Β.Ραφαηλίδης – Πώς θα γίνεις ένας καλός ναζιστής

 

 

Περί Φασισμού

 

……..Ο φασίστας είναι μια μούμια που της φύγαν όλοι οι χυμοί της ζωής, είναι ένας νεκροζώντανος ένας ζόμπι που πρέπει να ταφεί το ταχύτερο, καταρχήν για λόγους δημόσιας υγείας. Ο φασίστας είναι το άγος και το όνειδος της ράτσας των ανθρώπων, ένα άγος κι ένα όνειδος που ξαπλώνεται σ’ ολόκληρο το ταξικό φάσμα, αλλά που εγκαθίσταται με εντελώς ιδιαίτερη προτίμηση στο κέντρο του, δηλαδή στην περιοχή που καλύπτεται από τον ποικιλότροπο ερμαφροδιτισμό των μικρομεσαίων, απ’ όπου εκπορεύονται ακτινωτά όλες οι συμφορές του κόσμου τούτου.

Ο Αρτούρο Λαμπριόλα βάζει τα πράγματα στην ακριβή τους θέση όταν λέει: “Στην αρχή ο φασισμός δεν ήταν ούτε αστικός ούτε συντηρητικός. Έγινε τέτοιος κάτω από την πίεση των περιστάσεων”. Ωστόσο επιμένουμε στο “κάτω από την πίεση των περιστάσεων”, στην περίοδο δηλαδή που ο φασισμός συγκροτείται σε κόμμα και καταλαμβάνει την εξουσία, και ξεχνούμε ή κάνουμε πως ξεχνούμε τι ήταν στο ξεκίνημά του, και κυρίως τι συνεχίζει να είναι τώρα που περιέπεσε σε παρακμή σαν μαζικό κίνημα και που έγινε υπόθεση μιας χούφτας ηλιθίων και ανώμαλων νοσταλγών.

Ε, λοιπόν, στην αρχή του ο φασισμός ήταν αυτό που συνεχίζει να είναι και σήμερα: Υπόθεση μιας χούφτας ανώμαλων και ηλιθίων, που αποτέλεσαν το προζύμι που έκανε να φουσκώσει η ανθρώπινη βλακεία και κακοήθεια σ’ όλο το φριχτό της μεγαλείο. Η φασιστική φύτρα ήταν και είναι πάντα το αποτέλεσμα της αμάθειας, της ψυχανωμαλίας, του φόβου, της στέρησης (σ’ όλες τις μορφές της και καταρχήν της σεξουαλικής), της μικρόνοιας, της κακοήθειας, της έλλειψης ειλικρίνειας.

Ο φασισμός είναι η συνισταμένη όλων των κακών ποιοτήτων του ανθρώπου. Και επειδή η συνισταμένη, σαν γεωμετρική έννοια, ενέχει ήδη μέσα της και την έννοια του κέντρου, είναι πολύ φυσικό ο φασισμός, σαν κοινωνικό πια γεγονός, (και όχι μόνο ψυχολογικό) να εμφανίζεται καταρχήν και κατά κύριο λόγο στη μικρομεσαία περιοχή του κοινωνικοπολιτικού φάσματος.

Οι μικρομεσαίοι λοιπόν πρέπει να μπαίνουν σε μόνιμη καραντίνα. Διότι είναι η διαρκώς πυορροούσα εστία πολλών και ποικίλων κοινωνικών μολύνσεων, η καταστροφικότερη από τις οποίες είναι ο φασισμός

 

 

Η ψυχολογία του φασίστα

 

 

Ο φασισμός δεν αγαπά το μεγάλο κεφάλαιο (εκτός από το πάρα πολύ μεγάλο που τον γεννάει) και λατρεύει το μικρομεσαίο. Ο φασισμός είναι κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς. Όχι για αστούς, ούτε για προλετάριους. Οι αστοί και οι προλετάριοι βρέθηκαν αντίπαλοί του εξ αρχής. Και δεδομένου ότι στη λεγόμενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα.

Άλλωστε, οι στολές, οι παρελάσεις, οι λαμπαδηδρομίες, τα κολοσσιαία θεάματα αρένας, τα συνθήματα, το προγονικό μεγαλείο απ’ το οποίο ο χάλιας μικροαστός αντλεί δύναμη για να υποφέρει την ασημαντότητά του, όλα αυτά τα εκμεταλλεύτηκαν τέλεια όλοι οι φασίστες δικτάτορες. Και τα πλήθη ουρλιάζουν “ζήτω! Είσαι ο μπαμπάς μας”! Ο χάλιας μικροαστός πάντα έχει ανάγκη από έναν σούπερ πατέρα του έθνους, που να τον προστατεύει απ’ τους παμφάγους καπιταλιστές, αλλά και από τους κομμουνιστές που απειλούν το όνειρό του για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”.

Κάθε μικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει μέσα του, που τον μεγαλώνει στο θερμοκήπιο της μεγάλης ελπίδας για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”. Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ. Και επειδή το όνειρο για μερικούς πραγματοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν πως θα βγει αληθινό και γι αυτούς. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί. Σημασία έχει που ο καπιταλισμός τους επιτρέπει να ονειρεύονται το δικό τους πλούτο. Και ο φασισμός, που είναι η ακραία μορφή καπιταλισμού, είναι μια εγγύηση για τη διατήρηση του ονείρου για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”.

Το Φολκσβάγκεν ( το Λαϊκό Όχημα) είναι δημιούργημα του Χίτλερ. Αλλά υπάρχει ακόμα. Και ο αγκυλωτός σταυρός (η σβάστικα), αυτό το εκπληχτικής ψυχολογικής αποτελεσματικότητας λαϊκό σύμβολο, που δίνει φτερά στο σταυρό και τον κάνει να γυρίζει και να αλέθει, θα δώσει και στο χριστιανισμό τη δυναμική που του λείπει. Τώρα πια δεν είναι αμαρτία να σκοτώνει ο καλός χριστιανός. Και ο Μεταξάς, όπως και ο Μουσολίνι άλλωστε, ξέρουν καλά τι κάνουν όταν υιοθετούν σα σύμβολο το διπλό πέλεκυ. Που κόβει κεφάλια και από τα δεξιά και από τ’ αριστερά.

Κάτω απ’ αυτές τις ιδιάζουσες στο φασισμό συνθήκες ψυχολογίας της μάζας, και με το πρόσθετο πραγματικό κίνητρο της απειλής της περιουσίας απ’ τον καταχτητή που, βέβαια, δεν καταχτά μια χώρα για να κάνει περίπατο υπό το σεληνόφως στις ακρογιαλιές αλλά για να επωφεληθεί υλικά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι Έλληνες έτρεξαν με τέτοια προθυμία στο μέτωπο και πολέμησαν τόσο καλά τους Ιταλούς.

Όχι όμως και τους Γερμανούς. Που είχαν ισχυρότερα σύμβολα, ισχυρότερα κίνητρα και κυρίως ισχυρότερη μικροαστική τάξη απ’ αυτή των μεσογειακών λαών. Που ακόμα και τον πόλεμο τον αντιλαμβάνονται σαν λαϊκή γιορτή .”

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους

 

 

 

Β.Ραφαηλίδης – Πώς θα γίνεις ένας καλός ναζιστής

 

 

 

Πολλοί ξερόλες! μιλάνε για φασισμό χωρίς να γνωρίζουν στοιχειώδη πράγματα. Η παρούσα ανάρτηση-από ένα μυαλό ξυράφι!-διαφωτίζει αυτή την πάντα επίκαιρη πολιτική έννοια…..

 Ο φασισμός σαν κοινωνικό κίνημα αλλά και σαν πολιτικό δόγμα, που δίνει πολιτική υπόσταση στο κοινωνικό κίνημα, εμφανίστηκε μεν στην Ιταλία ανάμεσα στο 1919-20, για να γίνει εξουσία, για πρώτη φορά στην Ευρώπη και στον κόσμο το 1922 σ’ αυτή τη χώρα, όμως, τα γενικά χαρακτηριστικά του δεν είναι τυπικά ιταλικά.

Ο φασισμός δεν αφορά μόνο τους Ιταλούς και δεν εντοπίζεται μόνο σε μια συγκεκριμένη δύσκολη περίοδο της ιστορίας της Ιταλίας. Άλλωστε, κατά τον Ντανιέλ Γκερέν, τον εγκυρότερο μελετητή του φασιστικού φαινομένου, πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο στον πληθυντικό: δεν υπάρχει φασισμός, υπάρχουν φασισμοί.

Ακόμα κι όταν μια συγκεκριμένη εθνική παραλλαγή του φασισμού δεν εκφράζεται από ένα συγκεκριμένο φασιστικό κόμμα, το φασιστικό πολιτικό δόγμα, η φασιστική άποψη για την οργάνωση της κοινωνίας, η φασιστική πολιτική φιλοσοφία, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν. Δεν είναι το φασιστικό κόμμα που φκιάχνει το φασισμό, αλλά ο φασισμός που φκιάχνει το φασιστικό κόμμα. Ο κοινωνικός φασισμός προηγείται και επικαθορίζει τον πολιτικό φασισμό. Τίποτα πιο απλό, συνεπώς, για έναν επιδέξιο φασίστα ηγέτη, με ταλέντο δημαγωγού, να εκμεταλλευτεί την υπάρχουσα στην κοινωνία δυνατότητα για την εμφάνιση ενός φασιστικού κόμματος.

 Παρόλο που ο φασισμός δεν είναι ενιαίο δόγμα και εμφανίζεται πάντα σε πολλές και ποικίλες εθνικές παραλλαγές, εντούτοις έχει μερικά γενικά χαρακτηριστικά, που είναι τα παρακάτω: 1) Η δικτατορία, 2) Ο αντικοινοβουλευτισμός, 3) ο κρατισμός, 4) Ο αντιφιλελευθερισμός, 5) Ο αντισοσιαλισμός, 6)ο αντικομουνισμός και 7) ο ρατσισμός.

Για να μπορούμε να κάνουμέ λόγο για «καθαρό» φασισμό, τα εφτά χαρακτηριστικά που προαναφέραμε πρέπει να συνυπάρχουν σε ένα συγκεκριμένο ρατσιστικό καθεστός. Όμως δεν συνυπάρχουν πάντα. Ο Μουσολίνι, για παράδειγμα, δεν ήταν ούτε αντικομουνιστής ούτε ρατσιστής στην αρχή. Θα γίνει αργότερα, αλλά μόνο για να κάνει το χατίρι στον Χίτλερ.

Δεν υπάρχει καθαρός φασισμός, αν και υπάρχουν καθαροί φασίστες σκόρπιοι δώθε κείθε και όχι κατ’ ανάγκην μαντρωμένοι στα φασιστικά κόμματα, που μπορεί και να μην υπάρχουν, αν και υπάρχει κοινωνικός φασισμός.

‘Οπως κομουνιστής δεν είναι μόνο αυτός που είναι μέλος ενός ΚΚ, έτσι και φασίστας δεν είναι μόνο το μέλος ενός φασιστικού κόμματος. Και όπως ο κομουνιστής δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει (αν και θα έπρεπε) τη μαρξιστική θεωρία, για να είναι καλός κομουνιστής, έτσι και ο φασίστας δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει τίποτα απολύτως, για να είναι ένας καλός φασίστας.

Όπως και νάναι, ο καλός φασίστας, είτε είναι είτε δεν είναι μέλος ενός φασιστικού κόμματος, πρέπει οπωσδήποτε να προτιμάει τη δικτατορία από τη δημοκρατία, αν βρεθεί μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα. Καμιά φορά ο λεγόμενος απλός άνθρωπος μπερδεύει τη δικτατορία του προλεταριάτου (πρέπει να μιλάμε πολύ προσεχτικά γι’ αυτήν) με τη δικτατορία σκέτα, πράγμα που ευκολύνει το πήδημα απ’ τη μια στην άλλη.

Δεν είναι παράδοξο πρώην κομουνιστές να μεταλλάσσουν σε φασίστες. Όμως αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει πως ο κομουνισμός, ακόμα και ο παραμορφωμένος ολοκληρωτικός κομουνισμός, έχει κάποια θεωρητική σχέση με το φασισμό. Η σχέση που επισημαίνουν μερικοί έχει ψυχολογική και πραχτική αφετηρία.

Υπάρχουν πράγματι άνθρωποι που δηλώνουν κομουνιστές, γιατί έτσι τους βολεύει, και που κατ’ ουσίαν είναι φασίστες. Όπως υπάρχουν και άνθρωποι που δηλώνουν φανατικοί δημοκράτες, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι είναι η δημοκρατία, και που είναι κάτι φασιστάκια, μα τι φασιστάκια. Τα ψυχικά φαινόμενα παίζουν βασικό ρόλο στη στράτευση. Συχνά μπερδεύεσαι τόσο, που αντί να πας στο στρατόπεδο όπου ταξικά ανήκεις, βρίσκεσαι σ’ αυτό του ταξικού σου εχθρού. 

Αν αντιληφτείς το λάθος σου, αλλάζεις στρατόπεδο. Αλλιώς παραμένεις εκεί που βρέθηκες, και οι άλλοι αναρωτιούνται: Μα, πως βρέθηκε αυτός στο ΚΚ, για παράδειγμα. Δεν είναι όλες οι δικτατορίες φασιστικές. Ούτε είναι φασίστες όλοι οι πολέμιοι του κοινοβουλευτισμού.

……….Ο εθνικοσοσιαλισμός (ναζισμός) είναι ένα λαϊκό, αρνητικά επαναστατικό κίνημα, συχνά ευρυτάτης λαϊκής αποδοχής Πράγμα που αρχίζει να προβληματίζει από τότε και τους μαρξιστές, και τους φιλελεύθερους μελετητές: πώς γίνεται μια βαρβαρότητα, και μάλιστα προαγγελθείσα στο Μάιν Καμπφ, που γράφηκε ανάμεσα στο 1924 και 1926, δηλαδή 7 χρόνια πριν ο συγγραφέας του γίνει δικτάτορας να έχει τη συγκατάθεση του λαού;

 Είναι ανόητο να λέμε πως ο λαός παρασύρθηκε από τη ναζιστική προπαγάνδα. Προπαγάνδα κάνουν όλοι. Γιατί ο γερμανικός λαός δεν παρασύρθηκε από την κομουνιστική προπαγάνδα των Σπαρτακιστών λίγα χρόνια νωρίτερα; Γιατί δεν παρασύρθηκε απ’ τη συνεχή προπαγάνδα των αστικών κομμάτων απ’ το 1919 που υπάρχει το Δεύτερο Ράιχ; Όλοι γνώριζαν απ’ το δημοφιλέστατο Μάιν Καμπφ το 1933, τη χρονιά που ο Χίτλερ καταλαμβάνει δημοκρατικότατα την εξουσία, τι μαγειρεύει ο δικτάτορας που ποτέ δεν έκρυψε τα σχέδιά του. Κι ωστόσο ο λαός εγκρίνει την πολιτική του στο δημοψήφισμα της 19ης Αυγούστου 1934, με ποσοστό 82,2% και με 43.600.000 ψήφους.

Δεν πρόκειται για αποτέλεσμα συναρτημένο με κάποια εκλογική «βία και νοθεία», ο Χίτλερ δεν είναι Καραμανλής για να καταφεύγει σε τέτοια ευτελή τερτίπια, πρόκειται για τη σαφέστατα εκφρασμένη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του γερμανικού λαού, πράγμα που θα κάνει πολλούς να πουν πως οι Γερμανοί έχουν την αυταρχικότητα στο αίμα τους ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που έχουν στα ήθη τους και όχι στο αίμα τους είναι μια αγάπη για την τάξη και την ακρίβεια. Αλλά αυτό δε δηλώνει κατ’ ανάγκην και μια εξ υπαρχής και εξ ορισμού προτίμηση των Γερμανών προς την αυταρχικότητα. Εντελώς το αντίθετο, ο σωστός δημοκράτης αποκλείεται να μην είναι ένας πειθαρχημένος και κυρίως αυτοπειθαρχημένος άνθρωπος.

 Άλλωστε, στο καθαρά οικονομικό επίπεδο, ο Χίτλερ είναι οπαδός της ελεύθερης οικονομίας της οικονομίας της αγοράς. Μάλιστα, ελάχιστα διαφέρει η οικονομική του πολιτική απ’ αυτήν των σημερινών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, που υποστηρίζουν μια ελεγχόμενη από το κράτος ελεύθερη αγορά. Το ναζιστικό κράτος είναι καπιταλιστικό κράτος, και δεν αναιρεί κανέναν απ’ τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας……

Γιατί, λοιπόν, πέτυχε ο ναζισμός; Διότι ο φασισμός (ο ναζισμός είναι η ανώτερη και καταστροφικότερη μορφή φασισμού) πετυχαίνει εκεί που αποτυχαίνει ο σοσιαλισμός λέει ο Ντανιέλ Γκερέν. Αν δεν αποτύχαιναν οι γερμανοί Σπαρτακιστές (κομουνιστές) λίγο πριν απ’ την επιτυχία του Χίτλερ, ο ναζισμός μάλλον θα αποτύχαινε……..Ο φασισμός είναι ένας ερζάτς σοσιαλισμός που ενώνει τα καπιταλιστικά αιτήματα με την εύλογη απαίτηση της μάζας για καλύτερες συνθήκες ζωής. Ποτέ στην ιστορία οι μάζες δεν ακολούθησαν εκείνους που είχαν καλές ιδέες, εκτός κι αν αυτές κατέληγαν με τρόπο πραχτικό σε μια καλύτερη ζωή «εδώ και τώρα».

 Σημειώστε πως το παραπάνω εξόχως αποτελεσματικό σύνθημα πρωτοχρησιμοποιήθηκε απ’ τον Χίτλερ. (Πόσα πράγματα δίδαξε αυτός ο άνθρωπος στους «σοσιαλιστές»!). ‘Αλλωστε, η μάζα ούτως ή άλλως σκέφτεται με το στομάχι. Με το κεφάλι σκέφτονται οι διανοούμενοι, αλλά κι αυτοί μόνο όταν είναι χορτάτοι. Η ικανοποίηση του αισθήματος της πείνας προηγείται ούτως ή άλλως από κάθε άλλη ικανοποίηση, ηθική, πνευματική, ψυχολογική. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει, όταν βρεθεί κατά λάθος στο Χορό των Ιδανικών. Ούτε το μισοχορτάτο αρκούδι χορεύει ούτε το λαίμαργο.

 Ο Χίτλερ πράγματι βοήθησε το γερμανικό λαό, που πράγματι άρχισε να τρώει κάπως καλύτερα επί των ημερών του. Μάλιστα, προσέφερε στους Γερμανούς και ένα πολύ φτηνό, λαϊκό αυτοκίνητο, το θρυλικό Φολκσβάγκεν, τη χελώνα, που παραγόταν μέχρι πρόσφατα. Φυσικά, στο τέλος του πολέμου και ο Χίτλερ και οι Γερμανοί, κι αυτοί που τον πίστεψαν κι αυτοί που δεν τον πίστεψαν, θα φαν όλοι μαζί το κεφάλι τους. Αλλά τη στιγμή που τρώει κανείς, εκτός που δεν μιλάει, όπως λέει η μαμά, δε σκέφτεται κιόλας. Κι όταν τα φας όλα, το μόνο που σου μένει στο τέλος για φάγωμα είναι το κεφάλι σου. Κακό πράγμα η βουλιμία, αλλά ακόμα πιο κακό η πείνα. Κι όταν ο πεινασμένος αρχίσει να τρώει, τρώει αναδρομικά και για λογαριασμό των πεινασμένων προγόνων του, που έζησαν και πέθαναν πεινασμένοι, όπως λέει ο φίλος μου Γιώργος Ψημένος. Ο αταβιστικός φόβος της πείνας είναι εγγεγραμμένος στα κύτταρά μας.

 Ο Χίτλερ κινητοποίησε τόσο επιδέξια αυτόν τον πανάρχαιο αταβιστικό φόβο, που δε δυσκολεύτηκε καθόλου να πάρα μαζί του το 88,2% των πεινασμένων Γερμανών. ‘Αλλωστε, η πείνα ήταν αυτή που έσπρωξε και προς τον Λένιν ένα ανάλογο ποσοστό μουζίκων το 1917 στη Ρωσία. Δε φαντάζομαι να υπάρχει κανένας που να πιστεύει πως ο Ρώσοι έτρεξαν ομαδικά να τον υποστηρίξουν, γιατί μέσα σε πέντε μέρες, τόσες χρειάστηκε αυτός ο φοβερός άνθρωπος για να θέσει υπό τον έλεγχό του τα Σοβιέτ, κατάλαβαν την αξία και τη σημασία του μαρξισμού και του κομουνισμού.

 Και για να έχει ο καθένας στη διάθεσή του έναν γνώμονα για να μετράει τη ροπή του προς τον ναζισμό, δίνουμε παρακάτω τα κύρια γνωρίσματα του καλού ναζιστή, ακόμα κι αυτού που δεν ξέρει ότι είναι ναζιστής και αυτοχαρακτηρίζεται όπως γουστάρει. Τα παίρνουμε περίπου έτοιμα απ’ το Μάιν Καμπφ.

Ο καλός φασίστας, λοιπόν:

1) Πρέπει να βάζει την πατρίδα του πάνω κι απ’ το θεό.

2) Πρέπει να λατρεύει τους προγόνους και κυρίως να πιστεύει πως μπορεί να τους ξεπεράσει, όντας χάλιας.

3) Πρέπει να έχει όνειρα αυτοκρατορικά για την πατρίδα του, ας πούμε να ονειρεύεται την ανασύσταση της ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ή όποιας άλλης.

4) Πρέπει να μισεί τους αστούς, που του φράσσουν το δρόμο για την «προαγωγή στην ανώτερη τάξη».

5) Πρέπει να μισεί τους κομουνιστές, που υπόσχοντα ισότητα, ενώ στη φύση κυριαρχεί η ανισότητα

6) Πρέπει να εξαφανίζει τους αδύνατους, γιατί το ίδιο κάνει και η φύση.

7) Πρέπει να λατρεύει τη φυσική ρώμη.

8) Πρέπει να είναι έτοιμος να πεθάνει για τον Αρχηγό, προπονούμενος και με έναν λιγότερο ισχυρό και θανατηφόρο Αρχηγό, σαν τον Παπανδρέου ή τον Καραμανλή, ας πούμε.

9) Πρέπει να πιστεύει πως ο Αρχηγός είναι ο μεσσίας, και να θεωρεί τον άλλο μεσσία κάλπικο. Μέχρι που να συνηθίσει να λατρεύει μόνο τον Αρχηγό ως μεσσία, καλό θα είναι να πιστεύει και στον άλλο, για να κρατάει τη φόρμα του.

10) Πρέπει να νιώθει πολύ, μα πολύ άσχημα για την κακή του μοίρα, και να μη την εξαρτά απ’ τη βλακεία του κι απ’ τις κοινωνικές συνθήκες, αλλά από την έλλειψη καλής και ικανής ηγετικής κεφαλής, γνωστής και σα Μεγάλο Κεφάλι.

11) Πρέπει να «πηδάει» όσο γίνεται πιο αραιά, για να μη σπαταλά τις δυνάμεις του, που τις χρειάζεται όλες για τη μάχη, είτε κατά του σατανά είτε κατά του σατανά κομουνιστή.

12) Πρέπει να προτιμάει για σύζυγο ή γκόμενα μια «γυναίκα του λαού», ας πούμε μια εμπορουπάλληλο απ’ το Μόναχο, σαν την Εύα Μπράουν, ένα σκέτο ζώον, που ο Χίτλερ την είχε μόνο για να την «πηδάει» μια φορά το εξάμηνο, γιατί αν έχανε δυνάμεις πώς θα κατέστρεφε την Ευρώπη; Στην ανάγκη καλή είναι για σύζυγος και μια αεροσυνοδός ή όποια άλλη, τέλος πάντων, εκ του λαού προερχόμενη, ώστε να λειτουργεί πολιτικά ο μύθος της Σταχτοπούτας. Σημειώστε πως ο Χίτλερ δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν έτρωγε κρέας και αγαπούσε πολύ τα ζώα, επειδή δεν αγαπούσε καθόλου τους ανθρώπους. (Ζωόφιλοι, συνεχίστε να αγαπάτε τα ζώα, δεν είναι ζώα όλοι οι ζωόφιλοι).

13) Πρέπει να στραγγαλίζει κάθε άνομη παρόρμηση, όπως ο Χίτλερ το φοβερό εκείνο ερωτικό του πάθος για μια ανιψιά του, κόρη της αδερφής του, που την υποχρέωσε να αυτοκτονήσει, για να μην τον σκανδαλίζει και χάνει δυνάμεις.

Αυτά. Και αν παρόλ’ αυτά δεν τα καταφέρετε να γίνετε ναζιστής τόσο το καλύτερο και για σας και για όλους μας

*********

Aπό το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *