Το πρόσφατο Brexit κατέδειξε την ισχύ δύο καθοριστικών δεδομένων :
-
Το πρώτο δεδομένο, σχετίζεται με την ραγδαία αύξηση της έντασης των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες εκβάλουν στο πεδίο του γεωπολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού με την ηγεμονία διαλυτικών και αποσαθρωτικών τάσεων.
-
Το δεύτερο δεδομένο, αφορά στην έκδηλη δυστοπία άρθρωσης οποιαδήποτε εναλλακτικής πρότασης απέναντι στο κυρίαρχο υπόδειγμα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αν αυτή δεν αμφισβητεί τα αρχετυπικά στοιχεία συνοχής του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας.
Στα πλαίσια ενός πολεμικού καπιταλισμού όπως αυτός που κυριαρχεί στις μέρες μας, οι αντιθέσεις που ενυπάρχουν εντός του, γεωπολιτικές και οικονομικές, δεν μπορούν να επιλυθούν πάρα ως έκφραση μιας διαρκούς και ανειρήνευτης σύγκρουσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Καθώς δυνατότητες όπως και ιστορικά περιθώρια για την σύναψη ενός νέου συναινετικού κοινωνικού συμβολαίου δεν υφίστανται. Όποιες δυνάμεις επικρατήσουν σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, θα επιβάλλουν το σύνολο της πολιτικής τους στρατηγικής είτε αυτό είναι το κεφάλαιο, είτε η εργατική τάξη.
Το πρόσφατο Brexit κατέδειξε με τρόπο εκκωφαντικό την πολιτική ένδεια των δυνάμεων που μιλούν στο όνομα της αριστεράς ακόμα και του κομμουνισμού, όχι μόνο στην Ελλάδα- που ήταν αναμενόμενο- αλλά και διεθνώς. Πολιτική ένδεια που είναι απότοκο της έλλειψης επαναστατικής στρατηγικής που να μπορεί να συνομιλήσει με τα τεκταινόμενα της συγκυρίας και να εξάγει συμπεράσματα που να είναι σε θέση να αξιοποιηθούν στην πάλη των εργαζόμενων και των λαών, στην προσπάθεια χειραφέτησης τους από την καπιταλιστική κυριαρχία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δυστοκία θεωρητικής και πολιτικής εννοιολόγησης του δημοψηφίσματος στην Μ. Βρετανία. Καθώς πρόκειται για ένα αποτέλεσμα που ανέδειξε το βάθος και την έκταση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, αλλά ταυτόχρονα αποκάλυψε την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης της εργατικής τάξης, που με έκδηλο πολιτικό ερασιτεχνισμό προσμετρήθηκε στις ορδές των φασιστών και των εθνικιστών που ως έκφραση μιας διαφορετικής στρατηγικής εντός της βρετανικής αστικής τάξης, προσπάθησαν έλλογα να επιβάλλουν την ατζέντα τους.
Η εργατική τάξη της Μ. Βρετανίας ψήφισε, μίλησε, αλλά αγνοήθηκε, ακόμη και από αυτούς που μιλούν στο όνομά της.
Μια έστω πρωτογενής μελέτη, στα εκλογικά κέντρα και στις εκλογικές περιφέρειες που τάχθηκαν υπέρ του Brexit καταδεικνύει με τρόπο εύγλωττο την ταξικότητα της ψήφου που τάχθηκε υπέρ της εξόδου της Μ. Βρετανίας από το την ΕΕ. Ταξική ψήφος αλλά όχι απαραίτητα επαναστατική όχι αναγκαία κομμουνιστική. Άλλωστε καμία αστική κάλπη δεν παράγει επαναστάσεις, αν πρώτα δεν έχουν γεμίσει οι δρόμοι και οι χώροι δουλειάς με ανθρώπους που μιλούν, γράφουν, δρουν και κυοφορούν την επανάσταση, σε κάθε τους βήμα.
Οι αστικές κάλπες καμιά φορά ωστόσο, μπορούν να γκρεμίσουν τις αριστερές αυταπάτες περί του απρόσβλητου, περί της διηνεκούς διαιώνισης των καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας , όπως και των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων. Η δήθεν συμπαγής, αδιαίρετη, και απρόσβλητη γεωπολιτική και οικονομική σταθερά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, -μετά το Brexit- καταρρέει σαν χάρτινος Πύργος, με την δήθεν αριστερά, οικόσιτο του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας – όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική περίπτωση- να επικαλείται την αναγκαιότητα της αιωνιότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να πράττει τα πάντα ώστε αυτή να μην αμφισβητηθεί.
Το πρόσφατο Brexit συνιστά και ένα χρήσιμο μάθημα εργατικής πολιτικής για πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα που μιλούν στο όνομα της αριστεράς και του αντικαπιταλισμού, κακοποιώντας βάναυσα την ιστορικότητα της αριστεράς, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως διαρκή τροχοπέδη προς κάθε αντικαπιταλιστική προοπτική. Είναι εκείνες αριστερές εκδοχές που :
-
Αναζητούν με τρόπο επισταμένο και αγωνία βλακώδη, μεταβατικές ρηγματώσεις στο σώμα του καπιταλισμού, παράγοντας με την σέσουλα μεταβατικά προγράμματα που εντός κατασκευασμένων ιδεατών σχημάτων ζητούν την έξοδο από την ΟΝΕ, αλλά όχι από την ΕΕ, ως μεταβατικό βήμα προς μια μεταβατική σοσιαλιστική οικοδόμηση στην βάση μιας μεταβατικής εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης. Μετάβαση σε όλες της τις εκδοχές με τον καπιταλισμό πάντα παρόντα. Πρόκειται για την αριστερά που πάσχει από τον ιδρυματισμό της μετάβασης έχοντας ως στρατηγικό στόχο την επόμενη μετάβαση.
-
Επιμένουν να ζητούν περισσότερη, δημοκρατία, περισσότερη δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, ως ωδή προς ένα μοντέλο καπιταλισμού που έχει εκπνεύσει ήδη, από την δεκαετία του 90. Η επαιτεία λιγότερου καπιταλισμού, από ένα μοντέλο καπιταλισμού που μπορεί να επιβιώσει μόνο ως αέναα διαστελλόμενο στον χώρο και στον χρόνο, συνιστά το ιστορικό όριο ενός μοντέλου αριστεράς, που συστήνεται ως διηνεκής φαρσοκωμωδία.
-
Αναμένουν με τον μεσσιανισμό των πρωτοχριστιανών, επαναστατικά αποτελέσματα από αστικές κάλπες, κομμουνιστικές απαντήσεις σε αστικά ερωτήματα, επαναστατικά συμπεράσματα από εργάτες που διαβιούν σε σύγχρονες κατακόμβες, χρεωμένοι, εξαθλιωμένοι, και περισσότεροι παραιτημένοι από ποτέ. Η συγκέντρωση δυνάμεων με στόχο την παρατεταμένη ακινησία όλο και περισσότερων όλο και πιο εξαθλιωμένων, χωρίς την δυναμική προοπτική της πολιτικής σύγκρουσης ως επιτακτική επιλογή, οδηγεί, θα οδηγήσει σύντομα στην πολιτική αποστράτευση, στην κοινωνική αποσάθρωση και στην ιδεολογική αποτελμάτωση των δυνάμεων και των αγωνιστών που συναρτούν την πολιτική τους στάση και θέση, από την στρατηγική της κομμουνιστικής προοπτικής.
Όταν δεν υπάρχουν δρόμοι, η εργατική τάξη είναι αναγκασμένη να τους φτιάξει η ίδια περπατώντας.
Η παρούσα πολιτική περίοδος είναι μια περίοδος που μπορεί είτε να κυοφορήσει ένα μέλλον κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης από τον καπιταλισμό είτε να οδηγήσει σε αντιδραστικές, κανιβαλικές καταστάσεις ως απόρροια της κρίσης του μοντέλου κυριαρχίας των καπιταλιστικών ελίτ και του αδυσώπητου πολέμου που διενεργείται στο εσωτερικό τους.
Η κομμουνιστική αριστερά στην Ελλάδα ως κομμάτι του κόσμου της εργασίας και ως έκφραση των εργατικών συμφερόντων, είναι αναγκασμένη να αναλάβει συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές πρωτοβουλίες σύνδεσης με την εργατική τάξη και τον λαό σε μια διαρκή απόπειρα έκφρασης με τρόπο καθολικό και συνεκτικό των αναγκών και των συμφερόντων τους.
Η κομμουνιστική αριστερά στην Ελλάδα δεν μπορεί να μένει στο απυρόβλητο όταν οι εργαζόμενοι και ο λαός νιώθουν καθημερινά, την βία κοινωνική, πολιτική και οικονομική του κράτους και των αφεντικών.
Η κομμουνιστική αριστερά στην Ελλάδα επιβάλλεται να πιάσει τον “μίτο της Αριάδνης” της επαναστατικής πολιτικής τακτικής, μην αφήνοντας ταυτόχρονα, το κόκκινο νήμα στης κομμουνιστικής στρατηγικής, καθώς χωρίς αυτό, κάθε τακτική επιλογή δεν είναι παρά κενός τυχοδιωκτισμός.
Τώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στον κυκεώνα κατακλυσμιαίων ανακατατάξεων, τώρα που η εργατική τάξη και ο λαός στην Ελλάδα βρίσκονται στο απροχώρητο, χωρίς ζωή στο παρόν, χωρίς καμία προσδοκία για το μέλλον, είναι η στιγμή η κομμουνιστική αριστερά να θέσει το πολιτικό δίλημμα με τρόπο καθαρό και πολιτικά έντιμο.
Να τεθεί δηλαδή με σαφήνεια το ερώτημα στον ελληνικό λαό, να αποφανθεί ο ίδιος για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ. Με πολιτική εντιμότητα και πολιτική καθαρότητα. Χωρίς πολιτικές λαθροχειρίες σαν αυτές του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς περιθώρια εναλλακτικών αναγνώσεων, χωρίς την δυνατότητα πολλαπλών ερμηνειών.
Δημοψήφισμα λοιπόν, ώστε να αναμετρηθεί το παρόν με το μέλλον, να αναμετρηθεί το μπόι των ανθρώπων με το μπόι της ιστορίας.
Το ερώτημα υπάρχει και έχει ήδη τεθεί από το ΚΚΕ στο περσινό δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Παρατίθεται χωρίς το πρώτο σκέλος που δεν ισχύει πια :
“ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ” 1
Αυτό είναι το ερώτημα. Σαφές και χωρίς περιστροφές. Σε αυτό να κληθεί να πάρει θέση ο λαός και οι εργαζόμενοι. Έχοντας πλήρη επίγνωση του πολιτικού βάρους είτε μιας άρνησης, είτε μιας κατάφασης.
Αρκεί να βρεθεί εκείνο το πολιτικό υποκείμενο που να μπορεί να σηκώσει το βάρος του ερωτήματος και της πολιτικής πάλης που συνιστά τον αναγκαίο όρο, ώστε να πραγματοποιηθεί το δημοψήφισμα.
Χωρίς ερωτήματα, δεν προκύπτουν απαντήσεις. Χωρίς πολιτικές πρωτοβουλίες στο ύψος των αναγκών και των συνθηκών δε αλλάζει ο ρους της ιστορίας.
