Η ακροδεξιά και οι κάλπικοι “αντιφασίστες” του Ευρωπαικού Ιμπεριαλισμού: Για τα αποτελέσματα των Γερμανικών εκλογών
Αν επιβεβαιωθούν όσα μεταδίδουν τα ΜΜΕ για τα αποτελέσματα των Γερμανικών εκλογών, βρίσκομαστε-για άλλη μια φορά- στο ίδιο σκηνικό που στήνεται τα τελευταία χρόνια σε όλο τον “δυτικό κόσμο” (Ευρώπη αλλά και ΗΠΑ): Με τις συνέπειες της κρίσης να συνεχίζουν να χτυπούν την εργατική τάξη και τα λαικά στρώματα, οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες μετατρέπονται σε μια χρήσιμη για το κεφάλαιο “αναδιάταξη”, ώστε να ετοιμαστεί για τους νέους γύρους αντεργατικών και αυταρχικών μέτρων (και ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών).
Η εργατική τάξη και τα λαικά στρώματα του “πρώτου κόσμου”, που βυθίζονται όλο και πιο πολύ στην ανέχεια γυρνάνε την πλάτη στα κυβερνητικά κόμματα (δεξιά/σοσιαλδημοκρατικά)-και αρκετές φορές και στις εκλογές γενικά-, η “αριστερά” δεν συγκροτεί καμία πραγματική εναλλακτική αφού στην ουσία είναι μια σοσιαλδημοκρατία (με ψευτοριζοσπαστικά φούμαρα για αρπαγή ψήφων) που δεν πήρε ακόμα κυβερνητικά πόστα (η όταν τα πήρε έγινε ΣΥΡΙΖΑ). Μεγάλα κομμουνιστικά-και γενικότερα εργατικά-κόμματα γενικά δεν υπάρχουν στην Ευρώπη και έτσι δεν υπάρχει πραγματική αντιπολίτευση. Φρόντισαν για αυτό όχι μόνο οι μηχανισμοί της αστικής τάξης σε κάθε χώρα (και διεθνώς) αλλά και οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Ευρωκομμουνιστές αλλά και Περεστροικανοί εδώ και αρκετά χρόνια.
Έτσι, με τις ευλογίες του κεφαλαίου, αξιοποιούνται και πριμοδοτούνται τα ακροδεξιά και ναζιστικά μορφώματα, σαν “χώροι υποδοχής” της δυσαρέσκειας των φοβισμένων μικροαστικών στρωμάτων (η-σε μικρότερο βαθμό- και καθυστερημένων τμημάτων της εργατικής τάξης) αλλά και σαν κρίσιμη εφεδρεία, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Μεσοπρόθεσμα γιατί τα κόμματα αυτά βοηθάνε στο να νομιμοποιείται η αντιδραστική πολιτική ενάντια στο εργατικό κίνημα (φασισμός, ρατσισμός, τρομολαγνεία, ενότητα στην αντεργατική πολιτική του κεφαλαίου). Μακροπρόθεσμα σαν πιθανές κυβερνητικές η γενικότερα “θεσμικές” δυνάμεις, αν οι αστικοί ανταγωνισμοί αλλάξουν ρότα ή αν χρειαστεί ακόμα πιο αντιδραστικό μίγμα πολιτικής στο τσάκισμα των λαικών συμφερόντων.
Χωρίς να παραγνωρίζονται οι διαφορές σε κάθε χώρα, γενικά αυτό ήταν το σκηνικό στις ΗΠΑ, αυτό ήταν το σκηνικό στην Ολλανδία, αυτό ήταν το σκηνικό στην Γαλλία. Στην Ελλάδα το ζήσαμε, λόγω της κρίσης, ακόμα νωρίτερα, με τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ και την ΝΔ του Σαμαρά (τώρα έχουν συγχωνευτεί), μαζί με το ΠΑΣΟΚ και μετά με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Επειδή όμως εδώ η κρίση ξέσπασε με διαφορετική ένταση και η πολιτική ιστορία (και κατάσταση) έχει και δικά της χαρακτηριστικά, χρειάστηκε να κατασκευαστεί και ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό ανάχωμα, για να συνεχίσουν τα ίδια αντεργατικά μέτρα. Σε άλλες περιπτώσεις όπως στην Μ.Βρετανία-που τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν έχουν ταυτιστεί με πρόσφατη κυβερνητική φθορά-αυτό μπορεί να γίνει με τα υπάρχοντα πολιτικά “υλικά”.
Στη Γερμανία τώρα επαναλαμβάνονται τα ίδια: Ο συνασπισμός CDU-SPD βρίσκεται (αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις που μεταδίδονται) μπροστά σε συντριπτική ήττα (που στην περίπτωση του SPD είναι –μεταπολεμικά- ιστορικά χαμηλό ποσοστό (20%)). Τρίτο κόμμα, με υψηλά ποσοστά, εμφανίζεται το ακροδεξιό/φιλοναζιστικό ΑFD. Πρόκειται για το κόμμα που πριν λίγες μέρες ένα απο το κορυφαία στελέχη του δήλωσε ότι οι Γερμανοί έχουν το δικαίωμα να είναι υπερήφανοι «για τα επιτεύγματα των Γερμανών στρατιωτών σε δύο παγκόσμιους πολέμους». Επίσης επανέρχονται και ανακτούν τα ποσοστά και οι Φιλελεύθεροι (FDP) , ένα κόμμα που είναι φανατικός υπερασπιστής των πιο μάυρων αντεργατικών μέτρων. Οι Πράσινοι και το Die Linke δεν καρπώνονται ουσιαστικά τίποτα απο την αγανάκτηση απέναντι στην κυβέρνηση.
Είναι σίγουρο ότι σε λίγο το διαδίκτυο και τα έντυπα θα πλημμυρίσουν απο “έκπληκτους”, και “στεναχωρημένους” αναλυτές και δημοσιογράφους, συντηρητικούς η “προοδευτικούς” που θα θρηνούν για τις “αξίες της Ευρώπης”, θα καταγγέλουν την “πολιτική που τροφοδοτεί την ακροδεξιά” (δηλαδή την πολιτική της Ε.Ε, την οποία οι ίδιοι υποστηρίζουν και εφαρμόζουν στην Ελλάδα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ) η θα μας τονίζουν ότι το “μεταναστευτικό έχει διχάσει τις κοινωνίες”. Το έργο το έχουμε ξαναδεί….
Η ακροδεξιά και ο φασισμός που ανεβαίνουν σε όλη την Ευρώπη και στις ΗΠΑ, είναι παράγωγα του καπιταλιστικού συστήματος και της πολιτικής του, που σε συνθήκες κρίσης, όσα χρώματα και συνθήματα και να αλλάξει θα είναι η ίδια: Το τσάκισμα των εργαζομένων και των λαικών στρωμάτων, σαν όρος για να προστατεύσουν οι αστικές τάξεις-η και να αυξήσουν-την κερδοφορία τους. Αυτή η πολιτική δεν είναι μόνο (ή κυρίως) η πολιτική της Μέρκελ η κάποιου άλλου. Είναι η πολιτική της Ε.Ε (που διοργανώνει φιέστες για το ξέπλυμα του ναζισμού), είναι η πολιτική όλων των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, είναι η πολιτική που εφαρμόζεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Και επειδή αυτή η πολιτική ετοιμάζει νέους γύρους αντιλαικών μέτρων, τροφοδοτεί και αξιοποιεί τους ακροδεξιούς και τους ναζί,
Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος δρόμος για το εργατικό κίνημα και τους συμμάχους του απο τον αγώνα ενάντια στο σύστημα που παράγει την ακροδεξιά και τον φασισμό. Ο αντιφασισμός είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να αφεθεί στους “αντιφασίστες” απατεώνες της αριστεράς (δηλαδή της σοσιαλδημοκρατίας). Και, όπως έχει δείξει και η ιστορία, η μόνη πραγματική απάντηση σε αυτόν είναι η συστράτευση με το ταξικό εργατικό κίνημα και τους κομμουνιστές. Αλλιώς θα συνεχίσουμε (μάταια) να περιμένουμε “αντιφασισμό” απο αυτούς που τον δημιούργησαν και τον αξιοποιούν………..
Γιώργος Γόδας
