Αυτοί που κατασκευάζουν Σοφίτες
Μια γενιά μπορεί να κριθεί με την ίδια κρίση που αυτή κάνει για την προηγούμενη γενιά, μια ιστορική περίοδος με τον ίδιο τρόπο θεώρησης της περιόδου η οποία προηγήθηκε από αυτήν. Μια γενιά που μειώνει την προηγούμενη γενιά, που δεν καταφέρνει να δεί τα επιτεύγματα της και την αναγκαία σημασία της, δεν μπροεί παρά να είναι πενιχρή.Και χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό της, έστω και αν κομπάζει παράφορα για το μεγαλείο της.Είναι η συνηθισμένη σχέση ανάμεσα στον μεγάλο άνθρωπο και τον καμαριέρη. Ερημώνεις για να φανείς και να διακριθείς.
Μια γενιά ζωηρή και ισχυρή που ετοιμάζεται να εργαστεί και να επιβεβαιωθεί τείνει, αντίθετα, να υπέρεκτιμήσει την προηγούμενη γενιά γιατί η ενέργεια της της δίνει την σιγουριά ότι θα πάει ακόμα πιο μπροστά. Απλώς το να φυτοζωείς είναι ξεπέρασμα εκείνου που εικονίζεται σαν πεθαμένο.
Αποδοκιμάζει κανείς το παρελθόν για να μην υπολογίσει το καθήκον του παρόντος. Πως θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα αν οι γεννήτορες είχαν ήδη κάνει το έργο των γιών. Στην υποτίμηση του παρελθόντος ενυπάρχει μια δικαιολογία για την μηδαμινότητα του παρόντος. Ποιός ξέρει αυτό και το άλλο…..αλλά δεν το έκαναν και έτσι δεν κάναμε και εμείς τίποτα περισσότερο.
Μια σοφίτα πάνω σε ένα ισόγειο είναι λιγότερο σοφίτα του δέκατου πατώματος ή του εικοστού; Μια γενιά που ξέρει να κάνει μόνο σοφίτες παραπονείται που οι προγενέστεροι δεν είχαν χτίσει παλάτια των δέκα ή τριάντα ορόφων. Λέτε ότι είσαστε ικανοί να χτίζετε μητροπόλεις αλλά δεν είσαστε ικανοί να χτίζετε σοφίτες; Διαφορά με το Μανιφέστο* που εξαιρεί το μεγαλείο της ετοιμοθάνατης τάξης.
*Εννoεί το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μάρξ και Ένγκελς
Αντόνιο Γκράμσι, “Παρελθόν και μέλλον”, εκδόσεις Στοχαστής, σελ 67-68
