Πώς βρέθηκα στη Ρωσία

 

 

Πώς βρέθηκα στη Ρωσία

 

Tης Ισιδώρα Ντάνκαν*

 

 

 

Ενα τηλεγράφημα από τον Λουνατσάρσκι, Αρμόδιο των Καλών Τεχνών, Μόσχα, Ιούνιος 1921, προς την Ισιδώρα Ντάνκαν, Παρίσι:

«Ελάτε στη Μόσχα. Θα σας δώσουμε μια σχολή με χίλια παιδιά. Θα μπορέσετε να πραγματοποιήσετε τις ιδέες σας σε μεγάλη κλίμακα».

Η απάντηση της Ισιδώρα Ντάνκαν στην πρόσκληση του Λουνατσάρσκι: «Δέχομαι την πρόσκλησή σας. Θα είμαι έτοιμη να πλεύσω από το Λονδίνο την 1η του Ιουλίου».

Πήγα στη Ρωσία γεμάτη ενθουσιασμό για τα ιδανικά του κομμουνισμού. Έστειλα το ακόλουθο γράμμα προς τη Σοβιετική κυβέρνηση:

«Θα έρθω στη Μόσχα. Θα αναλάβω τη διεύθυνση μιας κυβερνητικής σχολής και θα διδάξω χίλια παιδιά να χορεύουν σύμφωνα με τις ιδέες μου. Θα δώσω χορευτικές παραστάσεις για τον απλό κόσμο και θα δημιουργήσω για χάρη τους μουσικά και χορευτικά φεστιβάλ για να γιορτάζουν τις σπουδαίες σας γιορτές, για να εκφράζουν τη χαρά και το κουράγιο τους… Θα σας προσφέρω τη ζωή και το έργο μου με τον όρο ότι δεν θα δω ή θα ακούσω ξανά οτιδήποτε περί χρημάτων ως αντάλλαγμα για τη δουλειά μου…

Θέλω ένα εργαστήριο, ένα σπίτι για εμένα και τους μαθητές μου, με απλό φαγητό, απλά ενδύματα και μια ευκαιρία να κάνουμε την καλύτερη δυνατή δουλειά. Με αρρωσταίνει η Αστική Καταναλωτική Τέχνη. Είναι τραγικό πως δεν είχα ποτέ τη δυνατότητα να προσφέρω τη δουλειά μου στους ανθρώπους για τους οποίους την δημιούργησα. Αντί αυτού, έχω υποχρεωθεί να πουλάω την ψυχή μου με το κομμάτι, τρία δολάρια τη θέση. Είμαι αηδιασμένη από το μοντέρνο θέατρο, το οποίο θυμίζει μάλλον ένα πορνείο παρά ένα ναό της τέχνης, όπου οι καλλιτέχνες που θα έπρεπε να έχουν τις θέσεις αρχιερέων, περιορίζονται στις μανούβρες των μαγαζατόρων, πουλώντας τα δάκρυα και τις ψυχές τους με συγκεκριμένη τιμή κάθε νύχτα. Θέλω να χορεύω για τις μάζες, για τους εργαζόμενους ανθρώπους που χρειάζονται τη δουλειά μου και δεν είχαν ποτέ χρήματα να έρθουν να με δουν. Και θέλω να χορεύω γι’ αυτούς δωρεάν, γνωρίζοντας ότι δεν έχουν έρθει σε μένα λόγω της έξυπνης διαφήμισης, από περιέργεια, αλλά επειδή όντως θέλουν και αγαπούν αυτό που μπορώ να τους δώσω. Αν με δεχτείτε υπό τους όρους αυτούς θα έρθω και θα δουλεύω για τη δόξα και την ομορφιά και το μέλλον της Ρωσικής Επανάστασης και των παιδιών σας».

 

 

Ονειρα και φόβος

 

 

Αυτό ήταν το γράμμα το οποίο ο Λουνατσάρσκι, Αρμόδιος των Καλών Τεχνών, διάβασε και αποδέχθηκε. Είναι ένας αξιολάτρευτος άντρας με έμπνευση και ιδιοφυία και είναι ένας από αυτούς που πιστεύουν ότι τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν σε αυτή τη γη. Ποτέ δεν είναι καλύτερος από όταν μιλάει σε 5.000 ανθρώπους και τους ζωγραφίζει τη μελλοντική ζωή μιας Κομμουνιστικής Ρωσίας –το όραμα μιας Ουτοπίας– και τι πανηγυρική υποδοχή λαμβάνει… Τούτοι οι άνθρωποι τον αγαπούν αληθινά… Αυτό είναι που η Αμερική μοιάζει να μην είναι ικανή να καταλάβει –ότι οι μάζες στη Ρωσία νοιάζονται περισσότερο για μια ιδέα παρά για την άνεση ή την υλική ευημερία. Άνθρωποι που μετά χαράς διασχίζουν επί δύο ώρες το ρωσικό χιόνι και κάθονται σε ένα θέατρο με θερμοκρασία πέντε βαθμούς υπό το μηδέν, για να ακούσουν τους λόγους του Λουνατσάρσκι ή του Λένιν.

Πήγα στη Ρωσία συνοδευόμενη μόνο από τη μαθήτριά μου Ίρμα και την πιστή μου υπηρέτρια, την Τζιν, που αν και περιδεής από φόβο δεν θα με παρατούσε ποτέ. Μας είχαν πει τέτοια απαίσια πράγματα για τους Ρώσους, που καθώς το τρένο περνούσε την κόκκινη σημαία στα σύνορα δεν θα μας εξέπληττε αν ο εικονιζόμενος με κόκκινη φανέλα και μαύρο γένι Μπολσεβίκος, με ένα μαχαίρι χωμένο ανάμεσα στα δύο άσπρα του δόντια, είχε εμφανιστεί για να μας κόψει τα λαρύγγια, απλώς για βραδινή ψυχαγωγία. Όλες ομολογουμένως νιώθαμε ρίγη συγκίνησης, και μάλλον απογοητευτήκαμε κάπως όταν εμφανίστηκε μονάχα ένας συνεσταλμένος νεαρός με γκρίζα μάτια και ματογυάλια, μας ενημέρωσε ότι είναι ένας κομμουνιστής φοιτητής, που μιλούσε έξι γλώσσες, και μας ρωτούσε σε κάθε μία πώς μπορούσε να μας εξυπηρετήσει…

Ήταν πολύ ντροπαλός και καθόλου δεν έμοιαζε με την αντίληψη που είχαμε για έναν Μπολσεβίκο, και παρατήρησα ότι όταν μιλούσε για τον Λένιν, τα γκρίζα μάτια του λαμποκοπούσαν πίσω από τα ματογυάλια του και η λεπτή του φιγούρα έτρεμε με ενθουσιαστική αφοσίωση. Μας είπε ιστορίες για τα στωικά δεινά των κομμουνιστών και για τα κτυπήματα που δέχονταν από τον Λευκό Στρατό με ένα άρωμα θαυμάτων και ιερών πολέμων…

 

 

Όπως… οι πρώτοι Χριστιανοί μάρτυρες

 

 

Την πρώτη μας νύχτα στη Μόσχα αφήσαμε την Τζιν στο μoναδικό διαθέσιμο δωμάτιο στο ξενοδοχείο και στο μοναδικό κρεβάτι να κλαυθμηρίζει υστερικά, επειδή είχε δει δύο μεγάλους αρουραίους, και ξοδέψαμε τη νύχτα με το μικρό μας Μπολσεβίκο περιπλανώμενες στη μυστικιστικά όμορφη πόλη με τις πολλές εκκλησίες και τους χρυσούς θόλους. Μιλούσαμε όλο και πιο εμπνευσμένα για το μέλλον του Κομμουνισμού, ωσότου, κατά την αυγή, εγώ και η Ίρμα ήμασταν έτοιμες να πεθάνουμε για τη Ρωσία…

Τότε μερικά σύννεφα εμφανίστηκαν και άρχισε να βρέχει. Ο οδηγός μας έμοιαζε υπέρτατα αδιάφορος γι’ αυτό, και ακόμη για το γεγονός ότι είχαμε να φάμε δεκατέσσερις ώρες.

Ανακάλυψα, αφότου συνάντησα άλλους, ότι οι κομμουνιστές είναι συχνά αδιάφοροι για τη ζέστη, το κρύο ή την πείνα, ή πολλά άλλα υλικά βάσανα, όπως ήταν και οι πρώτοι Χριστιανοί μάρτυρες. Ζουν τόσο ολοκληρωτικά μέσα στις ιδέες ώστε απλά να μη νοιάζονται γι’ αυτά τα πράγματα, αλλά η Ίρμα και εγώ ήμασταν σχεδόν εξαντλημένες και σύραμε το βήμα μας πίσω στο ξενοδοχείο και σε ένα κουτί με μπισκότα και χαβιάρι…

 

 

 

* Η Ισιδώρα Ντάνκαν (1877-1927) ήταν διακεκριμένη αμερικανίδα χορεύτρια. Οι αναμνήσεις της αυτές δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Soviet Russia Pictorial, το Μάρτιο του 1923

 

 

πηγή http://www.epohi.gr/portal/politismos/20374-pos-vrethika-sti-rosia

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *