Πολλές διαμαρτυρίες ξεσηκώθηκαν με αφορμή την σκοταδιστική απόφαση-μεσαιωνικού τύπου- του ΣτΕ για τις αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο . Μια απόφαση που έρχεται λίγες μέρες μετά την δικαίωση των φασιστικών και μισάνθρωπων κηρυγμάτων του Αμβρόσιου από τα δικαστήρια. Στελέχη της κυβέρνησης διαμαρτύρονται και επιχειρηματολογούν κατά του-αναμφισβήτητου- σκοταδισμού της απόφασης, σε μια προσπάθεια να ανακτήσουν κάποιο “προοδευτικό” πρόσημο. Tην ίδια ώρα που εφαρμόζουν και υλοποιούν την πιο βάρβαρη, αντεργατική πολιτική και οδηγούν, μαζί με τις άλλες αστικές τάξεις της περιοχής, τους εργαζόμενους και τα λαικά στρώματα στην εμπλοκή σε καταστροφικά σενάρια ιμπεριαλιστικών πολέμων (όπως της σύγκρουσης Ελλάδας-Τουρκίας).
Όμως, παρά την ένταση αυτών των διακηρύξεων, η υποκρισία και η κοροιδία για άλλη μια φορά περισσεύουν. Γιατί είναι ακριβώς η σοσιαλδημοκρατία (δηλαδή η αριστερά ) και σχεδόν όλη η “προοδευτική” αστική διανόηση που έχουν αφήσει άθικτο (ή και υπερασπίζονται) το ιστορικό θεσμικό πλαίσιο της ένταξης του εκκλησιαστικού ιερατείου στους κρατικούς μηχανισμούς. Μια παράδοση που κληρονόμησε η αστική τάξη στην Ελλάδα από προηγούμενες εκμεταλλευτικές κοινωνίες (και από την Τουρκοκρατία ιδιαίτερα) και την οποία αξιοποιήσε και “εκσυγχρόνισε” για τους δικούς της σκοπούς. Αυτό το πλαίσιο ανανεώθηκε και κατοχυρώθηκε και στην μεταπολίτευση με τα σχετικά τα άρθρα του Συντάγματος για το “θρησκευόμενο” πολίτευμα.
Έτσι οι σοσιαλδημοκράτες της αριστεράς (και φυσικά και όλα τα άλλα αστικά κόμματα) από την μία έχουν εξαφανίσει το ζήτημα της ιστορικής ανάγκης πλήρους διαχωρισμού της Εκκλησίας και του Κράτους και δήμευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας λόγω της αγωνίας τους να βαθύνουν την ένταξη τους στους καθεστωτικούς μηχανισμούς (της εξουσίας και όχι απλά της κυβέρνησης), πέρα από την ψηφοθηρία και τα παζάρια με ιεράρχες. Και από την άλλη, προσπάθησαν, χωρίς να αλλάξει το συνολικό πλαίσιο, να κρατήσουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο με επιμέρους μέτρα (όπως στην εκπαίδευση) για να φτιάξουν αριστερό άλλοθι για την γενικότερη πολιτική τους,.
Τα αποτελέσματα είναι εμφανή: Είναι ακριβώς το συνολικό πλαίσιο (νομικό, πολιτικό, πολιτιστικό) πάνω στο οποίο στηρίζονται θεσμοί τύπου ΣτΕ (αλλά και της δικαιοσύνης γενικότερα) το οποίο χρησιμοποιείται για να τελειώνει το αριστερό παραμύθι των “φιλελεύθερων” μεταρρυθμίσεων, σε μια χώρα που το Σύνταγμα και όλοι οι θεσμοί της κατοχυρώνουν την..Θεοκρατία. Έτσι αυτό το παραμύθι ακολουθεί τις διακηρύξεις που προβλήθηκαν για όλα τα κοινωνικά ζητήματα: Ευρωπαική Ένωση χωρίς μνημόνιο, κοινωνική πολιτική μαζί με τους εργοδότες, διατήρηση των κατασταλτικών μηχανισμών αλλά σε “αριστερή” εκδοχή, “αντιφασισμός” μαζί με το σύστημα που δημιουργεί και χορηγεί τον φασισμό, “ειρηνική'” ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική, επιχειρηματικός αθλητισμός αλλά χωρίς φαινόμενα σαπίλας κλπ. Και η παράσταση συνεχίζεται, αν και είναι αλήθεια ότι κόβει όλο και λιγότερα εισητήρια…
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δέιχνουν ότι, απέναντι στον αντιδραστικό και σκοταδιστικό χαρακτήρα τέτοιων αποφάσεων αλλά και απέναντι στην αριστερή κοροιδία ο αγωνάς για τον πλήρη χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους (και η κατάργηση όλων των αντίστοιχων προνομίων (φοροαπαλλαγές κλπ) είναι μονόδρομος. Πρόκειται για ένα δίκαιο, υπερώριμο αίτημα που λόγο της γενικότερης ιστορικής εξέλιξης του Ελληνικού καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού δεν μπορεί παρά να τεθεί από το ίδιο το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Όχι σαν στρατηγική στόχευση αλλά σαν άμεση, υπερώριμη διεκδίκηση, σε συνδυασμό με την δήμευση της Εκκλησιαστικής περιουσίας για τις ανάγκες των φτωχών και λαικών στρωμάτων που υποφέρουν. Μια διεκδίκηση που τελικά είναι και η μόνη που οδηγεί, αντικειμενικά, στην απεμπλοκή των θρησκευτικών ρευμάτων (ανεξάρτητα τι άποψη μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε για αυτά) από τον εκμαυλισμό και συναλλαγή με την κάθε εξουσία και την μετατροπή τους σε ζήτημα των ίδιων των πιστών, των ίδιων που επιλέγουν να υποστηρίζουν το ένα ή τα άλλο θρησκευτικό δόγμα. Ή άνοδος όλων των αντιδραστικών ρευμάτων στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια κάνει ακόμα πιο επίκαιρη και αναγκαία μια τέτοια διεκδίκηση. Αλλιώς μάταια θα περιμένουμε “προοδευτικές” μεταρρυθμίσεις με την συναίνεση των μουλάδων του εκκλησιαστικού ιερατείου και των συνεργατών του στους μηχανισμούς του αστικού κράτους…..
Praxisreview
