«Τώρα είμαι εγώ το αφεντικό σου»…
Με το που χάσεις τη δουλειά σου ανήκεις στο κράτος, που σε αντιμετωπίζει σαν «βάρος» της κοινωνίας
Οταν ένας εργαζόμενος στη Γερμανία χάσει τη δουλειά του και απευθυνθεί στην Υπηρεσία Ανέργων (Jobcenter) για να λάβει το επίδομα ανεργίας (Arbeitslosengeld Ι) και να αναζητήσει δουλειά, το πρώτο πράγμα που του ξεκαθαρίζει ο αρμόδιος υπάλληλος είναι: «Τώρα είμαι εγώ το αφεντικό σου». Ο άνεργος στο εξής είναι στη διάθεση της Υπηρεσίας – αν όχι «υπάλληλος του κράτους» – και υπογράφει γι’ αυτό.
Από παλιότερη κινητοποίηση ανέργων στη Γερμανία
Για να λάβει κανείς το επίδομα ανεργίας πρέπει να πληροί αρκετές προϋποθέσεις, όπως να μην εργάζεται πάνω από 15 ώρες τη βδομάδα, να έχει δηλώσει έγκαιρα την απόλυση, να ήταν ασφαλισμένος για τουλάχιστον 12 μήνες τα τελευταία 2 χρόνια. Από τα 2,4 εκατ. που είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι, μόλις οι 763.000 παίρνουν επίδομα ανεργίας. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το επίδομα ανεργίας διαρκεί για ένα χρόνο και το ύψος του ανέρχεται στο 60% του καθαρού μέσου μισθού των τελευταίων 12 μηνών και στο 67% αν ο άνεργος είναι γονιός.
Ακόμη κι αν καταφέρει να πάρει το επίδομα ανεργίας, συνεχώς κρέμεται από πάνω του η απειλή του «αποκλεισμού», δηλαδή η περικοπή του επιδόματός του έως και 3 μήνες αν παραβεί τους όρους που θέτει η Υπηρεσία Ανέργων. Σε αυτό το διάστημα ο άνεργος δεν είναι ασφαλισμένος, δεν δικαιούται υγειονομική περίθαλψη για τον ίδιο και την οικογένειά του, εκτός αν πληρώσει τα ασφάλιστρα.
Για όλο το διάστημα που παίρνει το επίδομα, ο άνεργος έχει άδεια από την Υπηρεσία, όπως και οι εργαζόμενοι, δηλαδή 4 – 6 βδομάδες το χρόνο. Για να λείψει από τον τόπο κατοικίας του πρέπει να έχει συνεννοηθεί με την Υπηρεσία, κάθε του κίνηση πρέπει να τη γνωρίζει η Υπηρεσία επειδή «μπορεί να προκύψει δουλειά». Δεν επιτρέπεται απλά να επισκεφτεί συγγενείς ή φίλους σε άλλη πόλη χωρίς να ενημερώσει και, πολύ περισσότερο, αν έχει εξαντλήσει τις μέρες της άδειάς του.
Η Υπηρεσία αντιμετωπίζει τον άνεργο σαν «βάρος» της κοινωνίας, επιδιώκει να τον «ξεφορτωθεί», ώστε να μην «τον πληρώνει το κράτος», ασκούνται πιέσεις να δεχτεί το συντομότερο δυνατό μία από τις πρώτες δουλειές που θα προκύψουν. Συνήθως προτείνουν θέσεις σχετικές με την προηγούμενη εργασία ή την ειδικότητα του ανέργου, αλλά επίσης προτείνονται δουλειές με πολύ χαμηλότερο μισθό από τον προηγούμενο ή αρκετά μακριά από τον τόπο κατοικίας του (έως 2,5 ώρες μονή διαδρομή).
Δικαιούχοι «Χαρτζ 4» προμηθεύονται τρόφιμα από «κοινωνικά παντοπωλεία»
Η καταβολή του επιδόματος μπορεί να διακοπεί (περίοδος αποκλεισμού) στην περίπτωση που ο άνεργος αρνηθεί την εργασία που του προσφέρεται, αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Υπηρεσίας Ανέργων, ωστόσο σε αυτήν τη φάση υπάρχει μια ελαστικότητα και δεν κόβεται εύκολα το επίδομα. Σε κάθε περίπτωση ο άνεργος πρέπει να εξηγεί με συγκεκριμένα επιχειρήματα γιατί αρνήθηκε μια δουλειά και είναι πολύ σημαντικό να διατηρεί κανείς την ψυχραιμία του απέναντι στους υπαλλήλους της Υπηρεσίας Ανέργων, οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να «λυγίσουν» τον άνεργο, να του σπάσουν τα νεύρα και να του κόψουν για ένα διάστημα το επίδομα. Πολλοί άνεργοι παραλληλίζουν αυτήν τη διαδικασία με «ανάκριση από τον εισαγγελέα»…
Οι μετανάστες και οι ανειδίκευτοι εργαζόμενοι δέχονται τις μεγαλύτερες πιέσεις. «Στην πατρίδα σου δεν είχες καθόλου δουλειά και εδώ αυτή που σου προτείνουμε δεν σου αρέσει; Δεν έχεις υψηλά προσόντα, τι δουλειά περιμένεις να βρεις;». Αυτά είναι τα συνηθισμένα επιχειρήματα των υπαλλήλων, που έχουν περάσει από «κατάλληλη εκπαίδευση»…
Επίσης, μπορεί να επιβληθεί περίοδος αποκλεισμού αν ο άνεργος παραιτήθηκε από την προηγούμενη δουλειά του «χωρίς σοβαρό λόγο» ή απολύθηκε «λόγω συμπεριφοράς». Ορισμένες επιχειρήσεις αποφεύγουν να συμπληρώσουν τον λόγο της απόλυσης για να γλιτώσουν την αποζημίωση κι έτσι ο άνεργος μπλέκει σε έναν κυκεώνα προκειμένου να αποδείξει – ακόμη και δικαστικά – ότι «δεν έφταιγε που απολύθηκε». Επίσης, είναι υποχρεωμένος να αποδεικνύει ότι ψάχνει για δουλειά στέλνοντας συνεχώς βιογραφικά και πηγαίνοντας σε συνεντεύξεις, ακόμη και για δουλειές που δεν τον ενδιαφέρουν, απλά για να έχει «αποδείξεις», αλλά και να συμμετέχει στα προγράμματα εργασιακής ένταξης. Στα προγράμματα αυτά ο άνεργος μαθαίνει πώς να «πλασάρει» τον εαυτό του στον υποψήφιο εργοδότηκαι δέχεται οδηγίες, όπως να αποφεύγει τα πολιτικά υπονοούμενα και κάθε αναφορά σε συνδικαλισμό, να μην αναγράφει στο βιογραφικό του όλες τις γνώσεις και την εμπειρία του, γιατί οι εργοδότες «τρομάζουν», θεωρώντας ότι ο υποψήφιος εργαζόμενος θα έχει πολλές απαιτήσεις…
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9884475
