Τα χθεσινά επεισόδια στο ποδόσφαιρο, με τις απίθανες αποφάσεις για τις βαθμολογίες και τους κουμπουροφόρους μπράβους και προέδρους να εισβάλλουν στα γήπεδα και να διακόπτουν αγώνες είναι άλλο ένα επεισόδιο της “υγιούς επιχειρηματικότητας” στο χώρο του αθλητισμού. Ολιγάρχες που παζαρεύουν με τα αστικά κόμματα (και της δεξιάς και της αριστεράς) έχουν μετατρέψει εδώ και χρόνια ένα λαικό άθλημα (που-παρά τα χάλια της ελληνικής εκδοχής του-συνεχίζει να συγκινεί πολύ μεγάλο μέρος των λαικών στρωμάτων) σε πραγματικό καθρέφτη της γενικότερης σαπίλας του συστήματος.
Από σήμερα θα (ξανά)ακούσουμε πολλά για “δύσκολες αποφάσεις”, “κάθαρση” και άλλα φαιδρά από αριστερούς και δεξιούς. Λόγια που θα προστεθούν στον ατελείωτο κατάλογο ανάλογων διακηρύξεων όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και όμως το παρελθόν μαρτυρά πως σε αρκετές περιπτώσεις, παρά τις μεγαλοστομίες και πομπώδεις παρουσιάσεις, τα μέτρα δεν άγγιξαν τις αιτίες ή ακόμα και δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τον έναν ή τον άλλον διαχειριστή αλλά με την ίδια την λειτουργία του αθλητισμού (και του ποδοσφαίρου) ως εμπόρευμα που γεννάει συνεχώς τέτοια φαινόμενα. Συχνά ακούγονται υποτιθέμενα “πρότυπα” τύπου Μπαρτσελόνα. Όμως, ποιος διαχειρίζεται και εκεί και στα αντίστοιχα μοντέλα τα πακέτα, τις μετεγγραφές; Ποιος κερδίζει απ’ αυτές, ποιος κερδίζει απ’ τις διαφημίσεις; Οπως λειτουργεί και μέσα στο πλαίσιο που αυτό γίνεται, δεν είναι επιχείρηση;
Ούτε φυσικά τα παραδείγματα τύπου Αγγλίας (με την καταστολή θατσερικού τύπου) έλυσαν ή θα λύσουν κάποιο πρόβλημα. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις απλά αποβάλλονται τα «κακώς κείμενα». Οχι όμως εξολοκλήρου αλλά μόνο στο βαθμό που προκαλούν προβλήματα στο ίδιο το «προϊόν». Μακριά απ’ αυτό «ας γίνει ό,τι θέλει». Γι’ αυτό στη συγκεκριμένη χώρα, για παράδειγμα, βλέπουμε γήπεδα – εκκλησίες, όμως τα μπαρ, οι δρόμοι, το μετρό βάφονται με αίμα από επεισόδια οπαδών.
Το σίγουρο είναι ότι το ποδόσφαιρο σήμερα δεν παίζεται μέσα στο γήπεδο. Παίζεται έξω από αυτό και αυτό αποδεικνύεται και από τη σημερινή κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά και στο διεθνές. Πλέον, δεν είναι ένα παιχνίδι που κερδίζει ο καλύτερος. Είναι ένα παιχνίδι που μπορείς να κερδίσεις ή να χάσεις, όχι όμως μέσα στο γήπεδο.
Η κατάσταση έχει φθάσει πλέον στο απροχώρητο. Τι άλλο πρέπει να δούμε για να καταλάβουμε ότι πρέπει να τελειώσουμε με τον αθλητισμό – επιχείρηση, με το ποδόσφαιρο των μεγαλοεπιχειρηματιών;
Αυτά τα φαινόμενα είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη για τις αυταπάτες για την συνύπαρξη ερασιτεχνικού και επαγγελματικού αθλητισμού. Η μόνη ρεαλιστική λύση είναι η άμεση κατάργηση των ΠΑΕ και κάθε επιχειρηματικής δράσης στον αθλητισμό. Κατάργηση του “επαγγελματικού” αθλητισμού που βασίζεται στους επιχειρηματίες και δήθεν χορηγούς (Μαζί με την κατάργηση του στοιχήματος και του τζόγου). Χωρίς αυτά λύση δεν υπάρχει. Και αυτό γιατί αυτά τα φαινόμενα σήψης αλλά και άλλα όπως ντόπινγκ, στημένα κ.λπ. είναι γέννημα θρέμμα της επιχειρηματικής δράσης που κυνηγά το γρήγορο κέρδος πάση θυσία. Δεν πρόκειται να σταματήσουν.
Μόνο έτσι θ’ απαλλαγεί οριστικά ο αθλητισμός από την αρρώστια και τη σαπίλα. Θα σταματήσει το ποδόσφαιρο να είναι μπίζνες και θα ξαναγίνει ένα παιχνίδι, μέσο ψυχαγωγίας αλλά κυρίως μέσο για τη θωράκιση της υγείας και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων ανθρώπων. Μόνο έτσι ο αθλητισμός θα σταματήσει να αφορά τους λίγους στο γήπεδο και τους πολλούς στην εξέδρα ή στο σπίτι τους. Θα αποκτήσει διαφορετική οργάνωση και στόχους, θα αρχίσει η πλειοψηφία της νεολαίας ν’ ασκείται συστηματικά, να συμμετέχει σε δραστηριότητες με οργανωμένο τρόπο.Βασική προϋπόθεση βέβαια γι’ αυτό είναι το κράτος να διασφαλίζει την υποδομή, δηλαδή τη χρηματοδότηση, το επιστημονικό δυναμικό και τις εγκαταστάσεις στο δήμο, στα σωματεία και στην εκπαίδευση χωρίς να βάζει το χέρι στη τσέπη της εργατικής οικογένειας.
–
