Πόλεμος  και πολιτική :  Για την φενάκη περί υπεράσπισης της πατρίδας

 

 

Πόλεμος  και πολιτική :  Για την φενάκη περί υπεράσπισης της πατρίδας

 

 

γράφει ο  Χρήστος Μιάμης

 

Η απουσία αντιπολεμικού κινήματος με εργατικά επαναστατικά χαρακτηριστικά και στις δύο πλευρές του Αιγαίου δίνει τον απαραίτητο χώρο και χρόνο στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας να παίζουν επικίνδυνα πολεμικά παιχνίδια σε βάρος των συμφερόντων και των πραγματικών αναγκών του κόσμου της εργασίας. Οξύνονται τα εθνικιστικά πάθη, ανασύρεται για άλλη μια φορά η μυθοπλασία της υπεράσπισης της πατρίδας , και σύρονται οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες σε ένα γαϊτανάκι πολεμοχαρούς κενότητας που στην πραγματικότητα δεν τους αφορά.

Την ίδια στιγμή οι φασίστες της ΧΑ αδράχνουν την ευκαιρία προκειμένου ερεθίσουν τα πατριωτικά συναισθήματα των μαζών μετατρέποντάς τα σε ένα πρωτόγονο εθνικισμό με σαφή φασιστικά χαρακτηριστικά, σε μια απόπειρα να επανακτήσουν το χαμένο πολιτικό έδαφος, προκειμένου να αποτελέσουν ξανά δεσπόζουσα πλευρά του αστικού πολιτικού παιγνίου. Ο κίνδυνος του φασισμού στην χώρα, που σε καμία χρονική στιγμή τα τελευταία χρόνια δεν έπαψε να υφίσταται, επανεμφανίζεται τώρα αναβαπτισμένος, όπως και υποβοηθούμενος από τη αστική πολιτική που διατηρεί τον πολιτικό ρόλο της ΧΑ ως την τελική εφεδρεία του καθεστώτος,  για την συντριβή του κόσμου της εργασίας.

Οι κομμουνιστές δεν μπορούν να ατενίζουν με βλέμμα δημοσιολόγου τα τεκταινόμενα στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Η πολιτική κατεύθυνση που επιβάλλεται να ακολουθηθεί βρίσκεται εκτός των ορίων της αστικής πολιτικής συζήτησης, η οποία με  γνώμονα την υπεράσπισή των συμφερόντων της εγχώριας αστικής τάξης, εστιάζει στην αναμόχλευση τρόπων και μεθόδων ανάκτησης του χαμένου εδάφους στον ανταγωνισμό της με τη τουρκική αστική τάξη, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να σταματήσει την «αιμορραγία»  σε επίπεδο δυναμικής, στα πλαίσια του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στον γεωπολιτικό και οικονομικό χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αντιθέσεις οξύνονται και στο κέντρο της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, βρίσκεται για άλλη μια φορά, το κοινωνικό ζήτημα , η επίλυση του οποίου διαμεσολαβείται από την πλήρη ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στα αστικά ιδεολογήματα ώστε η τελευταία να στοιχηθεί με τις επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης, θεωρώντας ψευδώς, ότι υφίσταται κοινός τόπος σύμπτωσης, μεταξύ αστικών και εργατικών συμφερόντων.

Οι ευθύνες των κομμουνιστών είναι τεράστιες κα ιστορικές. Όχι μόνο σε ότι αφορά στην αποκάλυψη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα των πολεμικών παιχνιδιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που ενδέχεται να οδηγήσουν σε κάποιο μερικό ή καθολικού χαρακτήρα πολεμικό επεισόδιο, αλλά κυρίως στην αναγκαιότητα δημιουργίας ενός αντιπολεμικού, αντικαπιταλιστικού και ταυτόχρονα αντιφασιστικού εργατικού κινήματος που να συνδέσει στην πράξη, τον Πόλεμο με την Πολιτική. Προκειμένου να καταδειχθεί, πως αποτελούν τις δύο όψεις του καπιταλιστικού Ιανού, αντιπαραβάλλοντας ταυτόχρονα, στον αστικό εθνικισμό τον εργατικό διεθνισμό, αναδεικνύοντας τον πρόδηλα ταξικό χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ώστε να αναδειχθεί η αυτοτέλεια και η ανεξαρτησία των εργατικών συμφερόντων και της εργατικής  πολιτικής, από τα παιχνίδια πολέμου των τωρινών απόγονων μιας αστικής τάξης, που κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επέλεξε να κάνει διακοπές διαρκείας στην Αίγυπτο.

Ο πατριωτισμός λοιπόν, δεν είναι παρά μια διαχρονική παραμυθία, στο βωμό της οποίας  ο κόσμος της εργασίας δεν έχει κανένα λόγο να πραγματοποιεί σπονδές. Όσο για τους αριστερούς πατριώτες,- ναι αυτή την πληγή που δεν επουλώνεται, παρά  τα αλλεπάλληλα ιστορικά μαθήματα- μπορούν ελεύθερα να κάνουν επίδειξη εθνικής  νομιμοφροσύνης στην εγχώρια αστική τάξη, αρκεί να μην εμφανίζουν την προσωπική τους ενσωμάτωση ως την αναγκαία τακτική επιλογή προκειμένου να μην αποκοπούν οι κομμουνιστές από τις μάζες.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κατά συνθήκη ψεύδος από αυτό. Οι κομμουνιστές, αν θέλουν να λέγονται κομμουνιστές, δεν ονομάζουν την διολίσθηση σε αστικούς τακτικισμούς, ως αναγκαία ταξική υποχώρηση, δεν ανέχονται να αποκρύβουν από την εργατική τάξη και τον λαό ούτε την πραγματικότητα, ούτε τις πραγματικές επιδιώξεις τους.

Όσοι αρέσκονται στο να τρώνε ψάρι και να γεύονται κρέας, μπορούν να το κάνουν ελεύθερα, αλλά όχι στο όνομα των εργατικών συμφερόντων και  της κομμουνιστικής προοπτικής.

2 σχόλια

  1. Praxis Review Απάντηση

    Και ενώ όλες οι αστικές τάξεις στην περιοχή-και η ελληνική μαζί- ετοιμάζονται για θερμά επεισόδια και κλιμακώνουν την δηλητηριώδη προπαγάνδα προς τα λαικά στρώματα, ορισμένα αριστερά/αντιεξουσιαστικά ιστολόγια δημοσιεύουν πολεμοκάπηλα εθνικιστικά άρθρα που καταλογίζουν στην ελληνική αστική τάξη…..υποχωρητικότητα στα ελληνοτουρκικά και κάνουν και…προτάσεις προς το ελληνικό αστικό κράτος για το πως να μπεί πιο βαθιά στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση και στο ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικού πολέμου!

    Το γεγονός βέβαια ότι και οι Τούρκοι και οι Έλληνες αστοί είναι μέχρι το λαιμό σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς (ΑΟΖ, ΝΑΤΟ, εξοπλισμοί, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή κλπ) και οδηγούν τους λαούς τους (και γενικότερα τους λαούς της περιοχής) σε μια καταστροφική, ιμπεριαλιστική σύγκρουση είναι εξαφανισμένο από την συζήτηση. Αντίθετα αναπαράγεται αυτούσια η εγχώρια αστική προπαγάνδα-κοινή και στις δύο χώρες- περί δήθεν “επιτιθέμενου” και “αμυνόμενου” λές και υπάρχουν επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τα γεωτρύπανα και τα οικόπεδα στην θάλασσα….. άλλων κρατών, όπως στην Κύπρο (οπου και εκεί οι αστικές τάξεις είναι μέσα στο κόλπο).

    Η πολεμοκαπηλία και η υποστήριξη του σοβινισμού με αριστερό και αντιεξουσιαστικό μανδύα είναι βέβαια γνωστή από την εποχή του Κάουτσκυ και του αναρχικού Κροπότκιν (και όλων των σοσιαλσοβινιστών). Η σύγχρονη ελληνική διαδικτυακή έκδοχη πηγαίνει παραπέρα αφού δεν χρειάζεται ούτε καν τα ιδεολογικά προσχήματα….

    Σίγουρα αν δεν υπήρχαν, η ελληνική αστική τάξη και οι μηχανισμοί της θα έπρεπε να τους είχαν εφεύρει….

  2. Praxis Review Απάντηση

    Όσο για πολλούς σοσιαλδημοκράτες αριστερούς και δεξιούς “πατριώτες” που, από αυτά που γράφουν για τον πόλεμο, μάλλον υπηρέτησαν στα σύνορα και συγκεκριμένα στην γνωστή παραμεθόριο Παπάγου-Χαλανδρίου ή σε κανένα εστιατόριο αξιωματικών σαν γκαρσόνια με βύσμα, ένα είναι σίγουρο: Με την πρώτη τουφεκιά σίγουρα θα την βολέψουν για να μελετήσουν την σωστη τακτική και στρατηγική του κινήματος και την ερμηνεία του πολέμου όταν οι εργάτες θα σφάζονται μεταξύ τους για τα…. οικόπεδα της ΑΟΖ…

    Το έργο το έχουν ξαναδεί η εργατική τάξη και τα λαικά στρώματα και οι φαντάροι τους πολλές φορές στην Ελλάδα….

Γράψτε απάντηση στο Praxis Review Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *