Κείμενο από το επίκαιρο αντιπολεμικό ποιήμα του Μαγιακόφσκι, που γράφτηκε για τις σφαγές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το δημοσιεύουμε και με αφορμή την σημερινή επέτειο απο την αυτοκτονία του (14 Απριλίου 1930)
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ
Mπορεί
απ΄τους καπνούς και τους πολέμους φλομωμένη η γης
να μην ξανασηκώσει το κεφάλι της;
Μπορεί..
Όχι, αυτό δε μπορεί!
Στήθος, τσάκισε τη χιονοστιβάδα της απελπισίας
ψαχούλευε και ψαύε μέσα στη μελλοντική ευτυχία.
Κοιτάχτε, αν θέλετε, απ΄το δεξί μου μάτι
κάνω να βγει ένα ολάκερο δάσος λουλούδια!
Όνειρα πολλαπλασιάστε τα παράξενα πουλιά σας.
Κεφάλι, αναστρέψου από ενθουσιασμό και περηφάνεια.
Μυαλό μου, χαρωπέ και σοφέ οικοδόμε, χτίζε πολιτείες.
Προς εκείνους, που τρίζουν ακόμη τα δόντια τους από οργή
φτάνω ολόκληρος μες στην αυγή των φωτεινών ματιών μου.
Γη, ορθώσου σε χιλιάδες Λαζάρους στολισμένους τις λάμψεις των αμφίων.
Κι ω χαρά, χαρά!
Ανάμεσα απ΄ τους καπνούς διακρίνω το φέγγος των προσώπων.(…..)
Μουρμουρητά. Όλη η γης ξεσφίγγει τα μελανιασμένα χείλη της.
Πιο δυνατά. Σαν κραυγή καταιγίδας κοχλάζει:
“Ορκιστείτε το, πως πια δε θα θερίσετε κανέναν!”
Και ιδού που ορθώνονται απ΄τους τύμβους
οστά γεγυμνωμένα και με σάρκα περιβάλλονται.
Έχετε δει κομμένα πόδια να ζητάνε τους αφέντες τους
κομμένα κεφάλια να τους καλούν με τ΄ όνομά τους;
Από τα τρίσβαθα των θαλασσών και των ωκεανών
σωροί οι πνιγμένοι ζωντανεύοντας πλέουν μ΄ ανοιχτά πανιά.
Ήλιε! Ζέστανέ τους μέσα στις φούχτες σου
γλύψε τα μάτια τους με τη γλώσσα των ακτίνων.
Γέρικε χρόνε, ρυτιδιασμένε, σου γελάμε κατάμουτρα!
Γεροί κι ανέπαφοι θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας! (….)
“Δόξα στον άνθρωπο, δόξα και ζωή στον άνθρωπο, στους αιώνες των αιώνων!
Σε κάθε ζωντανόν επί της γης,
δόξα, δόξα, δόξα!
Πνίγεσαι από χαρά! Κι είμαι κι εγώ.
Φτάνω συνετός, πελώριος, αδέξιος.
Ω, είμαι εξαίσιος μέσα στην απαστράπτουσα
απ΄ τις αμέτρητες ψυχές μου!
Διασταυρώνομαι μ΄ ανθρώπους ανοιχτόκαρδους
διασταυρώνομαι μ΄ ανθρώπους της γιορτής
καταραμένη καρδιά μην κλωτσάς έτσι!
Δεν μπορείς πια να καταλάβεις,
αν είναι ο αέρας, ένα λουλούδι, ένα πουλί!
Kι αυτά τα θωρηκτά ούτε είναι πια να το πιστέψεις
πως προχωρούσανε ξερνώντας θάνατο.
Τώρα μέσα στ΄αμπάρια τους πού χουν ξεχάσει πια για πάντα το μπαρούτι
μες σε ήμερα λιμάνια κουβαλάνε μυριόχρωμους σωρούς τα μπιχλιμπίδια.
Και ποιος λοιπόν μπορούσε να φοβάται αυτά τα στίφη των κανονιών
ετούτα δω τόσο πράα, πώς θα ΄ταν μπορετό ποτέ να καταστρέψουν;
Γη, από πού φτάνει τόση αγάπη;
Φαντάσου κει πέρα, κάτω από΄να δέντρο
είδαν το Χριστό να παίζει σκάκι με τον Κάιν.
Δε βλέπεις τίποτα;
Ζαρώνεις τα μάτια σου, ψάχνεις;
Τα μάτια σου μικρά, δυο χαραμάδες.
Άνοιξέ τα! Κοίτα.
Τα δυο μου μάτια είναι μια πύλη διάπλατη καθεδρικού ναού.
Άνθρωποι, αγαπημένοι και όχι αγαπημένοι,
γνωστοί και άγνωστοι,
κυλήστε σε πλατιά πομπή απ΄ αυτή την πύλη.
Κι αυτός, ο ελεύθερος που κηρύττω,
ο άνθρωπος θα ΄ρθει,
πιστέψτε με
πιστέψτε το.
http://dioti.gr/index.php/apo-to-diadiktio-2/83-mayakofski/1332-o-polemos-kai-i-eirini
