Μνήμη Δημήτρη Γιαννακούρα (”Πέρδικας”) και Αφιέρωμα στο Δημοκρατικό Στρατό Πελοποννήσου

Αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού σε παρέλαση στην Πελοπόννησο

 

 

Μνήμη Δημήτρη Γιαννακούρα (”Πέρδικας”) και Αφιέρωμα στο Δημοκρατικό Στρατό Πελοποννήσου

 

Μνήμη Δημήτρη Γιαννακούρα (”Πέρδικας”)

Γεννήθηκε το 1914 στο χωριό Βάγγου Αρκαδίας. Το ψευδώνυμο «Πέρδικας» το «κληρονόμησε» από τον πατέρα του στον οποίο οι συγχωριανοί του είχαν «κολλήσει» αυτό το παρατσούκλι, από τα παιδικά του χρόνια, επειδή αρεσκόταν να κυνηγάει πέρδικες.

Ο Πέρδικας τελείωσε δυο τάξεις του «Σχολαρχείου» (αντιστοιχεί στη ΣΤ τάξη Δημοτικού Σχολείου) και ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες (αγρότης, κτηνοτροφή καρβουνιάρης, κ. ά).

Όταν οι Ιταλοί κήρυξαν τον πόλεμο στη χώρα μας υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και πολέμησε τους Γερμανοφασίστες, όταν κι αυτοί εισέβαλαν στη χώρα μας, τον Απρίλη του 1941.

Τον Αύγουστο του 1941 οργανώθηκε στην Αντιστασιακή Οργάνωση «Νέα Φιλική Eταιρία» και το Νοέμβρη του 1941, μετά τη συγχώνευση της οργάνωσης αυτής με το ΕΑΜ έγινε μέλος του. Στις αρχές του 1942 έγινε μέλος του ΚΚΕ, του οποίου στέλεχος καθοδηγητικό, στην Επαρχία Μεγαλόπολης, ήταν ο αδελφός του Κώστας.

Ο Πέρδικας ήταν ΑνταρτοΕΠΟΝίτης, στο 11ο Σύνταγμα του ΕΑΑΣ, όταν οι αντίΕΑΜίτες τες αντάρτες του ΕΣ (Ελληνικός Στρατός), με επικεφαλής το λοχαγό του προπολεμικού στρατού Τηλέμαχο Βρεττάκο, που καθοδηγούνταν από τους αξιωματικούς της «Αγγλικής Αποστολής» (είχαν πέσει με αλεξίπτωτα στις ορεινές περιοχές της Πελοποννήσου με κύριο στρατηγικό σκοπό να διαλύσουν τον ΕΑΑΣ, ακόμα και ένοπλα, επειδή ήταν δημιούργημα του ΚΚΕ) και κατά τη διάρκεια της ύπαρξης του ΕΣ δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά κατά των κατακτητών, σκότωσαν με μπαμπεσιά τον αδελφό του Κώστα , απόφοιτο της Μέσης Εκπαίδευσης, και το γαμπρό του Νίκο Χρόνη.[1]

Μετά από το γεγονός αυτό, ο Πέρδικας, πικραμένος από το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα και αποφασισμένος να τιμωρήσει τους καθοδηγούμενους από τους Εγγλέζους εγκληματίες, λιποτάχτησε από τον ΕΛΑΣ και, έπειτα από λίγες εβδομάδες, κατάφερε να ανακαλύψει έναν από τους δολοφόνους, τον αξιωματικό του προπολεμικού στρατού Θανάση Οικονομόπουλο (ήταν κρατούμενος του ΕΛΑΣ μετά από την αιχμαλωσία του στην τελική σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τον ΕΣ, που είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση της αντάρ­τικης αυτής οργάνωσης, του ΕΣ), ο οποίος ήταν Πρόεδρος του Στρατοδικείου που κατα­δίκασε σε θάνατο τον αδελφό του και το γαμβρό τον, και αιφνιδιάζοντας τους φρου­ρούς του «κρατητηρίου» (ένα Εκκλησάκι στην περιοχή του χωριού Γαρδίκι – Μεσση­νίας) τον σκότωσε και αμέσως παρουσιάστηκε σε τμήμα του ΕΛΑΣ Μεσσηνίας.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας μας, τη «Συμφωνία της Βάρκιζας» και την παρά­δοση των όπλων του ΕΛΑΣ, ο Πέρδικας δεν παρέδωσε τον οπλισμό του και, με πρωτο­βουλία του, κατέφυγε στο βουνό Μαίναλο, όπου έζησε σ’ όλη τη διάρκεια του Μονό­πλευρου Εμφύλιου, μαζί με άλλους καταδιωκόμενους αγωνιστές της Εθνικής Αντί­στασης (Γιάννης Πετρόπουλος ή Μαυρόγιαννης, Ηλίας Γιαννακούρας, Π. Κυριακό­πουλος ή Πιπίνος, Ηλίας Μάνδρος, Κώστας Παναγόπουλος, κ.ά.). Στην περίοδο αυτή (Μάρτης 1945 – Ιούλης 1946), τα μέλη της ομάδας αυτής των κατα-διωκόμενων αντιμετώπιζαν φοβερές δυσκολίες, ζούσαν κυριολεκτικά σαν αγρίμια μέσα στο δάσος, γι’ αυτό, κάπου-κάπου, παραβίαζαν την κομματική γραμμή της παθητικής αυτοάμυνας και, με πρωτοπόρο πάντοτε τον Πέρδικα, που επέμενε «να αντιμετωπί­σουμε επιτέλους την τρομοκρατία της μοναρχοφασιστικής κυβέρνησης με αντιτρομο-κρατία γιατί αλλιώτικα θα μας σκοτώσουν όλους οι ταγματασφαλίτες», χτύπησαν ένοπλα τους χιτοσνμμορίτες του χωριού Παλιομοίρη και μια ομάδα χωροφυλάκων στην περιοχή του χωριού Τρίλοφο – Μεγαλόπολης.

Για τη δράση τους αυτή, που επικρίθηκε από τη Νομαρχιακή Επιτροπή Αρκαδίας του ΚΚΕ, οι Πέρδικας, Μαυρόγιαννης, Πιπίνος και Μάνδρος επικηρύχτηκαν από τη μοναρχοφασιστική κυβέρνηση της Αθήνας με ποσά από 20 έως 25 εκατομμύρια δραχμές για τον καθένα.

Το Μάρτη του 1947, η Ομάδα αυτή των καταδιωκόμενων αγωνιστών – «Ομάδα Πέρδι­κα», που είχε πάρει μέρος στη μάχη της Σπάρτης (13/02/1947), αποτέλεσε τον πυρήνα της δημιουργίας του Αρχηγείου Μαινάλου του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου, με στρατιωτικό διοικητή τον Μανώλη Σταθάκη, αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ.

Το καλοκαίρι του 1947, ο Πέρδικας ήταν διοικητής λόχου. Το Φλεβάρη του 1948 ονο­μάστηκε ταγματάρχης του ΑΣΕ, με Διαταγή του Γενικού Αρχηγείου, και ανέλαβε διοι­κητής Τάγματος και τον Οκτώβρη τον 1948 ανέλαβε διοικητής του Αρχηγείου Μαινάλου.

Ο Πέρδικας συγκέντρωνε όλα τα χαρίσματα του Λαϊκού στρατιωτικού ηγέτη. Τον διέ­κρινε επιθετικό πνεύμα, ήταν ψύχραιμος, αποφασιστικός, τολμηρός στις αποφάσεις του στη διάρκεια της μάχης, κατείχε άριστα την αντάρτικη τακτική και την εφάρμοζε με αριστοτεχνικό τρόπο στη διάρκεια της μάχης, το κυριότερο όμως χάρισμα του ήταν η ικανότητα του να προσαρμόζεται εύκολα σε κάθε χώρο που θα βρισκόταν το τμήμα του, πραγματοποιώντας τους απαραίτητους ελιγμούς πάντοτε με επιτυχία, γιατί ήταν γνώ­στης της μορφολογίας τον εδάφους όλων των ορεινών περιοχών της Πελοποννήσου, ιδιαίτερα του Ανατολικού και Δυτικού Μαινάλου.

Στη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου, ο Πέρδικας πήρε μέρος σε πολλές μάχες (Σπάρ­της, Δάρα, Διάλυση της διλοχίας Γαλανόπουλου, Τροπαίων, Καλαβρύτων, Λεχαινών, Ζαχάρως, Χαλανδρίτσας, Βλασίας, Πιάνας, κ.ά.), στις οποίες διακρίθηκε για την προ­σωπική του παλικαριά και τις διοικητικές του ικανότητες. Μετά τη μάχη της Δημητσάνας ανέλαβε διοικητής των Ομάδων Ελεύθερων Σκοπευτών.

Σκοτώθηκε σε ενέδρα χορωφυλάκων στις 16 Αυγούστου 1949, όταν πλησίασε σε μια γιάφκα, στην τοποθεσία «Συνέσοβα» του Μαινάλου και, αντί να συναντήσει εκεί τον ανθυπολοχαγό με τον οποίο είχε το «ραντεβού», έπεσε πάνω στους χωροφύλακες…

Στον αγώνα του Λαού μας για Λευτεριά, Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό έδωσαν τη ζωή τους και τα αδέλφια του Κώστας, Αλέξανδρος, Παναγιώτα και Γιαννούλα, καθώς και ο γαμβρός τον Ν. Χρόνης.

(από το βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΗ 1946-1949, εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ)

———————————-
 
[1] 1. Περνώντας ο Βρεττάκος με το τμήμα του από την περιοχή του χωριού Βάγγον ξεγέλασε την τοπική οργάνωση του ΕΑΜ, ότι τάχα το τμήμα του ήταν ΕΛΑΣίτικο, και, όταν οι ΕΑΜίτες του χωριού μετέφεραν στον καταυλισμό του Βρεττάκου τρόφιμα, αυτός… για το ευχαριστώ (!), πέρασε τα μέλη του ΕΑΜ που του πήγαν τρόφιμα από Στρατοδικείο και ντουφέκισε τους δυο αυτούς ηρωικούς αγωνιστές.
Φωτογραφία, έξω από το αστυνομικό τμήμα Μεγαλόπολης μπροστά στο νεκρό σώμα του Πέρδικα. Στη μέση ο μοίραρχος Χαραλαμπόπουλος.
 

Το νεκρό σώμα του Πέρδικα, δεμένο πάνω σε μια πόρτα, εκτίθεται σε δημόσια θέα στην πλατεία Άρεως της Τρίπολης.

 

Μια λεπτομέρεια: “ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΕΡΔΙΚΑΣ” έγραψαν στην πινακίδα. Όχι ήταν αλλά, παρ’ ότι νεκρός, είναι. Τον τρέμουν ακόμα και νεκρό. Δεν είναι ακίνδυνος, γι΄αυτό άλλωστε, παρ’ ότι νεκρός τον έχουν σφιχτά δεμένο.

Ο Πέρδικας ζει στις κορυφές του Μαινάλου, ζει στη Γλόγοβα και το Κανελλάκι, στην Κάπελη, και στου Βράγκου τα βουνά.

Ζει στο Λιμποβίσι, τη Δίβρη, τα Τρόπαια, τη Δημητσάνα και τα Βελημαχοχώρια.

Ζει σε όλο το Μοριά.

Μπροστάρης, οδηγεί την 3η “χαμένη” ηρωική Μεραρχία του ΔΣΕ, τη Μεραρχία των νεκρών ηρώων του ΔΣΠ στον άλλο γύρο, όπου τα όνειρα θα λάβουν εκδίκηση.

Ο Πέρδικας ζει στις καρδιές των ανθρώπων που δεν συμβιβάζονται, δεν υποτάσσονται, δεν παραδίδουν τα όπλα και συνεχίζουν.

Φωτεινό παράδειγμα κι αυτός όπως ό Άρης.

 
 
 
“Μεγαλοπρεπή βουνά αγκαλιάζουν,
βράχους, γκρεμούς, ανθρώπους, έλατα.
Είδαν φουσάτα Τούρκων κι άλλων νικηφόρα,
πτώματα ηρώων εδέχθησαν και βλαστήμιες γενναίων.
Μένουν τα δέντρα που σκίασαν τον ύπνο του Πέρδικα
κι ο κούκος που δεν άκουσε ο Κολοκοτρώνης ήρθε και φώλιασε στη
Ζάτουνα.
Έιναι πανύψηλα τα βουνά της Αρκαδίας.
Εξουσιάζουν τις θάλασσες
και το σουραύλι του Πάνα σκεπάζει τα γρυλίσματα των στρατώνων”


 
Αφιέρωμα στο Δημοκρατικό Στρατό Πελοποννήσου 
 

H 3η Μεραρχία των νεκρών του ΔΣΕ

 
 

 

Όλες ανεξαιρέτως οι Μεραρχίες του ΔΣΕ έγραψαν την δική τους ηρωική εποποιία στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας με τα ηρωικά τους κατορθώματα. Μία από αυτές, η 3η Μεραρχία που έδρασε στην Πελοπόννησο στάθηκε πιο ηρωική και συνάμα πιο τραγική από όλες τις άλλες και αυτό γιατί: Όλοι ανεξαιρέτως οι μαχητές της γνώριζαν ότι εάν δεν κατάφερναν να κρατήσουν τον Μοριά, αυτό θα σήμαινε τον θάνατό τους . Η γεωγραφική θέση και μορφολογία του εδάφους της Πελοποννήσου, σε συνδυασμό με την έλλειψη ναυτικού και αεροπορίας, καθιστούσε αδύνατη την οργανωμένη διαφυγή τους. Έπρεπε στον κλειστό αυτό χώρο ή να νικήσουν ή να πεθάνουν.

Παρά το γεγονός ότι μετά τη Βάρκιζα η περιοχή μετατράπηκε σε ορμητήριο του παρακράτους, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για την αριστερά, τα στελέχη και τους οπαδούς της. Παρά το γεγονός ότι ο ΔΣΠ ήταν ουσιαστικά υποχρεωμένος να λειτουργήσει σχεδόν ανεξάρτητα, χωρίς δηλαδή σύνδεση με τον βασικό κορμό του στρατεύματος της υπόλοιπης Ελλάδας, κατάφερε το Φθινόπωρο του 1948 να ελέγχει τα τρία τέταρτα της Πελοποννήσου, με τη συνολική του δύναμη να αγγίζει τους 4.000 μαχητές, όταν την ίδια στιγμή ο αντίπαλος είχε περισσότερους από 32.000 άντρες με υπέρτερο στρατιωτικό υλικό, χώρις να συνυπολογίζουμε την ουκ ευκαταφρόνητη δύναμη της Χωροφυλακής και τους ΜΑΥ. Ηταν τέτοια η αποτελεσματικότητα και η ισχύς του ΔΣΠ που προκάλεσε τέτοια αναστάτωση στην αστική κυβέρνηση της Αθήνας που αναγκάστθηκε να αλλάξει πέντε διοικητές στην περιοχή. Οι πολιτικοί παράγοντες της κυβέρνησης των Αθηνών, μέχρι και ο ίδιος ο βασιλιάς, όταν επισκέπτονταν την Πελοπόννησο χρησιμοποιούσαν μονάχα θαλάσσια μέσα καθώς δεν τολμούσαν να χρησιμοποιήσουν επ’ ουδενί το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο του Μοριά φοβούμενοι ενέδρες, σαμποτάζ και άλλα δολοφονικά χτυπήματα.

Οι αξιόμαχοι αντάρτες της 3ης Μεραρχίας νικήθηκαν όχι λόγω πολιτικών ή στρατιωτικών συνθηκών και επιλογών αλλά λόγω της έλλειψης πυρομαχικών, που τόσο ταλαιπωρούσε το ΔΣΕ, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο, καθώς και λόγω της έλλειψης εφεδριών, πράγμα που καταδίκασε γενικότερα την πορεία του ΔΣΕ. Η αδυναμία εξοπλισμού με πυρομαχικά και είδη πρώτης ανάγκης τόσο για τον πόλεμο όσο και για την διαβίωση των μαχητών, αποτέλεσε τη βασική αιτία που ο ΔΣΠ ηττήθηκε νωρίτερα σε σχέση με τις άλλες Μεραρχίες του ΔΣΕ. Οι τρεις συνεχόμενες αποτυχίες για ανεφοδιασμό του ΔΣΠ με πολεμικό υλικό, απο την Στερεά Ελλάδατο Φθινόπωρο του 1948 αποτέλεσαν την ταφόπλακά του.

Παράλληλα ο στρατηγός Τσακαλώτος και ο υποστράτηγος Πετζόπουλος στις 27/12/1948 εξαπέλυσαν τεραστίων διαστάσεων πόγκρομ ενάντια στον δημοκρατικό πληθυσμό της περιοχής και απομόνωσαν την περιοχή του Μοριά από την υπόλοιπη Ελλάδα, με τμήματα του κυβερνητικού στρατού που ήλεγχαν τις οδικές και σιδηροδρομικές συγκοινωνίες. Ο Τσακαλώτος σε συνδυασμένη επιχείρηση συνέλαβε 4.500 πολίτες που τιτλοφόρησε ως «Κομμουνιστές» και οι οποίοι, μέσα σε μια νύχτα, φορτώθηκαν σε πλοία και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων και τόπους εξορίας. Η κυβέρνηση δεν ενημερώθηκε καν για το γεγονός καθώς όπως ο ίδιος ο Τσακαλώτος μαρτυρά στην αυτοβιογραφία του οι Αμερικάνοι τους πίεσαν να ενεργήσουν κατά τον τρόπο αυτό.

Οι άνδρες της 3ης εξάντλησαν και την τελευταία σφαίρα του όπλου τους πριν πέσουν νεκροί. Με τις διαρκείς μετακινησεις, τους ελιγμούς και τις μάχες κατάφεραν να διασωθούν μόνο μερικές εκατοντάδες μαχητών μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Πολύ πριν φτάσουν σε αυτή την κατάσταση, από τις αρχές του 1948 ακόμη, τόσο οι ηγέτες του ΔΣΠ όσο και οι μαχητές θεωρούσαν ως αποτυχημένες τις μάχες εκείνες, γιατί, παρά το γεγονός ότι κατατρόπωναν τον αντίπαλο, δεν κατάφερναν να αντικαταστήσουν τα πυρομαχικά που ξόδεψαν στις επιχειρήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις διαταγές επιχειρήσεων των τμημάτων της Πελοποννήσου συναντά κανείς προς το τέλος δύο πολύ χαρακτηριστικές γραμμές, που γράφουν : «Ανεφοδιασμός και επιμελητεία : εκ του εχθρού». Οι γραμμές αυτές μας θυμίζουν τόσο τις ίδιες διαταγές που δίναν οι καπεταναίοι της Εθνικής Αντίστασης όσο και την αυταπάρνηση και τηναυτοθυσία που χαρακτήριζε και τους δύο.

Οι δυνάμεις του ΔΣΠ, παρά τον ηρωισμό των μαχητών και μαχητριών του, μακριά απο το κύριο σώμα του ΔΣΕ, και χωρίς τα απαιτούμενα πολεμοφόδια, ηττήθηκαν τελικά από τις κατά κράτος υπέρτερες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού. Στα τέλη του Αυγούστου έως και τις αρχές Σεπτέμβρη του 1949, ο ΔΣΕ είχε αποσυρθεί στην Αλβανία.

Στην Πελοπόννησο, στις αρχές Αυγούστου σκοτώθηκαν οι Ρογκάκος, Λάτσης και Φούρκας στον Πάρνωνα και ο Πέρδικας στο Μαίναλο. Μετά τις δραματικές αυτές εξελίξεις, ο αρχηγός του ΔΣΠ, Στέφανος Γκιουζέλης, προσανατολίστηκε στη διαφυγή του ίδιου, του Α. Κονταλώνη και της ομάδας Καμαρινού προς την Αλβανία, χρησιμοποιώντας ένα μικρό βενζινόπλοιο από τις ακτές του Μεσσηνιακού Κόλπου, αλλά στις 4 του Σεπτέμβρη 1949, όταν η μικρή ομάδα κινούνταν από Λουσίνα προς την κοιλάδα του Ευρώτα, έπεσε σε ενέδρα του Ε.Σ. και των ΛΟΚστην τοποθεσία «Λάτα» του χωριού Καστανιά (Καστόρι) και διαλύθηκε. Ο ίδιος ο Γκιουζέλης μαζέυοντας μερικούς μαχητές κοντά του προσπάθησε να αμυνθεί αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά μένοντας μόνος κατάφερε να συρθεί σε ένα μαντρί κοντά στον Χελμό και εκεί πέθανε απο τα τραύματά του και την πείνα.

Απο τα επιτελικά στελέχη του ΔΣΠ μονάχα δύο κατάφεραν να διασωθούν οι : Αρίστος Κονταλώνης και Γιώργος Καμαρινός, ενώ απο τους μαχητές μόλις μερικές δεκάδες. Οι προσωπικές ιστορίες και των δύο για το πώς κατάφεραν να γλιτώσουν ξεπερνούν κάθε φαντασία. Ο τελευταίος ελεύθερος αντάρτης του ΔΣΠ, ο Ετεοκλής Δουμουλάκης, βρέθηκε νεκρός σε μια σπηλιά πάνω από το χωριό Μπάλα Μεσσηνίας, το 1952, τρία χρόνια μετά την ήττα του ΔΣΕ.

 

Ας δούμε όμως τώρα τις δυνάμεις τόσο του Ε.Σ Πελοποννήσου όσο και του ΔΣΠ για να αποκτήσουμε και μιά πιό αντικειμενική ματιά

 

Η 3η Μεραρχία του ΔΣΕ

 

 

    Διοικητής: Στέφανος Γκιουζέλης, συνταγματάρχης, μέλος του Πολεμικού Συμβουλίου του ΔΣΕ,

    Πολιτικός Επίτροπος: Βαγγέλης Ρογκάκος,αντισυνταγματάρχης,

     Βοηθός Πολιτικού Επιτρόπου: Κωνσταντίνος Μουλόπουλος

 

Η Μεραρχία συγκέντρωνε περίπου 2.800 άνδρες. Μαζί της ενώθηκαν διάφορες ομάδες χώρου με περίπου 600 άνδρες και το σώμα Αυτοάμυνας που αριθμούσε περίπου 4.000 μαχητές.

 

Σύνολο: 7.400 μαχητές

 

 

Οι δυνάμεις του Ε.Σ.

 

 

Ο Ε.Σ. είχε στην διάθεσή του την 9η Μεραρχία απο το ‘Α Σώμα Στρατού με τρείς ενισχυμένες ταξιαρχίες, δύο μοίρες ΛΟΚ , ένα Σύνταγμα πεδινού πυροβολικού και ένα ορειβατικού. Στις δυνάμεις αυτές που ουσιαστικά μετακινήθηκαν απο την κεντρική Ελλάδα έρχονταν να προστεθούν οι τοπικές δυνάμεις του Ε.Σ. στην Πελοπόννησο : Δύο ακόμα μοίρες των ΛΟΚ, η 72ηΤαξιαρχία, 14 τάγματα ελαφρού πεζικού, ένα σύνταγμα τεθωρακισμένων, μία πυροβολαρχία , τρία τάγματα της Χωροφυλακής και μεγάλες δυνάμεις των ΜΑΥ και των παρακρατικών.

 

Σύνολο: 45.000 μαχητές

 

 

Η στελεχική σύνθεση της 3ης Μεραρχίας

 

Επόπτης όλων των Γραφείων του Επιτελείου 3ης Μεραρχίας, Γιώργος Αρετάκης (Σφακιανός), αντισυνταγματάρχης.

 

 

    Διευθυντής του Γραφείου Επιχειρήσεων, Κώστας Μπασακίδης, αντισυνταγματάρχης

    Διευθυντής 2ου Γραφείου, Λυκούργος Γιαννούκος (Μετερίζης), ταγματάρχης

    Διευθυντής Δικαστικού, Νίκος Γκότσης, αντισυνταγματάρχης

    Διοικητής Λαϊκής Πολιτοφυλακής, Ηλίας Κιαπές, αντισυνταγματάρχης

     Διευθυντής Επιμελητείας, Γιάννης Παπαδόπουλος, ταγματάρχης

    Υπεύθυνος Δημοκρατικής Νεολαίας, Γιάννης Κώνστας (Αγγελος)

    Διοικητής της Σχολής Αξιωματικών, Κώστας Κανελλόπουλος, αντισυνταγματάρχης

    Διοικητής Λόχου Ασφαλείας, Νίκος Πανούσης, λοχαγός

-Διοικητής της 22ης Ταξιαρχίας, Γιάννης Σαρρής (Σαρήγιαννης), αντισυνταγματάρχης, Πολιτικός Επίτροπος (ΠΕ), Χριστόφορος Κώνστας, αντισυνταγματάρχης.

-Διοικητής της 55ης Ταξιαρχίας, Θεόδωρος Πρεκεζές, αντισυνταγματάρχης, ΠΕ, Κώστας Λαδάς, ταγματάρχης.

 

Περιφερειακά Αρχηγεία:

 

 

    Διοικητής Αρχηγείου Πάρνωνα, Γιώργος Ατζακλής, ταγματάρχης, ΠΕ Νίκος Λάτσης, ταγματάρχης.

    Διοικητής Αρχηγείου Ταϋγέτου, Κώστας Ξυδέας, ταγματάρχης, ΠΕ Γιώργος Παπαδόπουλος, λοχαγός.

    Διοικητής Αρχηγείου Μαινάλου Δημήτρης Γιαννακούρας (Πέρδικας), ταγματάρχης, ΠΕ Γιώργος Σπυρόπουλος.

    Διοικητής Αρχηγείου Αχαΐας – Ηλείας Δημήτρης Πετρόπουλος (Ζαχαριάς), ταγματάρχης, ΠΕ Θωμάς Αγγελάκος, ταγματάρχης.

    Διοικητής Αρχηγείου Αργολιδοκορινθίας, Μανώλης Σταθάκης, αντισυνταγματάρχης, ΠΕ Γιώργης Δαράκης,

 
 
 Διακρίνονται αριστερά προς τα δεξιά ο Γιώργος Κονταλώνης, επιτελάρχης της 3ης Μεραρχίας, ο Στέφανος Γκιουζέλης, διοικητής, και ο Κώστας Μπασακίδης, διευθυντής του γραφείου επιχειρήσεων
 
 
 
Παρέλαση ανδρών του ΔΣΠ
Πηγές: -Μνήμη Δημήτρη Γιαννακούρα (”Πέρδικας”): αριστερό blog

            -H 3η Μεραρχία των νεκρών του ΔΣΕ: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ

 

 

 

 

Πηγή: http://aristeriantepithesi.blogspot.gr/2013/08/blog-post_26.html

 

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *