Ιστορικός ο ρόλος των συνδικάτων στη μείωση της ανισότητας εισοδημάτων

 

Ιστορικός ο ρόλος των συνδικάτων στη μείωση της ανισότητας εισοδημάτων

 

Η αύξηση του χάσματος μεταξύ των εισοδημάτων των ανειδίκευτων και των ειδικευμένων εργατών από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα μπορεί να οφείλεται εν μέρει στη μειωμένη συμμετοχή των εργαζόμενων σε συνδικάτα και σωματεία, σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου Πρίνστον.

Οι καθηγητές οικονομικών Henry Farber και Ilyana Kuziemko, ο διεθνολόγος καθηγητής Suresh Naidu και ο απόφοιτος οικονομολόγος Daniel Herbst, δημοσίευσαν το Μάιο τα αποτελέσματα της έρευνάς τους «Σωματεία και Ανισότητα στον 20ο αιώνα: Νέα στοιχεία από τα δεδομένα των ερευνών».

Πρόκειται για την πρώτη μελέτη που εξετάζει σε βάθος χρόνου και σε διεθνές επίπεδο τη σχέση μεταξύ ανισότητας εισοδημάτων και συμμετοχής σε συνδικάτα. Οι ερευνητές μελέτησαν μια νέα πηγή δεδομένων σχετικά με τη συμμετοχή σε σωματεία κατά τη δεκαετία του 1930: μηνιαίες δημοσκοπήσεις της εποχής, που, μεταξύ άλλων, συνέλεγαν την πληροφορία σχετικά με το αν κάποιο μέλος της οικογένειας είναι μέλος σωματείου.

Η έρευνα έδειξε ότι μέσα στις προηγούμενες οχτώ δεκαετίες τα συνδικάτα σταθερά έδιναν στους εργάτες αύξηση μισθού κατά 10-20% σε σχέση με τους συναδέλφους τους που δεν συμμετείχαν σε συνδικάτα ή σωματεία.

Επίσης έδειξε ότι από τη στιγμή που η δράση των σωματείων άρχισε να επεκτείνεται, προσελκύονταν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο μισθός τους, γεγονός που είχε σημαντικό αντίκτυπο στην ανισότητα των εισοδημάτων.

Ο ερευνητής Henry Farber δήλωσε ότι «προσπαθούμε να δούμε αν είμαστε σε θέση να απαντήσουμε στο ερώτημα αν η σχέση της δράσης των σωματείων και της ανισότητας εισοδημάτων είναι αντιστρόφως ανάλογη. Ένα σημαντικό μάθημα είναι ότι όταν τα σωματεία ήταν ισχυρά και αναπτύσσονταν, οργάνωναν τους ανειδίκευτους εργάτες και αύξαναν τα εισοδήματά τους, γεγονός που τείνει να μειώσει την ανισότητα».

 

 

 

 

https://info-war.gr/istorikos-o-rolos-ton-syndikaton-sti-meiosi-tis-anisotitas-eisodimaton/

 

 

 

 

 

 

2 σχόλια

  1. Praxis Review Απάντηση

    Αν και η έρευνα δεν προσθέτει κάτι καινούργιο σε όσους έχουν οποιαδήποτε σχέση με το θέμα, είναι άλλο ένα παράδειγμα για το ότι χωρίς ταξικό εργατικό κίνημα δεν μπορεί κανείς σοβαρά να μιλάει όχι για απλά για μια γενικότερη και διαφορετική κοινωνική προοπτική από αυτήν που ζούμε σήμερα αλλά ούτε και για τα στοιχειώδη δικαιώματα.

    Πολύ απλά, δεν μπορούν και δεν πρόκειται αλλάξουν τα πράγματα χωρίς τα συνδικάτα, από κάποια αριστερή (η άλλη) κυβέρνηση, από κάποιον λιγότερο κακό ιμπεριαλιστή ή από κάποιον “δικαιωματισμό” απομονωμένο από την εργατική τάξη.

    Αυτό το έχουν καταλάβει καλύτερα από όλους οι ίδιοι οι καπιταλιστές, οι οργανισμοί και οι κυβερνήσεις τους για αυτό χτυπάνε χωρίς όρια τον πρώτο και βασικό εχθρό τους: Την εργατική τάξη και όσους παίρνουν θέση δίπλα της. Ακόμα και σήμερα, που το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη βρίσκεται σε υποχώρηση και μέσα σε ένα πολύ αρνητικό συσχετισμό. Χτυπάνε προληπτικά, ξέρουν που βρίσκεται το πρόβλημα, ξέρουν ποιός είναι δυνητικά ο επικίνδυνος αντίπαλος.

    Δεν υπάρχει καμία προοπτική χωρίς το ταξικό εργατικό κίνημα. Ούτε για να μπλοκαριστούν τα αντεργατικά μέτρα, ούτε για να αλλάξει γενικότερα η κατάσταση, ούτε για να ανοίξει ο δρόμος σε μια άλλη προοπτική. Φυσικά το εργατικό κίνημα δεν φτάνει από μόνο του για όλα αυτά. Είναι όμως αναγκαίος όρος ακόμα και αν δεν αρκεί από μόνος του.

    Ίσως είναι σημαντικό να ψάχνουμε στο σωστό μέρος, ακόμα και αν αυτό τώρα είναι δύσβατο και σκοτεινό. Πιο σημαντικό από το να ψάχνεις στα λαθός μέρη με τις λαμπερές και εύκολες αλλά απατηλές λύσεις που πλασάρει κάθε φορά η αστική εξουσία. Λύσεις που ο “ρεαλισμός” τους είναι το νεκροταφείο κάθε πραγματικής ελπίδας…

  2. Praxis Review Απάντηση

    Το ζήτημα της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, των σωματείων, της οργάνωσης και συμμετοχής των εργαζομένων, της εργατικής αλληλεγγύης και ενημέρωσης, του πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης και των ιδεολογικών ρευμάτων στο εσωτερικό του είναι κορυφαίο ζήτημα, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική διέξοδος είτε για την απόσπαση άμεσων κατακτήσεων είτε συνολικά για μια διαφορετική προοπτική.

    Γιατί χωρίς το εργατικό κίνημα απλά θα περιμένουμε την επόμενη αστική κυβέρνηση (αριστερή η όχι) μέσα-ή και έξω από τη χώρα-για να καταλήξουμε στα ίδια (και χειρότερα). Αυτός είναι και ο λόγος που χωρίς αυτόν τον παράγοντα (και την ταξική πάλη γενικότερα) η “πολιτική ανάλυση” καταλήγει συνήθως, στο αστικό κουτσομπολιό για τον καλύτερο ή όχι διαχειριστή της ίδιας πολιτικής.

    Και αυτό είναι ζήτημα όχι μόνο της εργατικής τάξης που έχει επαφή με την ταξική οργάνωση (και στην Ελλάδα είναι μόνο το 10% περίπου) αλλά του συνόλου της. Είναι ζητούμενο όμως και για όσους πραγματικά θέλουν να ανατραπεί αυτή η πολιτική και να αλλάξουν τα πράγματα μέσα από μια κοινωνική συμμαχία , με τους εργαζόμενους μπροστά.

    Ο συσχετισμός,τα προβλήματα οι δυσκολίες και οι αδυναμίες δεν μπορούν να αγνοηθούν. Όμως άλλος ρεαλιστικός δρόμος δεν υπάρχει για να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν…….

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *