Το πρόβλημα δεν είναι η “πραγματική” αριστερά αλλά η αριστερά γενικά
Μπρόστα στην εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που την βιώνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι και τα λαικά στρώματα και παρά την εμπειρία του μεταπολεμικού εκφυλισμού του κομμουνιστικού κινήματος και του βασικού παράγωγου του, της “αριστεράς” (και την εγχώρια εμπειρία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ), η συζήτηση (σε μεγάλο βαθμό) περιστρέφεται σε “αριστερές” με κάποιους άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς. Προσδιορισμοί που υποτίθεται ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν αφετηρία υπέρβασης της σημερινής κατάστασης, υπέρ των εργατικών συμφερόντων.
Έτσι ο κατάλογος δεν έχει τέλος: Αντικαπιταλιστική αριστερά, επαναστατική αριστερά, κομμουνιστική αριστερά, πατριωτική, αριστερά των κινημάτων, των δικαιωμάτων, αντιμπεριαλιστική, αντινεοφιλελεύθερη κλπ. Και πληθαίνουν οι φωνές του τύπου “ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά”, ο “ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πιά σχέση με την αριστερά”, “ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η πραγματική αριστερά” και άλλα παρόμοια.
Όμως, όπως έχει γραφτεί και άλλες φορές και σε αυτό το ιστολόγιο, το πρόβλημα δεν βρίσκεται κυρίως στην “σωστή” η “λάθος” εκδοχή της αριστεράς αλλά ακριβώς στην ουσία της, δηλαδή σε ένα, ριζοσπαστικό η όχι, πρόγραμμα διαχείρισης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και εξουσίας, έστω και σαν “μετάβαση” για την δήθεν υπέρβαση του. Διαχείριση, που όπως έδειξε και με τραγικό τρόπο η ιστορική εμπειρία, ήταν (και είναι) όχι μόνο ανέφικτη αλλά και ανίκανη να υπερασπιστεί ακόμα και τις άμεσες και στοιχειώδης δημοκρατικές κατακτήσεις και δικαιώματα.
Στην πραγματικότητα η “αριστερά” είναι-προφανώς σε πάρα πολλές αποχρώσεις και παραλλαγές (δεξιές/αριστερές κλπ)-μια παραλλαγή της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό ήταν πάντα και αυτό θα είναι. Και αυτή η απλή αλήθεια-απο την θεωρία και την εμπειρία- δεν ακυρώνει ούτε τους αγώνες της, ούτε όμως τις αυταπάτες, τα όρια της και τον μικροαστικό της χαρακτήρα, που δυστυχώς η εργατική τάξη τα πλήρωσε πολλές φορές ακριβά.
Τα παραπάνω – με τον έναν η τον άλλον τρόπο-δεν είναι ανεξάρτητα απο καμία εκδοχή της αριστεράς.
Η αναζήτηση του αριστερού copyright είναι λοιπόν χωρίς νόημα.
Αντίθετα είναι σημαντική η συζήτηση για το τι πραγματικά είναι και τι εκπροσωπεί τελικά η αριστερά, σαν έννοια και αντίληψη, πέρα απο τις διακηρύξεις.
Για να μην καταλήξουμε κάθε φορά να ανακαλύπτουμε τον τροχό.
Πολύ περισσότερο στην σημερινή Ελλάδα όπου η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ το 80 και του ΣΥΡΙΖΑ κάνει άχρηστη την προσπάθεια αναστήλωσης της αριστεράς, όσες επιδιορθώσεις και να γίνουν και ότι προσδιορισμούς και να βάλουμε μπροστά στον όρο.
Και κάνει επίκαιρη την σύχρονη κομμουνιστική προοπτική με την εργατική τάξη μπροστά. που θα απευθυνθεί ενωτικά και στην όποια εργατική βάση των διάφορων σοσιαλδημοκρατικών ρευμάτων (δηλαδή της αριστεράς), χωρίς αγκυλώσεις και δογματισμούς.
Όχι για να αναστηλώσει- με άλλο διαχειριστή, το παλιό που τον έστειλε σπίτι του, αλλά για να ανοίξει ο δρόμος για την έξοδο απο την “καρδιά του πιο άκαρδου κόσμου”, την έξοδο από τον κανιβαλικό καπιταλισμό της εποχής μας.
Praxisreview
