“Μακεδονικό”: Μύθος ότι το Σύνταγμα της πΓΔΜ έχει αλυτρωτικές διατάξεις

Mέσα στον εθνικιστικό και σοβινιστικό παροξυσμό που στήνεται ενόψει του νέου πατριδοκάπηλου συλλαλητηρίου των απατεώνων του ψευτοπατριωτισμού και των ναζί, ένα επιχείρημα που κυκλοφορεί συνεχώς είναι οι υποτιθέμενες “αλυτρωτικές” διατάξεις του Συντάγματος της πΓΔΜ.  Αναδημοσιεύουμε κείμενο σχετικό με το θέμα….. 

 

 

To Σύνταγμα της πΓΔΜ δεν έχει αλυτρωτικές διατάξεις

 

 

Πέρα από το ζήτημα της ονομασίας με την χρήση του όρου “Μακεδονία”, ο δημόσιος διάλογος αρχίζει και εστιάζει στο “αλυτρωτικό” Σύνταγμα αυτής της χώρας. Καλλιεργείται μάλιστα μια γραμμή κατά την οποία πρέπει πρώτα να επιλυθεί το πρόβλημα του αλυτρωτισμού στο Σύνταγμα, στην εκπαίδευση, στην κρατική ιδεολογία και μετά να λυθεί το θέμα του ονόματος. 

 

Είναι διαδεδομένο ότι το “Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας” περιέχει αλυτρωτικές διατάξεις που απειλούν την εδαφική μας ακεραιότητα. Αυτός ο ισχυρισμός αγνοεί την σημερινή μορφή του Συντάγματος που θεσπίστηκε το 1991 και έκτοτε τέθηκε αρκετές φορές σε αναθεώρηση, ιδίως μετά την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 ανάμεσα σε Ελλάδα και πΓΜΔ (βλ. εδώ). 

Κατά το άρθρο 6 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, αναφέρεται καθαρά ότι το δεύτερο συμβαλλόμενο μέρος (η πΓΔΜ) “διακηρύσσει ότι τίποτε στο Σύνταγμά της και ιδίως στο Προοίμιό του ή στο Άρθρο 3 αυτού, δεν μπορεί ή δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως εμπεριέχον ή δυνάμενο να εμπεριέχει στο μέλλον την βάση για εδαφική αξίωση πέραν των συνόρων της.” Στο ίδιο άρθρο η Ενδιάμεση Συμφωνία αναφέρει ότι το Σύνταγμα δεν επιτρέπει την παρέμβαση στις εσωτερικές σχέσεις άλλης χώρας και ότι αυτές οι ερμηνείες είναι αποκλειστικές και κατισχύουν οποιασδήποτε άλλης.

Το Σύνταγμα στην σημερινή του μορφή με όλες τις αναθεωρήσεις είναι αναρτημένο σε Αγγλική μετάφραση στην ιστοσελίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας και είναι προσβάσιμο εδώ.

Το Σύνταγμα ξεκινά με ένα προοίμιο, το οποίο (όπως όλα τα προοίμια σε όλα τα Συντάγματα του κόσμου) δεν είναι δεσμευτικό, δηλαδή δεν περιέχει κανόνες δικαίου. Θυμίζω ότι το προοίμιο του Συντάγματος της Ελλάδας είναι “εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος”. Το προοίμιο του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας έχει ορισμένες αναφορές στην Αντιφασιστική Συνέλευση για την Εθνική Απελευθέρωση της Μακεδονίας (ASNOM), καθώς και στην συνέχεια του κράτους αυτού στην ιστορική πορεία κατά την διάρκεια της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας και μετά. H ΑSNOM ήταν το κομμουνιστικό νομοθετικό και εκτελεστικό σώμα που ιδρύθηκε το 1944 στο κράτος αυτό μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η κομμουνιστικής λογικής νομοθετική συνέλευση μπορεί να έκανε λόγο για απελευθέρωση των Μακεδόνων κ.τ.λ. αλλά η σημερινή μνεία της για ιστορικούς λόγους στο προοίμιο του Συντάγματος μιας δυτικού τύπου δημοκρατίας κι όχι πια μιας “λαϊκής δημοκρατίας”, δεν μπορεί παρά να είναι ένα φολκλόρ που απλά υπενθυμίζει τις απαρχές της κρατικής υπόστασης που συγκροτεί.

Η συνταγματική ονομασία του κράτους είναι “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, χωρίς δηλαδή τα “Σοσιαλιστική” και “Λαϊκή” που προηγούνταν της ονομασίας κατά την περίοδο του κομμουνισμού, όταν επρόκειτο για ένα από τα συστατικά κράτη της Γιουγκοσλαβίας. Με βάση αυτή την συνταγματική ονομασία, οι πολίτες ονομάζονται Μακεδόνες και χρησιμοποιείται εκτεταμένα ο όρος αυτός σε όλο το Σύνταγμα. Αυτό όμως συνδέεται με το θέμα της ονομασίας και δεν είναι από μόνο του “αλυτρωτικές διατάξεις”. Δηλαδή από μόνο του το γεγονός ότι χρησιμοποιείται ο όρος “μακεδονικός” κτλ για κρατικά όργανα και πολίτες της χώρας δεν αποτελεί διακριτό από το θέμα του ονόματος, αλυτρωτικό πρόβλημα του Συντάγματος.

Αλυτρωτικές διατάξεις είναι εκείνες που θα προσδιόριζαν “χαμένες πατρίδες”, δηλαδή εδαφικές διεκδικήσεις. Στην περίπτωση της πΓΔΜ και με δεδομένη την εθνικιστική υστερία προηγούμενων κυβερνήσεών της, αλυτρωτικές διατάξεις τύπου “πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι” θα αφορούσαν την διαμόρφωση μιας εθνικής συνείδησης σχετικής με το αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας, τον Μ.Αλέξανδρο και όλη την σχετική ιστορία που είναι αδιαμφισβήτητα ένα κεφάλαιο της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας. Στο Σύνταγμα της πΓΔΜ δεν υπάρχουν όμως τέτοιες αναφορές, ούτε για Μ. Αλέξανδρο, ούτε για Φίλιππο και Αρχαία Μακεδονία.

Αντιθέτως, υπάρχει μια ρητή αποκήρυξη του αλυτρωτισμού στην 1η αναθεώρηση του Συντάγματος:

“The Republic of Macedonia has no territorial pretensions towards any neighboring state.”

Δηλαδή: “Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν έχει εδαφικές αξιώσεις έναντι οιουδήποτε γειτονικού κράτος” 

Επίσης, στο άρθρο 49 του Συντάγματος που αναφέρει την μέριμνα του κράτους για τους συμπολίτες που βρίσκονται στο εξωτερικό έχει προστεθεί και ένα άρθρο με την 2η αναθεώρηση που αναφέρει: 

“In the exercise of this concern the Republic will not interfere in the sovereign rights of other states or in their internal affairs.”

Δηλαδή: “Κατά την ενάσκηση αυτής της μέριμνας, η Δημοκρατία δεν παρεμβαίνει στα κυριαρχικά δικαιώματα άλλων κρατών ή στις διεθνείς τους σχέσεις.”

Με αυτό το πλαίσιο κι αυτές τις διατάξεις, το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν περιέχει “αλυτρωτικές διατάξεις” διακριτές κανονιστικά από το ίδιο το θέμα του ονόματος. 

 

 

 

http://elawyer.blogspot.gr/2018/01/to.html

5 σχόλια

  1. Αγης Απάντηση

    Νομίζω ότι το άρθρο “ερμηνεύοντας” λίγο αυθαίρετα τις εθνικιστικές – αλυτρωτικές διατάξεις του συντάγματος της ΠΓΔΜ και κατόπιν επικεντρώνοντας στις προσθήκες που έχουν προστεθεί σε αυτό, μάλλον συγκαλύπτει την αντιφατικότητα του συντάγματος της γειτονικής χώρας, εντασσόμενο έτσι (το άρθρο) στην “γραμμή” για γρήγορο κλείσιμο του θέματος εν όψει των ΝΑΤΟϊκών αναγκών.

    Συγκεκριμένα, η θεωρία της “μη δεσμευτικότητας του προοιμίου”, η σύκρισή του με το (“μη δεσμευτικό” αλλά και όχι κατευθηντήριο λοιπόν άραγε;) προοίμιο του ελληνικού συντάγματος, το αξεπέραστο ότι πια δεν υπάρχει κομμουνισμός αλλά δημοκρατία οπότε η μνεία στην ANSOM είναι “φολκλορισμός”, λένε “τα πάντα” εκτός από το ότι η συγκεκριμένες ιστορικές αναφορές του προοιμίου αφορούν όλη την γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας ως έδαφος διεκδικούμενο από το “μακεδονικό έθνος” (δηλαδή από το σλαβομακεδονικό κράτος).

    Η μονόπλευρη αναφορά στις συνταγματικές προσθήκες συγκαλύπτει τις διατάξεις δίπλα στις οποίες έχουν προστεθεί, δίνοντας την εντύπωση μιας τακτοποίησης του όλου θέματος.
    Έτσι από τη μια η γενική κατεύθυνση του προοιμίου υποδηλώνει μεν εθνικιστικές βλέψεις πάνω στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, αλλά απ’ την άλλη προστίθεται ότι δεν υπάρχουν “εδαφικές αξιώσεις έναντι οιουδήποτε γειτονικού κράτος”.

    Η μέριμνα του κράτους για τα “πρόσωπα που ανήκουν στον Μακεδονικό Λαό σε γειτονικές χώρες”, συμπληρώνεται με προσθήκη “μη παρέμβασης στα κυριαρχικά δικαιώματα άλλων κρατών ή στις διεθνείς τους σχέσεις”.

    Οι πολίτες ονομάζονται “Μακεδόνες” χωρίς συγκεκριμένο προσδιορισμό της ειδοποιού διαφοράς μεταξύ αυτών των Μακεδόνων και των υπόλοιπων Μακεδόνων από άποψη εθνοτικής, γεωγραφικής και κρατικής υπόστασης, αλλά αυτό ερμηνεύεται ως θέμα που “από μόνο του” περιορίζεται στο “όνομα”.

    Παραλείπεται επίσης στο άρθρο ή συνταγματική πρόβλεψη ότι τα “απαραβίαστα” μεν σύνορα, μπορεί να αλλάξουν μόνο σε συμφωνία με το σύνταγμα «και στην αρχή της ελεύθερης βούλησης, όσο και σε συμφωνία με τους γενικά αποδεκτούς διεθνείς κανόνες».

    (Τα στοιχεία αντλώ από εδώ:
    http://www.kathimerini.gr/944868/article/epikairothta/politikh/vri8ei-alytrwtikwn-anaforwn-to-syntagma-ths-pgdm )

    Κατά τα άλλα (και καθώς στην ανάρτηση αυτή έρχομαι μέσω αυτής:
    https://praxisreview.gr/η-αριστερά-του-βουκεφάλα-σημειώσεις-γ7/ )
    δε χωράει αμφιβολία ότι τα συλλαλητήρια αποτελούν έκφραση του εθνικισμού και “αλυτρωτισμού” της δικής μας αστικής τάξης.
    Ωστόσο η καταγγελία αυτού του γεγονότος δεν οδηγεί σε συμψηφισμό του με το άλλο.

    Και, επίσης, το συγκεκριμένο ζήτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας δεν αφορά γενικώς τις ιδεολογίες και “βλέψεις” των δυο αστικών τάξεων, αλλά αφορά μια διακρατική συμφωνία που το περιεχόμενό της επισφραγίζεται με τις διατυπώσεις των επίσημων κρατικών κειμένων και όχι με ιδεολογίες και “βλέψεις”. Από όσο γνωρίζω στα ελληνικά επίσημα κρατικά κείμενα (σύνταγμα κλπ) τέτοιου είδους (εθνικιστικές, αλυτρωτικές κλπ) αναφορές δεν υπάρχουν.
    Αυτό με τη σειρά του δεν εξαλείφει την αναγκαιότητα καταγγελίας του εθνικισμού των συλλαλητηρίων, όπως κι αυτή δεν επιτρέπει να χάνουμε από την οπτική μας το πραγματικό ζήτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας: την πρόθεση να κλείσει το ζήτημα μεταξύ των δυο χωρών, όχι με τρόπο ανταποκρινόμενο στις ανάγκες των γειτονικών τους σχέσεων, αλλά με τρόπο ανταποκρινόμενο στις ανάγκες των ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών στην περιοχή.

    (Προτρέχοντας ως προς τον αντίλογο, επειδή είναι και για μένα δύσκολο να επαναλαμβάνω όσα ήδη έχω καταφέρει να διατυπώσω για το θέμα με άλλες αφορμές, παραπέμπω εξαρχής στα προσωπικά μου σχόλια σε αυτή την ανάρτηση. Ελπίζω να είναι κατανοητός ο λόγος από την άποψη μιας αναγκαίας προσωπικής οικονομίας χρόνου:
    https://sfyrodrepano.blogspot.gr/2018/01/blog-post_18.html?showComment=1517609284128 )

  2. Praxis Review Απάντηση

    Καλησπέρα,

    Το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ είναι Σύνταγμα ενός αστικού κράτους και όχι κάτι άλλο. Το ερώτημα είναι, αν, σαν τέτοιο, δικαιολογεί όσα υποστηρίζει (και καλλιεργεί) εδώ και δεκαετίες η εγχώρια καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική σωβινιστική προπαγάνδα.

    Η απάντηση είναι αρνητική. Κάθε αστικό Σύνταγμα έχει προφανώς αντιφάσεις κλπ. Εδώ όμως το θέμα είναι πολύ συγκεκριμένο. Διεκδικεί το Σύνταγμα εδάφη άλλων χωρών, της Ελλάδας ή άλλα;

    Η ενδιάμεση συμφωνία, την οποία υπέγραψε η ΠΓΔΜ αναφέρει ότι:

    “διακηρύσσει ότι τίποτε στο Σύνταγμά της και ιδίως στο Προοίμιό του ή στο Άρθρο 3 αυτού, δεν μπορεί ή δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως εμπεριέχον ή δυνάμενο να εμπεριέχει στο μέλλον την βάση για εδαφική αξίωση πέραν των συνόρων της”.

    https://peacemaker.un.org/sites/peacemaker.un.org/files/MK_950913_Interim%20Accord%20between%20the%20Hellenic%20Republic%20and%20the%20FYROM.pdf

    Το άρθρο 3 του Συντάγματος λέει ότι:

    Article 3
    The territory of the Republic of Macedonia is indivisible and inalienable. The existing borders
    od the Republic of Macedonia are inviolable.The borders od the Republic of Macedonia may
    be changed only in accordance with the Constitution.

    https://peacemaker.un.org/sites/peacemaker.un.org/files/MK_950913_Interim%20Accord%20between%20the%20Hellenic%20Republic%20and%20the%20FYROM.pdf

    Δηλαδή η ΠΓΔΜ έχει υπογράψει, από το 1995 “δήλωση” για το ίδιο της το…. Σύνταγμα. Όμως στους εγχώριους “πατριώτες” αυτό δεν φτάνει. Θέλουν και άλλα. Όμως το μόνο επόμενο βήμα είναι να δηλώσει η ΠΓΔΜ ότι έκανε…. λάθος, ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει και ότι θέλει να γίνει..ελληνική αποικία.

    Για τα υπόλοιπα:

    α) Δεν υπάρχει στο προοίμιο “ιστορική αναφορά” που να παραπέμπει σε εδαφική διεκδίκηση αλλά η προσπάθεια συνταγματικής κατοχύρωσης της εθνοτικής ταυτότητας του συγκεκριμένου κράτους (με τις γνωστές ιστορικές αναφορές στο παρελθόν που κάνουν όλα τα αστικά συντάγματα). Αλλιώς τι αστικό κράτος θα ήταν;

    β) Η μέριμνα της ΠΓΔΜ για πολίτες της εκτός συνόρων δεν συνιστά επεκτατισμό αλλά τυπική διατύπωση για όλα τα αστικά συντάγματα. Το ελληνικό αναφέρει:

    ‘Αρθρο 108: (Απόδημος ελληνισμός)
    1. Tο Kράτος μεριμνά για τη ζωή του απόδημου ελληνισμού και τη διατήρηση των δεσμών του με τη μητέρα Πατρίδα. Eπίσης μεριμνά για την παιδεία και την κοινωνική και επαγγελματική προαγωγή των Eλλήνων που εργάζονται έξω από την επικράτεια.
    **2. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την οργάνωση, τη λειτουργία και τις αρμοδιότητες του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, που έχει ως αποστολή του την έκφραση όλων των δυνάμεων του απανταχού ελληνισμού.

    http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Syntagma/article-112/

    γ) Το ότι οι πολίτες ονομάζονται “Μακεδόνες”, απλά αποτυπώνει τον αυτοπροσδιορισμό που υπάρχει σε αυτή τη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες (και παραπάνω). Όπως έχει γραφτεί, ή ονοματολογία είναι αποπροσανατολιστική και δεν έχει σχέση-από μόνη της- με επεκτατικές βλέψεις ή όχι.

    Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει εθνικισμός ή αστικά σχέδια στην ΠΓΔΜ;Προφανώς όχι. Σημαίνει όμως ότι η προπαγάνδα περί “αλυτρωτικού” Συντάγματος της ΠΓΔΜ είναι παραμύθι. Φυσικά αντίστοιχα παραμύθια χρησιμοποιούν και από την άλλη πλευρά των συνόρων.

    Υπάρχει όμως κάτι πιο σημαντικό.

    Η αντίληψη ότι ο ελληνικός καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός έχει κάποιο “ιστορικό” η “φυσικό” δικαίωμα να παριστάνει τον νταβατζή των Βαλκανίων-προσφέροντας και τις υπηρεσίες στο ΝΑΤΟ φυσικά- καθορίζοντας ονόματα γειτονικών χωρών, σχολικά βιβλία, χάρτες, δρόμους (!!!) ή οτιδήποτε άλλο στο όνομα “εθνικών” απειλών αποτελεί μνημείο σοσιαλσωβινισμού.

    Την ίδια ώρα βέβαια που στο εσωτερικό με τα μνημόνια και την Ε.Ε καθορίζονται αντίστοιχα (και για τα ίδια συμφέροντα) όλα τα αντεργατικά μέτρα-μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια για το τσάκισμα των εργατικών στρωμάτων. Και χωρίς συνταγματικές ευαισθησίες. Σωβινισμός έξω, τσάκισμα των εργατών και των αυτοαπασχολούμενων μέσα.

    Φυσικά το μόνο αποτέλεσμα της σωβινιστικής πολιτικής της ελληνικής αστικής τάξης είναι ή πυροδότηση όλων των εθνικισμών (κάτι που βολεύει όλες τις αστικές τάξεις στην περιοχή και το ΝΑΤΟ).

    Εκτός αν πιστεύουμε ότι σήμερα “εθνική απειλή” είναι η ΠΓΔΜ, όπως λένε και τα συλλαλητήρια και όχι η ελληνική αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί τύπου ΝΑΤΟ και Ε.Ε στους οποίους εντάσσεται. Αυτό δεν το πιστεύει κανένας από όσους συζητάμε εδώ, τουλάχιστον μέχρι τώρα.

    Φυσικά όλα τα κράτη μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ιμπεριαλιστικά σχέδια. Το ξέρουμε από το ελληνικό κράτος που το κάνει με μεγάλη επιτυχία από τότε που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα, πρώτα από όλα σε βάρος του δικού του λαού αλλά και των λαών της περιοχής.

    Αναρωτιέται κανείς αν έβγαινε κάποιος υπουργός από κάποια Βαλκανική χώρα και έβαζε κάποιο θέμα για το τί γράφουν τα σχολικά βιβλία στην Ελλάδα για οποιοδήποτε ζήτημα τι θα γινόταν. Τότε όλοι οι σοσιαλσωβινιστές θα θυμόντουσαν τα “δημοκρατικά δικαιώματα των λαών” που ισχύουν όσο τους επιτρέπουν να τσαλαπατούν τα δικαιώματα των υπολοίπων. Τυπική αστική διεθνολογία δηλαδή.

    Συμφωνούμε για τα συλλαλητήρια. Δεν υπάρχει θέμα συμψηφισμού, αυτό που γράφτηκε στο κείμενο για τον σοσιαλσωβισνιμό είναι ότι το “όχι σε όλους τους εθνικισμούς”,με την έννοια των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στον δικό μας εθνικισμό και τον εθνικισμό της ΠΓΔΜ ή κάποιας πιο μακρινής χώρας, θυμίζει την δεύτερη διεθνή. Που φραστικά καταδίκαζε όλους τους πολέμους και τους εθνικισμούς και την κρίσιμη στιγμή κατέληξε να υποστηρίζει πρακτικά τον εθνικισμό της δικής της αστικής τάξης.

    Δεν υπάρχει αμφιβολία για την σημασία της καταδίκης όλων των εθνικισμών και του απαραβίαστου των συνόρων αλλά αν αυτό δεν έχει βάση τον δικό μας καπιταλιστή-ιμπεριαλιστή δεν έχει κανένα νόημα. Μαθήματα “αντιεθνικισμού” σε άλλους λαούς χωρίς κύριο μέτωπο στον εθνικισμό και σωβινισμό της χώρας σου δεν γίνονται. Ή μάλλον γίνονται αλλά όχι από την μεριά των εργατικών συμφερόντων και της πραγματικής αλληλεγγύης των λαών. Και της αναγκαίας πάλης τους ενάντια σε ΝΑΤΟ-ΕΕ.

    Για το τελευταίο, στην πραγματικότητα το ζήτημα που βρίσκεται στο επίκεντρο είναι ακριβώς οι βλέψεις και τα σχέδια των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών που εμφανίζονται σαν “διακρατικά” προβλήματα ακριβώς λόγω των γενικότερων συσχετισμών και της σωβινιστικής προπαγάνδας. Προπαγάνδα στην οποία πρωτοστατεί και ο ελληνικός καπιταλισμός, ο πιο ανεπτυγμένος καπιταλισμός των Βαλκανίων

  3. Αγης Απάντηση

    Χωρίς να θέλω να κουράζω:

    Καταρχήν, Στο άρθρο 3 που παραθέτεις υπάρχει προσθήκη (μετά το άρθρο 134 όπου παρατίθενται οι τροπολογίες):
    AMENDMENT I
    1. The Republic of Macedonia has no territorial pretensions towards any neighboring state.
    2. The borders of the Republic of Macedonia can only be changed in accordance with the
    Constitution and on the principle of free will, as well as in accordance with generally accepted
    international norms.
    3. Clause 1. of this Amendment is an Addendum to Article 3 of the Constitution of the
    Republic of Macedonia. Clause 2. replaces Paragraph 3 of the same Article.
    http://www.wipo.int/edocs/lexdocs/laws/en/mk/mk014en.pdf

    Επίσης, σχετικά με την ακόλουθη πρόταση στο κείμενο της ανάρτησης:
    “H ΑSNOM ήταν το κομμουνιστικό νομοθετικό και εκτελεστικό σώμα που ιδρύθηκε το 1944 στο κράτος αυτό μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η κομμουνιστικής λογικής νομοθετική συνέλευση μπορεί να έκανε λόγο για απελευθέρωση των Μακεδόνων κ.τ.λ. αλλά η σημερινή μνεία της για ιστορικούς λόγους στο προοίμιο του Συντάγματος μιας δυτικού τύπου δημοκρατίας κι όχι πια μιας “λαϊκής δημοκρατίας”, δεν μπορεί παρά να είναι ένα φολκλόρ που απλά υπενθυμίζει τις απαρχές της κρατικής υπόστασης που συγκροτεί”.

    Αλλά αυτή η πρόταση στην πραγματικότητα λέει, ότι η συγκεκριμένη αναφορά του προοιμίου έχει αλυτρωτικό περιεχόμενο, όμως επειδή πλέον η ΠΓΔΜ είναι “δυτικού τύπου δημοκρατία” και όχι “λαϊκή δημοκρατία”, αυτό το “κομμουνιστικής λογικής” περιεχόμενο πρέπει να θεωρηθεί “φολκλορικό”.
    Όχι και πολύ πειστική τοποθέτηση… Πόσο μάλλον, που επιχειρώντας να αποδείξει την ανυπαρξία ζητήματος, στην πραγματικότητα αναδεικνύει την ύπαρξη ζητήματος.

    Επί της γενικής τοποθέτησης της απάντησής σου:
    Αφενός η ονοματολογία είναι αποπροσανατολιστική και αυτό πρώτιστα αφορά επί της ουσίας, προς το εσωτερικό, την άρνηση του όρου “Μακεδονία”, “μακεδονικός” κλπ ως συστατικό της ονομασίας της ΠΓΔΜ.
    Δεν είναι παρ’ όλα αυτά ζήτημα μηδενικής σημασίας ένας προσδιορισμός πλάι σε αυτόν τον όρο, τέτοιος που να αποκλείει μελλοντικά αξιοποιήσιμες συγχύσεις, για τις οποίες ο όρος αυτός “από μόνος” του είναι πρόσφορος. Το ποιοι (κοινωνικοταξικά και πολιτικά) θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τέτοιες συγχύσεις είναι ευνόητο, οπότε επαγωγικά ευνόητο είναι και το ποιοι ενδιαφέρονται προκειμένου οι πηγές τέτοιων συγχύσεων να εξαλείφονται.
    Ανάμεσα σε αυτές τις πηγές περιλαμβάνονται και “ενδείξεις” αποτυπωμένες σε συνταγματικές διατάξεις της ΠΓΔΜ, που στη σύστασή της ως ανεξάρτητο κράτος το 1991 υπήρξε έντονη η επίδραση του εθνικισμού – νομίζω σε αυτό δεν υπάρχει διαφωνία – η οποία επίδραση βρήκε και ορισμένη νομική αποτύπωση.

    Αλλά “πώς ένα κράτος επιβάλλει σε ένα άλλο κράτος κλπ”;
    Η απάντηση είναι ότι στην περίπτωση ίδρυσης ενός νέου κράτους, υφίσταται η διαδικασία της διεθνούς του αναγνώρισης, δηλ. της αναγνώρισής του από τα άλλα κράτη.
    Σε αυτή τη διαδικασία τα άλλα κράτη, όχι απλώς μπορεί να διαπραγματευτούν όρους, αλλά μπορεί και να μην το αναγνωρίσουν καν. (Θυμήσου την πρόσφατη περίπτωση της Καταλωνίας και την βιασύνη μιας σειράς κρατών που έσπευσαν να δηλώσουν την μη-αναγνώρισή της. Αντ’ αυτής φυσικά θα μπορούσαν να την διαπραγματευτούν, αν είχαν λόγους – δίκαιους ή άδικους – γι’ αυτό).

    Στο πλαίσιο λοιπόν της παραπάνω γενικής τοποθέτησης, υπάρχουν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό τρεις θέσεις:
    Οι δύο από αυτές (ο εθνικισμός και η σημερινή κυβερνητική επικαιρική εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών) αποτελούν ένα δίπολο ελεγχόμενο από τα κέντρα εξουσίας της άρχουσας τάξης, του οποίου οι πόλοι μπορούν να εναλλάσσονται ανάλογα με τις εκάστοτε προτεραιότητές της.
    Η τρίτη άποψη φέρνει στο προσκήνιο τις προϋποθέσεις μιας λύσης ανταποκρινόμενης όχι σε αυτές ή τις αλλιώτικες ανάγκες της άρχουσας τάξης και τις εναλλαγές τους, αλλά ανταποκρινόμενης στις σταθερές ανάγκες συνύπαρξης των δυο λαών.

    Κατά τα άλλα, σοσιαλσωβινισμός υπάρχει και συμμετέχει και στο σημερινό συλλαλητήριο… Η άρνησή του όμως δεν βρίσκεται στην αγνόηση των εθνικών σχέσεων ανάμεσα στις δυο χώρες και των αναγκαιοτήτων που πηγάζουν από αυτές.”

  4. Praxis Review Απάντηση

    Καλησπέρα και πάλι,

    Δεν αλλάζουν κάτι οι προσθήκες που (σωστά) παραθέτεις.

    Επίσης, η επίκληση της “δυτικής δημοκρατίας” με αυτόν τον τρόπο φαίνεται να προσπαθεί να ενισχύσει την διακήρυξη για απουσία εδαφικών διεκδικήσεων και όχι το αντίθετο. Τουλάχιστον στο κείμενο-για αυτό συζητάμε και το πώς παρουσιάζεται εσωτερικά στην Ελλάδα-. Βέβαια το τυπικό γράμμα του Συντάγματος δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εθνικισμοί και απο εκεί, ότι δεν υπάρχει αστικό κράτος, τα είπαμε και πριν.

    Όμως η χρήση τα περί “αλυτρωτισμού” του Συντάγματος της ΠΓΔΜ δεν δικαιολογούν το εθνικιστικό κλίμα στην Ελλάδα, ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα.

    Είναι κατανοητό το επιχείρημα σου για την συσχέτιση που γίνεται με το παρελθόν, όμως αυτό είναι μια ερμηνεία-σωστή η όχι- και δεν προκύπτει άμεσα από το κείμενο.

    Για την διαδικασία αναγνώρισης, καταλαβαίνουμε όλοι ότι εδώ δεν πρόκειται για μια τυπική διαδικασία αναγνώρισης μεταξύ κρατών. Ο ελληνικός καπιταλισμός στην πραγματικότητα εφαρμόζει μια σωβινιστική-ιμπεριαλιστική πολιτική με επιχειρήματα που στηρίζουν απροκάλυπτες παρεμβάσεις στο εσωτερικό μιας άλλης χώρας (Σύνταγμα, σχολικά βιβλία, δρόμοι, εθνική ταυτότητα, αεροδρόμια, λιμάνια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς) και επικαλούνται “εθνικούς κινδύνους”. Και συμμετέχει και αυτός και μάλιστα απο θέση ισχύος, στην έξαρση και αξιοποιήση των εθνικισμών όλων των αστικών τάξεων των Βαλκανίων (και της ΠΓΔΜ)

    Τέτοιο κίνδυνοι με βάση τα όσα συζητάμε δεν δικαιολογούνται από όσα επικαλείται η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα και αποκαλύπτουν ότι η αντιπαράθεση και η πολιτική της ελληνικής αστικής τάξης δεν γίνεται για “εθνικούς” κινδύνους και ονόματα αλλά για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς (στους οποίους συμμετέχει ενεργά και η ελληνική αστική τάξη) στην περιοχή. Όπως και όλες οι-μικρότερες ή μεγαλύτερες-αστικές τάξεις στα Βαλκάνια. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για την ΠΓΔΜ, όπου αναπαράγονται αντίστοιχοι σωβινιστικοί μύθοι και προπαγάνδα.

    Πράγματι, αυτές είναι οι θέσεις που γράφεις στο τέλος. Και η κατανόηση των εθνικών σχέσεων είναι αναπόσπαστο μέρος τους και δεν είναι-ή δεν θα έπρεπε να είναι η ίδια-για όλες τις θέσεις.

    Στην περίπτωση της τρίτης θέσης, οι εθνικές σχέσεις εντάσσονται σε μια άλλη λογική αυτή της καταδίκης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και οργανισμών στην περιοχή, της ήττας των αστικών τάξεων σε κάθε χώρα, της πάλης ενάντια στον σωβινισμό και τον εθνικισμό που προκαλούν και της κοινής πάλης-αλληλεγγύης των λαών.

    Αυτό πρακτικά, θα σημαίνει πάλη για την απεπλοκή των λαών των Βαλκανίων και των χωρών τους από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ρητή αναγνώριση μή εδαφικών διεκδικήσεων από καμία πλευρά, αναγνώριση του ονόματος που θα παίρνει υπόψη του το δημοκρατικό δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού (στα παραπάνω πλαίσια). Χωρίς απαιτήσεις για Συντάγματα-εφόσον δεν προκύπτει θέμα εδαφικών διεκδικήσεων-, βιβλία, δρόμους και άλλα απίθανα.

    Όσο βέβαια δεν άλλάζει το πρώτο σημείο από αυτά (ΝΑΤΟ-ΕΕ και γενικότερα οι σχεδιασμοί των αστικών τάξεων στην περιοχή) ότι διακηρύξεις και δεσμέυσεις (και ονόματα) να προκύψουν δεν θα αλλάξουν κάτι. Όμως αυτό κρίνεται στο σήμερα, στην πάλη ενάντια στο σωβινισμό-εθνικισμό και αστικοιμπεριαλιστικό κοσμοπολιτισμό και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς μέσα στις ίδιες τις Βαλκανικές χώρες και (για εμάς) πρώτα από όλα στην Ελλάδα.

  5. Praxis Review Απάντηση

    Υπενθυμίζουμε την πολιτική σχολιασμού του ιστολογίου:

    “Σχόλια υβριστικά, ρατσιστικά κλπ φυσικά δεν θα δημοσιεύονται, χωρίς άλλη ενημέρωση. Το ίδιο ισχύει για σχόλια άσχετα με το θέμα της ανάρτησης στην οποία αποστέλλονται”.

    Το ιστολόγιο είναι ανοιχτό στην συζήτηση και κάθε κριτική-άσχετα από την όποια αυστηρότητα- είναι ευπρόσδεκτη. Δεν ισχύει το ίδιο για χαρακτηρισμούς (όχι απόψεων), που οδηγούν-ανεξάρτητα από προθέσεις-στις γνωστές διαδικτυακές αρένες που δεν βγάζουν νόημα.

    Ευχαριστούμε για την κατανόηση.

Γράψτε απάντηση στο Αγης Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *