To δικαίωμα στην απεργία και η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ

 

Εξόρμηση στα κανάλια, τα ραδιόφωνα και τις στήλες των εφημερίδων έχουν ξεκινήσει τις τελευταίες μέρες  (και κυρίως ώρες) τα κυβερνητικά φερέφωνα για να«ενημερώσουν» για το χτύπημα στο κορυφαίο συνδικαλιστικό δικαίωμα της απεργίας. Δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι, γραφειοκράτες και επαγγελματίες πολιτικοί ακόμα και πρώην συνδικαλιστές  (του κρατικού τομέα) επιστρατεύονται για την «αποκατάσταση της  αλήθειας». Και από κοντά όλο το αστικό κατεστημένο (με πρώτη την αξιωματική αντιπολίτευση) να τους βάζει πλάτες. Έτσι, σοσιαλδημοκρατία και νεοφιλελευθερισμός /»κέντρο»/ «κοινωνική δεξιά» (και όλες οι άλλες παραλλαγές της αστικής πολιτικής), ενώνονται τελικά απέναντι στον κύριο εχθρό: την εργατική τάξη.

Άνθρωποι που τα σωματεία τα ξέρουν μόνο από τα βιβλία των φοιτητικών τους χρόνων ή εξαργυρώνουν τους αγώνες του παρελθόντος για να δικαιολογούν αντεργατικά μέτρα, βγαίνουν προκλητικά και τοποθετούνται για το πως πρέπει να λειτουργούν τα σωματεία,  για πλειοψηφίες και μειοψηφίες για απαρτίες και εργατικές κινητοποιήσεις.

Και έχουν και το θράσος να συκοφαντούν το ταξικό εργατικό κίνημα, τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που δίνουν αυτές τις μέρες μια άνιση μάχη, κόντρα ακόμα και έναν άλλο πιστό συνεργάτη της αστικής πολιτικής, τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ (δεξιών και αριστερών αποχρώσεων).Οι οποίοι, την ώρα που ξεκινάει και επίσημα το ξήλωμα ακόμα και της υπαρκτής συνδικαλιστικής νομοθεσίας που ίσχυε στην χώρα εδώ και δεκαετίες, αρνήθηκαν να βάλουν απεργία για να υπονομεύσουν για άλλη μια φορά τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Οι Συριζαίοι είχαν την προσδοκία ότι το χτύπημα της απεργίας θα πέρναγε στα ψιλά και για αυτό το είχαν ουσιαστικά εξαφανίσει από την επικαιρότητα της «ενημέρωσης». Όμως οι παρεμβάσεις του ΚΚΕ στην βουλή και οι κινητοποιήσεις των ταξικών συνδικάτων τις τελευταίες μέρες άλλαξαν το κλίμα και τώρα τους βγάζουν στα μικρόφωνα να αρχίσουν τα παραμύθια.

Σε αυτήν την προσπάθεια προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει όριο στην διαστρέβλωση και την εξαπάτηση: Εκκλήσεις για την «μαζικότητα του συνδικαλιστικού κινήματος» στην οποία…..βοηθάει το μέτρο, η γνωστή γραμμή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ότι «αποφύγαμε τα χειρότερα», δούλεμα ότι «δεν τρέχει και τίποτα» και ότι το μέτωπο είναι…αλλού, μια γραμμή «Μπετυμπαζιανισμού» (κλαίω αλλά περνάω το χτύπημα της απεργίας γιατί με πιέζουν οι ξένοι) και άλλα φαιδρά και απίθανα. Μαζί βέβαια με την επίθεση στις ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος.

Όσο όμως και αν προσπαθούν ή πραγματικότητα τους διαψεύδει. Και το γεγονός ότι οι παρεμβάσεις του ΚΚΕ και των Ομοσπονδιών τους έβγαλαν στο φως να ισχυρίζονται όλα αυτά αποκαλύπτει ακόμα περισσότερο την ουσία της αντεργατικής πολιτικής και τα συμφέροντα που υπηρετούν.

Το μέτρο χτυπήματος της απεργίας είναι στην πραγματικότητα η έναρξη του ξηλώματος ακόμα και των τελευταίων εργατικών δικαιωμάτων, αίτημα εδώ και χρόνια των εργοδοτικών ενώσεων, των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών τύπου Ε.Ε και φυσικά όλου του εγχώριου αστικού κατεστημένου. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει μπροστά και κάνει την αρχή (και σε αυτό το θέμα), ξεκινώντας από τα επιχειρησιακά σωματεία.

Πέρα από το χτύπημα των επιχειρησιακών σωματείων, θεσμοθετεί μια κατασταλτική παρέμβαση πάνω στην οποία θα μπορέσουν να χτίσουν τα αστικά κόμματα (όλα μαζί) το επόμενο διάστημα. Παρέμβαση που έχει στόχο να τσακίσει, ακόμα και προληπτικά, οποιαδήποτε ταξική αντίσταση και ανυπακοή μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς. Γιατί ξέρουν πολύ καλά τι ετοιμάζουν για τα επόμενα χρόνια και τρέχουν να προλάβουν κάθε αντίδραση. Γιατί ξέρουν ότι ο πραγματικό αντίπαλος ποτέ δεν ήταν οι συντριβανάκηδες του Συντάγματος ή οι αυτόκλητες περιφερόμενες ομάδες τύπου Ρουβίκωνα αλλά το ταξικό εργατικό κίνημα και η δυνατότητα του να παρέμβει στην παραγωγή, εκεί που κρίνονται τα κέρδη, εκεί που αρπάζεται η υπεραξία, εκεί που κλέβονται τα όνειρα, εκεί που βασιλεύει ο φόβος και ο τρόμος της απόλυσης και της ανεργίας.

Είναι η πρώτη φορά που το κατεκτημένο με αίμα και αμέτρητες θυσίες δικαίωμα της εργατικής τάξης να απεργεί δέχεται τέτοια επίθεση μετά από δεκαετίες. Μετά από αυτήν την πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ όλη αυτή η προπαγάνδα θα έρθει και για όλες τις υπόλοιπες διατάξεις του συνδικαλιστικού νόμου (και θα προσθέσει και άλλες αντεργατικές ρυθμίσεις). Ήδη η ΝΔ πήρε την πάσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλεί «ημίμετρο» τις αντεργατικές ρυθμίσεις και υπόσχεται να τις προχωρήσει παραπέρα Ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε το δρόμο και τώρα θα ορμήσουν όλοι, ακόμα πιο έντονα, πάνω στα εργατικά δικαιώματα που έμειναν. Αυτή είναι η προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του στους εργοδότες, τους οποίους συστηματικά διαφημίζει εδώ και καιρό (ακόμα και ως πλασιέ με περιοδείες σε «υγιείς επιχειρήσεις»).

Η κυβέρνηση ακολουθεί την μεθοδολογία όλων των αστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα που , είτε με χούντες είτε με δημοκρατίες, θεσμοθετούν, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κατασταλτικές κρατικές παρεμβάσεις για τις διαδικασίες του εργατικού κινήματος, με στόχο να το ποδηγετήσουν ή (σε άλλες περιπτώσεις) να το διαφθείρουν. Και κάθε φορά η μία κυβέρνηση μετά την άλλη χτίζει πάνω στο εκάστοτε αντεργατικό πλαίσιο και προσπαθεί να το προσαρμόσει στις ανάγκες των αφεντικών αλλά και στους ταξικούς συσχετισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει αυτήν την παράδοση, νομοθετώντας μέτρα που καθορίζουν πως θα ψηφίζουν οι εργάτες στα σωματεία τους και δημιουργούν νέα εμπόδια στην απόφαση για απεργία.

 Σε καμία άλλη επαγγελματική ένωση, είτε μικροαστών, είτε αστών δεν υπάρχει τέτοιο ιστορικό κρατικής παρέμβασης και ελέγχου, ακόμα και για την τελευταία λεπτομέρεια της λειτουργίας ενός σωματείου. Ούτε για άλλες ενώσεις, ούτε καν για τα αστικά πολιτικά κόμματα. Η αστική τάξη στην Ελλάδα και το κράτος της (το πραγματικό «κόμμα» της που διαχειρίζονται οι εκάστοτε αστικές κυβερνήσεις) ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι.Ο ίδιοι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να κάνουν μαθήματα στους εργαζόμενους για τα σωματεία τους κυβερνούν όχι ένα σωματείο αλλά μια ολόκληρη χώρα με ποσοστό 35%!!. Αυτή είναι η ουσία της “δημοκρατίας” του ΣΥΡΙΖΑ και όλου του αστικού θίασου: 35% (ή και λιγότερο) για να βγεί κυβέρνηση για να τσακίζει τους εργάτες και να εφαρμόζει μνημόνια, 50% και παραπάνω άν οι εργάτες κινητοποιηθούν για να αντιδράσουν.

Είναι λοιπόν δύσκολο να βρει κανείς λέξη για να χαρακτηρίσει την πρακτική βουλευτών, στελεχών και άλλων προπαγαδιστών και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ περί «μαζικότητας» του εργατικού κινήματος. Όποιος έχει ασχοληθεί και συμμετάσχει έστω και λίγο στο εργατικό κίνημα και τα σωματεία του ιδιωτικού τομέα ξέρει πολύ καλά ότι το μέτρο για την πλειοψηφία στα επιχειρησιακά σωματεία και η γενικότερη επιχειρηματολογία του έχει στόχο την απομαζικοποιήση των σωματείων και όχι το αντίθετο. Γιατί πολύ απλά ή θεσμοθέτηση μιας τέτοιας προϋπόθεσης  για την κήρυξη απεργίας θα ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο τα φαινόμενα μη συμμετοχής, θα βάλει ακόμα περισσότερα εμπόδια στις διαδικασίες και θα είναι μια δικαιολογία του κάθε εργατοπατέρα Συριζαίου, δεξιού ή άλλου, στις διοικήσεις, ότι δεν προχωρούμε  σε συνέλευση για  απεργία γιατί δήθεν δεν μαζεύεται η απαιτούμενη πλειοψηφία. Αυτούς τους εργατοπατέρες θέλει να βοηθήσει και η κυβέρνηση γιατί αυτοί την υποστηρίζουν (ούτε καν απεργία δεν έβαλαν για χάρη της). Έτσι ώστε να χτυπηθούν ακόμα περισσότερο οι απεργίες και το μόνο που να μείνει να είναι τα φιλοδωρήματα που θα πετάει κάθε Χριστούγεννα στους πεινασμένους για να τους τα πάρει διπλά στη συνέχεια.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα και τα αφεντικά τους λογαριάζουν  λάθος. Η ταξική πάλη δεν καταργείται και τα σχέδια τους δεν πρόκειται να περάσουν. Η πρωτοβουλία των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων έσπασε την σιγή νεκροταφείου που προσπαθούσαν να επιβάλλουν, αποκάλυψε τα σχέδια τους και έφερε στο προσκήνιο ξανά το εργατικό κίνημα. Ο μεγάλος σταθμός είναι η απεργία στις 12 Γενάρη, μια απεργία ιστορική, κόντρα στην κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, μια απεργία στην οποία ήρθε η ώρα να ξεχωρίσει επιτέλους η ήρα από το στάρι. Μια απεργία για την υπεράσπιση του δικαιώματος των εργαζομένων, των συναδέλφων, να αποφασίζουν οι ίδιοι πως θα λειτουργούν τα σωματεία τους, όπως και όλες οι άλλες κοινωνικές τάξεις και όχι ο κάθε αστός πολιτικός η δικαστής. Για την υπεράσπιση του κορυφαίου δικαιώματος στην απεργία, του δικαιώματος στην αντίσταση και την ανυπακοή. Μια απεργία που η συμμετοχή σε αυτήν και η υπεράσπιση της, κόντρα στην κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα έχει καθοριστική σημασία. Για τις μεγάλες μάχες στους χώρους δουλειάς, που είναι μπροστά μας.

 

 

 

Praxisreview

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *