Επανάσταση στο Παρίσι
γράφτηκε στις 25-26 Φλεβάρη 1848
δημοσιεύτηκε στη Γερμανική Εφημερίδα Βρυξελλών (Deutsche-Brüsseler-Zeitung) στις 27 Φλεβάρη 1848
Το 1848 εξελίσσεται πολύ καλά. Μόλις τελείωσε η σικελιανή επανάσταση, με τη μακρά σειρά από Συντάγματα, το Παρίσι βιώνει μια νικηφόρα εξέγερση.
Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης είχαν δημοσίως δεσμευτεί να υπερασπίσουν το δικαίωμα της συνάθροισης ενάντια στους Γκιζό, Ντισατέλ και Εμπέρτ, μέσω μιας θαρραλέας διαδήλωσς.
Όλες οι προετοιμασίες είχαν γίνει. H αίθουσα ήταν έτοιμη και περίμενε τους προσκεκλημένους της δεξίωσης. Και τότε, ξαφνικά, όταν είχε φτάσει η στιγμή της δράσης, οι άνανδροι της αριστεράς, με τον κ. Οντιλόν Μπαρό επικεφαλής, προβαίνουν, όπως πάντα, σε μια δειλή υποχώρηση.
Η δεξίωση ακυρώθηκε. Όμως ο λαός του Παρισιού, ξεσηκωμένος από τις μεγαλοστομίες στη Βουλή, θυμωμένος με τη δειλία αυτών των μπακάληδων και, ταυτόχρονα, δυσαρεστημένος από την παρατεταμένη γενικευμένη ανεργία, δεν μπορούσε να ακυρώσει τη συμμετοχή του.
Στις 22 Φλεβάρη 1848 Τρίτη μεσημέρι, όλο το Παρίσι βρισκόταν στους δρόμους. Οι μάζες φώναζαν “Κάτω ο Γκιζό, ζήτω η Μεταρρύθμιση!”. Κινήθηκαν προς το ξενοδοχείο του Γκιχό, το οποίο με δυσκολία προστατευόταν από στρατεύματα· παρ’ όλα αυτά, τα παράθυρα θρυμματίστηκαν.
Οι μάζες, επίσης, κινήθηκαν προς την κατοικία του Οντιλόν Μπαρό, φωνάζοντας “Κάτω ο Μπαρό”, και επίσης έσπασαν τα παράθυρα. Ο κ. Μπαρό, ο δειλός υπαίτιος του όλου ξεσπάσματος, στράφηκε στην κυβέρνηση και ζήτησε προστασία από φρουρούς!
Τα στρατευματα κάθονταν και ήρεμα παρακολουθούσαν. Μόνο η Δημοτική Φρουρά χτύπησε, και μάλιστα με τη μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Η Δημοτική Φρουρά είναι ένα σώμα αποτελούμενο κυρίος από Αλσατούς και Λωραίνους, δηλαδή, από άντρες κατά το ήμισυ Γερμανούς, οι οποίοι λαμβάνουν 3,5 φρ. τη μέρα και δείχνουν πολύ ευτραφείς και καλοζωισμένοι. Η Δημοτική Φρουρά είναι το πιο στυγνό σώμα ενόπλων που υπάρχει, χειρότερο από τη Χωροφυλακή, χειρότερο από την παλιά Ελβετική Φρουρά· αν ο λαός νικήσει, τα μέλη της την έχουν πολύ άσχημα.
Κατά το απόγευμα, ο λαός άρχισε να αντιστέκεται. Δημιουργήθηκαν οδοφράγματα, τα φυλάκια σαρώθηκαν και πυρπολήθηκαν. Ένας κατάσκοπος της αστυνομίας μαχαιρώθηκε στην Πλατεία Βαστίλλης. Οπλοπωλεία λεηλατήθηκαν.
Στις 5, ακούστηκαν διαταγές για να βαδίσει η Εθνοφρουρά. Όμως, λίγοι εισάκουσαν και όσοι ήρθαν, φώναξαν, “Κάτω ο Γκιζό!”.
Τη νύχτα, η ηρεμία αποκαταστάθηκε. Τα τελευταία οδοφράγματα διαλύθηκαν και το ξέσπασμα φάνηκε ότι είχε τελειώσει.
Την Τετάρτη το πρωί, ωστόσο, η εξέγερση άρχισε ξανά, με ανανεωμένη οργμή. Ένα μεγάλο τμήμα του κέντρου του Παρισιού που βρίσκεται ανατολικά της οδού Μονμάρτης γέμισε από γερά οδοφράγματα· μετά τις 11, τα στρατεύματα δεν τολμούσαν πια να πάνε προς τα εκεί. Η Εθνοφρουρά συγκεντρώθηκε σε μεγάλους αριθμούς, όμως μόνο για να φυλάξει το λαό από οποιαδήποτε επίθεση των στρατευμάτων και για να φωνάξει “Κάτω ο Γκιζό, ζήτω η Μεταρρύθμιση!”.
Υπήρχαν 50.000 στρατιώτες στο Παρίσι, ανεπτυγμένοι σύμφωνα με το αμυντικό σχέδιο του στρατηγού Ζεράρ σε όλα τα στρατηγικά σημεία. Όμως αυτά τα σημεία ήταν τόσα πολλά που όλα τα στρατεύματα ήταν απασχολημένα με αυτά και έτσι ήδη ήταν καταδικασμένα σε αδράνεια. Πέρα από τη Δημοτική Φρουρά, δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου στρατιώτες διαθέσιμοι για επίθεση. Το έξοχο σχέδιο του Ζεράρ ήταν ανεκτίμητης αξίας βοήθεια για το ξέσπασμα· παρέλυσε τα στρατεύματα και κατέστησε ευκολότερη τη διατήρησή τους σε παθητικότητα στην οποία, ούτως ή άλλως, έκλιναν. Τα αποσπασμένα φρούρια επίσης αποδείχτηκε ότι μόνο επωφελή δεν ήταν για την κυβέρνηση. Έπρεπε να παραμένουν επανδρωμένα και έτσι απέσυραν ένα σημαντικό τμήμα των στρατευμάτων από το πεδίο της μάχης. Κανείς δεν σκέφτηκε το βομβαρδισμό. Γενικά, ούτε ένας δεν σκέφτηκε το γεγονός ότι αυτές οι Βαστίλλες καν υπήρχαν. Άλλη μια απόδειξη του πόσο άχρηστα είναι όλα τα αμυντικά σχέδια απέναντι σε μια μαζική εξέγερση σε μια μεγάλη πόλη.
Προς το μεσημέρι, η αγανάκτηση ενάντια στο Υπουργείο στις τάξεις της Εθνοφρουράς ήταν τόσο ισχυρή που διάφοροι συνταγματάρχες διαμήνυσαν στο Παλάτι του Κεραμεικού ότι δεν θα θεωρούνταν υπεύθυνοι για τις μονάδες τους αν το υπουργείο παρέμενε.
Στις δύο η ώρα, ο γηρασμένος Λουδοβίκος – Φίλιππος αναγκάστηκε να διώξει το Γκιζό και να δημιουργήσει ένα νέο υπουργείο. Μόλις αυτό έγινε γνωστό, τα μέλη της Εθνοφρουράς γύρισαν πίσω πανευτυχή και φώτισαν τα σπίτια τους.
Όμως, ο λαός, οι εργάτες, οι μόνοι που είχαν δημιουργήσει τα οδοφράγματα, πάλεψαν με τη Δημοτική Φρουρά και ρίχτηκαν ενάντια στις σφαίρες, τις ξιφολόγχες και τις οπλές των αλόγων· οι εργάτες δεν επιθυμούσαν να παλέψουν απλώς για τον κ. Μολέ και Μπιγιό. Συνέχισαν τον αγώνα. Όταν η λεωφόρος των Ιταλών ήταν γεμάτη χαρά και αγαλλίαση, άρχισαν μαζικοί πυροβολισμοί στην οδό Σεντ Αβουά και Ραμπιτό. Η μάχη διήρκεσε όλη τη νύχτα και συνεχίστηκε την Πέμπτη το πρωί. Απόδειξη της γενικής συμμετοχής των εργατών στη μάχη ήταν ότι διαλύθηκαν οι ράγες σε όλους τους σιδηρόδρομους γύρω από το Παρίσι.
Η αστική τάξη έκανε την επανάστασή της, ανάτρεψε το Γκιζό και μαζί της την αποκλειστική εξουσία των μεγάλων των Χρηματιστηρίων. Όμως τώρα, στη δεύτερη πράξη του αγώνα, δεν είναι πλέον ένα τμήμα της αστικής τάξης που μάχεται ένα άλλο· τώρα, το προλεταριάτο μάχεται την αστική τάξη.
Τα νέα μόλις έφτασαν ότι ο λαός κέρδισε και ανακήρυξε τη Δημοκρατία. Ομολογούμε ότι δεν είχαμε τολμήσει να ελπίσουμε σε αυτή τη λαμπρή επιτυχία του παρισινού προλεταριάτου.
Τρία μέλη της προσωρινής κυβέρνησης ανήκουν στο οριστικά δημοκρατικό κόμμα, το όργανο του οποίου είναι η “Μεταρρύθμιση”. Το τέταρτο είναι ένας εργάτης – για πρώτη φορά στην ιστορία οποιασδήποτε χώρας στον κόσμο. Οι άλλοι είναι ο Λαμαρτίνος, ο Ντιπόν ντε λ’ Ερ και δυο άλλοι από τη “Νασιονάλ”.
Με αυτή την ένδοξη επανάσταση, το γαλλικό προλεταριάτο τέθηκε ξανά επικεφαλής του ευρωπαϊκού κινήματος. Τιμή στους εργάτες του Παρισιού! Έδωσαν στον κόσμο μια ώθηση που θα γίνει ακολούθως αισθητή σε κάθε χώρα· γιατί η νίκη της Δημοκρατίας στη Γαλλία σημαίνει νίκη της δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη.
Η εποχή μας, εποχή της δημοκρατίας ξεδιπλώνεται. Οι φλόγες του Παλατιού του Κεραμεικού και του Βασιλικού Παλατιού είναι η αυγή του προλεταριάτου. Η αστική τάξη θα καταρρεύσει ή θα θρυμματιστεί.
Η Γερμανία, ελπίζουμε, να ακολουθήσει. Τώρα ή ποτέ δεν θα σηκωθεί από την υποβάθμισή στην οποία έχει περιέλθει. Αν οι Γερμανοί έχουν οποιαδήποτε ενέργεια, περηφάνεια, ή θάρρος, τότε, εντός μήνα θα είμαστε σε θέση να φωνάξουμε:
“Ζήτω η Γερμανική Δημοκρατία!”
https://parapoda.wordpress.com/2018/02/21/φρίντριχ-ένγκελς-επανάσταση-στο-παρί/
