Προκαλούν οι θύτες
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, το 2017 καταγράφηκε ρεκόρ εκτοπισμένων από τις εστίες τους παγκοσμίως. Οι πρόσφυγες έφτασαν τα 68,5 εκατ. ανθρώπους, με μετριοπαθείς μάλιστα υπολογισμούς, αν αναλογιστεί κανείς ότι χιλιάδες κατατρεγμένοι δεν εντοπίζονται από κανέναν μηχανισμό καταγραφής.
Κάθε μέρα εκτοπίζονται 44.500 άτομα, περίπου οι μισοί απ’ αυτούς εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.
Μάλιστα, ο αριθμός όσων εγκατέλειψαν πέρυσι τις πατρίδες τους γι’ αυτόν το λόγο, ανάμεσά τους οικογένειες με μικρά παιδιά, αυξήθηκε κατά 2,6 εκατ. σε σχέση με το 2016, στοιχείο που μαρτυρά την ένταση της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης σε περιφερειακό επίπεδο.
Για την πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων, βέβαια, την κόλαση του πολέμου διαδέχεται ο Γολγοθάς της περιπλάνησης και του εγκλωβισμού, των κλειστών συνόρων και της εκμετάλλευσης στον καπιταλιστικό «παράδεισο» της ΕΕ, που αποτελεί βασικό προορισμό των προσφυγικών ροών, για όσους βέβαια καταφέρουν να επιβιώσουν στη διαδρομή.
Αυτό μαρτυρούν οι χιλιάδες πρόσφυγες που ζουν στοιβαγμένοι και διπλά εγκλωβισμένοι στα νησιά του Αιγαίου, το πρόσφατο παράδειγμα με το πλοίο που απώθησαν οι ιταλικές αρχές, οι χιλιάδες νεκροί στα νερά της Μεσογείου, το σταγονόμετρο στην παροχή ασύλου, οι οικογένειες που ζουν χωριστά και διάσπαρτες σε κράτη – μέλη της ΕΕ.
Το μαρτυρούν όμως και η άγρια εκμετάλλευση που δέχονται όσοι καταφέρουν να στεριώσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα, η γκετοποίησή τους, ο μηχανισμός χειραγώγησης και καταστολής που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους, απειλώντας κάθε στιγμή με αφαίρεση των «νόμιμων» εγγράφων και με απέλαση.
Απ’ αυτήν τη σκοπιά, τα διαγγέλματα και τα λόγια συμπάθειας της ΕΕ με αφορμή τη χτεσινή Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων μόνο αγανάκτηση και οργή προκαλούν.
Δικό τους έργο είναι, μαζί με τους «συμμάχους» τους στο ΝΑΤΟ, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Συρία, στο Αφγανιστάν, σε χώρες της Αφρικής και αλλού, στον ανταγωνισμό τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Δικό τους έργο είναι η συμφωνία με την Τουρκία, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου γεωπολιτικού παζαριού, που ορθώνει τείχη προς την ΕΕ για τους πρόσφυγες και ευθύνεται για το θάνατο εκατοντάδων απ’ αυτούς στο Αιγαίο. Που παίζει την τύχη και τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων στα ζάρια της αντιπαράθεσης ΝΑΤΟ – Τουρκίας και Τουρκίας – ΕΕ.
Δικό τους έργο και της ελληνικής κυβέρνησης είναι ο διπλός εγκλωβισμός στα νησιά, η διαβίωση σε άθλιες συνθήκες, οι καθυστερήσεις στις διαδικασίες έγκρισης του ασύλου, η αφόρητη κατάσταση που δημιουργείται και για τους εγκλωβισμένους αλλά και για τους κατοίκους αυτών των περιοχών.
Δικό τους έργο είναι επίσης οι διάφορες ΜΚΟ, που αλωνίζουν στα κέντρα υποδοχής ως «κράτος εν κράτει», πολλές από τις οποίες είναι συνδεδεμένες με ιμπεριαλιστικά κέντρα και μονοπωλιακά συμφέροντα.
Δικά τους είναι και τα σχέδια για τη δημιουργία νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης στη Βόρεια Αφρική και στα Βαλκάνια, προκειμένου να σφραγιστεί ανεπίστρεπτα ο «νότιος διάδρομος» και να θωρακιστεί η κεντρική και βόρεια Ευρώπη από τις μεταναστευτικές ροές.
Μάλιστα, η Αλβανία και η ΠΓΔΜ δηλώνουν πρόθυμες να φιλοξενήσουν τέτοιες υποδομές, ως «πειστήριο» ευθυγράμμισης με την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και σ’ αυτόν τον τομέα, προκειμένου να επιταχυνθεί η ένταξή τους στις ευρωατλαντικές δομές.
Η ελληνική κυβέρνηση είναι συνένοχη, μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης, όπως προσπαθεί προκλητικά να παρουσιαστεί, με τις ανακοινώσεις και τις δηλώσεις στελεχών της τη χτεσινή Παγκόσμια Μέρα.
Στηρίζει ενεργά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τη συμφωνία με την Τουρκία, αποθεώνει την ευρωπαϊκή πολιτική στο Μεταναστευτικό, όπως έκανε τις προάλλες ο πρωθυπουργός εκθειάζοντας τη στάση της Γερμανίας και της Μέρκελ.
Παράλληλα, η κυβέρνηση αξιοποιεί το Μεταναστευτικό για να ενισχύσει τα κάλπικα δίπολα στην ΕΕ και στην Ελλάδα, ανάμεσα σε «προοδευτικούς» και «συντηρητικούς», «ανθρωπιστές» και «ακροδεξιούς», «λαϊκιστές» και «αλληλέγγυους».
Κρύβει ότι η πολιτική της ΕΕ και στο Προσφυγικό – Μεταναστευτικό επιβάλλεται από τις ανάγκες και το σχεδιασμό του κεφαλαίου και ότι είναι μέρος των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται παγκοσμίως και στους οποίους η Ελλάδα διεκδικεί αναβαθμισμένη εμπλοκή.
Τα δάκρυά τους για τους πρόσφυγες είναι κροκοδείλια. Κι αυτό πρέπει να τους το χρεώσει ο λαός, εντείνοντας την πάλη, μαζί με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και ελευθερία μετακίνησης, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στο σάπιο σύστημα που παράγει φτώχεια, εκμετάλλευση και προσφυγιά.
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9891660
