John Reed: Η γέννηση της θύελλας της επανάστασης του Οκτώβρη

Το κείμενο είναι το δεύτερο μέρος του έργου του Τ.Ρίντ «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο».  Τους προλόγους μπορείτε να τους βρείτε εδώ και το πρώτο μέρος εδώ

 

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

 

Η γέννηση της θύελλας

 

 

Το Σεπτέμβρη (1) κινήθηκε ενάντια στην Πετρούπολη ο στρατηγός Κορνίλοφ, με σκοπό ν’ ανακηρυχτεί στρατιωτικός δικτάτορας της Ρωσίας. Ανεπάντεχα, πίσω από την πλάτη του φάνηκε η θωρακισμένη γροθιά της αστικής τάξης, που προσπαθούσε με θρασύτητα να συντρίψει την επανάσταση. Στη συνωμοσία του Κορνίλοφ ήταν ανακατεμένοι και μερικοί υπουργοί – σοσιαλιστές. Ο ίδιος ο Κερένσκι ήταν ύποπτος για κάτι τέτοιο. Ο Σάβινκοφ, από τον οποίο η Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του, των σοσιαλιστών – επαναστατών, ζήτησε εξηγήσεις, αρνήθηκε ν’ απαντήσει και διαγράφηκε από το κόμμα. Τον Κορνίλοφ τον έπιασαν οι στρατιωτικές επιτροπές. Πολλοί στρατηγοί απολύθηκαν από την υπηρεσία, μερικοί υπουργοί παύθηκαν κι η κυβέρνηση έπεσε.

Ο Κερένσκι προσπάθησε να σχηματίσει καινούρια κυβέρνηση με τη συμμετοχή αντιπροσώπων του κόμματος της αστικής τάξης – των καντέ. Το κόμμα των σοσιαλιστών – επαναστατών, στο οποίο ανήκε, του ‘δωσε εντολή ν’ αποκλείσει τους καντέ. Ο Κερένσκι δε συμμορφώθηκε και απείλησε πως αν οι σοσιαλιστές επιμείνουν στη γνώμη τους θα υποβάλει παραίτηση. Ωστόσο, οι διαθέσεις του λαού ήταν άγριες και απειλητικές, και ο Κερένσκι δεν τόλμησε τη στιγμή αυτή ν’ αναμετρηθεί μαζί του.Σχηματίστηκε ένα προσωρινό διευθυντήριο (2) από πέντε υπουργούς μ’ επικεφαλής τον Κερένσκι, που ανέλαβε την εξουσία μέχρι που να ρυθμιστεί τελικά η σύνθεση της κυβέρνησης.

Η κορνιλοφική ανταρσία ένωσε όλες τις σοσιαλιστικές ομάδες – τόσο τους “μετριοπαθείς”, όσο και τους επαναστάτες – με το φλογερό πόθο για αυτοάμυνα. Επρεπε να μπει τέρμα στους κάθε λογής Κορνίλοφ. Ηταν ανάγκη να σχηματιστεί καινούρια κυβέρνηση, που να είναι υπεύθυνη απέναντι σ’ εκείνους που υποστήριζαν την επανάσταση. Γι’ αυτό η ΚΕΕ πρότεινε σ’ όλες τις δημοκρατικές οργανώσεις να στείλουν αντιπροσώπους για μια δημοκρατική συνδιάσκεψη που θα ‘πρεπε να συνέλθει στην Πετρούπολη το Σεπτέμβρη.

Στην ΚΕΕ σχηματίστηκαν αμέσως τρεις κατευθύνσεις. Οι μπολσεβίκοι απαιτούσαν άμεση σύγκληση Πανρωσικού συνεδρίου των Σοβιέτ και το πέρασμα όλης της εξουσίας σ’ αυτά. Οι κεντριστές – εσέροι, καθοδηγούμενοι από τον Τσερνόφ, μαζί με τους αριστερούς εσέρους, μ’ επικεφαλής τον Καμκόφ και τη Σπιριδόνοβα, οι μενσεβίκοι – διεθνιστές μ’ επικεφαλής τον Μάρτοφ και οι μενσεβίκοι – κεντριστές, εκπροσωπούμενοι από τον Μπογδάνοφ και τον Σκόμπελεφ, ζητούσαν να σχηματιστεί μια ομοιογενής σοσιαλιστική κυβέρνηση. Οι δεξιοί μενσεβίκοι, μ’ επικεφαλής τον Τσερετέλι, τον Νταν και τον Λίμπερ, καθώς και οι δεξιοί εσέροι που τους καθοδηγούσε ο Αυξέντιεφ και ο Γκοτς επέμεναν να πάρουν μέρος στην καινούρια κυβέρνηση και αντιπρόσωποι των εύπορων τάξεων.

Οι μπολσεβίκοι αμέσως ύστερ’ απ’ αυτό κατάχτησαν την πλειοψηφία στο Σοβιέτ της Πετρούπολης και σε συνέχεια στα Σοβιέτ της Μόσχας, του Κιέβου, της Οδησσού και άλλων πόλεων. Οι μενσεβίκοι και οι εσέροι, που κυριαρχούσαν στην ΚΕΕ, ανησύχησαν και κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως ο Λένιν, σε τελευταία ανάλυση, είναι γι’ αυτούς πιο επικίνδυνος από τον Κορνίλοφ. Αλλαξαν, λοιπόν, το σύστημα της εκπροσώπησης στη δημοκρατική σύσκεψη καθορίζοντας πολύ περισσότερες θέσεις για τους συνεταιρισμούς και τις άλλες συντηρητικές οργανώσεις. Αλλά κι αυτή η ειδικά προετοιμασμένη σύσκεψη τάχθηκε στην αρχή υπέρ μιας κυβέρνησης συνασπισμού, χωρίς τους καντέ.

Μόνον η ανοιχτή απειλή του Κερένσκι ότι θα παραιτηθεί κι οι απεγνωσμένες κραυγές των “μετριοπαθών” σοσιαλιστών ότι “η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο”, ανάγκασαν τη Σύσκεψη, με την ασήμαντη πλειοψηφία, να δεχτεί την αρχή του συνασπισμού, με την αστική τάξη και να εγκρίνει τη δημιουργία κάποιας συμβουλευτικής Βουλής, χωρίς καμιά νομοθετική εξουσία, που ονομάστηκε “Προσωρινό Συμβούλιο της Ρωσικής Δημοκρατίας”. Στην καινούρια κυβέρνηση οι εκπρόσωποι των εύπορων τάξεων αποφάσιζαν στην πραγματικότητα για όλα και στο Συμβούλιο της Ρωσικής Δημοκρατίας πήραν δυσανάλογα μεγάλο αριθμό θέσεων.

Η ΚΕΕ στην πραγματικότητα δεν εκπροσωπούσε πια την απλή μάζα των Σοβιέτ και χωρίς καμιά νομική βάση αρνήθηκε να συγκαλέσει το β’ Πανρωσικό συνέδριο, που θα έπρεπε να γίνει το Σεπτέμβρη. Η ΚΕΕ δεν είχε καμιά διάθεση να συγκαλέσει το συνέδριο ούτε να επιτρέψει τη σύγκλησή του. Το επίσημο όργανό της, “Ισβέστια”, άρχισε να κάνει υπαινιγμούς, ότι η αποστολή των Σοβιέτ τέλειωσε πια, και ότι πιθανόν, πολύ σύντομα, να διαλυθούν… Ταυτόχρονα, η καινούρια κυβέρνηση δήλωσε ότι το πρόγραμμά της περιλαβαίνει και τη διάλυση των “ανεύθυνων οργανώσεων“, δηλαδή των Σοβιέτ.

Οι μπολσεβίκοι απαντώντας σ’ αυτά, ζήτησαν από τα Σοβιέτ να συγκαλέσουν συνέδριο στις 2 του Νοέμβρη (20 του Οχτώβρη) στην Πετρούπολη και να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία στη Ρωσία. Ταυτόχρονα, οι μπολσεβίκοι βγήκαν από το Σοβιέτ της Ρωσικής Δημοκρατίας, δηλώνοντας, πως δε θέλουν να πάρουν μέρος σε “κυβέρνηση που προδίνει το λαό“.

Η αποχώρηση των μπολσεβίκων όμως δεν έφερε τη γαλήνη στο κακότυχο Σοβιέτ της δημοκρατίας. Οι εύπορες τάξεις, που βρίσκονταν τώρα στην εξουσία, αποθρασύνθηκαν. Οι καντέ δήλωσαν, ότι η κυβέρνηση δεν έχει νομικά το δικαίωμα ν’ ανακηρύξει τη Ρωσία δημοκρατία. Ζητούσαν να παρθούν σκληρά μέτρα στο στρατό και στο ναυτικό για να διαλυθούν οι στρατιωτικές κι οι ναυτικές επιτροπές κι έκαναν επίθεση ενάντια στα Σοβιέτ. Στην αντίθετη πτέρυγα του Σοβιέτ της δημοκρατίας, οι μενσεβίκοι – διεθνιστές κι οι αριστεροί εσέροι, ζητούσαν το άμεσο κλείσιμο ειρήνης, την παραχώρηση της γης στους αγρότες και την καθιέρωση του εργατικού ελέγχου στην παραγωγή – δηλαδή στην ουσία υποστήριζαν τα προγράμματα των μπολσεβίκων.

Μου έτυχε ν’ ακούσω ομιλία του Μάρτοφ ενάντια στους καντέ. Καμπουριάζοντας πάνω στο βήμα, σαν βαριά άρρωστος, όπως και ήταν στην πραγματικότητα, και δείχνοντας με το δάχτυλο τους δεξιούς, έλεγε με βραχνή φωνή, που μόλις ακουγόταν: “Μας αποκαλείτε ηττοπαθείς. Ομως πραγματικοί ηττοπαθείς είναι εκείνοι, που περιμένουν την ευνοϊκή στιγμή για το κλείσιμο ειρήνης, που αναβάλλουν και τρενάρουν την ειρήνη επ’ αόριστο, ώσπου από το ρωσικό στρατό δε θα μένει τίποτα, ώσπου και η ίδια η Ρωσία θα γίνει αντικείμενο παζαρέματος ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές ομάδες… Προσπαθείτε να επιβάλετε στο ρούσικο λαό την πολιτική που υπαγορεύεται από τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Το πρόβλημα της ειρήνης πρέπει να λυθεί άμεσα… και τότε θα δείτε πως δε δούλεψαν μάταια οι άνθρωποι εκείνοι τους οποίους αποκαλείτε πράκτορες των Γερμανών, εκείνοι οι τσιμερβαλντικοί (3), που προετοίμασαν το ξύπνημα της συνείδησης των δημοκρατικών μαζών σ’ όλο τον κόσμο“…

Ανάμεσα σ’ αυτές τις ομάδες ταλαντεύονταν οι μενσεβίκοι και οι εσέροι, νιώθοντας από τ’ αριστερά την πίεση της αυξανόμενης αγανάχτησης των μαζών. Η βαθιά έχθρα χώρισε το Σοβιέτ της δημοκρατίας σε ανειρήνευτες ομάδες.

Τέτοια ήταν η κατάσταση, όταν η πολυπόθητη είδηση για τη διασυμμαχική διάσκεψη του Παρισιού έβαλε μ’ όλη την οξύτητα τα ακανθώδη προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής…

Ολα τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ρωσίας θεωρητικά τάσσονταν υπέρ της άμεσης σύναψης ειρήνης σε δημοκρατική βάση. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης, που το καθοδηγούσαν οι μενσεβίκοι κι οι εσέροι ακόμα από το Μάη (Απρίλη) του 1917, δημοσίευσε τους γνωστούς ρωσικούς όρους ειρήνης. Σ’ αυτούς περιέχονταν η απαίτηση να συγκαλέσουν οι σύμμαχοι διάσκεψη για να συζητήσουν τους σκοπούς του πολέμου. Η διάσκεψη είχε καθοριστεί να γίνει τον Αύγουστο, έπειτα αναβλήθηκε για το Σεπτέμβρη, κατόπιν για τον Οχτώβρη και τώρα ορίστηκε για τις 10 του Νοέμβρη (28 Οχτώβρη) (4).

Η προσωρινή κυβέρνηση σκόπευε να στείλει στη διάσκεψη αυτή δύο αντιπροσώπους, το στρατηγό Αλεξέγιεφ, που ήταν πάρα πολύ αντιδραστικός και τον υπουργό των Εξωτερικών Τερεσένκο. Τα Σοβιέτ από την πλευρά τους εξέλεξαν αντιπρόσωπό τους τον Σκόμπελεφ και σύνταξαν ένα μανιφέστο, την περίφημη εντολή, που θα ‘πρεπε να την έχει για οδηγό. Η προσωρινή κυβέρνηση δεν αναγνώρισε ούτε τον Σκόμπελεφ, ούτε την εντολή του. Διαμαρτυρήθηκε ακόμα κι η συμμαχική διπλωματία. Η υπόθεση τέλειωσε με την ψυχρή δήλωση του Μπόναρ Λόου (5), που απαντώντας σε ερώτηση στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων δήλωσε: “Απ’ ό,τι ξέρω, η διάσκεψη του Παρισιού δεν πρόκειται να συζητήσει τους σκοπούς του πολέμου, αλλά τους τρόπους διεξαγωγής του…“.Ο συντηρητικός Τύπος της Ρωσίας ήταν ενθουσιασμένος, ενώ οι μπολσεβίκοι φώναζαν: “Να πού οδήγησε τους μενσεβίκους και τους εσέρους η ταχτική του συμβιβασμού!“.

Και σ’ όλο το μέτωπο, που απλωνόταν σε χιλιάδες μίλια (6), αναταραζόταν σαν παλίρροια ο ρούσικος στρατός των πολλών εκατομμυρίων, κι έστελνε στην πρωτεύουσα όλο και νέες εκατοντάδες αντιπροσωπείες που απαιτούσαν: “Ειρήνη! Ειρήνη!“.

Πέρασα πέρα απ’ το ποτάμι στο τσίρκο “Μοντέρνο” και παρακολούθησα ένα από τα ογκώδη λαϊκά συλλαλητήρια, που γίνονταν σ’ όλη την πόλη, και που συγκέντρωναν κάθε βράδυ όλο και πιο πολύν κόσμο. Το σαραβαλιασμένο, σκοτεινό αμφιθέατρο, φωτισμένο από πέντε λαμπίτσες που τρεμόσβηναν αδύνατα και κρέμονταν από ένα λεπτό σύρμα, ήταν γεμάτο από κάτω ως απάνω, μέχρι το ταβάνι: οι στρατιώτες, οι ναύτες, οι εργάτες, οι γυναίκες, κι όλοι άκουγαν με τέτοια ένταση, σαν να εξαρτιόταν απ’ αυτό η ζωή τους. Μιλούσε ένας στρατιώτης από κάποια 548η Μεραρχία.

Σύντροφοι! – φώναζε, και στο κουρασμένο πρόσωπό του και τις γεμάτες απόγνωση χειρονομίες του υπήρχε πραγματικός πόνος – οι άνθρωποι που βρίσκονται ψηλά μας καλούν συνέχεια σε καινούριες και καινούριες θυσίες. Στο μεταξύ όμως δε θίγουν εκείνους που τα ‘χουν όλα. Πολεμούμε με τη Γερμανία. Μπορούμε λοιπόν να καλέσουμε τους Γερμανούς στρατηγούς να δουλέψουν στο επιτελείο μας; Κι όμως, ενώ πολεμούμε τους καπιταλιστές, ωστόσο τους προσκαλούμε στην κυβέρνησή μας…“.

Ο στρατιώτης ρώτησε: “Πέστε μου για ποιο σκοπό πολεμώ. Για την Κωνσταντινούπολη ή για την ελεύθερη Ρωσία; Για τη δημοκρατία ή για τις καπιταλιστικές αρπαγές; Αν μου αποδείξουν ότι υπερασπίζομαι την επανάσταση, τότε θα πάω να πολεμήσω και δε θα μπορέσουν να με διώξουν με τα όπλα τους.Οταν η γη θ’ ανήκει στους αγρότες, τα εργοστάσια στους εργάτες κι η εξουσία στα Σοβιέτ, τότε θα ξέρουμε γιατί πολεμούμε και θα πολεμήσουμε!“.

Στις στρατώνες, στα εργοστάσια, στις γωνιές των δρόμων παντού ρητόρευαν αναρίθμητοι στρατιώτες ζητώντας άμεση ειρήνη, δηλώνοντας πως αν η κυβέρνηση δεν κάνει αποφασιστικά βήματα για να πετύχει ειρήνη, ο στρατός θα παρατήσει τα χαρακώματα και θα πάει στο σπίτι του.

Ενας αντιπρόσωπος της 8ης Στρατιάς έλεγε:

Είμαστε αδύνατοι, απόμειναν σε κάθε λόχο μόνο μερικοί άνθρωποι. Αν δε θα μας δώσουν τρόφιμα, άρβυλα και ενισχύσεις, τότε γρήγορα θα μείνουν στο μέτωπο μόνο τα αδειανά χαρακώματα. Ειρήνη ή προμήθειες… Η κυβέρνηση, είτε να τελειώσει τον πόλεμο, είτε να εφοδιάσει το στρατό…“.

Από την 46η Ταξιαρχία πυροβολικού της Σιβηρίας:

Οι αξιωματικοί δε θέλουν να συνεργαστούν με τις επιτροπές μας, μας προδίνουν στον εχθρό, τουφεκίζουν τους προπαγανδιστές μας, κι η αντεπαναστατική κυβέρνηση τους υποστηρίζει. Εμείς νομίζουμε ότι η επανάσταση θα μας δώσει την ειρήνη. Κι αντί γι’ αυτό η κυβέρνηση μας απαγορεύει ακόμα και να μιλάμε για τέτοια πράγματα, και δε μας δίνει αρκετή τροφή για να ζήσουμε, και αρκετά πολεμοφόδια για να πολεμήσουμε…“.

Κι από την Ευρώπη έρχονταν φήμες για ειρήνη από την πλευρά της Ρωσίας…Η δυσαρέσκεια δυνάμωνε ακόμα περισσότερο με τις ειδήσεις για την κατάσταση των ρωσικών στρατευμάτων στη Γαλλία. Η πρώτη ταξιαρχία επιχείρησε ν’ αντικαταστήσει τους αξιωματικούς της με τις στρατιωτικές επιτροπές, όπως έκαναν κι οι σύντροφοί τους στη Ρωσία, κι αρνήθηκε να πάει στη Θεσσαλονίκη, ζητώντας να γυρίσουν στην πατρίδα. Την περικύκλωσαν, την εξάντλησαν με την  πείνα και, στο τέλος, τη χτύπησαν με το πυροβολικό και σκότωσαν πολλούς.

Στις 26 (13) του Οχτώβρη πήγα στη μαρμαρένια κόκκινη αίθουσα, στα ανάκτορα Μαρίνσκι, όπου συνεδρίαζε το Σοβιέτ της δημοκρατίας. Ηθελα ν’ ακούσω τον Τερεσέκνο: Θα διάβαζε την κυβερνητική διακήρυξη για την εξωτερική πολιτική, που τόσο καιρό και με τέτοια τρομερή ανυπομονησία την περίμενε η εξαντλημένη από τον πόλεμο και διψασμένη για ειρήνη χώρα.

Ενας ψηλός, κομψοντυμένος και ξυρισμένος νέος άντρας, με φουσκωμένα μάγουλα, διάβαζε με σιγανή φωνή τον προσεχτικά γραμμένο λόγο του, που δεν έβαζε κανένα καθήκον. Τίποτα το καινούριο… Πάλι εκείνες οι ίδιες γενικές θέσεις για συντριβή του γερμανικού μιλιταρισμού σε στενή συνεργασία με τους ένδοξους συμμάχους, για τα “κρατικά συμφέροντα της Ρωσίας“, για τις “δυσκολίες“, που δημιουργήθηκαν από την εντολή του Σκόμπελεφ. Ο Τερεσένκο τέλειωσε με τα παρακάτω λόγια, που αποτελούσαν την ουσία του λόγου του: “Η Ρωσία είναι μεγάλη δύναμη. Η Ρωσία θα παραμείνει μεγάλη δύναμη ό,τι και να συμβεί. Ολοι πρέπει να την υπερασπίσουμε, πρέπει ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε υπερασπιστές του μεγάλου ιδανικού και τέκνα μεγάλης δύναμης“.

Κανένας δεν ικανοποιήθηκε απ’ αυτόν το λόγο. Οι αντιδραστικοί απαιτούσαν “σταθερή” ιμπεριαλιστική πολιτική και τα δημοκρατικά κόμματα ήθελαν εγγύηση, ότι η κυβέρνηση θα καταβάλει προσπάθειες για τη σύναψη ειρήνης.

Παραθέτω το κύριο άρθρο της εφημερίδας “Εργάτης και Στρατιώτης” – όργανο του μπολσεβίκικου Σοβιέτ της Πετρούπολης:

Η απάντηση της κυβέρνησης προς τα χαρακώματα

Ο υπουργός των Εξωτερικών κ. Τερεσένκο έβγαλε στο Κοινοβούλιο μεγάλο λόγο για τον πόλεμο και την ειρήνη. Τι ανάγγειλε στο στρατό και το λαό, ο πιο σιωπηλός από τους υπουργούς μας;

Πρώτο, ότι είμαστε στενά δεμένοι με τους συμμάχους μας (όχι με τους λαούς, μα με τις κυβερνήσεις τους).

Δεύτερο, ότι δεν πρέπει να κρίνει η δημοκρατία για τη δυνατότητα ή όχι διεξαγωγής της χειμερινής εκστρατείας: αυτό πρέπει να το λύσουν οι συμμαχικές κυβερνήσεις.

Τρίτο, ότι η επίθεση στις 18 του Ιούνη ήταν ευεργετική και επιτυχής υπόθεση. (Ο Τερεσένκο αποσιώπησε τις συνέπειες της επίθεσης).

Τέταρτο, ότι δεν είναι σωστό, πως οι συμμαχικές κυβερνήσεις δε φροντίζουν για μας: “Εχουμε συγκεκριμένες δηλώσεις των συμμάχων μας”… Δηλώσεις; Ομως τα έργα; Κι η διαγωγή του αγγλικού ναυτικού; Κι οι διαπραγματεύσεις του Αγγλου βασιλιά με τον εξόριστο αντεπαναστάτη Γκούρκο; Γι’ αυτό ο υπουργός δε μίλησε.

Πέμπτο, ότι η εντολή του Σκόμπελεφ είναι άσχημη, δεν είναι ευχαριστημένοι απ’ αυτή την εντολή οι σύμμαχοι κι οι Ρώσοι διπλωμάτες, κι ότι “στη συμμαχική διάσκεψη πρέπει να μιλήσουμε κοινή γλώσσα”.

Αυτό ήταν όλο; Αυτό. Πού βρίσκεται λοιπόν η διέξοδος; Πίστη στους συμμάχους και στον Τερεσένκο. Πότε θα γίνει ειρήνη;

Τότε, όταν το επιτρέψουν οι σύμμαχοι.

Αυτή είναι η απάντηση της προσωρινής κυβέρνησης προς τα χαρακώματα στο ζήτημα της ειρήνης“.

Και την ίδια ακριβώς περίοδο, στα απώτερα σχέδια της ρωσικής πολιτικής άρχισαν να διαγράφονται οι σκοτεινές φιγούρες μιας μοχθηρής δύναμης, των κοζάκων. Η εφημερίδα του Γκόρκι “Νέα Ζωή” εφιστούσε την προσοχή των αναγνωστών στη δράση τους:

“... Στις μέρες του Φλεβάρη οι κοζάκοι δεν πυροβολούσαν το λαό, στο πραξικόπημα του Κορνίλοφ δεν ενώθηκαν με τον προδότη…

Το τελευταίο διάστημα, όμως, ο ρόλος τους αρχίζει ν’ αλλάζει: από την παθητική αδιαφορία, περνούν στη δραστήρια πολιτική επίθεση…“.

Τον Αταμάνο των κοζάκικων στρατευμάτων του Ντον, Καλέντιν, η προσωρινή κυβέρνηση τον απόλυσε από την υπηρεσία για συμμετοχή στην κορνιλοφική συνωμοσία. Εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά να εγκαταλείψει τη θέση του, οχυρώθηκε στο Νοβοτσερκάσκ, περιστοιχιζόμενος από τρεις μεγάλες κοζάκικες στρατιές, συνωμοτούσε και απειλούσε με  επίθεση. Η δύναμή του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η κυβέρνηση άρχισε να κάνει πως δε βλέπει την ανυπακοή του. Εκτός απ’ αυτό, υποχρεώθηκε ν’ αναγνωρίσει τυπικά το Σοβιέτ της ένωσης των κοζάκικων στρατευμάτων και να κηρύξει εκτός νόμου το κοζάκικο τμήμα των Σοβιέτ, που είχε σχηματιστεί ξανά.

Στις αρχές του Οχτώβρη επισκέφθηκε τον Κερένσκι αντιπροσωπεία των κοζάκων, που είχε το θράσος να απαιτήσει το σταμάτημα των επιθέσεων ενάντια στον Καλέντιν και να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό ότι ανέχεται τα Σοβιέτ. Ο Κερένσκι συμφώνησε να αφήσει τον Καλέντιν ήσυχο και, όπως μαθεύτηκε, δήλωσε: “Οι καθοδηγητές του Σοβιέτ με θεωρούν αυταρχικό και τύραννο… Οσον αφορά την προσωρινή κυβέρνηση, αυτή όχι μόνο δε στηρίζεται στα Σοβιέτ, αλλά λυπάται πολύ που αυτά υπάρχουν ακόμα“.

Ταυτόχρονα, άλλη κοζάκικη αντιπροσωπεία επισκέφτηκε τον Αγγλο πρεσβευτή και στη συνομιλία που είχε μαζί του παρουσιάστηκε σαν εκπρόσωπος “του ελεύθερου κοζάκικου λαού”.

Στον Ντον σχηματίστηκε κάτι σαν κοζάκικη δημοκρατία.

Το Κουμπάν ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κοζάκικο κράτος. Στο Ροστόφ του Ντον και στο Εκατερινοσλάβ οι ένοπλοι κοζάκοι διέλυσαν τα Σοβιέτ και στο Χάρκοβο κατάστρεψαν τα γραφεία του συνδικάτου των ανθρακωρύχων. Το κοζάκικο κίνημα παρουσιαζόταν παντού σαν αντισοσιαλιστικό και μιλιταριστικό. Αρχηγοί του ήταν ευγενείς και μεγάλοι γαιοχτήμονες, σαν τον Καλέντιν, τον Κορνίλοφ, οι στρατηγοί Ντούτοφ, Καραούλοφ και Μπαρντίζι και το υποστήριζαν οι μεγάλοι έμποροι και τραπεζίτες της Μόσχας.

Η παλιά Ρωσία γκρεμιζόταν γοργά. Στην Ουκρανία και στη Φινλανδία, στην Πολωνία και στη Λευκορωσία δυνάμωνε όλο και πιο πολύ το ανοιχτό εθνικιστικό κίνημα. Τα τοπικά όργανα της εξουσίας, καθοδηγούμενα από τις εύπορες τάξεις, τραβούσαν για αυτονομία και αρνούνταν να υποταχθούν στις διαταγές της Πετρούπολης.

Στο Ελσίνκι η φινλανδική Βουλή αρνήθηκε να πάρει χρήματα από την προσωρινή κυβέρνηση, κήρυξε τη Φινλανδία αυτόνομη και απαίτησε να φύγουν τα ρωσικά στρατεύματα. Η αστική Ράντα στο Κίεβο, καθόριζε έτσι τα σύνορα της Ουκρανίας, που έπαιρνε μέσα τις πλουσιότερες γεωργικές περιοχές της Νότιας Ρωσίας, μέχρι τα Ουράλια, κι άρχισε να οργανώνει εθνικό στρατό. Ο αρχηγός της Ράντα, Βινιτσένκο, συνεννοούνταν για ξεχωριστή ειρήνη με τη Γερμανία κι η προσωρινή κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ενάντιά του. Η Σιβηρία και ο Καύκασος ζητούσαν ξεχωριστές συντακτικές συνελεύσεις. Σ’ όλες αυτές τις περιοχές άρχιζε πια σκληρή πάλη ανάμεσα στις τοπικές εξουσίες και στα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών.

Το χάος μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Εκατοντάδες και χιλιάδες στρατιώτες λιποταχτούσαν από το μέτωπο κι άρχισαν να κινούνται σ’ όλη τη χώρα σε μεγάλα, άταχτα κύματα. Στα κυβερνεία του Ταμπόφ και του Τβερ οι αγρότες, που είχαν κουραστεί να περιμένουν την παραχώρηση γης και αγανάχτησαν από τα κατασταλτικά μέτρα της κυβέρνησης, έκαιγαν τις επαύλεις και σκότωναν τους τσιφλικάδες. Τεράστιες απεργίες και λοκάουτ συγκλόνιζαν τη Μόσχα, την Οδησσό και το ανθρακοφόρο λεκανοπέδιο του Ντονέτς. Οι μεταφορές παράλυσαν, ο στρατός πεινούσε, οι μεγάλες πόλεις έμειναν χωρίς ψωμί.

Η κυβέρνηση, που σπαραζόταν από την πάλη ανάμεσα στα δημοκρατικά και αντιδραστικά κόμματα, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Αλλά κι όταν υποχρεωνόταν να κάνει κάτι, οι πράξεις της ευθυγραμμίζονταν, οπωσδήποτε, με τα συμφέροντα των εύπορων τάξεων. Εστελνε κοζάκους για ν’ αποκαταστήσουν την τάξη στα χωριά ή για να καταστείλει τις απεργίες στις πόλεις. Στην Τασκέντ τα κρατικά όργανα διέλυσαν το Σοβιέτ. Στην Πετρούπολη η Οικονομική Σύσκεψη, που συγκλήθηκε για την αναστήλωση της άθλιας οικονομίας της χώρας, βρέθηκε σε αδιέξοδο: δεν μπορούσε να λύσει την ανειρήνευτη αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο και τελικά διαλύθηκε από τον Κερένσκι.

Οι αξιωματικοί και στρατηγοί του παλιού καθεστώτος, με την υποστήριξη των καντέ, απαιτούσαν να παρθούν σκληρά μέτρα για την αποκατάσταση της πειθαρχίας στο στρατό και το ναυτικό. Ο υπουργός των Ναυτικών ναύαρχος Βενρτερέβσκι, που τον εκτιμούσαν όλοι, και ο υπουργός των Στρατιωτικών στρατηγός Βερχόβσκι μάταια έλεγαν και ξανάλεγαν ότι τον στρατό και το ναυτικό μπορεί να τα σώσει μόνο η καινούρια, η εθελοντική, η δημοκρατική πειθαρχία, που βασίζεται στη συνεργασία των στρατιωτικών στελεχών με τις στρατιωτικές και ναυτικές επιτροπές. Δεν τους άκουγε κανείς.

Οι αντιδραστικοί θαρρείς κι επιζητούσαν σκόπιμα να προκαλέσουν την οργή του λαού. Πλησίαζε η ημέρα της δίκης του Κορνίλοφ. Ο αστικός Τύπος τον υποστήριζε όλο και πιο ανοιχτά, αποκαλώντας τον Κορνίλοφ “μεγάλο Ρώσο πατριώτη“. Η εφημερίδα του Μπούρτσεφ “Κοινή Υπόθεση” ζητούσε την εγκαθίδρυση δικτατορίας από τους Κορνίλοφ, Καλέντιν και Κερένσκι.

Με τον Μπούρτσεφ μίλησα μια φορά στο θεωρείο του Τύπου του Σοβιέτ της Ρωσικής Δημοκρατίας. Ηταν ένας κοντός καμπουριασμένος ανθρωπάκος, με ρυτιδωμένο πρόσωπο, με μυωπικά μάτια πίσω από χοντρά γυαλιά, με μια ανακατεμένη τούφα μαλλιά στο κεφάλι και με γκρίζα γένια.

Θυμηθείτε τα λόγια μου, νεαρέ! Η Ρωσία έχει ανάγκη από μια ισχυρή προσωπικότητα. Είναι καιρός ν’ αφήσουμε κάθε σκέψη για επανάσταση και να συσπειρωθούμε ενάντια στους Γερμανούς. Οι βλάκες επέτρεψαν να τσακιστεί ο Κορνίλοφ, μα πίσω από τους βλάκες βρίσκονται οι πράκτορες των Γερμανών. Ο Κορνίλοφ έπρεπε να νικήσει… “.

Την άκρα δεξιά την εκπροσωπούσαν τα κακοκαμουφλαρισμένα όργανα του μοναρχισμού: το Λαϊκό Βήμα του Πουρισκέβιτς, η Νέα Ρωσία και ο Ζωντανός Λόγος, που ζητούσαν ανοιχτά να ξεριζωθεί η επαναστατική δημοκρατία.

Στις 23 (10) του Οχτώβρη, στο λιμάνι της Ρίγας έγινε ναυμαχία με μια γερμανική μοίρα. Η κυβέρνηση, με πρόσχημα ότι η Πετρούπολη βρίσκεται σε κίνδυνο, έκανε σχέδια εκκένωσης της πρωτεύουσας. Στην αρχή έπρεπε να μεταφερθούν και να κατανεμηθούν σ’ όλη τη Ρωσία τα μεγάλα εργοστάσια που δούλευαν για την άμυνα και μετά η ίδια η κυβέρνηση  ετοιμαζόταν να πάει στη Μόσχα. Οι μπολσεβίκοι δήλωσαν ότι η κυβέρνηση εγκαταλείπει την κόκκινη πρωτεύουσα μόνο και μόνο για ν’ αδυνατίσει την επανάσταση. Τη Ρίγα την πρόδωσαν κιόλας στους Γερμανούς, τώρα προδίνουν και τηνΠετρούπολη!

Ο αστικός Τύπος αγάλλιαζε: “Στη Μόσχα, – έγραφε η καντέτικη εφημερίδα Λόγος – η κυβέρνηση θα μπορεί να δουλεύει σε ήσυχη ατμόσφαιρα, δίχως εμπόδια από την πλευρά των αναρχικών“. Ο αρχηγός της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος των καντέ Ρουτζιάνκο δήλωσε στην εφημερίδα Ρωσικό Πρωινό, πως η κατάληψη της Πετρούπολης από τους Γερμανούς θα ήταν μεγάλη ευτυχία, γιατί θα τσάκιζε τα Σοβιέτ και θα λύτρωνε τη Ρωσία από το επαναστατικό ναυτικό της Βαλτικής.

Η Πετρούπολη βρίσκεται σε κίνδυνο… – έγραφε. Νομίζω, ότι ο Θεός είναι μαζί της, με την Πετρούπολη! Φοβούνται, πως στην Πετρούπολη θα χαθούν τα κεντρικά ιδρύματα (δηλ. τα Σοβιέτ, κλπ. ). Σ’ αυτό έχω αντίρρηση, και θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος, αν όλα αυτά τα ιδρύματα χαθούν, γιατί εκτός από κακό τίποτα άλλο δε φέρανε στη Ρωσία…

Με την κατάληψη της Πετρούπολης θα καταστραφεί και το ναυτικό της Βαλτικής… Μα δε χρειάζεται να λυπηθούμε γι’ αυτό: τα πολεμικά σκάφη στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι εντελώς φθαρμένα“.

Η θύελλα της λαϊκής αγανάχτησης ήταν τόσο μεγάλη, που τους ανάγκασε ν’ αναβάλουν τα σχέδια της εκκένωσης. Την ίδια περίοδο, το συνέδριο των Σοβιέτ κρεμόταν πάνω από τη Ρωσία σαν σύννεφο καταιγίδας, που αυλακώνεται από αστραπές. Για τη σύγκλησή του δεν ήταν αντίθετη μόνο η κυβέρνηση, αλλά κι όλοι οι “μετριοπαθείς” σοσιαλιστές. Οι κεντρικές επιτροπές του στρατού και του ναυτικού, οι κεντρικές επιτροπές ορισμένων επαγγελματικών συνδικάτων, τα Σοβιέτ των αγροτών βουλευτών και ιδιαίτερα η ΚΕΕ, μ’ όλες τις δυνάμεις τους προσπαθούσαν να ματαιώσουν τη σύγκληση του συνεδρίου. Οι εφημερίδες Ισβέστια και Φωνή του Στρατιώτη, που τις είχε ιδρύσει το Σοβιέτ της Πετρούπολης, μα που κατέληξαν να βρεθούν στα χέρια της ΚΕΕ, τάσσονταν λυσσασμένα ενάντια στο συνέδριο. Με το μέρος τους τάχθηκε κι όλο το βαρύ πυροβολικό του Τύπου των εσέρων: η Υπόθεση του Λαού και η Θέληση του Λαού.

Σ’ όλη τη χώρα στάλθηκαν αντιπρόσωποι, απ’ όλες τις τηλεγραφικές γραμμές στέλνονταν οδηγίες που ζητούσαν από τα τοπικά Σοβιέτ και τις στρατιωτικές επιτροπές ν’ ακυρώσουν ή ν’ αναβάλουν τις εκλογές για το συνέδριο. Πομπώδικες αποφάσεις ενάντια στο συνέδριο, δηλώσεις ότι η δημοκρατία δε θα επιτρέψει τη σύγκλησή του πριν από την ίδια τη Συντακτική Συνέλευση, διαμαρτυρίες των εκπροσώπων από τα μέτωπα, από την ένωση του Ζέμστβο, από την αγροτική ένωση, από την ένωση των κοζάκικων στρατευμάτων, από την ένωση των αξιωματικών, από την ένωση των ιπποτών του Αγίου Γεωργίου, από τα “τάγματα θανάτου”… Το Σοβιέτ της Ρωσικής Δημοκρατίας τάχθηκε ομόφωνα ενάντια στο συνέδριο. Ολος ο τεράστιος μηχανισμός, που δημιουργήθηκε από την επανάσταση του Μάρτη στη Ρωσία, μ’ όλες τις δυνάμεις εργαζόταν για να μην επιτρέψει τη σύγκληση του συνεδρίου των Σοβιέτ.

Κι από την άλλη πλευρά ήταν οι αδιαμόρφωτοι ακόμα πόθοι του προλεταριάτου: των εργατών, των απλών στρατιωτών και των φτωχών αγροτών. Πολλά τοπικά Σοβιέτ είχαν πια μπολσεβικοποιηθεί. Εκτός από αυτά υπήρχαν οι οργανώσεις του βιομηχανικού προλεταριάτου, οι εργοστασιακές επιτροπές και οι έτοιμες για την εξέγερση επαναστατικές οργανώσεις του στρατού και του ναυτικού. Σε πολλά μέρη ο λαός, που δεν του έδωσαν τη δυνατότητα να εκλέξει σωστά τους αντιπροσώπους του, συγκεντρωνόταν σε αυθόρμητα συλλαλητήρια και έβγαζε αντιπροσώπους για την Πετρούπολη. Σ’ άλλα μέρη ο λαός καθαιρούσε τις παλιές επιτροπές που του έφραζαν το δρόμο κι έβγαζε καινούργιες.

Η υπόγεια φωτιά της εξέγερσης έσπαζε το φλοιό που είχε αρχίσει σιγά – σιγά να σκληραίνει στην επιφάνεια της επαναστατικής λάβας και που αδρανούσε στη διάρκεια όλων αυτών των μηνών. Το Πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο σαν αποτέλεσμα του αυθόρμητου κινήματος των μαζών…

Κάθε μέρα μπολσεβίκοι ομιλητές επισκέπτονταν τους στρατώνες και τις φάμπρικες και ρίχνονταν άγρια ενάντια στην “κυβέρνηση του εμφύλιου πολέμου”. Μια Κυριακή με το ασφυχτικά γεμάτο τρενάκι που σερνόταν μέσα από την αδιαπέραστη λάσπη, δίπλα από τις σκυθρωπές φάμπρικες και τις πελώριες εκκλησίες, πήγαμε στο κρατικό πολεμικό εργοστάσιο του Ομπουχοφ, κοντά στη λεωφόρο Σλίσενμπουργκ.

Το συλλαλητήριο έγινε σε ένα μισοτελειωμένο συγκρότημα με γυμνούς τούβλινους τοίχους. Τριγύρω στο βήμα, που ήταν διακοσμημένο με κόκκινα, συνωστιζόταν ένα πλήθος δέκα χιλιάδων ατόμων. Ολοι στα μαύρα. Οι άνθρωποι στριμώχνονταν στα αραδιασμένα ξύλα και στους σωρούς των κεραμιδιών, σκαρφάλωναν πάνω στα μαυρισμένα δοκάρια.

Και παρ’ όλα αυτά το ακροατήριο ήταν πολύ προσεκτικό και ζωηρό. Ανάμεσα από τα βαριά και σκοτεινά σύννεφα περνούσε πότε – πότε ο ήλιος, λούζοντας με κοκκινωπό φως τα άδεια κουφώματα των παραθυριών και τη θάλασσα των απλών ανθρώπινων προσώπων, που ήταν στραμμένα προς εμάς.

Ο Λουνατσάρσκι, ξερακιανός, όμοιος με φοιτητή, με ευαίσθητο πρόσωπο καλλιτέχνη, εξηγούσε γιατί τα Σοβιέτ πρέπει να πάρουν την εξουσία. Μόνο αυτά μπορούν να υπερασπίσουν την επανάσταση από τους εχθρούς της, που συνειδητά ερημώνουν τη χώρα, που αποσυνθέτουν το στρατό, που προετοιμάζουν το έδαφος για έναν καινούργιο Κορνίλοφ.

Μίλησε ένας στρατιώτης από το ρουμάνικο μέτωπο, ένας αδύνατος άνθρωπος με δραματική και φλογερή έκφραση στο πρόσωπο. “Σύντροφοι – φώναζε – πεινούμε και παγώνουμε στο μέτωπο. Πεθαίνουμε για το τίποτα. Ας μεταδώσουν οι Αμερικανοί σύντροφοι στην Αμερική, πως εμείς, οι Ρώσοι, θα πολεμήσουμε μέχρι θανάτου για την επανάστασή μας. Θα κρατήσουμε μ’ όλες τις δυνάμεις μέχρι που να ‘ρθουν σε βοήθειά μας όλοι οι λαοί του κόσμου! Πέστε στους Αμερικανούς εργάτες να ξεσηκωθούν και να παλέψουν για την κοινωνική επανάσταση!“.

Μετά σηκώθηκε ο Πετρόβσκι, λεπτός, αργός και αμείλιχτος: “Φτάνουν τα λόγια, είπε. Ηρθε η ώρα να περάσουμε στα έργα! Η οικονομική κατάσταση είναι πολύ άσχημη, εμείς όμως πρέπει να προσαρμοστούμε σ’ αυτήν. Προσπαθούν να μας  λυγίσουν με την πείνα και το κρύο, θέλουν να μας προκαλέσουν. Ας μάθουν όμως οι εχθροί, ότι όλ’ αυτά μπορούν να οδηγήσουν πολύ μακριά. Αν τολμήσουν να θίξουν τις προλεταριακές μας οργανώσεις θα τους σαρώσουμε από το πρόσωπο της Γης σαν σκουπίδια!“.

Ο μπολσεβίκικος Τύπος αναπτυσσόταν με αναπάντεχη γρηγοράδα. Εκτός από τις δύο κομματικές εφημερίδες “Εργατικός Δρόμος” και “Στρατιώτης”, άρχισε να εκδίδεται η “Αγροτική Φτωχολογιά” – καινούρια καθημερινή εφημερίδα για τους αγρότες, με μισό εκατομμύριο τιράζ και από τις 30 (17) του Οχτώβρη, εμφανίστηκε ο “Εργάτης και ο Στρατιώτης”.

Το κύριο άρθρο της εφημερίδας συνόψιζε την μπολσεβίκικη άποψη:

“... Η τέταρτη χειμερινή εκστρατεία θα ήταν ολέθρια για το στρατό και τη χώρα. Ταυτόχρονα, ο κίνδυνος της παράδοσης κρέμεται πάνω από την επαναστατική Πετρούπολη. Οι αντεπαναστάτες προετοιμάζουν την εξόντωση του λαού… Η αγροτιά, που βρίσκεται σε απόγνωση, πήρε το δρόμο της ανοιχτής εξέγερσης. Οι τσιφλικάδες κι οι γραφειοκράτες τσακίζουν τους αγρότες με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Οι φάμπρικες και τα εργοστάσια κλείνουν. Θέλουν να λυγίσουν τους εργάτες με την πείνα. Η αστική τάξη και οι στρατηγοί της ζητούν αμείλιχτα μέτρα για την αποκατάσταση τυφλής πειθαρχίας στο στρατό. Ο κορνιλοφισμός παραμονεύει. Με την υποστήριξη ολόκληρης της αστικής τάξης, οι κορνιλοφικοί ετοιμάζονται ανοιχτά να ματαιώσουν τη Συντακτική Συνέλευση.

Η κυβέρνηση του Κερένσκι… είναι ενάντια στους εργάτες, στους στρατιώτες και τους αγρότες. Αυτή η κυβέρνηση θα ρημάξει τη χώρα…

Η εφημερίδα μας κάνει την εμφάνισή της σε τούτες τις φοβερές μέρες. Ο “Εργάτης και ο Στρατιώτης” θα είναι η φωνή του προλεταριάτου της Πετρούπολης και της φρουράς της Πετρούπολης. Ο “Εργάτης και ο Στρατιώτης” θα υπερασπίσει ανειρήνευτα τα συμφέροντα της αγροτικής φτωχολογιάς…

Είναι ανάγκη να σωθεί ο λαός από τον όλεθρο. Η επανάσταση πρέπει να τραβήξει μέχρι το τέρμα. Η εξουσία πρέπει να παρθεί από τα εγκληματικά χέρια της αστικής τάξης και να δοθεί στα χέρια των οργανωμένων εργατών, στρατιωτών και των επαναστατημένων αγροτών…

Το πρόγραμμα της εφημερίδας μας είναι το πρόγραμμα του Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών της Πετρούπολης.

Ολη η εξουσία στα Σοβιέτ – στο κέντρο και στις επαρχίες!

Αμεση ανακωχή σ’ όλα τα μέτωπα! Τίμια δημοκρατική ειρήνη των λαών!

Η τσιφλικάδικη γη να δωθεί χωρίς αποζημίωση στους αγρότες!

Εργατικός έλεγχος στην παραγωγή!

Τίμια σύγκληση της Συντακτικής Συνέλευσης!..“.

Θα ήταν σκόπιμο ν’ αναφέρουμε εδώ ακόμα μερικά αποσπάσματα από την ίδια εφημερίδα, από το όργανο των ίδιων των μπολσεβίκων, που ο κόσμος τους θεωρεί σαν πράκτορες των Γερμανών:

Ο Γερμανός Κάιζερ, που είναι βαμμένος στο αίμα εκατομμυρίων, θέλει να κινήσει τα στρατεύματά του ενάντια στην Πετρούπολη. Καλούμε σε βοήθεια ενάντια στον Κάιζερ τους Γερμανούς εργάτες, στρατιώτες, ναύτες, αγρότες που διψούν για την ειρήνη όσο κι εμείς…

Κάτω ο καταραμένος πόλεμος! Πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτό το σύνθημα;

Μια επαναστατική εξουσία, μια γνήσια επαναστατική κυβέρνηση που θα στηρίζεται στο στρατό, στο ναυτικό, στο προλεταριάτο και στην αγροτιά…

Μια τέτοια κυβέρνηση, παραμερίζοντας τους διπλωμάτες συμμάχων και εχθρών, θα απευθυνόταν άμεσα στα γερμανικά στρατεύματα. Θα πλημμύριζε τα γερμανικά χαρακώματα με εκατομμύρια εκκλήσεις στη γερμανική γλώσσα… Οι αεροπόροι μας θα σκορπούσαν αυτές τις εκκλήσεις στο γερμανικό έδαφος…“.

Στο Σοβιέτ της δημοκρατίας, το χάσμα ανάμεσα στις δυο πλευρές γινόταν κάθε μέρα όλο και βαθύτερο.

Οι εύπορες τάξεις, φώναζε ο αριστερός εσέρος Καρέλιν, θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον επαναστατικό μηχανισμό τουm κράτους για να δέσουν τη Ρωσία στο πολεμικό άρμα των συμμάχων! Τα επαναστατικά κόμματα τάσσονται αποφασιστικά ενάντια στην πολιτική αυτή…“.

Ο γηραλέος Νικόλα Τσαϊκόφσκι, εκπρόσωπος των λαϊκών σοσιαλιστών, πήρε θέση ενάντια στην παραχώρηση της γης στους αγρότες και τάχθηκε με τους καντέ:

Είναι απαραίτητο να επαναφέρουμε αμέσως την αυστηρή πειθαρχία στο στρατό… Από την αρχή του πολέμου δεν έπαψα να υποστηρίζω ότι είναι έγκλημα να καταπιανόμαστε με κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, σε καιρό πολέμου. Εμείς όμως κάνουμε αυτό το έγκλημα, αν κι εγώ δεν είμαι εχθρός αυτών των μεταρρυθμίσεων, γιατί είμαι σοσιαλιστής…“.

Κραυγές από την αριστερά: “Δε σας πιστεύουμε!“. Θυελλώδη χειροκροτήματα από τη δεξιά…

Ο Αντζέμοφ δηλώνει από μέρους των καντέ πως δεν υπάρχει καμία ανάγκη να εξηγήσουμε στο στρατό για ποιο σκοπό πολεμάει, γιατί ο κάθε στρατιώτης πρέπει να καταλαβαίνει ότι ο άμεσος σκοπός είναι το ξεκαθάρισμα της ρωσικής γης από τον εχθρό.

Ο ίδιος ο Κερένσκι μίλησε δυο φορές για εθνική ενότητα με λόγια γεμάτα πάθος, και μάλιστα στο τέλος του ενός απ’ αυτούς τους λόγους έκλαψε. Η συνέλευση τον άκουγε ψυχρά και συχνά τον διέκοπτε με ειρωνικές παρατηρήσεις.

Το ινστιτούτο του Σμόλνι, έδρα του επιτελείου της ΚΕΕ και του Σοβιέτ της Πετρούπολης, βρίσκεται στις όχθες του πλατιού Νέβα, στην πιο ακρινή γωνιά της πόλης. Πήγα εκεί μ’ ένα παραφορτωμένο τραμ, που με παραπονιάρικα κουδουνίσματα σερνόταν με ταχύτητα σαλιγκαριού στους γεμάτους λάσπη δρόμους. Στην τελευταία στάση υψώνονταν οι υπέροχοι γκριζογάλανοι τρούλοι του μοναστηριού του Σμόλνι, που έχει διακόσιες γιάρδες μάκρος και μοιάζει με στρατώνα. Απάνω από την κύρια είσοδο ήταν το αυτοκρατορικό έμβλημα σκαλισμένο στην πέτρα κι έμοιαζε σαν να κορόιδευε αυτά που διαδραματίζονταν…

Στο παλιό καθεστώς στεγαζόταν εδώ το περίφημο μοναστήρι – ινστιτούτο για τις κοπέλες της ρωσικής αριστοκρατίας και βρισκόταν κάτω από την προστασία της ίδιας της τσαρίνας. Η επανάσταση το πήρε και το έδωσε στις εργατικές και στις στρατιωτικές οργανώσεις. Στο Σμόλνι υπήρχαν πάνω από εκατό τεράστια άδεια άσπρα δωμάτια, και στις πόρτες τους οι σμαλτωμένες πινακίδες που διασώθηκαν έγραφαν: “Αίθουσα Παιδαγωγού”, “IV Τάξη”, “Αίθουσα Καθηγητών”. Πάνω όμως απ’ αυτές τις πινακίδες φαίνονταν κιόλας τα γνωρίσματα της καινούριας ζωής, κάτι κακοβαμμένα πλακάτ, με τις επιγραφές: “Εκτελεστική Επιτροπή του Σοβιέτ της Πετρούπολης”, είτε “ΚΕΕ”, είτε “Γραφείο Εξωτερικών Υποθέσεων”, “Ενωση των Στρατιωτών – Σοσιαλιστών”, “Κεντρικό Συμβούλιο των πανρωσικών επαγγελματικών συνδικάτων”, “Εργοστασιακές επιτροπές”, “Κεντρική στρατιωτική επιτροπή”…

Εδώ βρίσκονταν ακόμα και οι κεντρικές επιτροπές των πολιτικών κομμάτων και τα δωμάτια για τις συσκέψεις των ομάδων τους. Στους ευρύχωρους θολωτούς διαδρόμους, που φωτίζονταν από ελάχιστες ηλεκτρικές λαμπίτσες, στριμώχνονταν και κινούνταν αμέτρητοι στρατιώτες και εργάτες, πολλοί από τους οποίους καμπούριαζαν κάτω από το βάρος των δεμάτων των εφημερίδων, των προκηρύξεων και των κάθε λογής προπαγανδιστικών εντύπων. Στα ξύλινα πατώματα χτυπούσαν αδιάκοπα δυνατά, σαν βροντή, οι βαριές μπότες… Παντού ήταν κρεμασμένα συνθήματα “Σύντροφοι, για την υγεία σας διατηρείτε την καθαριότητα“.

 Σ’ όλα τα κεφαλόσκαλα και στις στροφές της σκάλας βρίσκονταν μακριά τραπέζια γεμάτα από έντυπο υλικό των κάθε λογής πολιτικών κομμάτων, προοριζόμενο για πούληση.

Στη φαρδιά και χαμηλή τραπεζαρία, στο κάτω πάτωμα, βρισκόταν όπως και προηγούμενα, το εστιατόριο. Με 2 ρούβλια αγόρασα ένα κουπόνι για το γεύμα και στάθηκα μαζί με χίλιους άλλους στη σειρά, που οδηγούσε στα μακριά τραπέζια κι όπου είκοσι άντρες και γυναίκες σερβίριζαν από τεράστια καζάνια λαχανόσουπα, κομματάκια κρέας, κάσια και φέτες μαύρο ψωμί. Με 5 καπίκια μπορούσε να πάρει κανείς ένα τενεκεδένιο κύπελλο τσάι. Τα λιγδιασμένα ξύλινα κουτάλια ήταν μέσα σ’ ένα καλαθάκι. Στα μακριά καθίσματα, που βρίσκονταν δίπλα στα τραπέζια, στριμώχνονταν οι πεινασμένοι προλετάριοι. Ετρωγαν λαίμαργα για να χορτάσουν την πείνα τους, κουβέντιαζαν δυνατά κι έλεγαν χοντρά αστεία.

Στο απάνω πάτωμα υπήρχε ακόμα ένα εστιατόριο που γευμάτιζαν μόνο τα μέλη της ΚΕΕ. Κι εκεί όμως μπορούσε να μπει όποιος ήθελε. Εδώ μπορούσε να πάρει κανείς ψωμί αλειμμένο γερά με βούτυρο και όσο τσάι ήθελε.

Στη νότια πλευρά του δεύτερου πατώματος βρισκόταν η τεράστια αίθουσα των συνεδριάσεων. Την εποχή που λειτουργούσε το ινστιτούτο, εδώ γίνονταν οι χοροεσπερίδες. Ψηλή άσπρη αίθουσα, που φωτιζόταν με γυαλισμένα άσπρα κηροπήγια, με εκατοντάδες ηλεκτρικές λαμπίτσες και χωριζόταν από δύο σειρές χοντρές κολόνες. Στην άκρη της αίθουσας ήταν μια εξέδρα και στις δύο πλευρές της υπήρχαν ψηλά διακλαδωμένα κηροπήγια. Πίσω από την εξέδρα βρισκόταν μια αδειανή επιχρυσωμένη κορνίζα, από την οποία είχε αφαιρεθεί το πορτρέτο του αυτοκράτορα. Τις επίσημες μέρες σ’ αυτή την εξέδρα μαζεύονταν, γύρω από τις μεγάλες πριγκίπισσες, αξιωματικοί με λαμπρές στολές και ο κλήρος με πολυτελέστατα άμφια.

Απέναντι απ’ αυτή την αίθουσα βρισκόταν η επιτροπή ελέγχου των πληρεξούσιων του συνεδρίου των Σοβιέτ. Στεκόμουν σ’ αυτό το δωμάτιο και πρόσεχα τους αντιπροσώπους που κατέφθαναν – τους γεροδεμένους αξύριστους στρατιώτες, τους εργάτες με τις μαύρες μπλούζες, τους αγρότες με τα μακριά γένια. Η κοπέλα που δούλευε στην επιτροπή και ανήκε στην ομάδα του Πλεχάνοφ «Ενότητα», χαμογέλασε περιφρονητικά. «Δεν είναι καθόλου εκείνα τα πρόσωπα που ήταν στο πρώτο συνέδριο, παρατήρησε. Τι χοντροκομμένος και καθυστερημένος λαός! Αγροίκοι άνθρωποι…»

Στα λόγια αυτά υπήρχε αλήθεια. Η επανάσταση τάραξε τη Ρωσία ως τα κατάβαθα και πρόβαλλαν τώρα στην επιφάνεια τα κατώτερα στρώματα. Η επιτροπή των πληρεξουσίων που διορίστηκε από την παλιά ΚΕΕ, εξαιρούσε τον έναν αντιπρόσωπο μετά τον άλλον με την πρόφαση πως εκλέχτηκαν παράνομα. Ο εκπρόσωπος όμως της Κεντρικής Επιτροπής των μπολσεβίκων Καραχάν, χαμογελούσε. «Δεν πειράζει, έλεγε. Όταν θ’ αρχίσει το συνέδριο όλοι εσείς να καθήσετε στις θέσεις σας…»

Ο Εργάτης και ο Στρατιώτης έγραφε:

« Εφιστούμε την προσοχή των ανππροσώπων του καινούργιου Πανρωσικού συνεδρίου στην απόπειρα ορισμένων μελών του οργανωτικού Γραφείου να ματαιώσουν το συνέδριο, διαδίδοντας ότι το συνέδριο δεν θα γίνει, κι ότι καλύτερα είναι να φύγουν οι αντιπρόσωποι από την Πετρούπολη. .. Μη δίνετε σημασία σ’ αυτό το ψέμα. Πλησιάζουν μεγάλες μέρες…»

Ήταν ολότελα φανερό ότι στις 2 του Νοέμβρη (20 του Οχτώβρη) δεν θα υπήρχε ακόμα απαρτία. Γι’ αυτό ανέβαλαν την έναρξη του συνεδρίου ως τις 7 του Νοέμβρη (25 του Οχτώβρη), μα όλη η χώρα αναταραζόταν πια κι οι μενσεβίκοι με τους εσέρους, βλέποντας να εκμηδενίζονται, άλλαξαν απότομα ταχτική. Άρχισαν να κάνουν απεγνωσμένα τηλεγραφήματα στις επαρχιακές τους οργανώσεις για να στείλουν στο συνέδριο όσο μπορούν περισσότερους αντιπροσώπους από τους «μετριοπαθείς» σοσιαλιστές. Ταυτόχρονα η εκτελεστική επιτροπή του Σοβιέτ των αγροτών με επείγουσα ανακοίνωση συγκαλούσε αγροτικό συνέδριο για τις 13 του Δεκέμβρη (30 του Νοέμβρη), με σκοπό να παραλύσει κάθε ενέργεια που θα επιχειρούσαν οι εργάτες και οι στρατιώτες.

Τι σκέφτονταν να κάνουν οι μπολσεβίκοι; Στην πόλη διαδόθηκαν φήμες πως οι στρατιώτες κι οι εργάτες ετοιμάζουν ένοπλη εξέγερση. Ο αστικός κι ο αντιδραστικός τύπος προειδοποιούσε για την εξέγερση και απαιτούσε από την κυβέρνηση να συλλάβει το Σοβιέτ της Πετρούπολης ή τουλάχιστο να μην επέτρεπε την έναρξη του συνεδρίου. Διάφορα φυλλάδια, όπως της εφημερίδας Νέα Ρωσία, καλούσαν ανοιχτά στην εξόντωση όλων των μπολσεβίκων.

Η εφημερίδα του Γκόρκι Νέα Ζωή συμφωνούσε απόλυτα με τους μπολσεβίκους, ότι οι αντιδραστικοί σκοπεύουν να συντρίψουν την επανάσταση και πως σε περίπτωση ανάγκης πρέπει ν’ αντιταχθεί ένοπλη αντίσταση. Είχε όμως τη γνώμη ότι όλα τα κόμματα της επαναστατικής δημοκρατίας πρέπει να σχηματίσουν ενιαίο μέτωπο:

«...Όσο η δημοκρατία δεν έχει συσπειρώσει τις κύριες δυνάμεις της κι όσο η αντίσταση ενάντια στην επιρροή της είναι ακόμα αρκετά μεγάλη, δεν συμφέρει να περάσει η ίδια στην επίθεση. Αν όμως αρχίσουν την επίθεση οι εχθροί της, τότε η επαναστατική δημοκρατία θ’ αναγκαστεί να μπει στον αγώνα για να πάρει την εξουσία στα χέρια της. Τότε, το τέτοιο πέρασμα της εξουσίας θα βρει την υποστήριξη των πιο πλατιών στρωμάτων του λαού.»

Ο Γκόρκι υποστήριζε ότι τόσο οι αντιδραστικές, όσο κι οι κυβερνητικές εφημερίδες σπρώχνουν τους μπολσεβίκους στη βία. Η εξέγερση όμως θα προετοίμαζε μόνο το δρόμο για έναν καινούργιο Κορνίλοφ. Ο Γκόρκι ζητούσε από τους μπολσεβίκους να διαψεύσουν τις φήμες. Ο Πότρεσοφ δημοσίευσε στη μενσεβίκικη Ημέρα ένα εντυπωσιακό άρθρο, παραθέτοντας κι ένα χάρτη που δήθεν ξεσκέπαζε το μυστικό μπολσεβίκικο σχέδιο των επιχειρήσεων.

Όλοι οι τοίχοι της Πετρούπολης σκεπάστηκαν μονομιάς από ανακοινώσεις, προκηρύξεις και εκκλήσεις των κεντρικών επιτροπών των «μετριοπαθών» σοσιαλιστών και των συντηρητικών κομμάτων και της ΚΕΕ, που καταδίκαζαν κάθε είδους διαδηλώσεις και ικέτευαν τους εργάτες και τους στρατιώτες να μην ακούν τους προπαγανδιστές. Να, λόγου χάρη, η έκκληση του στρατιωτικού τμήματος του κόμματος των σοσιαλιστών επαναστατών.

«...Πάλι κυκλοφορούν στην πόλη φήμες ότι προετοιμάζονται επιθετικές ενέργειες. Πού βρίσκεται η πηγή αυτών των διαδόσεων;

Από ποιον, από ποια οργάνωση είναι εξουσιοδοτημένοι οι προπαγανδιστές που μιλούν για επίθέση; Οι μπολσεβίκοι που ρωτήθηκαν στην ΚΕΕ, απάντησαν αρνητικά…

Οι φήμες αυτές περικλείνουν μεγάλο κίνδυνο. Μπορεί εύκολα, μερικοί θερμόαιμοι, χωρίς να πάρουν υπόψη τους τη διάθεση της πλειοψηφίας των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών, να παρασύρουν ένα μέρος των εργατών και των στρατιωτών στους δρόμους με σύνθημα την εξέγερση.

Στις φοβερές, στις σκληρές ώρες που περνάει η επαναστατική Ρωσία, η ενέργεια αυτή μπορεί εύκολα να γίνει η αρχή του εμφύλιου πολέμου και της καταστροφής όλων όσων δημιούργησαν με τόσους κόπους οι οργανώσεις του προλεταριάτου, της εργαζόμενης αγροτιάς και του στρατού… .Αυτοί (οι αντεπαναστάτες – Σύντ.) δεν θα αργήσουν να εκμεταλλευθούν κάθε επιθετική εκδήλωση για ν’ αρχίσουν τα αντεπαναστατικά πογκρόμ και με αιματηρό εμφύλιο πόλεμο να ματαιώσουν τις εκλογές της Συντακτικής Συνέλευσης. Και στο μεταξύ ο αντεπαναστάτης της Ευρώπης Γουλιέλμος ο 2ος ετοιμάζει καινούργια χτυπήματα…

Καμιά εκδήλωση! Όλοι στις θέσεις σας!…»

Στις 28 (15) του Οχτώβρη σ’ έναν από τους διαδρόμους του Σμόλνι άνοιξα συζήτηση με τον Κάμενεφ, έναν κοντό άνθρωπο με κόκκινο μυτερό γενάκι και με ζωηρές χειρονομίες. Δεν πίστευε πως στο συνέδριο θα πάρουν μέρος αρκετοί αντιπρόσωποι. «Αν γίνει το συνέδριο, έλεγε, τότε αυτό θα αντιπροσωπεύει τις βασικές διαθέσεις του λαού. Αν η πλειοψηφία, όπως υποθέτω, πάει με τους μπολσεβίκους, τότε θ’ απαιτήσουμε να παραιτηθεί η προσωρινή κυβέρνηση και να μεταβιβαστεί όλη η εξουσία στα Σοβιέτ…»

Ο Βολοντάρσκι, ένας ψηλός, χλομός κι ασθενικός νέος με ματογυάλια, εκφράστηκε πολύ πιο συγκεκριμένα: «Οι φιλελεύθεροι και οι άλλοι συνθηκολόγοι σαμποτάρουν το συνέδριο. Αν τελικά πετύχουν να το ματαιώσουν, τότε είμαστε αρκετά ρεαλιστές πολιτικοί ώστε να μη σταματήσουμε μπροστά σε τέτοια εμπόδια…»

Με ημερομηνία 29 (16) του Οχτώβρη, στο σημειωματάριο μου βρίσκονται τα παρακάτω αποσπάσματα από ανακοινώσεις των εφημερίδων:

«Μογκιλιόφ. (Σταθμός διοίκησης του ανώτατου διοικητή). Εδώ συγκεντρώνονται τα πιστά συντάγματα της φρουράς, η “άγρια μεραρχία” κοζάκικα τμήματα και τα “τάγματα θανάτου“…

Η κυβέρνηση διέταξε τους ευέλπιδες των στρατιωτικών σχολών του Πάβλοφσκ, του Τσάρσκογε Σελό και του Πέτερχοφ να είναι έτοιμοι για επίθεση ενάντια στην Πετρούπολη. Οι ευέλπιδες του Ορανιεμπάουμ καταφθάνουν στην πόλη…

Στα Χειμερινά Ανάκτορα στρατωνίστηκε τμήμα της θωρακισμένης μεραρχίας της Πετρούπολης…

Το δημόσιο εργοστάσιο του Σεστρορέτσκ, με διαταγή που την υπόγραψε ο Τρότσκι, μοίρασε στους αντιπροσώπους των εργατών της Πετρούπολης μερικές χιλιάδες ντουφέκια…

Σε συλλαλητήριο της πολιτοφυλακής της περιφέρειας του Νιζνελιτέινι πάρθηκε απόφαση για τη μεταβίβαση όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ…»

Αυτά όλα είναι μια μικρή μόνο απεικόνιση των ανήσυχων γεγονότων εκείνων των πυρετωδών ημερών.Όλοι ήξεραν, ότι κάτι πρόκειται να γίνει, κανένας όμως δεν ήξερε τι ακριβώς.

Τη νύχτα της 30 (17) του Οχτώβρη, στη σύσκεψη του Σοβιέτ της Πετρούπολης στο Σμόλνι, ο Τρότσκι στιγμάτισε τους ισχυρισμούς των αστικών εφημερίδων, ότι τάχα το Σοβιέτ ετοιμάζει ένοπλη εξέγερση, σαν απόπειρα των αντεπαναστατών να δυσφημήσουν και να ματαιώσουν το συνέδριο των Σοβιέτ. “Το Σοβιέτ της Πετρούπολης, είπε, δεν αποφάσισε καμιά επίθεση. Αν όμως η επίθεση θεωρηθεί αναγκαία, τότε δε θα διστάσουμε να την κάνουμε και θα μας υποστηρίξει όλη η φρουρά της Πετρούπολης… Αυτοί (η κυβέρνηση) ετοιμάζουν αντεπανάσταση, κι εμείς πρέπει ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό με αποφασιστική και αμείλιχτη επίθεση…“.

Το Σοβιέτ της Πετρούπολης στην πραγματικότητα δεν αποφάσισε καμιά εκδήλωση, όμως στην Κεντρική Επιτροπή του μπολσεβίκικου κόμματος το ζήτημα της εξέγερσης είχε κιόλας συζητηθεί. Η επιτροπή συνεδρίαζε όλη τη νύχτα της 23 (10) του Οχτώβρη. Στη συνεδρίαση αυτή έπαιρναν μέρος οι κορυφαίες διάνοιες του κόμματος, όλοι οι αρχηγοί του, καθώς και αντιπρόσωποι των εργατών και της φρουράς της Πετρούπολης. Από τους διανοούμενους υπέρ της εξέγερσης ήταν μόνον ο Λένιν και ο Τρότσκι. Ακόμα κι οι στρατιωτικοί ήταν ενάντια. Εγινε ψηφοφορία. Η εξέγερση απορρίφθηκε!

Τότε σηκώθηκε από τη θέση του ένας απλός εργάτης. Το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο από οργή. “Μιλώ εξ ονόματος του προλεταριάτου της Πετρούπολης, δήλωσε απότομα. Εμείς είμαστε υπέρ της εξέγερσης. Κάνετε όπως καταλαβαίνετε, όμως σας δηλώνω, ότι αν αφήστε να διαλυθούν τα Σοβιέτ, τότε εμείς δε θα σας ακολουθήσουμε πια!“. Μ’ αυτόν συμφώνησαν μερικοί στρατιώτες. Υστερ’ απ’ αυτό έγινε ξανά ψηφοφορία κι η εξέγερση αποφασίστηκε… (7).

Ωστόσο, η δεξιά πτέρυγα των μπολσεβίκων, καθοδηγούμενη από τους Ριαζάνοφ, Κάμενεφ και Ζινόβιεφ, εξακολουθούσε να κάνει καμπάνια ενάντια στην ένοπλη εξέγερση. Το πρωί της 31 (18) του Οχτώβρη (8), στον Εργατικό Δρόμο δημοσιεύτηκε το πρώτο μέρος από το “Γράμμα προς τους συντρόφους” του Λένιν – μια από τις πιο τολμηρές ενέργειες, που είδε ποτέ ο κόσμος. Σ’ αυτό το γράμμα ο Λένιν απέδειχνε με ατράνταχτα επιχειρήματα την ανάγκη της εξέγερσης, ξετινάζοντας λεπτομερειακά όλες τις αντιρρήσεις του Κάμενεφ και του Ριαζάνοφ:

Είτε πέρασμα με το μέρος των φιλελευθέρων και ανοιχτή παραίτηση από το σύνθημα: “όλη η εξουσία στα Σοβιέτ”, είτε εξέγερση. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει“.

Την ίδια ακριβώς ημέρα ο αρχηγός των καντέ Πάβελ Μιλιουκόφ έβγαλε έναν εντυπωσιακό λόγο στο Σοβιέτ της δημοκρατίας, καυτηρίασε την εντολή του Σκόμπελεφ σαν γερμανόφιλη, τόνισε ότι “η επαναστατική δημοκρατία” θα καταστρέψει τη Ρωσία, ειρωνεύτηκε τον Τερεσένκο και δήλωσε ανοιχτά, ότι προτιμά τη γερμανική διπλωματία από τη ρωσική… Η αριστερή πτέρυγα του Σοβιέτ τρανταζόταν από αγανάχτηση…

Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, δεν μπορούσε να μην υπολογίσει τη σημασία των επιτυχιών της μπολσεβίκικης προπαγάνδας. Στις 29 (16) του Οχτώβρη μεικτή επιτροπή της κυβέρνησης και του Σοβιέτ της δημοκρατίας έκανε βιαστικά δύο νομοσχέδια, που το ένα παραχωρούσε προσωρινά τη γη στους αγρότες και το άλλο απαιτούσε δραστήρια ειρηνική εξωτερική πολιτική. Την άλλη μέρα ο Κερένσκι κατάργησε την ποινή του θανάτου στο μέτωπο. Το ίδιο ακριβώς βράδυ άρχισε πανηγυρικά η πρώτη συνεδρίαση της καινούριας “Επιτροπής για το δυνάμωμα του δημοκρατικού καθεστώτος και την πάλη ενάντια στην αναρχία και την αντεπανάσταση”, από την οποία δεν έμεινε ούτε ίχνος στην ιστορία. Το άλλο πρωί, μαζί με δύο άλλους ανταποκριτές, πήραμε συνέντευξη από τον Κερένσκι. Ηταν η τελευταία φορά που δέχτηκε τους δημοσιογράφους.

Ο ρωσικός λαός, είπε με πίκρα, υποφέρει από το οικονομικό χάος και έχει απογοητευτεί από τους συμμάχους. Ολος ο κόσμος νομίζει πως η ρωσική επανάσταση τέλειωσε. Κάνει λάθος. Η ρωσική επανάσταση μόλις αρχίζει…“. Λόγια περισσότερο προφητικά απ’ ό,τι μπορούσε να φανταστεί ο ίδιος.

Ασυνήθιστα θυελλώδης ήταν η συνεδρίαση του Σοβιέτ της Πετρούπολης στις 30 (17) του Οχτώβρη, που την παρακολούθησα κι εγώ και που κράτησε όλη τη νύχτα. Ηρθαν όλοι οι “μετριοπαθείς”, σοσιαλιστές – διανοούμενοι, οι αξιωματικοί, τα μέλη των στρατιωτικών επιτροπών και τα μέλη της ΚΕΕ. Ενάντιά τους μιλούσαν απλά, αλλά με πάθος, οι εργάτες, οι αγρότες και οι απλοί στρατιώτες.

Ενας αγρότης μίλησε για τις ταραχές στο Τβερ, που, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, προκλήθηκαν από τη σύλληψη των αγροτικών επιτροπών. “Αυτός ο Κερένσκι μόνο τους τσιφλικάδες υποστηρίζει, φώναζε. Οι τσιφλικάδες ξέρουν πως η Συντακτική Συνέλευση θα τους πάρει οπωσδήποτε τη γη και γι’ αυτό θέλουν να τη ματαιώσουν!“.

Ενας μηχανικός από το εργοστάσιο του Πουτίλοφ μίλησε για το πώς η διεύθυνση έκλεινε το ένα ύστερα από τ’ άλλο τα τμήματα, με το πρόσχημα ότι δεν υπάρχουν καύσιμα και πρώτες ύλες. Η εργοστασιακή επιτροπή, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ανακάλυψε τεράστια αποθέματα κρυμμένα.

Αυτό είναι προβοκάτσια, συνέχισε. Θέλουν να μας πεθάνουν από την πείνα ή να μας εξαναγκάσουν να καταφύγουμε στη βία!“.

Ενας απ’ τους στρατιώτες άρχισε έτσι: “Σύντροφοι! Σας φέρνω χαιρετισμούς από κείνη τη θέση, όπου οι άνθρωποι σκάβουν τους τάφους τους και τους ονομάζουν χαρακώματα!“.

Κατόπιν σηκώθηκε ένας ψηλός, αδύνατος, νεαρός στρατιώτης, με ξαναμμένα μάτια. Τον δέχτηκαν με ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Ηταν ο Τσουντνόβσκι, που θεωρούνταν σκοτωμένος στην επίθεση του Ιούλη και τώρα ήταν σαν να νεκραναστήθηκε.

Η μάζα των στρατιωτών δεν έχει πια εμπιστοσύνη στους αξιωματικούς της. Μας προδίνουν ακόμα κι οι στρατιωτικές επιτροπές. Αρνούνται να συγκαλέσουν συνεδρίαση του Σοβιέτ μας… Η μάζα των στρατιωτών ζητά να γίνει η Συντακτική Συνέλευση ακριβώς στην προθεσμία που καθορίστηκε κι όποιος δοκιμάσει να τη ματαιώσει, θα είναι καταραμένος και καταραμένος όχι μόνο πλατωνικά, γιατί ο στρατός διαθέτει ακόμα πυροβόλα…“.

Αφηγήθηκε με πόση λύσσα έγιναν στην 5η Στρατιά οι εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση. “Οι αξιωματικοί, ιδιαίτερα οι μενσεβίκοι κι οι εσέροι, προσπαθούν σκόπιμα να στείλουν τους μπολσεβίκους καταπάνω στις σφαίρες. Δεν επιτρέπουν να κυκλοφορούν οι εφημερίδες μας στα χαρακώματα, πιάνουν τους ομιλητές μας!..“.

Γιατί δε μιλάτε για την έλλειψη ψωμιού;“, φώναξε κάποιος στρατιώτης.

Δε ζει μόνο με ψωμί ο άνθρωπος“, απάντησε αυστηρά ο Τσουντνόβσκι.

Αμέσως ύστερα απ’ αυτόν μίλησε ένας αξιωματικός, μενσεβίκος – αμυνίτης, αντιπρόσωπος του Σοβιέτ του Βίτεμπσκ.

Η ουσία δε βρίσκεται στο ποιος είναι στην εξουσία. Το κακό για μας δε βρίσκεται στην κυβέρνηση, μα στον πόλεμο…

Πριν όμως από κάθε αλλαγή είναι ανάγκη να κερδίσουμε τον πόλεμο…”. Κραυγές, ειρωνικά χειροκροτήματα. “Αυτοί οι μπολσεβίκοι προπαγανδιστές, είναι δημαγωγοί!”. Η αίθουσα τραντάζεται από τα χάχανα. “Ας ξεχάσουμε για λίγο καιρό την ταξική πάλη…”. Δεν τον άφησαν περισσότερο να μιλήσει. Μια κραυγή από κάποια θέση: “Ναι, αυτό θα το θέλατε πολύ!“.

Εκείνες τις μέρες η Πετρούπολη παρουσίαζε ένα αλλόκοτο θέαμα. Στα εργοστάσια, τα γραφεία των επιτροπών γέμισαν με όπλα. Εμπαιναν κι έβγαιναν οι σύνδεσμοι, εκπαιδευόταν η Κόκκινη Φρουρά… Σ’ όλους τους στρατώνες, μέρα και νύχτα, γίνονταν συλλαλητήρια, ατέλειωτες και ζωηρές συζητήσεις.

Στους δρόμους, στο πηχτό νυχτερινό σκοτάδι, μαζεύονταν πυκνά πλήθη λαού. Σαν κύματα παλίρροιας, κινούνταν πάνω – κάτω στη λεωφόρο Νέφσκι. Οι εφημερίδες παίρνονταν με μάχη… Οι ληστείες έφτασαν σε τέτοιο βαθμό, που ήταν επικίνδυνο να περάσει κανείς από απόμερους δρόμους… Μια μέρα είδα στην οδό Σαντόβαγια, πως μια μάζα από εκατοντάδες ανθρώπους έδερνε αλύπητα ένα στρατιώτη, που πιάστηκε να κλέβει… Κάτι μυστηριώδη πρόσωπα γύριζαν γύρω από τις ουρές που σχηματίζονταν στους φούρνους και τα γαλακτοπωλεία και ψιθύριζαν στις δύστυχες γυναίκες, που έτρεμαν κάτω από την κρύα βροχή, πως οι Εβραίοι κρύβουν τα τρόφιμα κι ότι ενώ ο λαός πεινά, τα μέλη του Σοβιέτ ζουν μέσα στην πολυτέλεια.

Στο Σμόλνι, στην κύρια είσοδο και στις εξώπορτες στέκονταν αυστηροί σκοποί, που ζητούσαν απ’ όλους τους διερχόμενους άδεια. Τα γραφεία των επιτροπών, ολόκληρα εικοσιτετράωρα, βούιζαν σαν κυψέλες, εκατοντάδες στρατιώτες κι εργάτες κοιμούνταν κάτω στο πάτωμα, πιάνοντας όλο τον άδειο χώρο. Κι απάνω χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονταν στην πελώρια αίθουσα, όπου συνεδρίαζε θυελλώδικα το Σοβιέτ της Πετρούπολης.

Οι χαρτοπαικτικές λέσχες δούλευαν πυρετώδικα από χαραυγή σε χαραυγή, η σαμπάνια έτρεχε ποτάμι, το ποντάρισμα έφτανε μέχρι διακόσιες χιλιάδες ρούβλια. Τις νύχτες, στο κέντρο της πόλης, γύριζαν στους δρόμους και γέμιζαν τα καφενεία κοινές γυναίκες, φορώντας διαμάντια και πολύτιμες γούνες… Μοναρχικές συνωμοσίες, Γερμανοί πράκτορες, ιλιγγιώδη σχέδια κερδοσκόπων και λαθρεμπόρων… Κάτω από την κρύα διαπεραστική βροχή, κάτω από το γκρίζο βαρύ ουρανό, η τεράστια ανήσυχη πόλη τραβούσε όλο και πιο γοργά ν’ ανταμώσει… Ποιον;

 

 

Σημειώσεις:

 

 

 

(1) Τον Αύγουστο (με το παλιό ημερολόγιο). Σύντ.

(2) Στο προσωρινό διευθυντήριο μπήκαν: ο Κερένσκι, ο Νικίτιν, ο Τερεσένκο, ο Βερχόβσκι και ο Βερντερέβσκι. Σύντ.

(3) Μέλη της επαναστατικο-διεθνιστικής πτέρυγας του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού. Αυτούς τους ονόμαζαν έτσι από τη διεθνή συνδιάσκεψη του 1915 στο Τσίμερβαλντ (Ελβετία). Τζον Ριντ.

(4) Η διάσκεψη δεν έγινε γιατί έπεσε η προσωρινή κυβέρνηση. Σύντ.

(5) Εντριου Μπόναρ Λόου (1858 – 1923), Αγγλος κρατικός παράγοντας, επικεφαλής των συντηρητικών. Το 1917 ήταν υπουργός του Θησαυροφυλακίου (υπουργός Οικονομικών) στην κυβέρνηση συνασπισμού του Λόιντ Τζορτζ και αρχηγός της Βουλής των Κοινοτήτων. Σύντ.

(6) Μίλι= 1,6 χιλιόμετρα. Σύντ.

(7)Η πορεία της συζήτησης για την ένοπλη εξέγερση στις ιστορικές συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος των μπολσεβίκων, τον Οχτώβρη του 1917, δεν εκτίθεται σωστά. Η απόφαση για ένοπλη εξέγερση πάρθηκε σε κλειστή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος στις 23 (10) του Οχτώβρη του 1917, και στην οποία πήρε μέρος ο Λένιν, ο Μπουμπνόφ, ο Τζερζίνσκι, ο Ζινόβιεφ, ο Κάμενεφ, η Κολοντάι, ο Λόμοφ, ο Σβερντλόφ, ο Σοκόλνικοφ, ο Στάλιν, ο Τρότσκι, ο Ουρίτσκι. Ενάντια στην απόφαση που πρότεινε ο Λένιν ψήφισαν ο Ζινόβιεφ και ο Κάμενεφ. Υστερα από 6 ημέρες, στις 29 (16) του Οχτώβρη, έγινε πλατιά σύσκεψη της ΚΕ του κόμματος, στην οποία παραβρίσκονταν αντιπρόσωποι της εκτελεστικής επιτροπής της κομματικής οργάνωσης της Πετρούπολης, της στρατιωτικής οργάνωσης, του Σοβιέτ της Πετρούπολης, των επαγγελματικών συνδικάτων, των εργοστασιακών επιτροπών, των σιδηροδρομικών, της Κομματικής Επιτροπής της Πετρούπολης.

Στη σύσκεψη αυτή ο Λένιν ανακοίνωσε την απόφαση, που πάρθηκε στην προηγούμενη συνεδρίαση της ΚΕ. Ο Λένιν υπογράμμισε στο λόγο του, ότι η αντικειμενική κατάσταση τόσο στη Ρωσία, όσο και στην Ευρώπη, υπαγορεύει την ανάγκη της πιο αποφασιστικής, της πιο δραστήριας πολιτικής κι αυτή είναι μόνο η ένοπλη εξέγερση. Ο Λένιν πρότεινε στη σύσκεψη απόφαση που χαιρέτιζε και υποστήριζε την απόφαση της ΚΕ για την εξέγερση (Βλέπε, Απαντα, 5η έκδοση, τόμ.34, σελ. 396 – 397). Η απόφαση πάρθηκε με 19 ψήφους υπέρ, 2 κατά και 4 αποχές. Ο Ζινόβιεφ και ο Κάμενεφ ψήφισαν πάλι ενάντια στην απόφαση της ΚΕ. Σύντ.

(8) Δεν είναι σωστή η ημερομηνία. Το φύλλο αυτό κυκλοφόρησε την 1 του Νοέμβρη (19 Οχτώβρη). Σύντ

 

 

 

http://revmarx.blogspot.gr/2011/12/blog-post_8609.html

 

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *