Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, δημοσιεύουμε την πλατφόρμα των Τρότσκι-Μπουχάριν (και άλλων στελεχών, Ντερζίνσκι, Πρεομπραζένσκι, Ρακόφσκι κ.α) στο 10ο Συνέδριο των Μπολσεβίκων. Σε αυτήν την πλατφόρμα, πέρα απο την αντιπαράθεση με την Εργατική Αντιπολίτευση (και δευτερευόντως με την πλατφόρμα των “Δέκα” (Λένιν .κ.α)), αναπτύσσονται αναλυτικά οι θέσεις του Τρότσκι (και των υποστηρικτών της πλατφόρμας) για την κρατικοποιήση των συνδικάτων και τις “συγκεντρωτικές μεθόδους στην παραγωγή” ,θέσεις που ο Τρότσκι σε μεγάλο βαθμό δεν άλλαξε ούτε αργότερα, όταν πέρασε στην αντιπολίτευση.
Με αυτή την δημοσίευση, ολοκληρώνεται η παρουσίαση των πιο σημαντικών ντοκουμέντων για την διαπάλη για το ζήτημα των συνδικάτων, που ήταν κεντρικό ζήτημα στο 10ο συνέδριο του κόμματος των Μπολσεβίκων (ορισμένα επιμέρους κείμενα θα δημοσιευτούν στο μέλλον). Τα κείμενα θα μεταφερθούν σταδιακά σε ειδικό φάκελο στην Βιβλιοθήκη, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να τα βρεί συγκεντρωμένα.
Όπως γράψαμε και σε σχόλια στα προηγούμενα ντοκουμέντα του συνεδρίου, πρόκειται για μια “ξεχασμένη” συζήτηση (γεγονός που δεν είναι ανεξάρτητο απο την γενικότερη σχέση διάφορων εκδοχών της αριστεράς με την εργατική τάξη) η οποία όμως είναι πολύτιμη σήμερα, σαν ιστορικό ντοκουμέντο για την κατάσταση της εργατικής τάξης της Σοβιετικής Ένωσης μετά την επανάσταση του Οκτώβρη. Αλλά και σαν καταγραφή της διαπάλης των ρευμάτων στο κόμμα των Μπολσεβίκων για το ζήτημα των συνδικάτων και γενικότερα για τον ρόλο της εργατικής τάξης στην οργάνωση της παραγωγής και για την σχέση των οργανώσεων της με το κράτος της. Μια συζήτηση που διατηρεί όλη την ζωντάνια και επικαιρότητα της μέχρι τις μέρες μας….
Οι υπογραμμίσεις δικές μας.
ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΤΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ, ΜΠΟΥΧΑΡΙΝ, κ.α. ΓΙΑ ΤΟ 10ο ΣΥΝΕΑΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ,
Εισαγωγή
Οι συζητήσεις μέσα στο Κόμμα για τα συνδικάτα έχουν ήδη αποδειχθεί θετικές από το γεγονός όχι συνέβαλαν στο ξεκαθάρισμα των πραγματικών διαφωνιών καί στην κατάργηση των ψεύτικων διαφορών ή των απλών αμφιβολιών.
Στο τέλος τής συζήτησης, συγκροτήθηκαν μέσα στο Κόμμα, τρεις απόψεις για το θέμα των συνδικάτων.
Ή «ομάδα των δέκα» επιδοκιμάζει την πολιτική πού ακολούθησε το προεδρείο τού ανώτατου Κεντρικού Συμβουλίου των συνδικάτων καί άντιτίθεται επομένως στη ριζική αλλαγή των μεθόδων καί των ρυθμών δουλειάς των συνδικάτων, πού το 9ο συνέδριο τού Κόμματος θεώρησε αναγκαία. Ή «ομάδα των δέκα» αρνείται να δει τή βαθιά κρίση των συνδικάτων, παρ’ όλο πού φαίνεται καθαρά στο χάσμα πού χωρίζει τα συνδικάτα από την οικονομία καί στην έλλειψη μιας συσχέτισης ανάμεσα στις μεθόδους πού χρησιμοποιούνται καί τα υπάρχοντα προβλήματα τής παραγωγής.
Υπογραμμίζοντας σωστά ότι είναι αναγκαίο νά καταφύγουν τα συνδικάτα στις μεθόδους τής εργατικής δημοκρατίας, ή «ομάδα των δέκα» φαίνεται νά αγνοεί ότι οι δημοκρατικές μέθοδοι στά συνδικάτα δεν μπορούν από μόνες τους νά λύσουν την κρίση, αν ή κατάσταση καί ο ρόλος των συνδικάτων στο εργατικό Κράτος δέν αλλάξουν.
Τα πραχτικά συμπεράσματα τής πλατφόρμας των «Δέκα», παρ’ όλο που περιέχουν κατά τή γνώμη μας μια σειρά παραχωρήσεων, επικυρώνουν το τέλειο διαχωρισμό των συνδικάτων από τις οικονομικές οργανώσεις. Ό διαχωρισμός αυτός σπάει κάπου κάπου με «συμφωνίες» ή μάλλον με συγκρούσεις.
Ή πλατφόρμα τής Εργατικής Αντιπολίτευσης ξεκινάει από την οπωσδήποτε σωστή καί δικαιολογημένη θέληση, τής συγκέντρωσης στα χέρια των συνδικάτων τής διαχείρισης τής βιομηχανίας. Έτσι όμως τείνει όλο και περισσότερο προς τον «συνδικαλισμό» (τρεϊν- τουνιονισμό), πού είναι μιά λαθεμένη τοποθέτηση από πραχτική καί θεωρητική άποψη.
Κάνοντας αφαίρεση τού γεγονότος ότι οι οικονομικοί οργανισμοί δημιουργήθηκαν χάρη στη συνεργασία των συνδικάτων καί ότι, παρά βρισμένες γραφειοκρατικές πλευρές, έχουν συσσωρεύσει την πείρα ενός εργατικού κράτους, ή Εργατική Αντιπολίτευση προτείνει απλούστατα νά καταργήσουμε με μιας τή σημερινή οικονομική οργάνωση. Αντί νά μετατραπούν καί νά τελειοποιηθούν οι όλο καί πιο σύνθετοι οικονομικοί οργανισμοί, ή Εργατική Αντιπολίτευση θα ήθελε νά αντικατασταθούν τεχνητά από εκλεγμένους αντιπροσώπους των εργατών, τόσο στά εργοστάσια καί τα ορυχεία, όσο καί στους ανώτερους οικονομικούς θεσμούς τής δημοκρατίας.
Μιά τέτοια λύση θα οδηγούσε αναπόφευκτα-ανεξάρτητα από τις προθέσεις αυτών πού κάνουν τις προτάσεις — στην απομόνωση των εργοστασίων, στην καταστροφή τού συγκεντρωτικού οικονομικού μηχανισμού καί στο τέλος τής ηγετικής επίδρασης τού Κόμματος στά συνδικάτα καί στην οικονομική ζωή.
‘Η πλατφόρμα μας — πού είναι πλατφόρμα για την παραγωγή καί όχι συνδικαλιστική πλατφόρμα-γεννήθηκε από την συνειδητοποίηση τής κρίσης των συνδικάτων. Ή κρίση αυτή δέν οφείλεται μόνο στην προοδευτική εγκατάλειψη των μεθόδων τής εργατικής δημοκρατίας άλλά επίσης στην ακαθόριστη θέση των συνδικάτων στο εργατικό κράτος, στη χαλάρωση των δεσμών ανάμεσα στους οικονομικούς οργανισμούς καί τα συνδικάτα καί στην ανεπαρκή Επίδραση των συνδικάτων πάνω στην οργάνωση τής παραγωγής.
Κατά τή συζήτηση καθορίστηκε ότι δέν υπήρχε θέμα διαχωρισμού των διαφόρων μορφών τής συνδικαλιστικής δημοκρατίας. Αυτό έδωσε τή δυνατότητα νά συνδεθεί ή πλατφόρμα «για την παραγωγή» με την ενδιάμεση πλατφόρμα καί νά τεθεί το θέμα τής εργατικής δημοκρατίας όπως καί στην πλατφόρμα των «δέκα» (βλ. την παράγραφο: «ή πειθώ καί ο καταναγκασμός στα συνδικάτα») . Διαλέξαμε αυτή τή διατύπωση για ν’ αποφύγουμε μεταγενέστερες συζητήσεις πάνω στο θέμα τού ποιος είναι υπέρ καί ποιος είναι κατά τής εργατικής δημοκρατίας. Όπως το υπογραμμίσαμε εξ αρχής δεν υπάρχει καμιά διαφωνία πάνω σ’ αυτό το θέμα μέσα στο Κόμμα. Το Συνέδριο πρέπει μόνο νά καθορίσει την εξέλιξη των μεθόδων τής εργατικής δημοκρατίας σ’ όλους τούς τομείς τής ζωής καί τής εργασίας, καί κατά κύριο λόγο επομένως στά συνδικάτα.
Παρουσιάζουμε τις θέσεις μας με τή μορφή ενός σχεδίου απόφασης για το 10ο Συνέδριο τού Κόμματος. ‘Η πλατφόρμα μας έχει την ίδια δομή με την πλατφόρμα των «δέκα» για νά διευκολυνθούν οι σύντροφοί μας στη μελέτη καί τή σύγκριση των δύο κειμένων. Βγάλαμε από τις αρχικές θέσεις ό,τι μπορούσε μεν νά διαλευκάνει το θέμα, αλλά δέν μπορούσε νά μπει σέ μίαν απόφαση τού Συνεδρίου. Καταργήσαμε όλες τις διατυπώσεις πού θα μπορούσαν νά δημιουργήσουν δικαιολογημένες ή όχι αμφιβολίες, κάθε φορά πού κάτι τέτοιο δέν έβλαπτε τή διατύπωση των θέσεων μας. Γι’ αυτό δέν περιέχεται στο σχέδιο απόφασής μας ή έκφραση «δημοκρατία παραγωγής», πάνω στην οποία υπήρχε αρχικά μιά κάποια σιωπηρή συμφωνία των αντιπάλων μας, καί πού μετά δέχτηκε ζωηρότατες όσο κι ασυνεπείς επιθέσεις. Παλεύουμε για την ουσία κι όχι για τή μορφή. Με δύο λόγια, κάναμε το πάν για νά περιοριστούμε στο επίκεντρο τού προβλήματος. Σήμερα κάθε μέλος τού Κόμματος μπορεί αμέσως νά καταλάβει σέ ποια σημεία συμφωνούμε καί σέ ποια διαφωνούμε.
Ή συνδικαλιστική επιτροπή τής Κεντρικής ’Επιτροπής, με πρόεδρο τον Ζηνόβιεφ, προσπάθησε αρχικά νά βρει μιά κοινή γραμμή με την Εργατική ’Αντιπολίτευση πάνω στο θέμα των συνδικάτων. Αυτή ή προσπάθεια ήταν οπωσδήποτε δικαιολογημένη, γιατί στην Εργατική ’Αντιπολίτευση βρίσκονται πολλά αξιόλογα μέλη τού Κόμματος, όποιες καί νά ’ναι οι απαράδεκτες υπερβολές των ηγετών αυτής τής Ομάδας. Ή πλατφόρμα πού επεξεργάστηκε ή επιτροπή τού Ζηνόβιε φ δεν πέτυχε παρ’ ολ’ αυτά μια προσέγγιση με την Εργατική ’Αντιπολίτευση. Οι διαφορές αντίθετα οξύνθηκαν καί ή εργατική Αντιπολίτευση προχώρησε ακόμα περισσότερο προς τον συνδικαλισμό (τρεϊντουνιονισμό).
Χωρίς να πάρουμε υπόψη τις επιφανειακές πλευρές της, βλέπουμε ότι ή Εργατική ’Αντιπολίτευση τροφοδοτείται από ενα διπλό ρεύμα τάσεων:
α) πρώτο, ή δυσαρέσκεια πού προκάλεσε Ο αυστηρός χαρακτήρας τού συγκεντρωτισμού στο Κόμμα καί στα σοβιέτ κατά το παρελθόν.
β) δεύτερο, οι διαμαρτυρίες για τή μείωση τού ρόλου των συνδικάτων στην παραγωγή.
Ή ομάδα τού Ζηνόβιεφ επιχείρησε μια προσέγγιση με την Εργατική Αντιπολίτευση σέ σημεία διαφωνίας πού αφορούσαν τή χρησιμοποίηση των στρατιωτικών μεθόδων πειθούς ή καταναγκασμού, αποσιωπώντας τις σημαντικές διαφορές πάνω στον οικονομικό ρόλο των συνδικάτων. Όταν έγινε πια φανερό ότι ή επιτροπή τού Ζηνόβιεφ, παρ’ όλο πού υπερασπιζόταν τις μεθόδους τής Εργατικής δημοκρατίας, δέν είχε προοδεύσει στα θέματα τα σχετικά με το ρόλο των συνδικάτων στην παραγωγή, ή Εργατική ’Αντιπολίτευση απομακρύνθηκε απ’ αυτή την πλατφόρμα. Ή επίδραση της στά συνδικάτα έχει μάλιστα αυξηθεί τελευταία.
Ή γραμμή πού υπερασπιζόμαστε περιέχει τα έξης σημεία: όχι μόνο την ανάπτυξη τής εργατικής δημοκρατίας στά συνδικάτα άλλά την ανάπτυξη τής επιρροής των συνδικάτων στην παραγωγή. Τή συγχώνευση των συνδικάτων καί των οικονομικών οργανώσεων. Την εγκαθίδρυση ενός οικονομικού μηχανισμού πού βασίζεται στον αυξανόμενο ρόλο των συνδικάτων, σαν μαζικές οργανώσεις. Τέλος, τα συνδικάτα πρέπει νά είναι μιά «σχολή κομμουνισμού», κυρίως στον τομέα τής οικονομικής μόρφωσης των μαζών καί των αντιπροσώπων
Διαχωριζόμαστε λοιπόν από τις τρεϊντουνιονιστικές τάσεις τής Εργατικής ’Αντιπολίτευσης καί από τις πολύ λίγο ξεκάθαρες θέσεις των «δέκα» πάνω στά συνδικάτα
Ή κρίση που περνάνε τα συνδικάτα
1.Στο πρόγραμμα τού Κόμματος ορίζεται ως έξης ο ρόλος καί τα καθήκοντα των συνδικάτων την εποχή τής δικτατορίας του προλεταριάτου :
«Ό οργανωτικός μηχανισμός τής κοινωνικοποιημένης βιομηχανίας πρέπει νά στηριχτεί κατά κύριο λόγο πάνω στα συνδικάτα. Αυτά πρέπει ν’ απελευθερωθούν από το σωματειακό πνεύμα καί νά μετατραπούν σέ παντοδύναμες ενώσεις παραγωγής πού συσπειρώνουν την πλειοψηφία καί μετά το σύνολο των εργαζομένων τού δοσμένου κλάδου.
’Από τη στιγμή πού τα συνδικάτα, σύμφωνα με τούς νόμους τής σοβιετικής δημοκρατίας καί την πραχτική πού έχει Επικρατήσει, παίρνουν μέρος σέ όλους τούς κεντρικούς καί τοπικούς οργανισμούς διαχείρισης τής οικονομίας, πρέπει νά φτάσουν στο νά συγκεντρώσουν κάτω από τή δική τους εξουσία τη διαχείριση τού συνόλου τής οικονομίας. Χρησιμοποιώντας τούς ακατάλυτους δεσμούς ανάμεσα στην κεντρική διοίκηση τού Κράτους, τις επιχειρήσεις καί τις πλατείες μάζες των εργαζομένων, τα συνδικάτα πρέπει νά προκαλέσουν το ενδιαφέρον των μαζών για την άμεση διαχείριση τής παραγωγής. Ή συμμετοχή των συνδικάτων στη διαχείριση τής παραγωγής καί το γεγονός ότι σπρώχνουν πρός αυτή τή δραστηριότητα τις προλεταριακές μάζες, αποτελούν τα κύρια μέσα καταπολέμησης τού γραφειοκρατικού οικονομικού μηχανισμού τής σοβιετικής εξουσίας, καί επιτρέπουν την εγκαθίδρυση ενός πραγματικού λαϊκού ελέγχου πάνω στά αποτελέσματα τής παραγωγής».
2.Ή βασική ιδέα τού προγράμματος τού Κόμματος, είναι ή έξης: ή διαχείριση τής οικονομίας από τα συνδικάτα — κάτω από την καθοδήγηση τού Κόμματος καί τον έλεγχο τού εργατικού Κράτους — δεν είναι μιά προσωρινή δραστηριότητα, αλλά μιά αργή διαδικασία μόρφωσης, οργάνωσης καί συσπείρωσης τής εργατικής τάξης, στη βάση τής σοσιαλιστικής οικονομίας πού οικοδομείται.
Ή διαδικασία αυτή, όπως φαίνεται από την πείρα τού παρελθόντος, περνάει από διάφορα στάδια πού αντιστοιχούν σέ διάφορες μορφές συμμετοχής των συνδικάτων στην οργάνωση τής οικονομίας. Έτσι μετά τον Οκτώβρη ή Εργατική τάξη, δημιούργησε, κυρίως χάρη στά συνδικάτα, πολύ απλά όργανα για τή διαχείριση των εθνικοποιημένων επιχειρήσεων.
Όταν αυτά τα οικονομικά όργανα αναπτύχθηκαν καί ειδικεύτηκαν, διαχωρίστηκαν από τα συνδικάτα, πράγμα αναπόφευκτο σ’ αυτή τή φάση. Ή μεγαλύτερη ανεξαρτησία των οικονομικών οργανώσεων είχε σαν επακόλουθο αναπόφευκτα φαινόμενα παραλληλισμού, συγκρούσεις σχετικά με τις αρμοδιότητες, προστριβές. Σέ μιά εποχή ειδίκευσης και περιορισμού των αρμοδιοτήτων, οι οικονομικοί οργανισμοί προσπαθούν νά περιορίσουν τή δραστηριότητα των συνδικάτων μέσα σέ ορισμένα όρια, καί νά μειώσουν τή συμμετοχή τους στην οικονομική ζωή.
Το γεγονός ότι ή προσοχή καί οι προσπάθειες τού Κόμματος στράφηκαν πρός τα μέτωπα, είχε ανάλογες επιδράσεις. Τα οικονομικά προβλήματα λύθηκαν σύμφωνα με τις απαιτήσεις τού πολέμου, χάρη κυρίως σέ έκτακτα μέτρα. Τα προβλήματα τού συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκονταν σέ δεύτερη, ή τρίτη μοίρα.
Αυτές οι δύο βασικές αιτίες, ο πόλεμος καί ή άτομικοποίηση των οικονομικών οργανισμών, οδήγησαν στην απουσία ενός συντονισμού ανάμεσα στις μεθόδους εργασίας των συνδικάτων από τή μιά, καί τα οικονομικά τους καθήκοντα από την άλλη. Πράγμα πού αναγνώρισε τα 9ο συνέδριο τού Κόμματος.
Ό πόλεμος ενάντια στην αντεπαναστατική Πολωνία καί τα στρατό τού Βράγκελ, δέν έδωσε δυνατότητα στο Κόμμα νά εφαρμόσει την «ριζική αλλαγή των μεθόδων καί τού ρυθμού δουλειάς των συνδικάτων» πού ζητούσε τα 9ο Συνέδριο. Πέρυσι, ή απόσταση ανάμεσα στους οικονομικούς οργανισμούς καί τα συνδικάτα, ιδιαίτερα σέ κεντρικό επίπεδο, μεγάλωσε, πράγμα πού, μαζί με την έλλειψη προσαρμογής των μεθόδων των συνδικάτων στά καθήκοντά τους, οδηγεί στην εσωτερική κρίση πού περνάνε.
3.Οι πρωτοποριακοί Εργαζόμενοι των συνδικάτων άλλά καί όλα τα μέλη τού Κόμματος πρέπει νά προσπαθούν με όλα τα μέσα νά δραστηριοποιούν καί νά δυναμώνουν ιδεολογικά τα συνδικάτα, νά δημιουργούν γερούς καί σωστούς δεσμούς μεταξύ συνδικάτων καί οικονομικών οργανισμών, νά προσαρμόζουν τις μεθόδους δουλειάς των συνδικάτων στά καθήκοντά τους. Έτσι μπορεί νά εξασφαλιστεί ή αυξανομένη επίδραση των συνδικάτων πάνω στην οργάνωση τής παραγωγής. Αυτά είναι τα καθήκοντα τού Κόμματος στην περίοδο τής οικονομικής οικοδόμησης.
Τα συνδικάτα, στήριγμα του Κόμματος
4.Παρ’ όλο πού ασχολούνται βασικά με προβλήματα οικονομικής οργάνωσης, τα συνδικάτα πρέπει νά αναπτύξουν και νά εμβαθύνουν τον χαρακτήρα πού έχουν σαν μαζικές οργανώσεις τής Εργατικής τάξης. Πρέπει, συστηματικά καί ακούραστα, νά κάνουν ώστε νά συμμετέχουν στη ζωή τού σοβιετικού Κράτους, εκατομμύρια εργαζομένων, καί μαζί τα πιο καθυστερημένα στρώματα τής πόλης καί τής υπαίθρου.
Ή πραγματική ένωση εκατομμυρίων εργαζομένων μέσα στά συνδικάτα — δηλ. μία ένωση ζωντανή, συνειδητή καί όχι τυπική — δεν μπορεί νά πραγματοποιηθεί παρά όταν τα συνδικάτα σαν τέτοια συμμετέχουν δραστήρια στην οικονομική ζωή τής χώρας.
Αντίστροφα, το Κόμμα δεν μπορεί νά έχει μιά ταξική βάση παρά μόνο όταν τα συνδικάτα εξασφαλίζουν τή συμμετοχή εκατομμυρίων προλετάριων σέ μία συνειδητή οικονομική εργασία. Μόνο κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες θα μπορέσει ή σοβιετική εξουσία νά ξεπεράσει τις δυσκολίες πού προκαλούν οι διαιρέσεις καί ή οικονομική καί πολιτική καθυστέρηση πολλών εκατομμυρίων αγροτών.
Ή παιδαγωγική εργασία των συνδικάτων («σχολές κομμουνισμού»)
5.Ή μετατροπή των συνδικάτων σέ ενώσεις παραγωγής — όχι μόνο τυπικά αλλά με την εργασία καί τις μεθόδους τους — είναι ενα από τα μεγάλα προβλήματα τής εποχής μας.
Ή παιδαγωγική εργασία των συνδικάτων, πού μάς επιτρέπει νά τα ονομάζουμε «σχολές κομμουνισμού», μετατρέπει ριζικά τον ρόλο καί τις μεθόδους τους. Μέσα στις αστικές δομές, τα συνδικάτα έκαναν την διαπαιδαγώγησή τους βασισμένα κυρίως στην πάλη των τάξεων στον οικονομικό τομέα. Σήμερα αυτή ή διαπαιδαγώγηση πρέπει νά βασίζεται στη συμμετοχή των μαζών στην οργάνωση τής παραγωγής.
6.Ενώ ασχολούνται με τίς διάφορες πλευρές τής ζωής των εργατών καί καταπολεμούν τίς εκδηλώσεις τής γραφειοκρατίας καί τίς αυθαιρεσίες, τα συνδικάτα πρέπει να συγκεντρώσουν τή δραστηριότητά τους στον τομέα τής οργάνωσης τής ίδιας τής οικονομίας. Ή ενέργεια πού καταναλώνεται για τίς κατοικίες, τα ρούχα, τα βιβλία, τίς εφημερίδες, τα θέατρο δέν μπορεί να δώσει αποτελέσματα παρά μόνο από τή στιγμή πού αυτοί οι οικονομικοί κλάδοι λειτουργούν ικανοποιητικά, πράγμα πού εξαρτάται από τον ρόλο των συνδικάτων στην παραγωγή (συνδικάτο οικοδόμων, τυπογράφων, ραφτάδων…).
7.Η ένωση τής παραγωγής πρέπει νά περιλαμβάνει όλους τούς εργαζόμενους πού είναι απαραίτητοι σ’ ένα δοσμένο κλάδο τής παραγωγής, από τον απλό εργάτη μέχρι τον πιο ειδικευμένο μηχανικό πού υποτάσσεται ατούς νόμους τής προλεταριακής ταξικής οργάνωσης.
Τα συνδικάτα πρέπει νά αξιολογούν τα μέλη τους ξεκινώντας άπ’ το ότι είναι παραγωγοί.
Τα συνδικάτα πρέπει νά ορίζουν ένα αυξανόμενο αριθμό συγκεκριμένων συνδικαλιστικών καθηκόντων για τούς εργάτες πού κατέχουν υπηρεσιακές ή τεχνικές θέσεις. Ή δουλειά για το συνδικάτο πρέπει ν’ αποτελεί το απαραίτητο καί υποχρεωτικό συμπλήρωμα τής δουλειάς στις υπηρεσίες καί στην παραγωγή.
8.Οι εργαζόμενες μάζες πρέπει νά συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί πού υπερασπίζονται καλύτερα τα συμφέροντά τους είναι αυτοί πού ανεβάζουν την παραγωγικότητα τής εργασίας, πού αναδιοργανώνουν την οικονομία καί πού αυξάνουν την ποσότητα των διαθέσιμων προϊόντων. Διαχειριστές καί οργανωτές αυτού τού είδους πρέπει νά τοποθετηθούν, από τή στιγμή πού ανταποκρίνονται στις απαραίτητες πολιτικές απαιτήσεις, στις ηγετικές θέσεις των συνδικάτων μαζί με τούς απλούς εργάτες καί τούς επαγγελματίες συνδικαλιστές.
Κατά τίς εκλογές, την παρουσίαση καί την υποστήριξη των υποψηφίων, πρέπει νά παίρνεται υπόψη όχι μόνο ή πολιτική στάση αλλά καί οι οικονομικές ικανότητες, ή υπηρεσιακή πείρα, οι ικανότητες τους στην οργάνωση τής παραγωγής, το πραγματικό τους ενδιαφέρον για τίς υλικές καί πνευματικές ανάγκες των μαζών.
Τα συνδικάτα, πρέπει να δημιουργήσουν νέου τύπου συνδικαλιστές: χρειάζονται δραστήριοι οικονομολόγοι, ικανοί να παίρνουν πρωτοβουλίες, πού τούς απασχολεί τόσο ή ανάπτυξη τής παραγωγής όσο καί ο καταμερισμός της καί ή κατανάλωση, πού δεν δρουν σαν αίτητές απέναντι στη σοβιετική εξουσία, σαν να είχαν νά τηρήσουν ένα συμβόλαιο πού υπόγραψαν μ’ αυτήν, άλλα σαν οργανωτές καί σαν αρχηγοί.
9.Ή προπαγάνδα για την παραγωγή έχει σαν στόχο την εγκαθίδρυση νέων σχέσεων ανάμεσα στους εργάτες καί την παραγωγή. Στον καπιταλισμό, ή σκέψη τού εργάτη δέν μπορούσε ν’ αναπτυχθεί παρά από τη στιγμή πού ξέφευγε από τη σκλαβιά τής μισθωτής εργασίας. Σήμερα ή σκέψη, ή πρωτοβουλία καί ή θέληση των εργαζομένων πρέπει νά συγκεντρωθούν πριν άπ’ όλα στην οργάνωση τής ίδιας τής παραγωγής, στην κατασκευή καί την τοποθέτηση των εργαλείων καί των μηχανών, στην αυτοματοποίηση καί μηχανοποίηση, στον ορθολογικό καταμερισμό τής εργασίας στά εργοστάσια καί στις αχτίνες, στά σχέδια οργάνωσης των διοικήσεων, των γκλάβκ, των έπιτροπάτων.
Από δω καί μπρος τα συνδικάτα πρέπει νά αφιερώσουν το μεγαλύτερο μέρος τής δραστηριότητάς τους σ’ αυτή τη δουλειά αγκιτάτσιας καί προπαγάνδας, με ακρίβεια, με επιμονή, ανανεώνοντας την διαρκώς στη βάση τής πραχτικής εμπειρίας. Ή προφορική καί γραπτή προπαγάνδα πρέπει νά συμπληρώνει τα συγκεκριμένα καί πραχτικά παραδείγματα. Ή επιδεξιότητα καί ή επιτυχία τού προγράμματος των συνδικάτων για την παραγωγή είναι οι καλύτερες αποδείξεις τής ζωτικότητας καί τής αξίας τους.
Ή κρατικοποίηση των συνδικάτων
10.Στην πραγματικότητα ή κρατικοποίηση των συνδικάτων έχει ήδη προχωρήσει πάρα πολύ, σ’ ό,τι αφορά την επίδραση τού κράτους πάνω στους εργαζόμενους: χάρη στά συνδικάτα, το κράτος καταγράφει τούς εργάτες, τούς ορίζει συγκεκριμένα καθήκοντα, καθορίζει το ρυθμό καί το μισθό τής εργασίας τους, τούς τιμωρεί σέ περίπτωση εγκατάλειψης τής αναγκαστικής εργασίας καί σέ περίπτωση Απειθαρχίας.
Ή άλλη πλευρά της διαδικασίας κρατικοποίησης — ή δράση των εργαζομένων πού είναι οργανωμένοι σέ συνάρτηση με την παραγωγή, πάνω στην οργάνωση τής οικονομίας — δεν έχει αρκετά αναπτυχθεί. Μόνο όμως αυτή ή πλευρά τής κρατικοποίησης των συνδικάτων θα μπορούσε νά τούς εξασφαλίσει μιά σωστή θέση μέσα στο εργατικό Κράτος καί νά Επιτρέψει στις εργαζόμενες μάζες νά καταλάβουν τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα τής Αναγκαστικής εργασίας πού γίνεται κάτω από τον έλεγχο των συνδικάτων καί πού είναι απαραίτητη για οποιαδήποτε γερή οικονομική ανόρθωση.
11.Ή προοδευτική συγκέντρωση τής διαχείρισης τής παραγωγής στά χέρια των συνδικάτων, πού απαιτεί το πρόγραμμά μας, σημαίνει ότι τα συνδικάτα πρέπει νά μετεξελιχθούν σέ μηχανισμούς τού εργατικού Κράτους. Πρέπει λοιπόν νά βάλουμε μπροστά την προοδευτική συγχώνευση των συνδικάτων καί των σοβιετικών οργανισμών.
Το πρόβλημα δεν είναι αν θα ονομάσουμε τα συνδικάτα «κρατικούς μηχανισμούς», Αλλά αν θα τα μετατρέψουμε πραγματικά σέ οργανώσεις παραγωγής, πού βάζουν κάθε βιομηχανικό κλάδο κάτω Από τή διοίκηση τού Κράτους, πού είναι υπεύθυνες των συμφερόντων τής παραγωγής όπως καί των παραγωγών.
Ή κρατικοποίηση δέν είναι επομένως μιά έκτακτη νομική πράξη, αλλά μιά μακρόχρονη διαδικασία παραγωγής πού γίνεται σταδιακά σέ σύνδεση με την πραγματική οικοδόμηση τού κομμουνισμού καί τή μόρφωση των μαζών. Είναι αναγκαίο νά βρίσουμε προσεχτικά αυτά τα στάδια, παίρνοντας υπόψη το γενικό επίπεδο των μαζών καί τις ιδιομορφίες των βιομηχανικών κλάδων. Ό ρυθμός τής κρατικοποίησης θα μπορέσει νά καθοριστεί σέ συνάρτηση με τις συνθήκες εξέλιξης τής γενικής μας ανάπτυξης. Πρέπει όμως οι εργαζόμενοι νά γνωρίζουν τις κατευθύνσεις πού θα πάρει το συνδικαλιστικό κίνημα. Τέλος, ή αυξανόμενη επίδραση των συνδικάτων πάνω’ στην οργάνωση τής οικονομίας πρέπει νά συνοδεύεται Από μιά πραγματική κρατικοποίησή τους, δηλ. Από την επίδραση τους πάνω στη ζωντανή εργατική δύναμη.
12.Το δυνάμωμα τής θέσης των συνδικάτων στην οικονομική ζωή είναι ή καλύτερη μορφή πάλης ενάντια στη γραφειοκρατία. Το πρόγραμμα τού Κόμματος λέει συγκεκριμένα ότι «ή συμμετοχή των συνδικάτων στη διαχείριση τής οικονομίας καί τα γεγονός ότι προκαλούν το ενδιαφέρον των πλατειών Εργατικών στρωμάτων γι’ αυτά τα προβλήματα, είναι τα κύρια μέσα πάλης ενάντια στη γραφειοκρατικοποίηση τού οικονομικού μηχανισμού». Έτσι ή πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία δεν είναι ένα ανεξάρτητο καθήκον πού θα μπορούσε να εκπληρωθεί με αλλαγές στις οργανωτικές δομές. ’Αποτελεί μέρος τής δουλειάς για τή διαπαιδαγώγηση των μαζών καί την πραγματική διαχείριση τής παραγωγής. Επομένως τα εργατικό κράτος πρέπει όχι μόνο να δημιουργήσει νέους οργανισμούς ελέγχου, αλλά νά καλυτερεύσει καί νά διορθώσει τούς οικονομικούς οργανισμούς πού υπάρχουν, συγκεντρώνοντάς τους σέ μαζικές ενώσεις παραγωγής καί καταπολεμώντας έτσι τή γραφειοκρατία.
Ή πειθώ και ο καταναγκασμός στα συνδικάτα
13.Τα συνδικάτα προτιμούν νά πείθουν από τα νά αναγκάζουν, παρ’ όλο πού σέ επείγουσες περιπτώσεις χρησιμοποιούν τον προλεταριακό καταναγκασμό: κινητοποιήσεις δεκάδων χιλιάδων μελών τους στά μέτωπα, πειθαρχικά δικαστήρια κ.τ.λ. Ή ανοικοδόμηση από την κορυφή των συνδικάτων είναι τελείως παράλογη, Οι μέθοδοι τής εργατικής δημοκρατίας, πού μειώθηκε σέ μεγάλο βαθμό κατά τα τρία τελευταία χρόνια εμφυλίου πολέμου, πρέπει νά αποκατασταθούν άμεσα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πρέπει νά εφαρμοστεί σέ όλα τα επίπεδα ή αρχή τής εκλογής καί νά μειωθεί στο αναπόφευκτο ελάχιστο ή χρησιμοποίηση των διορισμών. Τα συνδικάτα πρέπει νά οίκοδομηθοΰν με βάση τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Είναι επίσης αναγκαίο νά καταπολεμήσουν δραστήρια τον εκφυλισμό τού συγκεντρωτισμού καί των στρατιωτικών μεθόδων δουλειάς, σέ γραφειοκρατική ρουτίνα. Ή στρατιωτικού τύπου οργάνωση τής δουλειάς δέν θα δώσει αποτελέσματα παρά μόνο όταν το Κόμμα, τα σοβιέτ καί τα συνδικάτα μπορέσουν νά Εξηγήσουν στο μεγαλύτερο δυνατό αριθμό Εργαζομένων την αναγκαιότητα της, οργανώνοντας ανάλογα την πρωτοπορία των μαζών.
Το Κόμμα και τα συνδικάτα
14.Το Κόμμα πρέπει νά δώσει μεγαλύτερη από πριν προσοχή στο συνδικαλιστικό κίνημα, παίρνοντας υπόψη την ανάπτυξή του, καί νά αυξήσει το κύρος του απέναντι σ’ αυτό. Το κύρος αυτό περιέχεται στην ιδεολογική καθοδήγηση τής συνδικαλιστικής δραστηριότητας, δεν πρέπει όμως νά μετατραπεί σέ κηδεμονία πάνω σέ λεπτομέρειες ή σέ επεμβάσεις στην τρέχουσα δουλειά. Οι κομμουνιστικές φράξιες των συνδικάτων σέ όλα τα επίπεδα, πρέπει νά σέβονται τις αποφάσεις των οργανώσεων του Κόμματος, σύμφωνα με το καταστατικό του. Το Κόμμα πρέπει νά ελέγχει την εκλογή του ηγετικού προσωπικού του συνδικαλιστικού κινήματος. Χάρη στις κομμουνιστικές φράξιες μπορεί νά πετυχαίνει την τοποθέτηση εργατών πού έχει προτείνει σέ υπεύθυνες θέσεις των συνδικάτων καί των οικονομικών οργανισμών. Πρέπει όμως οι οργανώσεις τού Κόμματος νά εφαρμόζουν με ιδιαίτερη προσοχή τις συνηθισμένες μεθόδους τής προλεταριακής δημοκρατίας. Είναι πολύ σημαντικό νά διαλέγουν ο! ίδιες οι οργανωμένες μάζες τούς ηγέτες τους.
15.Έτσι οι οργανώσεις τού Κόμματος, διατηρώντας την συνολική εξουσία, δέν θα επεμβαίνουν στις λεπτομέρειες τής εσωτερικής δουλειάς των συνδικάτων. Τα συνδικάτα, κάτω από την καθοδήγηση των κομμουνιστών, θα μπορέσουν νά έχουν μιά περισσότερο αυτόνομη καί καλύτερα οργανωμένη δραστηριότητα. Θα μπορούν νά εμπιστεύονται στους εργάτες τους θέσεις ανάλογες με τις ικανότητες τους.
Τα πολιτικά τμήματα και τα συνδικάτα
16.Κάτω από την πίεση των οικονομικών αναγκαιοτήτων, το Κόμμα αναγκάστηκε νά δημιουργήσει ορισμένες οργανώσεις, τα πολιτικά τμήματα, πού ανάλαβαν τα καθήκοντα πού τα συνδικάτα ήταν ανίκανα νά πραγματοποιήσουν. Το 9ο Συνέδριο του Κόμματος ανέθεσε στο Γκλαβπολιτπούτ, πού δημιουργήθηκε σ’ αυτές τις συνθήκες, την παρακάτω αποστολή: «νά πάρει τα έκτακτα μέτρα πού είναι αναγκαία λόγω τής αποδιοργάνωσης των μεταφορών, για νά αποφευχθεί ή παράλυσή τους καί επομένως ή καταστροφή τής Ε.Σ. Σ.Δ.».
To 10ο Συνέδριο θεωρεί ότι τα Γκλάβπολιτπουτ πραγματοποίησε τα καθήκοντα για τα όποια είχε δημιουργηθεί καί ότι ή κατάργησή του είναι σήμερα δικαιολογημένη.
17.Το Κόμμα πρέπει νά καταβάλει προσπάθεια για νά μετατραπεί το ανώτατο κεντρικό συμβούλιο των συνδικάτων, πού συσπειρώνει μερικά εκατομμύρια μελών, σέ μια δυνατή οργάνωση, ικανή νά φέρει σέ πέρας τα καθήκοντα τού πανρωσικοΰ συνδικαλιστικού κινήματος καί νά δυναμώσει την ενότητα καί την πειθαρχία.
Το 10ο συνέδριο τού Ρ.Κ.Κ. επιβεβαιώνει την απόφαση τού 9ου συνέδριου:
«Αν ποτέ το προλεταριάτο σαν τάξη, αντιμετωπίσει την χρησιμοποίηση τής στρατιωτικής οργάνωσης τής εργασίας (δηλ. την εργασία πού γίνεται πιο γρήγορα, με μεγαλύτερη ακρίβεια, καί απαιτεί μεγάλες προσπάθειες καί θυσίες από τούς εργαζόμενους), οι υπεύθυνοι αυτής τής οργάνωσης πρέπει νά ’ναι κατά κύριο λόγο τα υπηρεσιακά όργανα τής βιομηχανίας καί επομένως τα συνδικάτα». Ή δημιουργία τού κόκκινου στρατού θα ήταν αδύνατη χωρίς την κατάργηση των παλιών εκλογικών επιτροπών. Αντίστροφα, είναι αδύνατο νά ανοικοδομήσουμε μέχρι εκεί πού θέλουμε την οικονομία, αν παράλληλα δέν δημιουργήσουμε συνδικάτα πού λειτουργούν με βάση την εργατική δημοκρατία.
18.Όλα τα συνδικάτα πρέπει νά διαπαιδαγωγούν τις μάζες, νά τις βοηθούν νά προβληματίζονται πάνω σέ όλα τα βασικά προβλήματα τής σοβιετικής “Ένωσης, νά σέβονται την αρχή τής εκλογής των αντιπροσώπων σέ όλα τα επίπεδα, με δυο λόγια νά εφαρμόζουν τις μεθόδους τής εργατικής δημοκρατίας.
Το 10ο συνέδριο διαπιστώνει όμως ότι ή χρησιμοποίηση των μεθόδων τής εργατικής δημοκρατίας μέσα στά συνδικάτα — χωρίς αλλαγή τής θέσης καί τού ρόλου των συνδικάτων στο εργατικό Κράτος — δέν μπορεί από μόνη της νά λύσει τα ζωτικά προβλήματα τής οικοδόμησης τής σοσιαλιστικής οικονομίας.
Πραχτικά μέτρα
19.Δεν είναι φυσιολογικό, το ανώτατο κεντρικό συμβούλιο των συνδικάτων καί οι κεντρικές επιτροπές ορισμένων ενώσεων παραγωγής, να μένουν έξω από την οικονομική δουλειά. Σήμερα, όλοι οι συνδικαλιστές πού έχουν αποδείξει τις οργανωτικές τους ικανότητες, τις δυνατότητές τους στα οικονομικά καί υπηρεσιακά θέματα, έχουν ξεκοπεί από τα συνδικάτα τους καί επομένως από τις μάζες. Έχουν άπορροφηθεϊ από τον παραγωγικό μηχανισμό. Πρέπει νά πάψει αυτή ή κατάσταση.
20.Είναι αναγκαίο τα συνδικάτα νά συμμετέχουν άμεσα στην επεξεργασία των οικονομικών σχεδίων καί στην εκτέλεσή τους.
Το εργατικό κράτος δέν πρέπει νά ξεχωρίζει τούς ειδικούς στην οργάνωση τής παραγωγής από τούς ειδικούς στην οργάνωση τού συνδικαλιστικού κινήματος. Ή γενική αρχή πρέπει νά ’ναι ότι όποιος είναι απαραίτητος για τή σοσιαλιστική παραγωγή, είναι απαραίτητος καί για το συνδικάτο. ’Αντίστροφα, κάθε συνδικαλιστής αξίας πρέπει νά συμμετέχει στην οργάνωση τής παραγωγής.
Το ανώτατο κεντρικό Συμβούλιο των συνδικάτων καί οι κεντρικές επιτροπές των συνδικάτων, πρέπει νά κατευθύνουν πρός τα εκεί τή δουλειά των επαγγελματικών ενώσεων.
21Για νά υπάρχει ένας συντονισμός τής δουλειάς τους, οι ενώσεις παραγωγής καί οι οικονομικές οργανώσεις πρέπει νά έχουν τα ίδια γεωγραφικά όρια, νά είναι δηλαδή αρμόδιες για τον ίδιο αριθμό επιχειρήσεων, πού καθορίζεται σύμφωνα με τή δομή καί τις ανάγκες ενός δοσμένου κλάδου τής παραγωγής.
Κατά την αναδιοργάνωση των συνδικάτων καί τού πεδίου δράσης τους, πρέπει νά παίρνονται περισσότερο υπόψη οι απαιτήσεις τής οικονομίας άπ’ αυτές τού συνδικαλιστικού κινήματος.
Το 10ο συνέδριο θεωρεί ότι είναι απαραίτητη ή δημιουργία μιας Κεντρικής ’Επιτροπής (Commission, αποτελούμενη άπ’ το ανώτατο κεντρικό Συμβούλιο των συνδικάτων, καί από το ανώτατο Συμβούλιο τής οικονομίας, το επιτροπάτο για τή Γεωργία, το έπιτροπάτο για τα Μέσα επικοινωνίας) , με αποστολή νά εξασφαλίσει με αναδιοργανώσεις το συντονισμό των συνδικάτων καί των οικονομικών οργανώσεων, στη βάση τής παραγωγικής πείρας.
22.Τα συνέδρια των οικονομικών οργανώσεων καί των συνδικάτων πρέπει να γίνονται την ίδια εποχή καί στο ίδιο μέρος. Το πανρωσικό Συνέδριο των συνδικάτων πρέπει να καλείται ταυτόχρονα με τα πανρωσικό Συνέδριο των σοβναρκχόζ, (1) τα Συνέδριο τού συνδικάτου των μεταλλωρύχων, ταυτόχρονα με τα Συνέδριο τής μεταλλουργίας κ.τ.λ. Θα ’έπρεπε ή ημερήσια διάταξη να ορίζεται με τέτοιο τρόπο ώστε τα παράλληλα συνέδρια να πραγματοποιούν μαζί τις πιο σημαντικές εργασίες (επεξεργασία των σχεδίων, δημιουργία οργανισμών κ.τ.λ.), σέ κοινές συναντήσεις τμημάτων ή επιτροπών, ή σέ κοινές γενικές συνελεύσεις. Αυτός ο τρόπος δουλειάς, πού εφαρμόζεται ήδη με επιτυχία σέ ορισμένα μέρη, θα φέρει άριστα αποτελέσματα σ’ ό,τι αφορά την προσέγγιση των συνδικάτων με τα σοβναρκχόζ, την «συγχώνευση» των διαφόρων οργανώσεων, την κατάργηση του βλαβερού παραλληλισμού, τα θέμα των υποψηφιοτήτων…
23.Λόγω τού αυστηρά συγκεντρωτικού χαρακτήρα των συνδικάτων μας καί των οικονομικών οργανώσεων, είναι αδύνατο νά ενδιαφερθούν οι μάζες για τή συνειδητή οικοδόμηση τής οικονομίας, με βάση συγκεκριμένα σχεδιοποιημένα καθήκοντα, αν οι ηγετικοί οργανισμοί των συνδικάτων δέν συμμετέχουν στην οικονομική εργασία.
Όπως έδειξε ή πείρα, με την απλή αποστολή αντιπροσώπων στις οικονομικές οργανώσεις δέν προσφέρεται στά συνδικάτα καμιά δυνατότητα καθορισμού σωστών σχέσεων ή αρμονικής σύνδεσης τής δουλειάς τους. Για νά λυθούν αυτά τα βασικά προβλήματα, πρέπει ορισμένοι εργάτες με συνδικαλιστικές καί οικονομικές ικανότητες, νά διευθύνουν συγχρόνως τή δουλειά των συνδικάτων καί τις αντίστοιχες οικονομικές οργανώσεις.
24.Πρέπει τουλάχιστο τα ενα τρίτο ή τα μισό τού προεδρείου τού ανώτατου κεντρικού συμβουλίου των συνδικάτων καί τού ανώτατου Συμβουλίου τής οικονομίας νά αποτελείται από τα ίδια άτομα. Έτσι, ή υπερβολική Εξειδίκευση καί τα χάσμα ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο κύρια συμβούλια θα καταργηθούν. Έτσι, οι δύο οργανισμοί θα αποτελούνται από εργαζόμενους πού σέβονται τίς τεχνικές καί υπηρεσιακές απαιτήσεις καί πού συγχρόνως είναι αφοσιωμένοι στά καθήκοντα μιας μαζικής προλεταριακής οργάνωσης.
25.Το σύνολο των μελών τού ανώτατου κεντρικού Συμβουλίου των συνδικάτων καί του ανώτατου Συμβουλίου τής οικονομίας πρέπει, σέ κοινές συναντήσεις, να μελετάει καί νά λύνει όλα τα βασικά προβλήματα τής οργάνωσης τής εργασίας καί τής οικονομίας.
25.Τα οικονομικά έπιτροπάτα, τα τμήματα τού ανώτατου Συμβουλίου τής οικονομίας, τα γκλάβκ καί οι κεντρικές επιτροπές των ενώσεων παραγωγής, πρέπει νά συγκροτηθούν σύμφωνα με τούς ίδιους κανόνες πού συγκροτήθηκαν τα ανώτατα Συμβούλια τής οικονομία ς καί τα συνδικάτα.
26.Οι κανόνες αυτοί εφαρμόζονται επίσης καί στά κατώτερα επίπεδα των οικονομικών οργανώσεων καί των συνδικάτων (σέ επίπεδο επαρχίας, περιοχής, αχτίνας, Εργοστασίου κ.τ.λ.).
27.Σέ περίπτωση πού ενα άτομο διευθύνει την οικονομική υπηρεσία, καλά θα ήταν νά γίνει δεκτό με συμβουλευτική ψήφο στο συνδικαλιστικό τμήμα. ”Αν το συνδικάτο τού έχει εμπιστοσύνη, καλύτερα είναι νά Εκλεγεί καί νά μπορεί νά ψηφίζει. “Αν πρόκειται για έναν ειδικό πού δέν γίνεται δεκτός στο συνδικάτο, το τμήμα διαλέγει από τα μέλη του έναν Αντιπρόσωπο (επίτροπο), πού αναλαμβάνει τον έλεγχο τού ειδικού για λογαριασμό τού συνδικάτου.
28.Όσο τα συνδικάτα είναι, στά εργοστάσια καί τα ορυχεία, δεμένα με την παραγωγή, καί οι μάζες διαλέγουν τα κριτήρια τής παραγωγής κατά τις διάφορες εκλογές, τόσο πιο εύκολα συνδέονται οι υπηρεσιακοί οργανισμοί καί τα συνδικάτα. Καλά θα ήταν νά διορίζεται διευθυντής ενα μέλος τής εργοστασιακής επιτροπής, σέ περίπτωση φυσικά πού είναι ικανός.
29.Τα οικονομικά τμήματα των συνδικάτων, ενισχυμένα με τούς καλύτερους υπάλληλους καί τεχνικούς των οικονομικών οργανώσεων, πρέπει νά συμβάλουν στην καλυτέρευση τής παραγωγής, στην μηχανοποίηση καί την εισαγωγή νέων μεθόδων.
30.Τα ύποτμήματα πού βρίσκονται στά εργοστάσια (ή πυρήνες συνεργασίας στην παραγωγή) έχουν καθορισμένες καί συγκεκριμένες σχέσεις με τή διεύθυνση. Είναι αναγκασμένη νά εξετάζει τις τεχνικές ή οργανωτικές προτάσεις πού παρουσιάζουν οι πυρήνες, καί νά παρουσιάζει περιοδικά μιά αναφορά, πάνω στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων πού έχουν προταθεί σέ γενική συνέλευση τού Εργοστασίου.
31.Πρέπει νά δίνονται στά συνδικάτα πληροφορίες σχετικές με τον καταμερισμό τής εργατικής δύναμης, την προστασία τής Εργασίας, καί την πολιτική των ρυθμών Εργασίας καί των μισθών. θα κάνουν καλύτερα τή δουλειά τους όταν είναι σέ στενή σχέση με τις οικονομικές οργανώσεις.
Σημείωση: Το Επιτροπάτο για την εργασία εμπιστεύεται στά συνδικάτα ένα μεγάλο μέρος των λειτουργιών του.
32.Τα συνδικάτα, υπεύθυνα απέναντι στο κράτος των εργατών καί των αγροτών, αναλαμβάνουν να λύσουν τίς συγκρούσεις πού προκύπτουν ανάμεσα στους εργάτες καί τίς οικονομικές οργανώσεις.
33.Τα συνδικάτα πρέπει νά εξετάσουν από πολύ κοντά όλους τούς ειδικούς. Πρέπει νά τούς χωρίσουν σέ τρεις κατηγορίες σύμφωνα με το παρελθόν τους καί τή στάση τους στον Εμφύλιο πόλεμο:
α) οι ειδικοί υπό δοκιμασία (τέως οπαδοί του Κολτσάκ καί του Βράγκελ).
β) υποψήφιοι
γ) ισότιμα μέλη τού συνδικάτου.
Μόνο οι ειδικοί τής τελευταίας κατηγορίας μπορούν νά κατέχουν υπεύθυνες θέσεις, χωρίς νά επιβλέπονται από επίτροπους. Οι ειδικοί τής δεύτερης κατηγορίας πρέπει νά επιβλέπονται από επίτροπους των ενώσεων παραγωγής. Οι ειδικοί τής πρώτης κατηγορίας δέν μπορούν παρά νά συμβουλεύουν τούς υπάλληλους μέλη τού συνδικάτου. Έτσι, ή ένταξη στο συνδικάτο Έχει μεγάλη σημασία, τόσο για τούς ειδικούς, όσο καί για τούς εργάτες.
35.Οι αρμοδιότητες των πειθαρχικών δικαστηρίων πού συγκροτούν τα συνδικάτα, αφορούν όλο το υπαλληλικό προσωπικό, ακόμα καί αυτούς πού δέν είναι μέλη συνδικάτου.
36.Ή αρχή τής προσωπικής διοίκησης πρέπει νά συνεχίσει νά εφαρμόζεται στις βιομηχανικές Επιχειρήσεις, ακόμα κι’ αν διατηρείται ένας, αναπόφευκτος στην μεταβατική εποχή, παραλληλισμός ανάμεσα στις ενώσεις παραγωγής καί τίς οικονομικές οργανώσεις. Οι διοικήσεις των επιχειρήσεων πρέπει νά διορίζονται με τέτοιο τρόπο ώστε νά μεταβάλλονται σέ οικονομικό – υπηρεσιακούς οργανισμούς, πού συγκροτούνται από τα συνδικάτα καί πού διατηρούν στενούς δεσμούς μ’ αυτά. Κάτω από αυτές τίς συνθήκες, το πρόβλημα τής επέμβασης ή όχι των συνδικάτων στη διαχείριση τής παραγωγής δεν έχει λόγο ύπαρξης.
37.Δέν υπάρχει καί δεν μπορεί νά υπάρχει ένα οργανωτικό σχήμα πού νά προβλέπει όλους τούς δυνατούς τύπους σχέσεων ανάμεσα στα συνδικάτα καί τίς οικονομικές οργανώσεις. Στον τομέα αυτό χρειάζεται δυναμισμός, πνεύμα πρωτοβουλίας. Πρέπει νά δημιουργηθούν προσωπικοί συνδυασμοί προσαρμοσμένοι στη συγκεκριμένη πραγματικότητα, χωρίς όμως νά παραβλέπεται ή ενότητα των παρακάτω καθηκόντων:
α) νά αποκτήσουν οι συνδικαλιστές καί οι οικονομολόγοι ταλέντο παραγωγού καί διαχειριστή.
β) νά πλησιάσει καί τελικά νά συνδεθεί ή δουλειά των συνδικάτων με τη δουλειά των επαγγελματικών οργανώσεων.
γ) νά δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες για την Εκπλήρωση των κοινών καθηκόντων.
δ) νά επεκταθεί προοδευτικά σέ όλους τούς τομείς ή κοινή δραστηριότητα, μέχρι πού νά ταυτιστούν οριστικά οι οικονομικές καί συνδικαλιστικές οργανώσεις.
38.Αναπτύσσοντας αύτα τα σύστημα, καί συνδέοντας όλο καί περισσότερο τα συνδικάτα με την παραγωγή, θα φτάσουμε αργά ή γρήγορα στην εξής κατάσταση: τα συνδικάτο συγκεντρώνοντας όλες τίς πλευρές των προβλημάτων ενός δοσμένου κλάδου τής παραγωγής θα μπορέσει, συνδυάζοντας συστήματα εκλογών καί διορισμών, νά φτιάξει τον υπηρεσιακέ καί οικονομικέ μηχανισμέ κάτω από τον έλεγχο καί την καθοδήγηση τού εργατικού Κράτους.
39.Μπορεί μερικοί κλάδοι νά λύσουν πριν από τούς άλλους τα προβλήματα των σχέσεων ανάμεσα στά συνδικάτα καί τίς οικονομικές οργανώσεις.
Το ανώτατο κεντρικο συμβούλιο των συνδικάτων καί οι οικονομικές οργανώσεις πρέπει νά έχουν μια ευλύγιστη πολιτική στον τομέα αυτό καί νά παίρνουν υπόψη τίς ιδιομορφίες τού κάθε κλάδου. Δέν πρέπει νά επιδιώξουμε την τεχνική εξίσωση όλων των κλάδων.
Αν ορισμένοι πρωτοποριακοί κλάδοι τής παραγωγής ξεπεράσουν τούς άλλους, δέν πρόκειται νά πληγεί ή ενότητα καί ή αλληλεγγύη τής εργατικής τάξης. Αντίθετα θα χρησιμεύσουν για παράδειγμα καί θα επιταχύνουν την ανάπτυξη των καθυστερημένων επιχειρήσεων. Στο άμεσο μέλλον θα μπορέσουμε νά εμπιστευθούμε την οργάνωση τής διοίκησης βρισμένων βιομηχανικών κλάδων στά συνδικάτα τους, πού έχουν προετοιμαστεί γι’ αυτό το έργο, με την προϋπόθεση ότι θα δεχτούν νά σεβαστούν τα κρατικά προγράμματα καί νά ύπακούουν στο προεδρείο τού ανώτατου συμβουλίου τής οικονομίας.
40.Στον τομέα τής παραγωγής, ή αρχή τής πρωτοποριακής εργασίας συνεχίζει νά έχει αποφασιστική σημασία. Μόνον έτσι θα ισορροπήσει ή ανάπτυξη των κύριων οικονομικών κλάδων.
Στον τομέα τής κατανάλωσης, δηλ. των υλικών συνθηκών ζωής, πρέπει νά προχωρήσουμε πρός μιά κάποια εξίσωση καί νά αυξήσουμε τον κατώτερο μισθό, σέ χρήμα καί σέ είδος, των εργατών.
Το σύστημα των πριμ (επιδομάτων), πού καθορίζεται από ένα σύνολο αυστηρά μελετημένων απαιτήσεων καί τροφοδοτείται από αποθέματα σέ είδος, μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες θα συμβάλει στην αύξηση τής παραγωγικότητας τής εργασίας.
41.Κάθε ένωση παραγωγής πρέπει νά προσέξει ιδιαίτερα την προσωπική καθημερινή ζωή των εργατών. Παρ’ όλες τις οικονομικές δυσκολίες τής χώρας, είναι δυνατό νά καλυτερεύσουν οι κατοικίες, τα ενδύματα, ή τροφή των εργαζομένων, με την βοήθεια των τοπικών σοβιετικών οργάνων, με τή συμμετοχή των ίδιων των εργατών καί των εργατριών, με την εισαγωγή στοιχείων κολεκτιβισμού στην καθημερινή ζωή (κοινές κατοικίες, καντίνες, βρεφοκομεία, εργαστήρια επισκευών κ.τ.λ.). Κάθε υπεύθυνος συνδικαλιστής πρέπει νά δουλεύει για την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής των εργατών καί νά πληροφορεί τόσο τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα όσο καί τον τύπο, για τα μέτρα πού πήρε καί για τα αποτελέσματα πού είχαν στο τομέα αυτό.
Προτείνουν το κείμενο αυτό: Τα μέλη
της Κ.Ε. τού Ρ.Κ.Κ.: Λ. Τρότσκι, Ν. Μπουχάριν, Α. Άντρέΐεφ, Φ. Ντερζίνσκι, Ν. Κρεστίνσκι, Ε. Πρεομπραζένσκι, X. Ρακόφσκι καί Λ. Σερεμπριάκωφ. Τα μέλη της Κ.Ε. τού Κ.Κ. Ούκρανίας: Β. Άβερίν, Ν. Ίβάνωφ, Τ. Κίν, Φ. Κόν, Γκ. ΙΙιατάκοφ. Τα μέλη τού Προεδρείου τού ανώτατου Κεντρικοΰ Συμβουλίου των συνδικάτων: Α. Γκόλτσμαν, Β. Κόσιορ.
Τα μέλη τον Κ.Ε. των Πανρωσικων έπαγγελματικων ένώσεων καί οι συνδικαλιστές: Γκούρεβιτς, Καλίνιν, Σουντίκ, Ια Άξελροντ, Τσερέπωφ, Α. Άμόσωφ, Ε. Μπουμάζνι, Α. Ρόζενγκολτς, Ν. Χρούλιεφ, Γκαιέφσκι, Ζίσκιντ, Στάντσο, Μπόμ προν, Β. Σαχάρωφ, I. Ρεσέτκωφ, Π. Ρεσέτκωφ, I. Σλελέχες Μ. Χαπιτόνωφ, Α. Παντέριν, Γιούχβιτς, Μαλαχόφσκι. Οι μοσχοβίτες εργάτες: Ίου, Λαρίν, Γκ. Σοκόλνικωφ, Β. Γιάκοβλεφ, Γκ. Κρουμίν, Β. I. Σολόβιεφ, Μίνκωφ, Α. Αισίτσιν, Μ I. Ρόζγκοφ, Ντροζίν, Β. Λιχάτσεφ, Λάβρωφ, Γκοριουτίν, Ίβ. Χλοπλιάνκιν, Φέλντμαν, Γκαλπερστάϊν, Ν. Μερκούλωφ, Μ Σοβιέτνικωφ, Α. ’Αλεξάντρωφ.
(1) Σοβναρκχόζ: περιφερειακά οικονομικά Συμβούλια.
Α.Κολλοντάι «Η Εργατική Αντιπολίτευση», μτφ. Πέτρος Λινάρδος, εκδόσεις Βέργος, 1975, σελ. 111-131.
