τα όσια του συστήματος της εκμετάλλευσης. Αυτή η θεωρία δεν σταμάτησε ποτέ να πλασάρεται από τους εκμεταλλευτές. Σήμερα πλασάρεται από τα αφεντικά και από κάθε αστική κυβέρνηση, από τους συνδικαλιστές της εργοδοσίας. Από αυτούς που θέλουν τους εργάτες ξεμοναχιασμένους, μακριά από τα σωματεία, την οργανωμένη πάλη. Αυτά πότε λέγονται ως δικαιολογία, για να συρθούν οι εργαζόμενοι ως θεατές στους στημένους «κοινωνικούς διαλόγους», πότε χαρακτηρίζουν τους αγώνες «τυχοδιωκτισμούς», πότε ότι τα «αιτήματα είναι ουτοπικά», ότι «δεν αντέχει η οικονομία» κ.ο.κ. Σήμερα, η εργατική τάξη είναι μπροστά σε μια νέα τέτοια προσπάθεια, στην οποία πρωτοστατούν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η ΓΣΕΕ, οι εργοδοτικές ενώσεις, εκτελώντας «συμβόλαια θανάτου» των εργατικών δικαιωμάτων, είτε στο όνομα της κρίσης, είτε στο όνομα της ανάκαμψης.
Πρωτοπόρα δράση παντού
Πού κρινόμαστε λοιπόν σήμερα; Στην πρωτοπόρα δράση παντού, και κυρίως μέσα στους χώρους δουλειάς, για την αναζωογόνηση του κινήματος, για να ανέβει η συμμετοχή εργαζομένων, ιδιαίτερα των πιο νέων ηλικιακά, στα συνδικάτα, στις Επιτροπές Αγώνα, σε κάθε μορφή οργάνωσης. Για να καλλιεργηθεί σε περισσότερες εργατικές συνειδήσεις η πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν ριζικά, αν αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων, αν αντιληφθούν οι εργαζόμενοι τη δύναμή τους. Στη μάχη δηλαδή για να ενισχυθεί ο ταξικός προσανατολισμός στο εργατικό κίνημα, για να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα, τα σωματεία, όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης, για να συσπειρώσουν μαζικά τους εργαζόμενους. Χιλιάδες εργαζόμενοι, ειδικά οι νεότεροι ηλικιακά, να εκπαιδευτούν μέσα στις συνθήκες αναμέτρησης με το κεφάλαιο και την εργοδοσία, να αποκτήσουν πίστη στην οργάνωση και τη δύναμη που αυτή τους προσφέρει.
Η ίδια η επικαιρότητα δείχνει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η εξαθλίωση, η ανεργία, η φτώχεια, η προσφυγιά, κάθε μικρό και μεγάλο λαϊκό πρόβλημα «φωνάζει» για την αιτία του, που δεν είναι άλλη από το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. Ταυτόχρονα δείχνει και προς τα πού πρέπει να αναζητηθεί η διέξοδος.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οριστική απάντηση στα εργατικά – λαϊκά προβλήματα, κατάκτηση πλήρων δικαιωμάτων στη δουλειά, στην Παιδεία, στην Υγεία, ικανοποιώντας ολόπλευρα τις ανάγκες τους, υπήρξε όταν οι εργάτες κατέκτησαν την εξουσία, όταν κατάργησαν την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Και αυτό συνέβη στον 20ό αιώνα. Οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αναλαμβάνουν το καθήκον, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της πάλης μέσα από τους φορείς του εργατικού – λαϊκού κινήματος, ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να εξηγούν σταθερά και υπομονετικά στους εργαζόμενους την αναγκαιότητα και τη ρεαλιστικότητα οι εργαζόμενοι να κατακτήσουν την εξουσία, την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής οργάνωσης της παραγωγής.
Η πορεία του εργατικού κινήματος είναι συνδεδεμένη με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Γι’ αυτό, σήμερα, πρώτιστο καθήκον είναι να αποκτήσει το Κόμμα χιλιάδες νέα μέλη και οπαδούς, πρώτα και κύρια στους βιομηχανικούς κλάδους, στους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους. Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για να γίνουν νέα βήματα στην οργάνωση συνολικά της εργατικής τάξης, στην ανασύνταξη του κινήματός της.
«1η Μάη 2018: Ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για την τελική νίκη των λαών»: Με το σύνθημα αυτό, του ΠΑΜΕ, θα διαδηλώσουμε την ερχόμενη Τρίτη, αξιοποιώντας τον σημαντικό σταθμό της Πρωτομαγιάς, ως ένα ακόμα βήμα για την αναγκαία κλιμάκωση της ταξικής πάλης. Στις μέρες που απομένουν δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, εντείνοντας την προσπάθεια για να πλημμυρίσουν οι δρόμοι με εργάτες, αυτοαπασχολούμενους, άνεργους, νέους και συνταξιούχους σε όλη την Ελλάδα.
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9816626
